Re: sidual

Weemoedig open ik zojuist mijn eigen blogpagina, en word direct geconfronteerd met de fraaie afbeelding van mijn zo geliefde Landcruiser bovenaan deze pagina. Een afbeelding uit een serie die ik ooit als opdracht voor de Fotovakschool maakte, en waarvan mijn toenmalige docent zei dat je de liefde voor de auto duidelijk kon terugzien. En voor zover ik de capaciteit bezit om liefde voor het materiële te koesteren, gold dat zeker voor m'n stoere Landcruiser. Ik herinner me nog als de dag van gisteren het moment van aankoop, de proefrit, en de eerste trotse kilometers als nieuwe eigenaar door het Brabantse Land... De eerste voorzichtige terreinmeters in de grote zandbak van Almere... Helemaal afgeladen met fietsen achterop en surfplanken op het dak voor de zomervakantie, en dito maar dan zonder fietsen maar mét skies en snowboards op het dak richting de Franse sneeuw... Goeie herinneringen aan de tofste auto in mijn bestaan tot zover!

Vorige week vrijdag draaide drie uur later dan afgesproken een zilvergrijze Toyota Avensis voorzien van een exportkenteken de straat in. In die auto drie donkergetinte mannen waarvan de eerste die uit de auto kwam mij vriendelijk begroette. De andere twee volgden zijn voorbeeld en een van hen vroeg of ik de sleutel van de Landcruiser aan hem wilde overhandigen... Dat wilde ik weliswaar niet, maar deed het toch omdat dat nu eenmaal de procedure is die gevolgd dient te worden bij een eventuele autoverkoop. De mannen begonnen razendsnel aan het door hen- duidelijk niet voor het eerst -uitgevoerde ritueel: Eén praatte met mij over de historie van de auto, de reden van verkoop en de huidige technische staat. De ander klom direct in de auto om deze te starten en vervolgens de airconditioning uitgebreid te testen, en de derde liep rondom de auto en beoordeelde het uiterlijk. De motorkap werd geopend terwijl ondertussen in onverstaanbaar Frans druk werd gecommuniceerd. De informatie die ik aan de eerste persoon had vrijgegeven werd doorgespeeld aan de andere twee, en na een ogenblik van bijna prettige stilte knikten ze alledrie tevreden. De eerste man gaf me vervolgens weer een hand en zei dat het "Okay" was...
Twee van de mannen sprongen vervolgens weer in de Avensis, en een van de twee riep vanuit de auto dat de derde man het verder met mij zou regelen... Deze lachte vriendelijk, en daarop stelde ik voor om dan het financiële gedeelte maar even binnen af te wikkelen. Dat leek hem ook een beter idee... Zie je nou dat we uiteindelijk allemaal hetzelfde zijn... Zaken doe je binnen.
Eenmaal binnen probeerde hij toch nog even de prijs te onderhandelen, maar dat leek me beter van niet, omdat hij dan alsnog naar huis zou moeten lopen... We waren namelijk eerder die week telefonisch al een prijs overeengekomen, dit even om duidelijk te maken- en dat u hiermee niet in de veronderstelling verkeert -dat ik niet zou weten hoe het "marktplaatsmodel" werkt. Hij lachte wederom vriendelijk, en zei- wederom- dat het "okay" was. Vervolgens ging met een ervaren zwaai de schoudertas open, waar hij een enorme stapel briefjes van €50 uit opdiepte. Keurig per 10 gebundeld, die hij vervolgens in keurige stapeltjes op tafel uitstalde tot het overeengekomen bedrag in z'n geheel de tafel vulde... Nu vertrouw ik iedereen van nature het liefst gewoon op z'n blauwe ogen, maar íets in me zei dat het toch verstandig was het boeltje even na te tellen; ook al omdat hij geheel geen blauwe ogen bleek te hebben... Ik duizelde al bij het aanzien van de stapeltjes, let alone dat ik ook al die stapeltjes nog eens zou moeten natellen op de gewenste hoeveelheid.
Ik begon desondanks... Maar ineens leken alle briefjes wel een andere structuur te hebben, van ander papier gemaakt te zijn, of zelfs van formaat te verschillen... Met iets andere woorden: ik vertrouwde de deal ineens voor geen meter meer. Ik vroeg hem om met me mee te gaan naar de dichtstbijzijnde bank, zodat ze daar het geld machinaal konden tellen omdat ik elke keer de tel kwijt raakte (en meteen konden oordelen over de authenticiteit hiervan, maar dat hoefde hij uiteraard niet te weten). Hij lachte maar weer eens vriendelijk, en zei dat het "okay" was. De minstens zo vriendelijke dame bij de ING telde professioneel handmatig het bedrag... het bleek te kloppen. En ze fluisterde me toe het bedrag via de machine te storten omdat dan meteen de authenticiteit van het geld getoetst zou worden (maar dat hoefde hij uiteraard niet weten). Het bleek te kloppen... Hij lachte vriendelijk en we stapten de bank uit om gezamenlijk met zijn auto op mijn naam richting Zoetermeer te rijden...

