Verkiezingskoorts....

De jaaroverzichten vliegen ons weer om de oren, de verkiezingen doen daar nog een schepje bovenop (politicus van het jaar, sportman van het jaar, man van het jaar, vrouw van het jaar, tennisleraar van het jaar, komkommerplukker van het jaar, tandartsassistente van het jaar, domino-D-day-steentjesneerzetter van het jaar.... en zo kan k nog even doormalen, maar dat zal ik niet doen.) Het is dus de tijd om met griepverschijnselen thuis te zitten (zoals ik...), de kerstboom in huis te halen (zoals iedereen, ...behalve ik), de winterbandjes 'om te leggen' (ga ik snel regelen) en je te verkneukelen aan je aanstaande wintersport...

Nu is door diverse omstandigheden is ons illustere- edoch secuur geselecteerde skigenootschap in twee jaar tijd flink in bezetting toegetakeld. De oorzaken hiervan zijn verhuizingen/emigraties/kind(eren), en dus redelijk onoverkomelijk en daarmee acceptabel. Wel drong zich enkele weken geleden ineens de angst op dat mijn persoonlijke ski-avonturen voor deze winter wel eens (te) lang in de koelkast zouden kunnen belanden. Maar daar stak Simone een stokje voor... Die kent mijn Tombalabomba aspiraties maar al te goed, al heeft ze daar persoonlijk nog nooit iets van gezien. De verhalen daarentegen......(!)

Vandaag hebben we geboekt voor begin maart... Naar Oostenrijk nota bene! En in een hotel nota bene!! Het moet niet gekker worden... nota bene!!! Maar wij gaan wel gewoon met de OtO...

Verder heb ik nog een vraag aan mijn enorme schare vaste- en minder vaste lezers... Ik ben ietwat benieuwd welke van deze vier advertentie jullie het meest aanspreekt:

Ik zou dus graag van iedereen weten welke advertentie het sterkst is en liefst ook waarom... Ik wacht reacties gespannen (Mwah...) af!

Adieu Paris

Het is maandagochtend even voor half 12 in de ochtend. Met zo'n 300 km/u raas ik achterstevoren door het Noordfranse land. Er ligt sneeuw, de lucht is grijs en voor me op het uitgeklapte tafeltje in de Thalys dampt de slappe thee met citroen. Ik drink eigenlijk nooit thee. Maar de koffie is van een dusdanig laag kwaliteitsniveau dat ik thee een betere optie vind.

prettige infrastructuur...

Het afgelopen weekend ben ik met Simone in Parijs geweest. En het was geweldig! Parijs stelt eigenlijk nooit teleur, en moet ik achteraf weer concluderen dat zelfs 3 volle dagen niet voldoende zijn om te zien wat je wilt zien, en te doen wat je wilt doen. Het weer was daarbij zeker geen toevoeging, want het blijft onaangenaam om met 1 graad boven nul met windkracht 6, en regen die net geen sneeuw is, rond te lopen in Parijs- of welke stad dan ook. Beschreven omstandigheden golden weliswaar alleen voor zondag, want zaterdag was een fantastische dag. Een beetje koud, een beetje zon, een beetje bewolkt, een beetje wind, maar boven alles: Droog! Na aankomst vrijdagmiddag installeerden we ons in het Holiday Inn nabij Gare de Lyon. Op papier een mooier hotel dan in werkelijkheid, maar dat is vrijwel altijd het geval. De kamer was schoon maar vrij klein, al zouden er in de wintersportgebieden gerust nog zes mensen in gepropt worden. Vanaf Gare de Lyon heb je tal van aansluitingen op het geweldige metronetwerk van Parijs. Lijn 1 werd door ons het meest gebruikt... In een rechte lijn parallel aan de noordzijde van de Seine betekende vrijwel elk station wel weer een aangename bovengrondse verpozing. Op vrijdagmiddag vlak voor de avondspits op gang kwam, lieten we onze achtersten neer op een terrasje op een straathoek in St Germain de Pres. Onder het genot van een aantal blonde Leffes aanschouwden we het gekkenhuis dat forenzen heet. Daarna aten we in een ontzettend gezellig restaurantje waar- zoals Simone het omschreef- als je ging verzitten het hele restaurant mee moest gaan verzitten... Lekker eten, goede wijn, gezellig... Toen ik na het eten terug moest naar het restaurant omdat mijn sjaal nog onder tafel bleek te liggen leverde dat een nogal hilarisch tafereel op: Ik lag op mijn knieen onder de tafel terwijl het halve restaurant moest (mede)uitwijken voor deze manoeuvre. Ik bedankte ze vriendelijk...

Simone op Madeleine

Zaterdag was zoals gezegd een prachtdag qua weer. We stonden op tijd op en werkten het inbegrepen ontbijt snel naar binnen om onze tijd goed te kunnen benutten. Eerst moest natuurlijk la tour Eiffel weer eens aanschouwd worden, en ik kan u verzekeren: hij staat er nog. Hierna slenterden we over de markt in Trocadero en verbaasden ons over het gigantisch aantal imposante gebouwen. Werkelijk ongelooflijk hoeveel pompeuze bouwwerken deze stad herbergt! Omdat mijn jas niet geheel winterproof is ("De wind waait er dwars doorheen!") leek het me nodig mezelf op een nieuwe te trakteren. En waar beter dan in Parijs kan je jezelf een jas cadeau doen?! Ik slaagde uiteindelijk bij de Spaanse keten Zara, die ook gewoon in Den Haag te vinden is... Gehuld in mijn nieuwe, warme onderkomen bezochten we daarna Centre Pompidou. Voor de ingang stond niet meer de afschrikwekkende straatartiest met enorm gezwel op de buik... Toch een gemis, al heb ik nog wel eens nachtmerries van de beste man.

De avond brachten we door in de studentenwijk Quartier Latin. Italiaans eten dus... Wederom lekker, en nog betaalbaar ook!

De zondag had ik op basis van de weersvoorspellingen gereserveerd voor wat fotografie. Het zou zonnig zijn, en koud. Mwah, het was koud! Het was zelfs berekoud! Maar zonnig? Niet dus... Eerst sneeuw, en toen de temperatuur iets boven nul kwam werd dat regen. Bummer! Om het weer nog wat tijd te geven gingen we eerst naar het Musee de Pablo Picasso. Die liet zoveel schilderijen achter in Parijs als hij belastingschulden had. Daarna zijn we naar La Defense gegaan omdat La Grande Arche toch wel even gezien moet worden. Tis een raar idee dat je de Arc de Triomphe er zo in kan parkeren. Na een opwarmertje bij de Starbucks zochten we een indoor-activiteit, want met het weer kwam het niet meer goed. Dat werd dus het Louvre, maar dan niet in het museum. Een beetje slenteren langs de winkels net als de rest van toeristisch Parijs. Na een rondje of twee besloten we het hotel maar eens op te gaan zoeken. Voor de avond hadden we gereserveerd bij een der romantische restaurants aan de Champs-Elysees. Simone bestelde menu 'Le M' -de Boeuf prepare en ik het menu MacRoyale met toegevoegde McNuggets. Het was gastronomische weldaad waar we ons in baadden, en gaven bij het verlaten van het etablissement de complimenten aan de kok.

La Grande Arche

Na het 'verplichte' flaneren en een kortstondig verblijf onder de Arc keerden we terug naar hotel.

Parijs, het was wéér gezellig!

The times they're a changin'

Ik ging niet graag naar school. Of beter: Ik had een verschrikkelijke hekel aan school! Mij ontging echt de totale logica van de hele dag in een suf klaslokaal te moeten zitten, met informatie overspoeld te worden waar je werkelijk niets aan had, en dan eenmaal thuis ook nog eens met diezelfde informatie aan de slag te moeten. Zo bewandelde ik een dubieuze schoolcarriere die gevoelsmatig pas enige zin kreeg toen ik in de grafische wereld terecht kwam. Ineens vond ik naar school gaan iets minder erg en- eenmaal toegelaten op de Reproductie TekenOpleiding in Utrecht- dacht ik werkelijk dat het nog helemaal goed zou komen met mijn opleiding. Maar ook daar ondervond ik al snel weer mijn oude weerstand tegen het schoolsysteem. Ik was gaan tekenen omdat ik dat leuk vond om te doen, en bleek zowaar ook enig talent te hebben. Maar omdat van de 36-urige(!) lesweek die ik had zo'n 20 uur uit tekenen bestond- vermeerderd met het aantal uren huiswerk dat óók voornamelijk uit tekenen bestond- was ik na een driekwart jaar helemaal klaar met school... en met tekenen! Kort daarna begon mijn 'glansrijke carriére' in de grafische industrie.

Hoe anders is het nu: Ik ga graag naar school! Op m'n 37ste kan ik eindelijk zeggen dat ik graag naar school ga... Dit heeft natuurlijk vooral te maken met het feit dat ik eíndelijk weet wat ik wil, maar ook zeker met de opleiding zelf. Het is geen dagopleiding, dus er kan geen sleur in ontstaan. Bovendien word ik constant getriggerd met nieuwe opdrachten en daarmee nieuwe ideeën. Je moet je onderscheiden, en voor het eerst in mijn schoolleven vind ik dat niet erg! Vroeger was het toch mijn voornaamste angst om juist ergens buiten te vallen, te staan of bovenuit te steken. Nu is juist dat een doel op zich!

Na een redelijk taaie eerste module, die zich voornamelijk bezighield met het digitale werktraject, zijn we nu een viertal weken bezig met de module "studio en licht". Al vanaf les één waan ik mij in een soort speeltuin met als voornaamste speelattributen flitsapparatuur, lichtmeters, achtergrondschermen, reflectieschermen, statieven en uiteraard een camera. Ook wordt in deze module de zgn. 'Technische C amera' van de plank gehaald. Een middenformaat camera die elk detail tot in de puntjes vastlegt! Ontwikkelen, afdrukken, fixeer, doka.... Ik ben weer thuis!

Hopelijk binnenkort kan ik wat resultaten laten zien...

Op de bok...

Ik had een afspraak voor het zgn. 'Flexkranen'  gemaakt voor Red Alert. Wat zoveel wil zeggen als dat je je boot in de bekwame handen van de havenmeester achterlaat, die hem dan weer op een tijdstip dat het hem zint uit het water 'kraant' en op z'n sokkel zet voor de komende winter. Het 'kranen' doen ze bij Marina Muiderzand tot eind November, dus ik werd vriendelijk verzocht snel een afspraak te maken. Ik beloofde dat mijn geliefde rode gevaar op maandag 10 november de ondiepe wateren van het Almeerderzand zou binnenlopen. Ik had Wal gevraagd me op deze tocht te vergezellen en -vriend als-tie is- wilde hij wel mee. De zaterdag ervoor had ik me even flink kwaad gemaakt om de mast in z'n geheel los te koppelen  en over de lengte van de boot te verdelen; Dit als voorwaarde voor het kranen. Alle spullen die niet winterhard geacht worden werden van boord gehaald, behalve de kussens want die waren nog nodig! Ik had besloten de nacht van zondag op maandag op de boot te slapen om in alle vroegte te kunnen vertrekken. De weersvoorspellingen waren- zachtjes uitgedrukt- slecht. Windkracht 7 a 8, regen en nog meer regen. De nacht op de boot was er een van weinig slaap. Inderdaad waaide het onbehoorlijk hard, en af en toe kon ik mezelf niet meer horen snurken door de enorme hoeveelheden regen die op het dek kletterde. Ik draaide me nog maar een keertje om... 

Om 5 uur ging de wekker, al was dat een beetje overbodig omdat toen de koffie al op stond. Buiten regende het nog steeds onafgebroken, en aan het gefluit van de liggende(!) mast kon ik afleiden dat ook de wind nog niet echt getemperd was. Na de koffie toog ik m'n zeilpak aan en stapte in het natte zwart van de ochtend. De diesel had er zin in, en met de wind in de rug stak ik in no-time de Kaag over... (Niet meer doen: Even binnen een aansteker zoeken, sigaret opsteken, en dan weer aan het roer... De wind in de rug verandert zeer snel je koers, en het is best lastig in het donker te bepalen wat  de juiste richting is... Zelfs op de Kaag!) Wal was ondertussen op de fiets gestapt, en rond half 6 pikte ik hem bij de ringvaart op. Met koffie en zonder regen vervolgden we. Halverwege de ringvaart kwam er zelfs een beetje zon bij en al om 10:00 uur 'tikten we aan' bij de sluis van het Nieuwe Meer. Amsterdam is toch een apart obstakel in zo'n route. Ook de grote binnenvaart gaat dwars door de stad, dus we moesten af en toe even inhouden om deze reuzen te laten passeren, of juist flink bijgassen om ze in te halen als ze even op een brug moesten wachten. Rond 11 uur voeren we het IJ over, en was de Oranjesluis de laatste hindernis op weg naar het buitenIJ. Het was nog even goed spannend op het IJ, toen ik mij nogal ver van stuurboordswal had gewaagd. Van achter werden we opgelopen door een volgeladen zandschip, dat ons aan stuurboord voorbij ging. Op het moment van passeren kwam er van de andere kant zo'n zelfde volle bak aan die maar zeer weinig ruimte liet om te kruisen... Met slechts zo'n meter of vijftien tussen beide schepen werden we dus flink gesandwiched! Gelukkig gaf m'n schip geen krimp, maar ik had wel wat zweterige handen na deze niet mis te verstane boodschap: Rot Op Hier! Ze hadden een punt... 

 

Langzaam werd boven de kraan weer open gezet, en eenmaal op het open water was er geen houden meer aan... Dikke grijze luchten, en constante regen dwongen ons verder in onze zeilpakken. Zelfs de kajuit moest dicht om te voorkomen dat we een binnenzwembad kregen... Grootste nadeel echter was het steeds minder wordende zicht. Een goede kaart van de route ontbrak, net als het zicht op de eindhaven. Normaal gesproken kan je vanaf Almere de invaart naar Amsterdam makkelijk onderscheiden, en daar had ik eigenlijk nu ook op gerekend. Gelukkig bestreek de kaart van de Randmeren, die Wal had meegenomen, nog net een stukje Markermeer en kon zo de juiste route worden vastgesteld. Nadat we Pampus achter ons lieten doemden al redelijk snel de drie woontorens op die naast de Marina gesitueerd zijn (koopprijzen vanaf zo'n € 550.000, dus helaas geen optie...) en voeren we rond 13:30 u de haven binnen. We haalden de boot verder leeg, plakten een stickertje voor het flexkranen, meldden ons aan de balie van het havenkantoor, en reden vervolgens in de reeds gereedstaande citroen weer huiswaarts. Vandaag al kreeg ik een mailtje dat Red Alert veilig op de bok is beland. Ik ga snel eens kijken hoe hij er bij staat!

Wal bedankt!

Bushionalised

Het is al een tijdje verontrustend stil op deze pagina's. En als je mij vraagt hoe dat komt, dan moet ik het antwoord schuldig blijven. Het is niet dat m'n leven ineens geen interessante of grappige wendingen meer kent, maar de lust om ze te verwoorden en in te tikken ontbreekt een beetje. Het schijnt een vaker voorkomend probleem bij bloggers te zijn: een writersblog...

Per heden zal ik trachten deze te doorbreken, en voor het uitgebreide lezerspubliek weer met regelmaat te gaan posten.

Wat heb ik 'gemist'?

De kredietcrisis duurt onverminderd voort, Amerika heeft 34 jaar na dato "The Dream" verwezenlijkt, en Congo wordt geteisterd door het rebellenleger van Laurent Nkunda die iets teveel slechte B-films heeft gezien, maar helaas wel echte slachtoffers maakt...

De verkiezingen in Amerika konden me niet echt boeien, en dat schijnt niet te kunnen. Volgens Simone ben ik "Gebushionaliseerd" en heb ik, sinds hij aan de macht is, het land persoonlijk in de ban gedaan. En ze zou daar best eens gelijk in kunnen hebben, al kan ik me 's anderenzijds ook niet herinneren ooit echt geinteresseerd geweest te zijn in de Amerikaanse politiek... Wat ik wel interessant vond was de vergelijking die het Nederlands publiek maakte tussen Barack Obama en Alexander Pechtold. Men achtte hem de meest vergelijkbare politicus in de Nederlandse politiek... (Ongelooflijk trouwens wat een nonsens-onderzoekjes er worden gedaan...) Nee, dit is niet bedoeld om te lachen, maar juist om aan te geven dat de Democraten 66, met Alexander Pechtold als boegbeeld, bij de volgende verkiezingen in Nederland wel eens hoge ogen zouden kunnen gaan gooien! Wie had dat nog gedacht?! Die partij was toch op sterven na dood?! Het kan verkeren, zo blijkt...

Maar ik dwaal af, want ik wil toch nog wat kwijt over die filmische verkiezingsstrijd: Ik was namelijk best onder de indruk van de enorme emotie die ontlaadde toen Obama definitief de winnaar bleek. De volgende dag op mijn werk waren er gekleurde collega's die elkaar feliciteerden... Ik begreep dat in eerste instantie eigenlijk niet zo, maar blijkbaar voelde het voor hen wel degelijk als een overwinning; Of tenminste als een doorbraak. Ik zag die avond bij 'De wereld draait door' Prem Radhakishun (u weet wel: die nogal drukke en vaak betweterige presentator/advocaat) die het in dit geval wel mooi kon uitleggen. Hij vertelde dat na deze overwinning van Obama, een Afro-Amerikaanse moeder nu tegen haar kind kan zeggen dat hij president van het land kan worden. En dat is een goeie zaak. Later werd het vaker op die manier uitgelegd, en wellicht had hij die wijsheid niet eens van zichzelf, maar op dat moment snapte ik beter wat die felicitaties op de werkvloer eigenlijk betekende...

"Eindelijk"....

Verder kan ik hier nog vertellen dat ik aanstaand weekend de Red Alert paraat ga maken voor de overwintering in Almere. Aanstaande maandag ga ik tesamen met Wal de -ongetwijfeld barre- tocht aanvaarden. Voorspellingen: Veel wind, veel regen! Shit, had ik nou destijds maar een flinke motorkruiser met binnenbesturing aangeschaft! Of was ik gewoon, net als 'de rest', richting de Antillen geemigreerd...

De zeilpakken worden getest, de zuidwesters opgezet; Een hand voor het roer, en een voor de weduwe dan maar...

Hope (for the better...), Change (for the weather....) en Beerenburg (voor het lekker...)

YES WE CAN!!!

Herfst in het Bos

Het is herfst. Regen, wind, vallende blaadjes, kastanjes en eikels zijn de vertrouwde kenmerken van dit depressieve jaargetijde. Vooral de regen en de wind hebben de afgelopen weken nogal huisgehouden, en het heeft zelfs zo hard gewaaid dat er- net als een aantal oude bomen- ook een aantal banken dreigden om te vallen. In het geval van de bomen wordt er dan een houthakker ingezet om de definitieve val in elk geval verantwoord te laten gebeuren. De situatie van de banken echter vereiste een iets delicater oplossing. Dus mocht Woutertje Bos zich opwerpen als de boomchirurg van dienst, en met zijn welbekende onbetrouwbare glimlach aan de bezorgde spaarder meedelen dat een injectie van 4.000.000.000 €uro in Neerlands trots (zou Rita haar spaarcentjes (walgelijk btw, hoe denigrerend er de afgelopen dagen werd gesproken over de bouwstenen van de Nederlandse economie!) hier ook hebben geparkeerd?) Fortis overeind zou houden. Een week daarvoor was er door Fortis (getting you ...where?) zelf nog aangegeven dat de Amerikaanse situatie hier vrijwel geen invloed zou hebben. Alles om de 'spaardertjes met hun spaarcentjes' maar niet weg te laten lopen, zullen we maar zeggen. "We moeten gewoon vertrouwen hebben, want zonder dat vertrouwen gaat het niet lukken" was een veelgehoorde kreet van diverse mensen die er verstand van pleegden te hebben. Maar hoe hou je vertrouwen in een instantie die jarenlang ongestoord heeft kunnen aankloten met je geld?! Een instantie bijvoorbeeld die een 'topman' aanstelt en binnen vier jaar weer de laan uitstuurt, vergezeld door een bonus van een kleine 4 miljoen €uro (2,6 miljoen voor de "succesvolle" deal met ABNAmro plus een jaarsalaris van 1,3 miloen...)?

Maar het bleek allemaal nog niet genoeg... De 4 miljard van Bos (klinkt wel imposanter dan het kwartje van Kok...dat dan weer wel) was een druppel op de immense, roodgloeiende plaat en uiteindelijk besloot onze regering Fortis te kopen voor een ruim viervoud van dit bedrag. En zo werden de dikke leden van de Raad van Bestuur ineens (mede)ambtenaren, en lijkt het mij redelijk deze mannen (want dat zijn het toch voornamelijk...) for the time being, op een 'halve Balkenende' per jaar in te schalen. Leren ze misschien weer eens verstandig met geld om te gaan...


De materie is me echter te complex om hier een oordeel te vellen over het goed of slecht van deze overname. Maar dat er flink gedwaald is in de bankwereld, lijkt me duidelijk. De grote graaizeepbel spat uiteen, en met een beetje pech worden u en ik daar slachtoffer van. Of eigenlijk: dat zijn we al. De Boskabouter heeft ons immers ook koopkrachtverbetering voor het komende jaar beloofd. Benieuwd hoe hij dat nog gaat garanderen... Met een valse glimlach, en nog valsere beloften? Vermoedelijk accepteert Wouter Bos- na zijn vertrek als minister van Financien en een jaartje wachtgeld- een leuke functie in de Raad van Bestuur van ABNAmro

de boomchirurg...mogelijk meer maken

Onze 'woekerpolis' loopt overigens ook bij Fortis, dus in die zin ben ik toch blij dat het bedrijf überhaupt nog bestaat. Nu maar hopen dat er van die 16,8 miljard nog wat over schiet...



Ik? ...Ik hou van de herfst!


N.B.