Mijn laatste rit met de Cruiser was naar de RDW te Zoetermeer. Zeker niet de meest romantische bestemming, maar wel het adres om een auto die- in dit geval naar Mali- geëxporteerd gaat worden definitief te laten uitschrijven. De kentekenplaten moet je er ter plaatse afschroeven en door een luikje in de muur naar binnen deponeren...
Ik hoop dat de "rich businessman" (zoals de koper -die slechts tussenhandelaar bleek-, de vermoedelijke nieuwe eigenaar in Mali typeerde) nog jarenlang plezier heeft van mijn Cruiser!

Re: spons

Treinreizen 2

Woensdagochtend 

In de veel kortere trein dan normaal op dit tijdstip, is nauwelijks een plek te vinden. Uiteindelijk nestel ik me weer eens op de trap, waarna nog tientallen mensen mij willen passeren omdat ze denken dat zich elders in de trein nog een leeg zitparadijs bevindt. Buiten mijn zicht, maar binnen mijn gehoor, wordt een telefoongesprek in het Engels gevoerd met een dik Amerikaans accent. De filmische toon die daarmee wordt gezet trekt met regelmaat de aandacht van mijn balkongenoten. Als 'the American' ophangt, word ik onaangenaam herinnerd aan de vraag die ik mezelf al vaker stelde, al zittend op de bovenste traptrede: "Waar komt die enorme tocht in een trein soms zo plotseling vandaan?!" 

Woensdagmiddag 

Het weer is spontaan omgeslagen, en ineens is het wollen vest dat ik vanmorgen nog hard nodig had, nu ernstig overbodige bagage. Met het vest in m'n rugzak, welke hierdoor buitenproportionele vormen aanneemt, baan ik me een weg door de volle coupé. Ik probeer niemand te raken met het gevaarte op m'n rug, en ik vind, zonder noemenswaardige kleerscheuren, een zitplaats. Het gesprek in de aangelegen vierzitter behelst beebies, babies, baby's en babygerelateerd geneuzel. En dat door twee (aannemelijk) academisch geschoolde vrouwen. Het is domweg geen gehoor... Babyeuze prietpraat op niveau, Blèghh!

Donderdagochtend 

Bijna psychedelisch is het effect van het volgen van de bovenleiding gefocust op eenzelfde punt. Het lage zonlicht is bijna te fel om tegenin te kijken, en ik weet nu al dat als ik strax in de donkere stationshal van Den Haag CS uitstap, ik van die vlekken voor m'n ogen ga krijgen. M'n oren werden even daarvoor reeds flink geteisterd door de conducteur met kleine dreads in z'n nek (...) die tot 4 keer(!) toe juist naast míjn oor het signaal gaf dat we zouden vertrekken. 'Make up your mind!' "Besluiteloosheid dunkt me geen pré in een beroep als het uwe!". Half doof, half blind; een goed begin van een toch al mooie (werk)dag...

Dinsdagochtend

De zon laat zich tussen de grijze regenwolken nu met regelmaat zien, en de wereld ziet er zo toch een stuk vriendelijker uit. Als ik vanuit de coupé probeer omhoog te kijken hoe de lucht er verder uit ziet, bemerk ik ineens dat het zicht beperkt wordt een sticker aan de bovenzijde van de ruit. Een 'S' in het midden met rechts daarvan 'Stilte' en op links de Engelse vertaling daarvan. Ik ken het doel van een stiltecoupé, maar snappen doe ik het evenwel niet. Stilte is doorgaans best fijn, maar je voelt je toch een beetje "geshust!" met zo'n sticker. Bovendien beperkt het ook nog eens het uitzicht... Je mág nie praten nie, en je kán nie zien nie! 