Over Eikels gesproken: Rita Verdonk heeft in de vorm van -vermoedelijk- een werkloze taxichauffeur, tevens haar grootste fan, een "fantastische onderzoeker" naar het fileprobleem in de arm genomen. Geen dure beleidsadviseur of hoogleraar mobiliteit (dat kon er niet af na die schamele €10.000 donatie van John de Mol...), maar gewoon iemand die het in de praktijk onderzoekt! "Vanuit Den Haag kan je niet zien hoe een file ontstaat" was de waarheid die deze man predikte. Helaas kan je dat vaak ook niet zien als je er ter plaatse in staat. "Die matrixborden met die adviesnelheden, (de aangegeven snelheden zijn al ruim twee jaar wettelijke maximumsnelheden... red.) die veroorzaken ook veel file" was een andere wijsheid uit 's mans mond. "Als je die uitzet verminder je het aantal files zo met 15 tot 20%", wist hij uit de losse pols te melden.
In de reportage rijdt het busje vervolgens naar het Binnenhof alwaar Rita haar grootste fan lieflijk ontvangt en zoent, om vervolgens serieus aan de kijkers mede te delen dat dit zeker bijdraagt aan haar oplossing voor het fileprobleem...

hopelijk van de weg gehaald...

Mocht ze het onverhoopt ooit voor het zeggen krijgen... Blijf dan maar lekker thuis op de bank zitten, da's een stuk veiliger. (zolang die niet omvalt...)

Over moed en overmoed...

Gisteren zat ik om 8 uur 's ochtends in de auto op weg naar "het Maasvlaktegebeuren" van de Landcruiserclub. Eigenlijk draagt dit evenement nog slechts de naam Maasvlaktegebeuren, maar sinds dit jaar is dit onontgonnen stuk land niet meer vrij toegankelijk voor het rijden door de blubber. Gelukkig heeft de club een alternatief gevonden in het recreatiepark Ermerstrand bij Erm. Ja, ik wist ook niet waar dat ligt, maar het blijkt in de buurt van Emmen alwaar de verwijzingen naar de Duitse grens angstaanjagend talrijk zijn... Het leek me een mooie gelegenheid om onder toeziend oog van (meer ervaren) terreincollegae de Cruiser eens in wat zandhopen te laten happen. De dikke flarden mist werden door het opkomende zonnetje steeds dunner, en losten uiteindelijk geheel op zodat het een stralende dag werd. Het met bergen en kuilen geprepareerde strand was reeds het domein van een flink aantal Cruisers en de dikke diesels bulderden er vrolijk op los. Af en toe werd er iemand die zichzelf te ver had ingegraven met hulp van anderen uit de penarie geholpen, wat ik een geruststellende gedachte vond...

Na inschrijving en wat kennismaking ging ik zelf ook op pad. Er waren in totaal vier lokaties waar je je kon uitleven, van het simpelere strand tot een zwaar parcours op een van modder overlopen 'eiland'. Er werd me meteen al afgeraden me daar aan te wagen, gezien de grote kans op schade en de zekerheid van vast komen te zitten. Het strand leek me voorlopig uitdagend genoeg, en met slechts één keer vastzitten viel dit traject inderdaad wel mee. Ik besloot naar een naastgelegen parcours te gaan dat wat zwaarder was. Het eerste gedeelte viel best mee, alleen aan het eind lagen wat flink diepe kuilen. Bovendien liep het traject dood, wat je de zekerheid gaf dezelfde kuilen viceversa te moeten rijden. Maar zonder noemenswaardige problemen kwam ik weer terug, en m'n moed veranderde langzaam in overmoed. Ik volgde een compleet aangepaste cruiser door een behoorlijk lastig stuk en met flink het gas erop kwam ik uiteindelijk met een behoorlijke *BONK!* boven op de heuvel. Ik had het dus gehaald, al bleek alleen dat de
*BONK!* niet- zoals ik veronderstelde- de bodem was, maar een uitstekende (úitstekende, niet uitstékende...) boomstronk. Die had getracht zich een weg naar binnen te verschaffen via de voorspoiler onder de bumper... En dat was deels gelukt... Auw!!!
Iets voorzichtiger dus maar weer teruggereden naar het strand om daar natuurlijk aan velen te moeten uitleggen wat er gebeurd was. Tijd om te lunchen leek me zo...








Na de lunch ging ik het derde terrein verkennen, en dat was een mooi heuvelachtig stuk, met veel droge grond. Dat was goed te doen, en na een paar rondjes ging ik nog wat foto's maken. Toch wilde ik het eiland natuurlijk nog even van dichtbij zien... De auto liet ik verstandigerwijs voor de toegangsbrug geparkeerd staan en toog mét camera het eiland op. "Ja, er wordt er momenteel één losgelierd die z'n complete band van de velg heeft gereden" was het eerste wat ik hoorde. Als een ware ramptoerist wilde ik dit natuurlijk van dichtbij zien, en ik liep langs de inmiddels aanzwellende rij auto's erachter. Ik moet zeggen dat ik best onder de indruk was van de inventiviteit van de mensen aldaar; En van wat een materiaal er allemaal uit zo'n wagen komt! Ter plaatse werd met een 'airbagkrik' (via de uitlaat opgeblazen!) de wagen gelift, werd het wiel gedemonteerd en schoongespoeld, en met een compressor ten slotte weer opgepompt. En na montage kon er weer vrolijk worden gereden. Wel ontbrak er een stuk bumper, maar ook dat mocht pret niet drukken... Er werd nog even flink met modder gegooid (letterlijk dan...) en
om 16:00 uur werden de terreinen gesloten. En zo reed ik -mét deuk- laat in de middag weer huiswaarts. Toch best een geinig dagje zo...

AUW!

Anders nog iets?

"Gefeliciteerd met de start van uw bedrijf!" luidt de feestelijke titel van de folder die je meekrijgt bij de Kamer van Koophandel als je... eehh ja, een eigen bedrijf gestart bent. En per heden is Photoze.nl dus een geregistreerde onderneming en kunnen de opdrachten gaan 'binnenrollen'... Dit wil overigens niet zeggen dat ik het ministerie achter me heb gelaten, want daar blijf ik voorlopig nog gewoon 5 dagen per week in dienst. Uiteraard hoop ik wel zo snel mogelijk 'uit dat jasje te groeien' en meer tijd aan het bedrijf te kunnen en moeten besteden. 

Eerst maar eens de website onder handen nemen, want dat is tegenwoordig toch een beetje het visitekaartje geworden. 

Wordt aan gewerkt...

Verder is het nu zeker dat Red Alert volgend jaar in Almere komt te liggen. Marina Muiderzand is een mooie jachthaven direct aan het Markermeer, heeft veel voorzieningen, en kost vrijwel hetzelfde als de ligplaats in Warmond... Als je een open (brugloze) vaarverbinding aan de Kaag wil, zijn de kosten ruim twee maal zo hoog. Wie is hier nou gek?!

Nu moet alleen de winterstalling nog geregeld worden. 

Wordt aan gewerkt...

Almere heeft overigens nog meer te bieden dan veel water... "Veel criminaliteit!" hoor ik iedereen alweer denken. Ook ja, maar ook ontzettend veel (illegale) mogelijkheden om je 4x4 eens lekker door het zand te rossen. Afgelopen zaterdag gingen we voor een beoordelingsbezoekje  van de jachthaven die kant op. En voor we bij de jachthaven waren had ik al twee leuke plekken gezien om het asfalt even te verlaten. Na een rondwandeling door de haven stapten we weer in en reden onder het spoor door zo het zand in... Even aan een motorcrosser vragen of we niet toevallig in een wedstrijd terecht zouden komen, en toen dat niet zo bleek zijn we een paar rondjes door het zand gegaan. Omdat de Cruiser niet voorzien is van goede terreinbanden en er -buiten de motorcrosser- ook verder niemand aan het rijden was hebben we het niet te ingewikkeld gemaakt. Maar het was leuk om 'm even in z'n natuurlijk habitat te zien. Appeltje-eitje door het zand, heuveltje op-heuveltje af en...: deze keer geen bekeuring! Ook wel eens leuk. Anders wordt het toch een beetje een dure hobby... zo'n auto.

Toch maar eens kijken naar echte terreinbanden. 

Wordt aan gewerkt!

Scheurzeil en Bakfiets

Vanmorgen zat ik in een overvolle trein naar Amsterdam. In een piepklein hoekje waar normaal mensen hun bagage kwijt kunnen liet ik mijn edele achterste neer, en had zo ten opzichte van de staande medepassagiers een toch vrij riante plek. Je moet er wat voor over hebben soms...

Zo gezeten op de grond (een kaartje kost €14,40!) liet ik in gedachten het afgelopen weekend nog eens de revue passeren... De vrijdagavond staat sinds een drietal weken weer in het teken van badminton, en zo kom ik eens per week weer aan flink wat zweten toe. Zaterdag echter, was wel het hoogtepunt van dit weekend. Vlak voor we onze vakantie naar Frankrijk aanvaardden kreeg ik een mailtje van Jasper waarin hij vertelde voor zijn werk een weekje naar Nederland te komen. En hij had gelukkig ook nog wat tijd om familie en vrienden te bezoeken. Hij wilde mij in een complotje betrekken om Wal te verrassen met zijn onverwachte aanwezigheid. Carla was ondertussen ook op de hoogte, en die was verzocht ervoor te zorgen dat Wal voor deze bewuste zaterdag geen overige snode plannen zou maken. 

Om aan deze dag een activiteit toe te voegen besloten we dat het lekker zou zijn het water op te gaan, en aangezien de Red Alert al een tijdje in de haven lag te verstoffen gingen we dit met haar doen. 

Rond tien uur 's ochtends liep ik de tuin in om te moeten constateren dat er: A- geen wind was, en B- nogal wat vocht uit de hemel kwam. Jap was gelukkig volhardend in zijn wil om met mijn boot de Kaag op te gaan en dus zetten we het plan door. Met de auto reden we naar Wal- die naar ik begrepen heb- ondertussen Carla bijna wat had aangedaan wegens onverbiddelijk zwijgen- en troffen hem en Car en Jip in de keuken aan. Ondanks dat hij een heel klein vermoeden had wat er aan de hand zou kunnen zijn, was hij toch zeer aangenaam verrast. 

De dag werd op het water gevierd met Champagne en Bier, en blijkbaar stemde dat de weergoden ook gunstig want de zon brak door, en de wind wakkerde aan. Af en toe trokken we d'r toch even lekker op een oor en het grootzeil begon zelfs langzaam uit te scheuren. Dat was te verwachten aangezien er reeds een klein scheurtje op een naad zat. Toen de plas al lang en breed verlaten was en de zon ook besloot dat ons aan te doen, voeren we langzaam terug richting haven. Simone was zo lief ons daar op te pikken en thuis in Leiden was er koffie... en bier. 

De avond werd gevuld met een langdurig restaurantbezoek bij Olive Garden. Lekker eten, goeie wijn, en verrek... ze hadden zelfs daar bier! Met z'n drieen in de bakfiets trapten we ons suf, maar was het wel gesellig!

Voor we er erg in hadden was een erg memorabele dag alweer voorbij... Fietste Wal naar de dijk, stapte Jap in een taxi, en ik.... dronk nog maar een biertje.

Was gezellig mannen! 

Volgende week weer?

Planáre!

De eerste week werken na de vakantie zit er alweer bijna op. In ieder geval míjn eerste week, want Simone mocht vorige week alweer acte de présence geven. In de vrije week die ik nog had ben ik maar liefst 2 keren gaan surfen, en wel om een aantal redenen: Ten eerste is het nog steeds ontzettend lekker om met een flinke snelheid over het water te knallen. Ten tweede had ik er voor de vakantie erg naar uit gezien om eindelijk weer eens lekker te surfen, maar zoals bekend ging dat door een chronisch gebrek aan wind niet door. En, ten derde, moest ik natuurlijk gebruik gaan maken van een nieuw aangeschafte North Natural 5,8. Dit was eveneens een mooie gelegenheid om mijn (ahum... nog nooit gebruikte) Gaastra slalom/race 7,0 eens goed te testen. Want hoewel de zon zich maar summier liet zien de afgelopen week, was het met de wind daarentegen een stuk beter gesteld. De hele week wapperde hij er variabel zuid-zuidwest met een lekkere 5 á 6 Bft op los.
Omdat op woensdag 't Joppe in Warmond er wel érg verlaten bij lag en ik toch de hele week vrij was, leek het me verstandig mijn heil maar iets verder van huis te zoeken. Zo belandde ik op het strand van Almere Suid (het is, en blijft een Amsterdamsche Kolonie natuurlijk...) pal naast de A6. De wind schuin aanlandig, donkere regenluchten op de achtergrond, en een flauwe zon die zich net een beetje laat zien... Net als vroegâh!
Het strand was vrijwel geheel verlaten, op- uiteraard- een paar trouwe hondenbezitters na die hun vaste rondje liepen. De gemeente Almere dunkte mij zeer vriendelijk omdat ze een der toegangspoorten naar het strand open hadden laten staan. ...En nou ben ik toevállig in het rijke bezit van een vierwielaangedreven automobiel... 1+1tje lijkt me zo! Erg praktisch ook, aangezien zo'n potje windsurfen materiaaltechnisch nogal voeten in aarde heeft. De hele middag heerlijk gevaren, en aan het eind van de dag alles zo weer in de auto geladen en weer naar huis. Alleen was toen plots het hek dicht en moest ik het hele strand over rijden om er uiteindelijk bij een restaurantje door de tuin weer uit te kunnen. Mwah, ze keken hooguit wat vreemd op toen er ineens een auto voorbij reed, de chauffeur daarvan vriendelijk zwaaide, en toen een grote stofwolk optrok...
Op zaterdag was het op datzelfde strand iets drukker. Liefst 6 kitesurfers en 1 beginnende windsurfer bevolkten nu het uitgestrekte strand; Én uiteraard weer de hondenbezitters die zich immer op zulke plekken bevinden. Mensen met honden vinden ook meestal de lijken; Omdat ze nou eenmaal op on-chchristelijke tijden met de vrolijke viervoeter op pad moeten... De hond ruikt dan iets onwelriekends, en de baas komt vervolgens te laat op zijn of haar werk. Ja, het is geen sinecure, zo'n lijk vinden...
Enfin, ik reed naar mijn 'vertrouwde' hek wat 'als vanouds' open stond. Ik boenderde het strand weer op, tuigde mijn 5,8tje en kwam er eenmaal op het water achter dat ik toch m'n zevennulletje had moeten tuigen. Omdat ik toch de hele dag vrij was leek zelfs dat me geen bezwaar. Met de zeven vierkante meters ging het een stuk voortvarender en ik maakte de rakken langer en langer. Op een goed moment zag ik Pampus opdoemen en dat leek me ver genoeg. Eenmaal terug vlakbij het strand zag ik vanaf het water twee ongure types rond mijn auto draaien. Ik spoedde me richting strand en vroeg ze wat ze aan het doen waren. Eén bleek voorzien van een notitieblokje, en de tekst op de auto leerde me al snel dat ik met (staats)boswachters te maken had. Ik trok mijn breedste grijns en verzocht ze vriendelijk doch dringend het notitieblokje weer op te bergen. Dit omdat ik mij anders genoodzaakt zag met mijn Landcruiser over hunner Kangoo te rijden... Dit dacht ik natuurlijk alleen maar; in het echt vroeg ik ze vriendelijk of ze de boete wegens illegaal op een strand parkeren niet door de worstige vingers wilden zien. Dat wilden ze niet, of konden ze niet wegens té dikke vingers. Voor de zestig euro boete mocht ik hem niet eens de rest van de dag laten staan, wat mij toch zeer dik betaald lijkt voor een parkeerplaats zo ver buiten het centrum... Maar goed, ik moest mijn auto verwijderen en, brave burger die ik ben, deed ik zulks. Het scheelde overigens maar weinig of ze waren bij het wegrijden vast komen te zitten met de Kangoo. Ik denk dat ik dán m'n boete misschien wel kwijtgescholden had kunnen krijgen. Toevallig heb ik nét een sleepkabeltje in m'n auto gelegd.
Op de dijk waar ik parkeerde kwam net een auto aanrijden mét een surfplank op het dak en een Nederlandse Italiaan achter het stuur. Van mij wilde hij graag weten of de condities goed waren. "Prima!" zei ik, en hielp hem optuigen. Tijdens het optuigen vertelde hij over z'n nieuw aangeschafte zeil, z'n oude board en dat hij uit Venetië kwam.
"Waait het hard genoeg om, ehhh.... hoe heet die woord op z'n Nederlands?" "Je weet wel.... zo takatakataka over het water?" "Aha," zei ik, "planeren!"
"Écht waar?? Planeren??" In Italia zeggen wij: "Planáre!!"
We surften nog een uurtje gezamenlijk de plas op en neer. Een boete en alweer een heerlijke surfervaring rijker reed ik 's avonds weer naar Leiden.

Vlak naast het strand van Almere ligt overigens een jachthaven. Marina Muiderzand heet het, en het lijkt me een uitgelezen plek om volgend seizoen de Red Alert te stallen!
Wordt vervolgd...

Gesellig hé, Vakantieman?!

De behoefte aan zonneschijn is weer enigszins bevredigd, en de statistieken kunnen weer worden bijgewerkt met een zevental dagen overvloed aan zon... Hyeres heeft in die zin absoluut niet teleurgesteld, al bleef de verwachte Mistral ergens tussen de bergen van het Massif Central verscholen. Mijn gehoopte snelle rakken over het heldere water van de baai zijn daarom uitgebleven. Daarvoor is dan weer flink gecompenseerd op de meegebrachte fietsen. Vanaf het schiereiland bij Giens kon ik wat mooie routes fietsen, en hebben we ons ook nog een dag vermaakt op Porquerolles. Dat je hier beter voorzien was met een stevige mountainbike wisten we niet van tevoren, maar onze crosshybrides hebben de beproeving goed doorstaan. Porquerolles is een van de drie 'gouden eilanden' die vanaf (o.a.) Hyeres te bereiken zijn. De tracks die er te fietsen zijn zijn verdeeld in drie categorieen; makkelijk, gemiddeld en zwaar. Omdat wij ons toch iets sportiever voelden dan het gemiddelde franse gezin die massaal de makkelijke route namen, namen wij het gemiddelde pad. Toch had de waarschuwing dat je er te voet zo'n vier uur over doet, en op de fiets ruim 2 uur iets meer (fiets)bellen moeten doen rinkelen. Bijna de helft van het pad is niet te fietsen! Op onze teenslippers waren we natuurlijk ook al niet al te best voorbereid op de scherpe rotsen, en zoals gezegd: een mountainbike met flinke voorvering was zeker geen overbodige luxe geweest... Toch zijn we er zonder kleerscheuren vanaf gekomen, en werden we bovenop de top van de hoogste punt van het eiland getrakteerd op een prachtig uitzicht. Na een stuiterende afdaling belandde je dan op een van de vele fraaie strandjes die het eiland rijk is.

Toch wel nieuwsgierig hoe het zware pad eruit had gezien (...)

Ook hebben we het natuurpark Gorges du Verdon bezocht. Nooit geweten dat dit werelderfgoed zo vlakbij de de Mediterrane kust te bewonderen is. Op zo'n 150 kilometer van Hyeres ten westen van Nice ligt een geweldig Canyon met in het diepe dal het azuurblauwe riviertje de Verdon. Mocht je geïnspireerd zijn: trek voor de rondrit wel de gehele dag uit, want het gaat slechts steil omhoog of naar beneden. Als je het autorijden even zat bent kun je op een laaggelegen punt in de rivier zwemmen, kayakken, raften of whatever je nog meer kan in een rivier... Wij hielden het bij een (nogal frisse) duik. Op de terugweg zijn we nog even gestopt voor een koud biertje op een terras in Aups.

Vermoeid maar behoorlijk voldaan keken we 's avonds naar de zoveelste prachtige zonsondergang over de baai van Hyeres.

Het was een korte, maar zeer enerverende vakantie... Normaal als we gaan kamperen en we hebben zo'n drie weken tijd komen we pas ná de eerste week tot enige actie. Weer eens een andere ervaring...

                                                                                 Gorges du Verdon

                                                  Vive la France in Aups

Hyeres en daar zon...

De trouwe bezoekers van dit weblog zullen gezien hebben dat het vertrouwde donkerblauw weer de sfeer op deze pagina's bepaalt. Zo'n twee weken lang was dit fris groen, maar na nadere beschouwing mijnerzijds, heb ik besloten toch het origineel te handhaven...

Over twee dagen zullen we ons in de Landcruiser neervlijen om richting de zuidfranse kust te rijden. 'Helaas' gaat de tocht niet richting de Atlantische kust omdat de weersvoorspelling iets frisser is dan de Mediterrane kust. Twee jaar geleden zijn we ook al een weekje in de Provence geweest, met dat verschil dat we toen nog ruim twee weken over hadden om alsnog naar de Atlantische kust te rijden. Deze keer zal het daar niet van komen omdat onze vakantie niet langer dan één week bedraagt. En eigenlijk moeten we zelfs daar nog blij mee zijn omdat het voor Simone lang onduidelijk was of ze überhaupt wel vrij kon zijn. Maar desalniettemin is het lekker om even een weekje relaxed aan de Middelandse zee te liggen. We rijden zeer waarschijnlijk naar Hyeres, gelegen in de streek met gemiddeld de meeste zonuren van la France. Niet dat dat een garantie is, maar statistieken zijn er nu eenmaal niet voor niets...

Bovendien is de baai van Hyeres een van de drukst bevaren windsurfspots die ik ken. De mistral waait er lustig op los en staat veelal halve wind op de baai waardoor je lekker lange rakken parallel aan het strand kunt varen. Ik heb er nu al zin in!

Vanuit Hyeres liggen diverse leuke plekken op een flinke steenworp, dus het is ook een prima uitvalsbasis voor een dag cruisen of fietsen. We gaan ons ongetwijfeld vermaken!

Stinkende zaak

Er is een pakketje onderweg... Naar mijn huisadres, met een item waar ik met smart op zit te wachten. Het pakketje heeft al tweemaal vergeefs voor de deur gestaan, en tot tweemaal toe lag er een keurige notificatie welks mij er op attendeerde dat driemaal toch echt scheepsrecht had moeten zijn. Na drie vergeefse pogingen krijg je als verwachtingsvolle klant nog vijf hele dagen de tijd om het pakket bij het dichtstbijzijnde depot op te halen; Anders gaat het rücksichtlos zurück naar de afzender... Hierbij moet vermeld dat ik na poging 2 reeds contact had gezocht met UPS en ze verzocht had poging 3 op woensdag a.s. te doen. Simone is dan namelijk vrij. Dat was geen probleem werd er gezegd, en dus stonden ze vandaag keurig om 13:00 uur voor de deur. Op maandag dus...