Dinsdagmiddag 

Het vertrek vanaf Den Haag Cs gaat altijd gepaard met het schommelen van de trein. Met een lege maag kan je er zelfs kortstondig een beetje zeeziek van worden; Maar vandaag niet. In de coupé klinkt een aangename geluidssensatie van kleine gesprekjes, ritselend krantenpapier en het rollen van de dikke stalen wielen onder het treinstel. Buiten lopen koeien, schapen, honden en bazen. De zon schijnt, en het eerste groen begint weer te groeien. Zo lijkt het leven ineens weer erg mooi. Bijna een eng voorteken, aangezien ik me afgelopen zaterdag ook zo voelde... 

Woensdagochtend 

Ondanks dat de trein behoorlijk vol is, en de meeste vierzitters daadwerkelijk door vier mensen gevuld worden, kreeg de man schuin tegenover mij het voor elkaar vier stoelen in z'n eentje te bezetten. Z'n hele houding straalt dan ook onvriendelijkheid uit, en z'n blik was op z'n minst verstoord te noemen toen ik schuin tegenover hem plaats nam. Bij hoge uitzondering op dit korte traject komt een conducteur langs om de 'kaartjes te knippen'. De man is in het bezit van een trajectkaart dus heeft ervaring in het asociaal bezetten van zitplaatsen. In de vierzitter naast ons legt een jongedame in Nederlands- Engels telefonisch aan haar aupair uit hoe de moedermelk uit de koelkast vermengd moet worden.... Den Haag is soms best ver... 

Woensdagavond 

Veel later dan gehoopt plaats ik mijn achterste op een van de twee lege stoelen. De frustratie van werk is nog vers, en ik stoor me feitelijk aan alles waar ik geen grip op heb. Het gesprek van de dames iets verderop in de coupé vraagt dan ook een uiterste inspanning hier niet tussen te springen en te vragen of ze 'alsjeblieft hun mond willen houden'. Ik realiseer me ineens dat hiervoor stiltecoupées voor zijn uitgevonden. Had ik daar niet een uitgesproken mening over?! 
Maar genoeg over mij... 

Donderdagochtend 

De sfeer op het station is enigszins bedrukt en veel mensen 'ondergaan hun lot' om zich naar hun bestemming te begeven. Zo ook ik, en als een lam naar de slachtbank laat ik me meevoeren de trein in. Ik heb door de massa nauwelijks keus of ik boven of beneden ga zitten en eindig uiteindelijk bij toeval naast een lege stoel. Ik zit. Bekende geluiden, alleen klinken ze nu niet rustgevend, doch eerder onheilspellend. Als ik af en toe even opkijk van m'n schermpje en ik kijk toevallig iemand aan, zie ik zo'n zelfde holle blik die ik mezelf ook toedicht op dit moment. De machinist heeft echter peper in z'n reet, en binnen no-time lopen we Laan van NOI binnen. Het komt vast goed vandaag... 

Dinsdagmiddag 

De NS heeft weer een manier gevonden om de reiziger het reizen zo onaangenaam mogelijk te maken: een trein inzetten op het drukste moment van de dag die slechts eenderde van de normale lengte heeft... Werkelijk, varkens worden nog luxer vervoerd! (oke, iets gechargeerd geef ik toe)  

Vrijdagochtend  

Zwarte katten, ladders, gebroken spiegels... Ik heb m'n best gedaan al deze ongeluksitems te vermijden hedenochtend. Maar tot nog toe mag deze vrijdag de 13e wat mij betreft al opgenoteerd worden als een prachtige dag. Momenteel razen we in een redelijk bezette intercity langs de uitgebloeide bollenvelden mooie uitgelicht door een felle ochtendzon. Niemand praat te hard, geen iPods op hoog volume... Eigenlijk nix te klagen... 