In het pakket zit een nieuwe batterij voor de laptop. De oude batterij is compleet overleden en bij het zoeken naar de nieuw te bestellen batterij bleek dat de oude batterij in aanmerking komt voor een batterijomruilprogramma van Apple. Ik vond het ook nogal snel: twee jaar, en dan al nix meer. Productiefoutje... Keurig vulde ik alle benodigde gegevens online in, en een dag later had ik reeds een bevestigingsmail dat de batterij inderdaad in aanmerking kwam en dat deze binnen 3 tot 5 werkdagen geleverd zou worden.

Omdat ik na twee weken wachten nog niets had ontvangen ben ik gaan bellen met Apple support. Na drie maal mijn vraag te hebben moeten stellen ("moment, ik verbind u even door...") kwam ik uiteindelijk terecht bij de Technische ondersteuning die mij exact konden vertellen dat ze er helemaal niets van af wisten. Wel kon ik de batterij opnieuw bestellen mits ik het serienummer van de laptop kon oplepelen (ik zat op m'n werk... wee degene die dit soort dingen uit z'n hoofd weet!!) en ik even m'n creditcardnummer achter wilde laten. "Maar de batterij is toch gratis?!" "Jawel, maar u dient de oude batterij binnen tien dagen retour te zenden, anders halen we de aanschafprijs van de batterij alsnog van uw kaart".

Als die verrekte UPS (Uitermate Problematische Service), DHL (Doorgaans Heel Laat) en meer van dat soort koeriers- en pakketdiensten er nu eens rekening mee gaan houden dat de gemiddelde Nederlander op werkdagen gewoon werkt, en een fijne particuliere bezorgronde op zaterdag gaan rijden... Dan hoeven wij niet naar Schiedam (dichtstbijzijnde depot... !!!), worden we niet gedebiteerd voor een nieuwe batterij, en kan ik voortaan ook gewoon weer van op de wc m'n blog bijhouden...

Of was dit iets teveel informatie?

Verwachtingspatroon

Die boeren moeten nu echt stoppen met klagen over de droogte. Na afgelopen weekend is volgens mij het grondwaterpeil voor het komende decennium op orde. 'No Rain' is al een prachtig nummer, maar mag in dit geval ook wel eens een paar weken achtereen realiteit worden.

Ondanks de vochtige voorspellingen ben ik zaterdag in m'n eentje wel de plas opgegaan. En het was heerlijk op de Kaag. Na een aantal rakken flink gevaren te hebben eiste mijn buik dat er serieus gegeten diende te worden. Even het anker uit, en lekker in het laatste restje zon van dit weekend een broodje en een bakkie koffie. Na een uurtje voor anker trok de lucht alsnog helemaal grijs dicht. De wind wakkerde aan tot een vlagerige zes Bft, en dunkte me het een goed idee de zeilen nog maar even droog op te bergen. Na een paar minuten begon het eerst zachtjes te regenen, maar omdat Gerrit H. het wilde kwam het al snel met bakken uit de lucht. Goede omstandigheden om eindelijk eens dat zeilpak uit te proberen, en een moment later stond ik als een volleerd zeezeiler aan het roer; Lafjes toerend op de motor, dat wel. Maar het is bizar om te zien hoe snel zo'n druk bevaren plas als de Kaag bij een paar spatten regen ineens helemaal leeg is. Waar blíjven die mensen?

Of zou er toch een kern van waarheid zitten in de vanuit mijn pleinbasketballhistorie gevleugelde kreet: "Je bent toch niet van póppenstront??!!". Vaak zeer luid geroepen en gecombineerd met een loeiharde pass die- als je even niet stond op te letten - met een harde "SPLET!" in je gezicht tot stilstand kwam. Cees Kühn, bedankt voor de harde, maar wijze lessen...
Altijd, de bal verwachten...

Zwijgzaam

Soms zijn er momenten dat je iets op zou kunnen schrijven, maar je dat beter niet kunt doen. Dit is zo'n moment. 

Saai he?

Waar staat U?

Als wij met zomervakantie naar Frankrijk gaan belanden we steevast aan de prachtige stranden van Les Landes en Aquitane. De stranden in deze streek in zuidwest Frankrijk worden veelal bevolkt door golfsurfers uit heel Europa met als reden uiteraard de goede surfomstandigheden.

En ik hou van dezelfde omstandigheden, ook al kan ik mezelf (helaas) niet als golfsurfer typeren. Die twee 'rides' op Bali vorig jaar maken me nog geen ervaren golfridder. Er heerst een heerlijk relaxed sfeertje op de stranden, en in tegenstelling tot bijvoorbeeld op Bali, komen de meeste surfers ook daadwerkelijk om te súrfen. Er is dus ook nog wat spektakel te zien... Verder is de streek uiteraard goed voor goede wijn en lekker eten. Wil je wat mondainer kun je uitwijken naar Biarritz, een stukje zuidelijker; En wil je een mooie stad kun je je vervoegen in Bordeaux, een stukje noordelijker. Ook liggen de Pyreneëen om de hoek, dus voor de fanatieke wandelaar, klimmer, abseiler, paraglider of whatever je meer in de bergen kunt doen is het ook een ideale streek... 'Voor ieder wils wat' zou Estelle gezegd hebben.

"Maar vanwaar deze toeristische verkooppraatjes?" hoor ik u alweer denken. Wel... Ik sta enigszins in dubio. Het mag duidelijk zijn dat, mocht ik naar Frankrijk gaan deze zomer, ik mezelf niet zal vervelen. Bovendien lijkt het me heerlijk om met de verse Cruiser relaxed die kant op te rijden. s' Anderenzijds hebben we natuurlijk niet voor niet een zeilschip aangeschaft! Die moet nu eindelijk ook maar eens écht uit het stof gehaald. Ik laat het derhalve voornamelijk van het weer afhangen wat de bestemming van dit jaar zal zijn...

Boenk, Boenk, Boenk!!!

Madonna vóór haar val...



... De zwarte Madonna is dood. Alweer een aantal maanden, en er is niet of nauwelijks om gerouwd. Het was dan ook slechts een "woondoos" in Den Haag welks gesitueerd was naast het ministerie waar ik werk. Ondanks dat het een nogal onooglijk gebouw was vond ík het niet per definitie lelijk. Iets kan ook mooi van lelijkheid zijn, maar voel je vooral niet aangesproken...

Zwarte Madonna? Wie??

Nu is de plek waar voorheen de Zwarte Madonna stond verworden tot een enorme bouwput. Al maandenlang is er flink gewerkt om in eerste instantie de Madonna uit haar lijden te verlossen, en daarna het ontstane gat nog verder uit te diepen en opnieuw bouwrijp te maken. In de toekomst moet op deze plek het nieuwe gebouw van zowel Binnenlandse Zaken als Justitie verrijzen. Ambitieus genoeg moet het de hoogste toren van Den Haag worden. Prachtige plannen natuurlijk, al blijft het haaks staan op de enorme reorganisatie die aan de andere kant van de streep wordt doorgevoerd. Straks staat een kwart van de rijksambenaren op straat, terwijl er nog evenveel geld doorheen vloeit... Ik zal mijn verdere mening hierover voorlopig onder stoelen en banken steken.

Wat me voornamelijk stoort, en ook nog eens dagelijks, is het heien van de palen voor de nieuwbouw. Verhalen doen de ronde over zo'n 2200(!) te heien palen. Da's een aanzienlijk aantal, en gezien het tempo waarin het zich voltrekt gaat het nog zeker een aantal maanden duren voor het gebonk eindelijk is verstomd. In mijn hoofd bonkt het nog elke avond minstens een uurtje na, en de rust die ik vind in m'n eigen achtertuin is tegenwoordig sereen te noemen.

Verder merkt iedereen natuurlijk dat het flink komkommertijd is. Oók in weblogland is dat aan de hand, en ik merk dat ik moeite heb de frequentie hoog te houden. Nog even en we hebben weer een vakantie om over te schrijven....

Saturday night at the movies...

Het was een prachtig herfstweekend! De temperatuur, de hoeveelheid regen en de bijpassende hoeveelheid wind maakten het tot een typische 24 oktober... Maar dan half juli, en da's toch een beetje jammer. Veel mensen zijn dit weekend vertrokken richting hun vakantieadres, en ik mag hopen dat dat adres zich ergens ver buiten de landsgrenzen bevindt. Helaas is het voor ons nog niet zo ver, en gezien de situatie op Simone haar werk is het tevens redelijk onzeker of we uberhaupt wel vakantie kunnen gaan vieren. Natuurlijk hebben we al twee weken Curacao achter de rug dus mogen we niet echt klagen, maar desalniettemin zouden we eind augustus toch nog graag twee weken met de boot op stap gaan. En als het weer hier dan nog steeds herfstachtig mocht zijn, staat er altijd nog een glimmende Atoyot voor de deur, ready for where-ever! 

Dit weekend was dus weertechnisch gezien niet echt aantrekkelijk, al helemaal niet om de tijd op het water te spenderen. Vandaag hadden we best de plas op gewild maar het weer was domweg te slecht. We hebben ons derhalve maar in d'n auto gehesen en zijn eens op het strand in Hoek van Holland gaan kijken. Het doet erg aan IJmuiden denken met de brede duinstrook, industrie aan zee, groot vaarwater en breed strand. Erg mooi gebied om met de hond te wandelen, maar ook erg verleidelijk om eens die 4wd in de duinen uit te proberen. Zwaar verboden ongetwijfeld, maar- zoals ik al zei:  -verleidelijk! 

Zaterdag was een dagje van korte bezoekjes. In de ochtend kwamen m'n broer en m'n oudste neefje even op de koffie. Tenminste, de een op de koffie en de ander op de limonade ("ohh.. die is vet lekker!") Na even wederzijds elkanders voitures nouvelle bekeken en becomplimenteerd te hebben wenste ik hen een goede vakantie (maandag richting Frankrijk; ver genoeg voor het mooie weer...) en steeg ik in om Jim uit te laten. Onderweg even Wal bellen om te checken of hij toevallig ook al op vakantie zou gaan. Dat bleek niet het geval, en we spraken af even gezamenlijk Jim uit te laten in het uitgestrekte land van de Haarlemmermeerpolder. Samen met Jip en Jim liepen we door een straffe regenbui en besloten dit vaker te doen. Niet zozeer door de regen te lopen, maar wel om vaker even zo'n wandeling te maken... Aan het eind van de middag bedacht ik me dat het leuk zou zijn om nog wat foto's op het strand te gaan maken. Maar eenmaal op de rotonde bij Rijnsburg/Noordwijk/Katwijk besloot ik eerst eens even te kijken waar neef Klaas zijn advocatenkantoor nu precies houdt. En na dat gevonden te hebben bleek hij ook nog aan het werk te zijn! Het was gezellig hem weer eens te zien, en ook daar spraken we af dat vaker te doen... Ik kom nog eens tijd te kort!

Omdat het vakantietijd is, is er naar goed gebruik geen reet op televisie. En omdat we zaterdagavond geen zin hadden de deur uit te gaan leek het goed idee een film te huren. Meestal doe ik dat met 3 films tegelijk omdat we verder toch maar zelden in de videotheek komen. Van de leuke films maak ik dan een kopie en.... ehhh... dat schijnt niet geheel legaal te zijn. Het moest een lekker filmavondje worden, en in mijn enthousiasme had ik liefst 4 films meegenomen. Om de avond mee te beginnen: "I am Legend" (Will Smith die in z'n eentje een virus probeert onschadelijk te maken terwijl de rest van New York in zombies is veranderd...) Wat een buttfilm! Nog niet eens halverwege besloten deze film uit te zetten, en een beter gevoel te krijgen met de film "Cashback". We wilden voornamelijk gewoon wat snelle actie, of in ieder geval een snel verhaal... Deze film bleek bijzonder traag en slepend. Ik vond hem op zich niet slecht, maar Simone begon er behoorlijk van te gapen. Na een half uurtje dan maar besloten ook deze film niet af te kijken! Dit was werkelijk ongelooflijk: Twee films die ofwel niet boeiend waren, danwel niet aangenaam om naar te kijken... Uiteindelijk heeft Simone bijna twee uur lang zitten snotteren bij "The Kite Runner" wat dan ook wel een erg mooi verhaal is! Uiteraard heb ik het boek nooit gelezen in tegenstelling tot de rest van Nederland, maar Simone vond het goed verfilmd. Dat neem ik zo maar aan... En zo is het toch nog goed gekomen met de filmavond!

Volgend weekend wil ik varen! Kom nu maar 's op met die ZOMER!!!

Hoogtevrees...

In 1999 heb ik een jaartje als chauffeur gewerkt; Vrachtwagenchauffeur om wat exacter te zijn, bij de firma Wesseling. Best een mooi beroep, waarin je ook nog wel eens wat meemaakt. Mijn ritten waren meestal niet zo ver weg, en vaak reed ik er twee op een dag. 's Ochtends stond de wagen dan al geladen klaar en kon ik na het drinken van een bakkie koffie meteen op pad. Dan reed ik een ritje naar Hillegom, waar de wagen geheel leeg gehaald werd. Op hetzelfde adres werd hij ook weer volgeladen en die vracht ging dan weer naar Zoetermeer. Bij dat bedrijf werd het ritueel herhaald, en met wederom een volle bak reed ik dan weer naar Sassenheim om daar bij Wesseling weer te lossen. Daarna werd de wagen weer volgegooid met- meestal - een rit Den Haag. En daar was ik dan tot in de avond zoet mee...
Zo ook die ene keer dat ik eerst nog even twee pallets natuursteen moest ophalen bij een bedrijfje in Rijnsburg. De wagen zat flink vol, en er was nog nét genoeg ruimte over gelaten voor de twee op te halen pallets. Het bedrijf bleek gevestigd in drie garageboxen ergens in een woonwijk. Na veel gemanouvreer stond ik eindelijk klaar om de boel te kunnen inladen. Toen bleek er niemand aanwezig, en daarvan stelde ik de planning bij Wesseling op de hoogte. Nu moet ik er wel bijvertellen dat planners bij een transportbedrijf over het algemeen vrijwel niets met mensen te maken hebben, laat staan van enig tact gespeend zijn. Eerste reactie als je belt met een dergelijke mededeling: "GDVRDEGDVR!"... Elke minuut vertraging schijnt deze (veelal) mannen dusdanig van hun stuk te brengen dat vermoedelijk de levensverwachting van een planner zo rond de 45 jaar ligt. In ieder geval werd het nu snel opgelost, en na een kleine tien minuten stond er een klein Italiaantje voor me die zich hevig verontschuldigde. "No Problemo" zei ik op mn beste Italiaans. Met het oudste- nog werkende heftruckje ter wereld werden twee pallets achterin geladen. Nou... pallets is misschien een wat te groot woord. (Toelichting hierbij: een pallet natuursteen van nog geen meter hoog weegt zo'n 1500 kg.) Dit waren een soort zelf in elkaar getimmerde.. ehh... ja... pallets dan toch maar. Ze waren van italiaans waaibomenhout, en gespijkerd met chiodi qualitata originale (originele kwaliteitsspijkers...) Toen had ik eigenlijk al nattigheid moeten voelen...
Ik moest met de pallets naar Wassenaar, en het Italiaantje zou voor me uit rijden omdat hij de stenen meteen weer zou gaan gebruiken. Na weer heel wat gemanouvreer op een woonerfje in Wassenaar trok ik de achterdeuren open.... Waar ik tot mijn grote schrik zag dat de "pallets" door de toch wel wat ielige hoefjes waren gezakt! En plat op de grond past er echt geen pompwagen onder. "M'neer, kunnen we ze misschien met de hand uitladen?" was de pientere oplossing van Klein Italië. "Jij denkt toch niet dat ik hier 3000 kg met de hand ga staan uitstapelen!" beet ik hem toe. "Ik bel nog wel eens met m'n vienden van de planning..." "GDVRDEGDVRDEGDVRDEGDVR!!!!!!", en ik had hem voor de zekerheid op speaker gezet, mocht onze pizzabakker nog twijfelen aan de ernst van de situatie. "Blijf waar je bent; laadt nix uit; ik bel je over tien minuten...) Was de bondige mededeling aan mijn adres. Je kunt van planners zeggen wat je wil, maar ze kunnen wel dingen snel regelen. Na tien minuten lang een nerveuze Italiaan te hebben weggestuurd (Ik stuurde hem keer op keer naar achteren, omdat ik z'n hoofd niet meer wilde zien) kwam het verlossende telefoontje. "Ken jij toevallig de firma Barselaar?" Die kende ik nog wel van een baantje daarvoor. "Rij daar maar naartoe, dan scheppen zij de pallets eruit" "...eh oké, bedankt". Ik blij, planning ook tevreden, Italiaantje iets minder blij... Hij werd verantwoordlijk gehouden voor de extra tijd, en dus kosten. Bovendien kreeg hij nog een rekening van de Firma Barselaar die het spul alsnog gingen bezorgen...

Eén van de gekste dingen aan het rijden met een vrachtwagen is dat je soms twijfelt aan je hoogte. Kom je aan bij een viaduct, kijk je er voor je gevoel bijna recht tegenaan. In het begin heb je dan toch de neiging om eerst te gaan kijken. "Ze kunnen natuurlijk wel zo'n bord neerzetten dat de doorrijhoogte 4 meter is... ...Maarre ís dat ook echt zo?!"

Vandaag ben ik met de auto naar mijn werk gegaan. Omdat ik daar zin in had, én omdat ik nog even naar Scheveningen moet om wat foto's te maken in het Kurhaus. De parkeergarage bij Binnenlandse Zaken zégt een inrijhoogte te hebben van 1.95 meter; Onze Landcruiser is volgens opgave 1.91 meter... Jaja, tóch maar even een keer extra gekeken toen ik er vanmorgen naar binnen reed. Zou toch wat pijnlijk zijn. Als ik een cabrio had gewild, had ik wel een Landrover gekocht...

Cruisin' Together

En weer is een weekend voorbij gevlogen! Mijn weekend was deze keer een dag langer want ik was vrijdag al vrij. En om een goede reden, al zeg ik het zelf, want ik kon vrijdag onze nieuwe glimmende trots gaan ophalen! Een zilvergrijze Toyota Landcruiser, die op me stond te wachten bij Toyota dealer van Boxtel te Oss (Zie de foto's in de vorige post). Weer eens niet naast de deur, maar daar lijken we een steeds consequenter in te worden. Wat je ver haalt is lekker, maar vaak ook stukken goedkoper. Buiten dat zijn de Landcruisers tweedehands niet vreselijk dik gezaaid dus je bent al snel 'verplicht' voor een exemplaar het halve land door te rijden. Het was niet de allerbeste dag om de tocht naar Brabant aan te vangen want het zuidelijk deel van Nederland had vakantie gekregen en iedereen wilde daar blijkbaar meteen maximaal van profiteren. Je kan het in zo'n vijf kwartier rijden; Nu duurde het ruim twee-en-een-half uur voor ik eindelijk het terrein aldaar opdraaide. Toch met enige weemoed na zo'n drie jaar afscheid genomen van de Mondeo die het perfect heeft gedaan, maar de glimmende 4x4 een paar meter verderop verzachtte de pijn aanzienlijk. Wat een bak zeg! 

...Parkeren bij ons in de straat viel met de Mondeo vaak al niet mee, maar dit is nog wel een slagje erger. Maar dat onze halve wijk in bestelbussen rijdt, en die toch ook elke keer weer kwijt kunnen geeft de burger echter moed....

Zaterdagochtend vond ik een mooie ochtend om Jim achterin 'te gooien' en even lekker naar het strand te rijden. Dat hadden we overigens vrijdagavond ook al gedaan, maar ja, ik wilde toch nog wel even een stukkie rijden. Jim had derhalve ook het weekend van z'n leven, want ook vandaag begon de dag weer met een autoritje, deze keer richting Leidsche Hout.

Zaterdagmiddag moest ik helaas uitstappen om daarna weer op te stappen. Ik had gekozen voor de fietstocht naar Sassenheim in plaats van de verleidelijke autorit. Ik was onderweg om de vierde verjaardag van m'n neefje Thijmen te gaan vieren. De kleine man is nog steeds een krieltje, maar ondertussen toch al weer vier jaar bij ons! Het dreigde aan alle kanten met regen en volgens Buienradar zou dat in Sassenheim precies om vijf - over - half - vier gaan losbarsten. Volgens mij kun je het beter Buienrader noemen, want het was pas rond de klok van vier dat de sluis open ging! Zo kan ik natuurlijk ook het weer voorspellen...

De verjaardag was erg gezellig, en naar goed 'Prinsengebruik' moest ik blijven om aan het eind het licht uit te doen... Zo rond half twee des nachts zwaaide ik thuis de voordeur weer open. Gezellig hoor, zo'n kinderpartijtje!

Vandaag- zoals gezegd -begon de dag in de Leidsche Hout met een lekkere ochtendwandeling. Gelukkig geen kater, en volgens Simone zag ik er zelfs wakker uit! Zie je nou wel: Gerstesap doet wonderen! Na thuiskomst nog even het laatste stukje onafgemaakt straatwerk afgerond. Even vreesde ik dat door het bonken van de hamer die kater zich alsnog aan zou dienen, maar hij bleef gelukkig echt weg. En daarna vond ik het een mooi moment om Jim achterin te gooien, Simone op de passagiersstoel neer te vlijen (ja, op de passagierstoel ja! Zij mag er strax elke dag mee naar haar werk rijden! Mag ik even...) en nog maar eens een leuk stukje door het land te toeren. Stukje ringvaart, richting Vinkeveen om uiteindelijk bij Utrecht weer de snelweg op te draaien en weer terug te rijden. Maar liefst vijfentwintig meter rul zand bij bouwput Leidschen Rijn zijn de eerste "terreinmeters" van ons met deze auto geworden. Er zullen er waarschijnlijk nog wel wat meer gaan volgen...