Re: tro

Hoewel ik sinds een aantal jaar mezelf niet meer tot de categorie "fanatieke windsurfers" mag rekenen, ben ik nog steeds wel in het bezit van een compleet surfsetje. Hiermee kan ik op dagen dat de windmeter minimaal vier Bft aangeeft in ieder geval lekker het water op en, ondanks dat ik niet de snelste van de plas ben, kan ik nog steeds goed meevaren met de eerder genoemde categorie. De surfset die ik bezit is een allegaartje van materiaal dat ik ofwel als overjarig model op de kop kon tikken, danwel via het bekende tweedehands circuit in de vorm van Marktplaats heb bemachtigd. Het is ondertussen bijna een neurose geworden dat ik gemiddeld zo eens in de week mezelf weer op de het web begeef om te zien of er nog "spullen van mijn gading" voor een prikkie te koop zijn. Zo ook een klein halfuur geleden, toen mijn oog ineens getrokken werd naar een advertentie die een enorme glimlach op mijn gezicht toverde...

En hoewel ik echt nog 'Oldschool"heb leren surfen, laat ik deze briljante aanbieding denk ik toch aan me voorbij gaan... (Wel zonde van het bijbehorende wedstrijdzeil...)

Re: toriek

Het is alweer een tijdje stil hier, maar in het klein wordt er toch nog wel eens wat geschreven. Om dit toch wereldkundig te maken een bloemlezing van een miniblog genaamd:
Treinreizen...

Donderdagmiddag 

Een vervelend, verveeld gesprek via de telefoon links tegenover mij. Vervelend door de nasale stem, verveeld door de leegte in de geproduceerde zinnen. Verder heerst er spreekstilte en vult de coupé zich met het ratelroffelende geluid van wind langs de ventilatieroosters. De meesten houden in minimaal één hand een mobiele telefoon, al was het maar om de onaanspreekbaarheid nog eens dik te onderstrepen...

Vrijdagochtend 

Zoals zo vaak is er geen reguliere zitplaats te bekennen en rest mij een plekje op de trap op het laatste balkon. Het is er vrijwel leeg, maar nog voor ik goed en wel zit krijst het kind vanuit de kinderwagen mijn gehoorgangen finaal dicht. Onderwijl voert moeder op dwingende toon een telefoongesprek over de dubbele agenda van de vermoedelijke vader. Door de verhitte toon van moeder krijst kindlief zo mogelijk nog harder, en als ik enigszins verontrust opkijk, ben ik alleen maar blij dat ik nog leef na haar dodelijke blik. Vooralsnog richt haar woede zich kennelijk op elke man...

Vrijdagmiddag 

In kleine, met de hand afgebroken stukjes gaat de chocolademuffin gestaag mondwaarts. De bezetting in de vierzitter is klassiek, en hoezeer ik ook de methode kruislings vullen van een vierzitter in de trein verfoei, doe ik er zelf net zo hard aan mee. Terwijl nog steeds de muizenhapjes muffin naar binnen gaan, verbaas ik me over de dikke laag make-up die overduidelijk haar functie als camouflagemiddel jegens een onrustige huid met pukkeltjes niet adequaat vervult. Het is een slordige en onprettige aanblik. In de vierzitter naast me wordt onderwijl in recordtempo een mail getikt op het te kleine laptopje... Schiphol nadert, en ik vlucht.  

Maandagochtend 

Ritselend krantenpapier en deodorant. De zon komt, onderbroken door bomen en andere obstakels , vlekkerig de coupe binnen. De man naast me geniet er zichtbaar van, en legt z'n hoofd tegen het grijze glas en sluit z'n ogen. Wat hij mist is prachtige ochtendmist over bedauwde velden. Dan ineens klinkt een mobiel die de sereniteit in de coupe heftig opheft. Een kort gesprek in rap Chinees volgt, en iedereen is weer terug op aarde...

Vrijdagochtend 

Er is geen officiële houdbaarheidsdatum voor stewardessen, maar het exemplaar dat twee vierzitters verderop de 'Krant van zwakker Nederland' leest, is er desondanks ver overheen. Ze heeft iets van dat strenge, hautaine gedrag wat ze in de loop der jaren ontwikkeld heeft, vermoedelijk om iets te enthousiaste passagiers op gewenste afstand te houden. Verder in mijn gezichtsveld veel koptelefoons, gratis dagbladen en blikken van mensen die liever niet onderweg zouden zijn naar hun huidige bestemming. Behalve de stewardess natuurlijk; Die vliegt- in mijn fantasie -weer eens de halve wereld over richting een prachtige exotische bestemming... 