Kaagwater, Bier & Krentenbollen

Het was een pittig dagje op het water! Een goeie vier Beaufort met uitschieters van dik vijf is stevig om je eerste zeilmeters te maken. Met Simone heb ik alleen op Curacao en Bonaire met respectievelijk een Centaur en een Sunfish gezeild. Een zeegaand zeiljachtje van 8 meter op de 'miniscule' Kagerplassen is dan wel een iets ander verhaal. Na enkele vruchteloze pogingen een steigerplaats aan het Joppe te vinden (alles is te ondiep!) viel de keuze op de steiger voor de Kaagsocieteit (kaagsoos vor intimi). Hier konden we de boot voor de eerste keer tuigen en, na even snel om me heen gekeken te hebben meteen maar besloten een rif te zetten. Het juiste moment afgewacht voor afvaart (niet vlak voor de rondvaartboot van Groene Hart Cruises...) en los waren we! Eerste slag ruime wind... 6,5 knoop (voor de niet nautici: zo'n 12 km/u)! Kijk, zo kom je nog eens ergens. Dat de Kaag niet zo groot is wist ik al een tijdje, maar dat de rakken zo kort waren viel me toch een beetje tegen. Zit je net goed en wel, zie je de ondiepe oever alweer opdoemen. Je hebt geen tijd voor een krentenbol, let alone tijd om een tabak te wentelen. Toch was het mooi de Red Alert eindelijk zeilend in actie te hebben. Ze vaart fantastisch! Blijft goed bestuurbaar, ook bij flinke helling. Ze blijft lang op snelheid en is goed wendbaar. Na een goede twee uur vrijwel alle plassen van de Kaag gerond te hebben klonk er ineens een onaangename "krak!". Gelukkig niet onder water maar, zo bleek, toch een vrij cruciaal onderdeel: Het bevestigingspunt van de grootschoot aan de giek had het begeven! Zout water heeft toch wel enkele nare bijwerkingen voor metaal...

We hebben nog even geprobeerd om met alleen de fok door te varen, maar de overstagmanoeuvres werden er niet relaxter op. Toen maar besloten om dan eindelijk die krentenbollen maar eens te verorberen, en een koud biertje te drinken. 'Ouderwets' geankerd op de Kever en na een paar uurtjes, met reeds gestreken mast terug naar de veilige haven.

Ik vond het een mooi tochtje met de rode dame. Tevreden over hoe ze zeilt, maar meteen de conclusie dat onze ligplaats in Warmond alleen voor dit seizoen zal zijn...

Verder nieuws van het front: Zonder er verder echt over uit te wijden...

2 foto's

Sooo, da's een groote ootooh

Van Bastenweer

Officieel is de zomer'"losgebarsten" al is daar met bescheiden voorjaarstemperaturen nog niet veel van te merken. Niet dat het slecht weer is; Integendeel zelfs, maar het is een beetje 'Van Bastenweer'. Als je de statistieken bekijkt heeft hij het heel goed gedaan als bondscoach. Slechts 6 verloren- van de 48 onder zijn leiding gespeelde -wedstrijden. Met 32 gewonnen partijen is hij de meest succesvolle bondscoach die Nederland ooit had. Maar er onbreekt iets in dit succes, namelijk een grote titel, cup of wat voor prijs met aanzien dan ook...

Met het weer is het een beetje hetzelfde verhaal. De gemiddelde temperatuur is prima, er is vrijwel geen neerslag geweest (vergeef me oosterlingen van ons land... Bij ons in het westen zijn de 'pingpongballen' uitgebleven), maar de echte zomer laat zich vooralsnog niet zien. Geen wekenlange hittegolf met daaropvolgend de onvermijdelijke onweersbuien. Maar in tegenstelling tot Van Basten kan het met de zomer nog wel wat worden. Ik zeg: "Kom maar op met die hittegolf!"

Extra gebrand op dat mooie weer ben ik voornamelijk omdat dit weekend de Red Alert uit de steigers komt. Het mocht even duren, maar na telefonisch contact met Ad Spek gisteren, werd duidelijk dat ze dit weekend zeker vaarklaar is! We gaan de plas op, en ik heb er zin an! Eindelijk kunnen we gaan kijken waar ze voor gemaakt is: Zeilen! Dat de motor het goed doet heb ik ondertussen uitvoerig kunnen testen, maar nu eens kijken hoe goed de zeilcapaciteiten zijn. 

Hierover uiteraard meer na het weekend...

Afgelopen dinsdag was mijn laatste schooldag voor dit moment. Helaas kan ik niet zeggen dat ik nu 'grote vakantie' heb want het ministerie verheugt zich reeds weer met de wetenschap dat ik voorlopig op de dinsdagen weer in Den Haag te vinden zal zijn. Ik vond het juist wel lekker zo'n onderbreking  van de week. Maar in augustus barst het tweede deel van de opleiding alweer los en wordt de dinsdag weer mijn fotografiedinsdag. Prettig!

Van de 14 gestarte cursisten zijn er uiteindelijk maar 9 die zich mogen aanmelden voor deel twee van de opleiding. Van die 9 hebben slechts 5 dat ook daadwerkelijk gedaan. Niet zo'n hoge score, maar ook niet iedereen wil door of wil nu nog niet door. Van die 5 gaan er dan weer 3 het vervolg in Apeldoorn doen, wat maakt dat ik slechts met 1 klasgenote strax in augustus weer op de stoep van het Nemogebouw zal staan. 

Gelukkig was onze lerares tevreden met het resultaat van mijn opdrachten. Dat had ze natuurlijk in de afgelopen weken al laten doorschemeren, maar het is toch prettig als je aan het eind te horen krijgt dat het oke is. In het vervolg zal het allemaal niet zo makkelijk gaan, en zal er heel wat meer techniek en creativiteit aan te pas moeten komen om de leraren en leraressen tevreden te stellen. Ook daar heb ik zin an! 

Maar eerst... varen!

Tjezus!!!

Het is weer over met de pret. Gisterenavond werd oranje overlopen door de Russen van Guus en was het min of meer een wonder dat er nog een verlenging aan te pas moest komen om het oordeel te vellen. Uiteindelijk gebeurde er in de tweede helft van de verlenging wat al de gehele wedstrijd in de lucht hing: de Russen scoorden twee maal. Met nog minder dan tien minuten spelen was het een vrijwel onmogelijke opgaaf dit nog recht te breien. Een goed voorbeeld waren de Turken geweest, die al twee wedstrijden op rij lieten zien dat je een partij in de laatste vijf minuten nog kan beslissen. Maar dan moet je er wel in geloven, en dat was precies wat er gisteren volledig aan ontbrak. Na dit schlemielig verlies kwam de onvermijdelijke zoektocht naar excuses. 

Was het het trieste verlies van de te vroeg geboren dochter van Khalid Boulahrouz? Was het het onderbroken spelritme van de basisspelers in de wedstrijd tegen Roemenie? Was het de ingetrokken tweede gele kaart voor de Rus Kolodin, en de daarmee gemiste vrije trap? Was het toch de lies van Robben? Was het het oranje shirt van Jose, dat ze tijdens de gewonnen wedstrijden niet had gedragen en nu wel? Was het.... Tja, volgens mij was het een totaal gebrek aan inzet wat gezien het spelbeeld van de eerste drie wedstrijden bijna niet voor te stellen is! 

Hoe dan ook liggen 'we' eruit, en ik zal me de rest van het toernooi voor de tv nestelen en in gepaste stilte Rusland supporten. Want het is wel een leuk team waar 'we' van verloren hebben!

Hedenmorgen rond de klok van 10 uur liet onze kleine viervoeter mij uit. Daar was ik blij mee, want de genuttigde consumpties van de voetbalavond ervoor maakten dat m'n hoofd iets zwaarder aanvoelde dan normaal. Aan het parkje waar Jim naar hartelust 'z'n ding kan doen' grenst -verbonden door een bruggetje- een begraafplaats. De beheerder van die begraafplaats en bijbehorend kerkje is een uiterst vriendelijke 'Kattuker' die- volgens mij- een van de mooiste plekjes van Leiden bewoont. In mijn rondje met Jim loop ik dan ook graag even langs de begraafplaats, om dan bij de Zijlpoort weer uit te komen. Zo ook vanmorgen, en ik kwam aldaar ook de beheerder tegen. Na een kort gesprek over het te zwaar beladen van een te klein aanhangwagentje, vroeg hij me of ik misschien een bakfiets wilde hebben(!) Al heel vaak was ik langs die- onder een zeiltje opgeborgen- bakfiets gewandeld voornemens een keer te vragen of hij die misschien kwijt wilde. Vandaag werd hij zo in m'n schoot geworpen, weliswaar niet letterlijk want dat zou best pijnlijk zijn...

Nadat het oude hangslot was doorgeslepen ("die sleutel he'k ooit wel had' van diee gasten, maar kweenie wwaerie is" (*vet katwijks accent*)) kon de bakfiets uit z'n parkeervak worden gereden. "Oh ja, d'r staet veur jou nog wel een mooie tekst veurup geskreven..." "HAHAHAHA!!!"

Zelfs van mij?!

Sinds vandaag dus de gelukkige eigenaar van een bakfiets met boodschap! (de plakletters zijn overigens al direct verwijderd, al is de tekst nog steeds duidelijk aanwezig...)

Spiegelreflexie

Over een weekje is het zover. Dan mag ik (voorlopig) voor het laatst naar Amsterdam om me te melden bij de Fotovakschool. Het is de laatste les van het eerste deel van de cursus, en alle opdrachten die we in de afgelopen maanden gehad hebben moeten dan worden ingeleverd. Alle foto's dienen te zijn afgedrukt op A4 formaat en bepalen- samen met het oordeel van lerares -of je goed genoeg bent om door te stromen naar het tweede deel (áls je dat al van plan was uiteraard).
Het was dus nog even aanpoten de afgelopen dagen. Er moest bijvoorbeeld een bestaande foto gereproduceerd worden. Je mocht deze wel zelf uitzoeken, maar moest uiteraard wel goedgekeurd worden. Ik had een foto van Piet Zwart uitgezocht die op het eerste gezicht vrij simpel na te maken leek. Dat dat best tegenviel werd me afgelopen zondag duidelijk! Een oud rond brilletje en een krant met veel kolommen tekst waren de enige ingrediënten die ik nodig had... En lícht! Goed licht! Een oude videolamp van m'n vader zou eventueel uitkomst kunnen bieden, om het geheel binnenshuis te kunnen uitvoeren. Maar al snel bleek dat Dhr. Zwart deze foto niet met kunstlicht had gemaakt. In ieder geval niet met een 1000 watt videolamp (waar je ontzéttend fijn je vingers aan kan verbranden!). De zon zou het dan moeten doen, maar de invalshoek van het licht was zo laag dat ook dat vrijwel onmogelijk leek. Tot mij ineens het lumineuze idee te beginnen schoot zélf de invalshoek van het zonlicht te bepalen. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand.... Als iemand nu nog even de wind kan uitzetten!!! Maar het is gelukt! Ik ben tevreden en mag (hopelijk), na inlevering volgende week, in augustus aan deel twee beginnen...

Forza!

Ik ga het niet over voetbal hebben. 

Domweg omdat er in Nederland alleen nog maar over voetbal gepraat wordt. De liesblessure van Robben houdt de gemoederen meer bezig dan bijvoorbeeld de teloorgang van de thuiszorg, waar ik vandaag door een kleine groepje SP-ers in Den Haag op werd gewezen. Ze hadden weinig bekijks, maar het is dan ook niet slim om in deze tijd in rode jassen en t-shirts door de stad te tuigen. Men zal waarschijnlijk denken dat je aanhanger bent van- pak 'm beet- Turkije, Spanje, Zwitserland of Belgie. En laatstgenoemde dingt niet eens mee naar de Europese titel, maar dat terzijde. (Ondertussen is duidelijk geworden dat ook een-na-laatst genoemde niet meer meedingt... red.)

Overigens is dat hele thuiszorgverhaal ook een stuk makkelijker op te lossen dan- in dit geval de liesblessure van Robben, want een van de weinige dingen waar ik het met Pim mee eens was/ben, is herinvoering van de dienstplicht. En dan niet alleen een militaire dienstplicht, maar keuze tussen of een militaire- of een sociale dienstplicht. Zijn alle hoogbejaarden en anderszins hulpbehoevenden ruim voorzien van de benodigde aandacht, en is ons land ook weer eens goed bewaakt... 

Die lies van Robben daarentegen... Daar heb ik vooralsnog geen pasklare oplossing voor.

Omdat ik het nu toch niet over voetbal heb, wil ik ook niet kwijt dat ik met volle teugen van ons nationale voetbalteam heb genoten, derhalve zal ik me niet verlagen het er toch over te hebben. .... Iedereen heeft het er al over, per slot van rekening...

Ik wil eigenlijk nog even terug naar Curacao. En naar Bonaire, als het even kan. In elk geval in gedachten is dat mogelijk, dus ik laat jullie nog wat meegenieten. Onze laatste dagen na Bonaire waren we nog even te gast bij Jasper en Astrid. Jasper was de hele week vrij, en er was 's avonds een BBQ gepland samen met andere gasten Chantal en Jeroen. Het was gezellig die avond. Goed gezelschap, Vlees, Vis en Bright zijn goede ingredienten voor een geslaagde avond. De ochtend daarna werd in serene rust doorgebracht. Er waren geen grootse plannen, en niemand leek daar ook echt behoefte aan te hebben. Lekker relaxen in en om het huis. 's Middags toch nog maar even naar het buurstrand Daaibooi gereden om het relaxen nog enige uitlegbare vorm te geven. Per slot van rekening had As de hele dag gewerkt. Dan kan je niet zeggen dat je he-le-maal nix gedaan hebt die dag...

Vrijdag was de laatste. Die avond was het feest echt over, en ik wilde graag nog even het Spaanse water over denderen op een surfplank. Eenmaal daar bleek wederom de wind spelbreker te zijn, en viel het watersportavontuur in het water. Tot Jap vertelde over de waterscooterverhuur, een klein stukske verderop! Wat een geweld(ige!) die dingen! Lekker over de deining rossen, hele korte bochtjes draaien en een ongelooflijke acceleratie! Dat halve uurtje leken net 10 minuten... Maar het was een leuke watersport-afsluiting.

Omdat As die vrijdag aan het werk was hadden we een lunchafspraak met z'n vieren. Bij de Delifrance moesten we elkaar gedag zeggen. Best een rare gewaarwording op zo'n parkeerterrein...

Jasper was zo vriendelijk ons die middag naar de luchthaven te brengen. Het is nooit leuk afscheid te nemen, en deze keer week daar niet vanaf. Slechts de wetenschap dat we- zeker weten- weer terugkomen maakte het wat makkelijker. We hebben genoten!

Jap en As, ontzettend bedankt voor de leuke tijd!

Vrijdag gaan we naar de Hendo... Voor een half Haantje!!!

Buenos Aires

Het voor gisteren beloofde, maar niet aan toegekomen vervolg:

Bonaire is -net als Curacao- een vrij ruig eiland. Ook hier groeien de cactici (cacté is overigens een Frans meervoud, géén Nederlands... En cactici is per definitie niet goed, maar klinkt leuk...) metershoog, is het land vrij dor en heeft het ook een hoog western-gehalte. Ook hier hadden we een dikke HiLux tot onze beschikking, wat erg praktisch was met al die duikspullen die elke keer meegesleept moesten worden. Zeker als de bende nat is na een onderwateravontuur wil je dat liever niet op de achterbank moeten leggen. De uitdrukking "natte hond" of erger nog: "dooie hond" of "natte dooie hond", is dan ook maar één keer ter sprake geweest, toen we de vochtige spullen tijdens de zeiltocht in de cabine hadden opgeborgen. De huurauto's op Bonaire zijn uit voorzorg dan ook allemaal uitgerust met een 'fraai' skaileren overtreksetje voor stoelen en achterbank. Kan weinig mis mee...

De zuidpunt van het eiland is waar de zoutwinning plaats heeft. Enorme 'piramides' van zout staan daar in het zonlicht te schitteren. Er liggen paars-roze achtige zoutwinplassen. De beste man die het fort bewaakte had overigens wel een prima verklaring voor die paarsige kleur: "Dat komt door het zout, m'neer!" Wat natuurlijk heel logisch is... tenminste... ehhh... nou ja, door het zout dus! Eenmaal de zoutpannen gepasseerd kom je bij een soort lagune met blauw-groen water waar vooral gewindsurft wordt. Voorál gewindsurft zeg ik er nog maar bij, aangezien je er ook naakt-garnalen-zoeken kunt beoefenen. Even uitleggen?
Naast de twee windsurf-verhuurplekken staat een houten scherm welke bedoeld is om het aangelegen naturistenstrand van wat privacy te voorzien. Of andersom natuurlijk, maar zo wordt het zelden uitgelegd. Tot zover niets aan de hand zou je zeggen. Echter de voornoemde lagune is tot over een lengte van zo'n 500 meter slechts enkeldiep. En dat scherm reikt slechts 10 meter zee-inwaarts. Vandaar...
Maar wij gingen surfen (al scheelde het weinig, he As?), en met wij bedoel ik ook wij; Met z'n vieren dus. Simone had zo'n 15 jaar geleden voor het laatst op een plank gestaan, en Astrid had een aantal weken ervoor voor de eerste keer een poging gewaagd. Het waren wel dé ideale omstandigheden voor de dames: Rond de 30 graden, zowel lucht als water. Net aan kniediep water en een lekker rustig, aanlandig windje. Daar waren dus niet veel woorden aan vuil te maken, en maakten Jap en ik dat we onze eigen spullen konden ophalen. Maar uiteindelijk zelfs met 8 (Jap zelfs met 8,5) vierkante meters in de handen en 140 liters onder de voeten ging het maar moeizaam vooruit. Ofwel: te weinig wind! Met zulke fraaie omstandigheden... Ach, ik kom er nog wel een keer, vermoed ik zo...

De noordkant van het eiland is een heel ander verhaal. Daar ligt het natuurpark Washington Slagbaai. Eigenlijk was het de bedoeling dat we ook daar nog een duik gingen maken, maar i.v.m. met de vlucht die we de volgende dag hadden leek dat niet zo'n goed idee. Dan maar lekker met de 4x4 met 2wd door het park boenderen. Helaas had men besloten de 'lastige' stukken terrein te voorzien van betonplaten waardoor de hilux nooit echt op de proef gesteld werd. Het pad slingert zich door een bergachtig rotsenlandschap. Beetje oranje-achtig zand, bijna woestijn. Het laat zich maar lastig beschrijven. Ik zal binnenkort zorgen dat er wat foto's beschikbaar zijn, maar de rolletjes zijn nog niet ontwikkeld... ;-)

Opdeet

Woensdagnacht alweer. Wederom aan de late kant, maar vanavond kan het lijden omdat morgen in het teken staat van een zgn. "directieuitje". "Maar jij zit toch helemaal niet in de directie?!" merkte Simone gisteren al zeer terecht op. Dat klopt, maar het uitje is dan ook voor alle medewerkers die voor de directie werken... En daar hoor ik dan weer wel bij. 

Om het verhaal weer op te pakken ga ik even terug naar Hato Airport, op die bewuste vrijdagavond. Keurig op tijd meldden we ons aan de incheckbalie van DAE. De bagage van Jap & As was reeds vertrokken op het lopende bandje, en onze koffer lag klaar om weggesluisd te worden. Tot de dame achter de balie iets teveel rimpels in haar voorhoofd trok, waar wij dan weer een heel ongemakkelijk gevoel bij kregen. 

- "Dhr Prins en Mevr. Jansen staan niet voor deze vlucht... Die staan pas voor 23 juni!" 

- "Ehhh, nou dat kan dus niet want ik heb de vier tickets in een keer gereserveerd"

- "Ja, maar het staat hier toch echt! U kunt niet mee op deze vlucht"

- "Het lijkt mij dat u ergens een fout heeft gemaakt in de reservering. We moeten allemaal mee op deze vlucht... Geen discussie!"

- "Dat kan niet m'neer, want ik heb geen stoelen meer vrij..."

- "Dan regelt u dat maar mevrouw, want het is jullie schuld!"

- "Ik ben alleen maar om mensen in te checken. U moet zich beklagen bij de DAE office"

Met het stoom uit m'n oren been ik naar de DAE office, in de volle overtuiging dat ik daar iemand achter de balie vandaan ga trekken. Liefst aan de oren o.i.d.

Dat is in het verleden waarschijnlijk wel vaker gebeurd, want de dames zitten veilig achter een dikke laag plexiglas. De wandeling was gelukkig ook ver genoeg om me te realiseren dat met verbaal geweld in dit land vrijwel nix bereikt wordt. Samen met Jasper sta ik lief lachend de dames te woord, en er wordt ons een vlucht om half elf 's avonds aangeboden. Twee uur langer wachten schijnt op Hato een meevaller te zijn, dus we grijpen de mogelijkheid met beide handen aan. "Toch bedankt, al was het jullie schuld..." 

Bonaire is heerlijk. Klein, overzichtelijk, vriendelijk, mooi, warm en ... klein. Klein voornamelijk in inwoneraantal. Zo rond de 14000 mensen is nog minder dan tegenwoordig in Sassenheim wonen. Het is dus een soort uitgestrekt dorp. Maar wel mooi! Met de meest fantastische duikplekken- toegankelijk vanaf het strand! Het hele eiland is er dan ook op ingericht. Je kan nog net niet bij de supermarkt je flessen perslucht wisselen, maar het zou me niet verbazen als dat binnenkort ook tot de mogelijkheden gaat behoren. Na het kopen van van de verplichte Nature-Tag en een -eveneens verplichte- proefduik mogen we zelfstandig het water in. Ik heb ondertussen best wat mooie plekken gezien, ook onder water. Maar vaak moet je daar dan eerst een heel stuk voor varen voor je bij zo'n fantastisch rif bent. Op Bonaire ligt alles 'voor het grijpen'. Zo vanaf het strand zwem je een meter of 50, laat je afzakken naar een kleine 20 meter en je ligt in een soort 'koraaltuin'... Echt briljant!

Op zondagochtend had Jasper ons verzocht geen plannen te maken, want die waren er al... En de ervaring leert dat dat meestal iets leuks betekent. Zo bleek ook nu. Zijn collega-officier op Bonaire is tevens voorzitter van een zeilvereniging aldaar. Die gaan op zondagochtend met allemaal sunfishes het water op om lekker op de caribische zee te zeilen. Wij mochten bij afwezigheid van wat clubleden gebruik maken van deze wankele schuitjes. We zeilden met zo'n 5 a 6 bootjes met een lekkere bries ruime wind richting Klein Bonaire. Ze lopen trouwens als de brandweer die zonvissen; met z'n tweeen trek je 'm ruime wind bijna nog in plane! 

Overigens hadden we voor we aan dit zeilavontuur begonnen, de dag al ingeluid met een vroege duik. Om half acht lagen we in het azuurblauwe water, met een zonnetje wat zich door de regenwolken baande. Veel mooier kan je dag niet beginnen!

Het was dus om rond half drie 's middags al een zeer produktieve dag geweest, en hebben we het plan om nog een duik te maken maar laten varen... En omdat we er toch al waren: op zee....

Morgen meer...