Vrijdagmiddag 

Vol. De trein dan voornamelijk, met reizigers die niet blij zijn omdat ze vanuit Amsterdam via Leiden naar Haarlem moeten omreizen. Ik zit op een trap ergens midden in de trein. Naast me twee typische studenten met dito humor, geïllustreerd met een onaangename dikke lach. Het irriteert me vooral omdat het vrij plat is, wat het studentenimago geen goed doet. Gelukkig... Het is weekend  

Dinsdagmiddag 

Driftig bladert ze door het document, om af en toe met een fluorgele accentueerstift een alinea van importantie te beschrijven. Het geheel wordt bijeengehouden door een klein nietje, door mij duidelijk herkend als een machinaal aangebracht nietje. Eindeloos veel van dit soort documenten heb ik in de afgelopen vier jaar geproduceerd en in ontvangst genomen. Het nut er van was vaak ver te zoeken. Naast me wordt met eenzelfde betrokken enthousiasme een boek gelezen waarbij vooral het luide omslaan van de pagina's opvalt. Buiten razen de Leidsche volkstuintjes alweer voorbij, wat voor de hoofdconducteur vaak het punt is om zojuist ingedutte passagiers op te schrikken door met luide stem: "Leiden Centraal!" en alle bijbehorende overstapmogelijkheden aan te kondigen. Voor mij het teken de driftige lezers achter me te laten en ook over te stappen richting huis...

Hopelijk binnenkort meer...

re: presentatief

Je kon de spanning in de lucht voelen, gisteren op de FotoAcademie in Amsterdam... Vanaf 10 uur in de ochtend druppelden de leerlingen uit klas D205 binnen, eenieder getooid met minimaal 1 grote tas, doos of anderzins verpakkingsmateriaal. De afgelopen weken waren voor mij één lange rush naar dit (tijdelijke) eindpunt, wat eigenlijk een tussenstand is van eenieders fotografische ontwikkeling. Maar wel een serieus meetpunt- in die zin -, omdat hier bepaald wordt of je aan het tweede halfjaar mag beginnen of dit eerste halfjaar nog eens fijn mag overdoen.

Gezonde spanning derhalve bij iedereen...

In drie lokalen waren grote U-opstellingen van uitlegtafels gemaakt waarop per keer een leerling het werk presenteert. De opdrachten uiteraard netjes bij elkaar, voorzien van opdrachtnamen en een korte omschrijving van het werk. Een beoordelingscommissie van drie personen loopt vervolgens rond om het werk te bekijken, en onderwijl vertelt de beoordeelde zijn of haar verhaal. Vervolgens stelt de commissie vragen over het werk en geeft haar bescheiden mening. En na gemiddeld een kwartier zweten, worden dan de competenties doorgesproken en beoordeeld. Toe maar... Zoiets had ik op de Fotovakschool nog nooit meegemaakt. Ik was als vierde aan de beurt, en gek genoeg was ik nauwelijks zenuwachtig. Ik wist wat ik had; ik wist dat sommige dingen goed waren, en andere ehhh.... iets minder goed.

"Kom maar op!" was dan ook meer m'n gevoel (...)

Het deed in ieder geval geen pijn, al vond ik het wel moeilijk te verteren dat, wat ik mijn beste serie achtte toch redelijk onder vuur werd genomen. Maar het lag niet in mijn bedoeling daar enorme discussie aan te gaan, aangezien deze mensen er best wel verstand van hebben. Anyway, alles bij elkaar was het wel voldoende om het tweede halfjaar te mogen starten, en dat was toch het belangrijkste nieuws. Verder was het natuurlijk een enorm leermoment om op deze manier je werk te moeten presenteren, en moet je de geleverde kritieken als opbouwend beschouwen...

Ik hoop dat ze dat ook doen met de geleverde kritieken mijnerzijds op het evaluatieformulier. ;-)