Om het verhaal weer op te pakken ga ik even terug naar Hato Airport, op die bewuste vrijdagavond. Keurig op tijd meldden we ons aan de incheckbalie van DAE. De bagage van Jap & As was reeds vertrokken op het lopende bandje, en onze koffer lag klaar om weggesluisd te worden. Tot de dame achter de balie iets teveel rimpels in haar voorhoofd trok, waar wij dan weer een heel ongemakkelijk gevoel bij kregen.
- "Dhr Prins en Mevr. Jansen staan niet voor deze vlucht... Die staan pas voor 23 juni!"
- "Ehhh, nou dat kan dus niet want ik heb de vier tickets in een keer gereserveerd"
- "Ja, maar het staat hier toch echt! U kunt niet mee op deze vlucht"
- "Het lijkt mij dat u ergens een fout heeft gemaakt in de reservering. We moeten allemaal mee op deze vlucht... Geen discussie!"
- "Dat kan niet m'neer, want ik heb geen stoelen meer vrij..."
- "Dan regelt u dat maar mevrouw, want het is jullie schuld!"
- "Ik ben alleen maar om mensen in te checken. U moet zich beklagen bij de DAE office"
Met het stoom uit m'n oren been ik naar de DAE office, in de volle overtuiging dat ik daar iemand achter de balie vandaan ga trekken. Liefst aan de oren o.i.d.
Dat is in het verleden waarschijnlijk wel vaker gebeurd, want de dames zitten veilig achter een dikke laag plexiglas. De wandeling was gelukkig ook ver genoeg om me te realiseren dat met verbaal geweld in dit land vrijwel nix bereikt wordt. Samen met Jasper sta ik lief lachend de dames te woord, en er wordt ons een vlucht om half elf 's avonds aangeboden. Twee uur langer wachten schijnt op Hato een meevaller te zijn, dus we grijpen de mogelijkheid met beide handen aan. "Toch bedankt, al was het jullie schuld..."
Bonaire is heerlijk. Klein, overzichtelijk, vriendelijk, mooi, warm en ... klein. Klein voornamelijk in inwoneraantal. Zo rond de 14000 mensen is nog minder dan tegenwoordig in Sassenheim wonen. Het is dus een soort uitgestrekt dorp. Maar wel mooi! Met de meest fantastische duikplekken- toegankelijk vanaf het strand! Het hele eiland is er dan ook op ingericht. Je kan nog net niet bij de supermarkt je flessen perslucht wisselen, maar het zou me niet verbazen als dat binnenkort ook tot de mogelijkheden gaat behoren. Na het kopen van van de verplichte Nature-Tag en een -eveneens verplichte- proefduik mogen we zelfstandig het water in. Ik heb ondertussen best wat mooie plekken gezien, ook onder water. Maar vaak moet je daar dan eerst een heel stuk voor varen voor je bij zo'n fantastisch rif bent. Op Bonaire ligt alles 'voor het grijpen'. Zo vanaf het strand zwem je een meter of 50, laat je afzakken naar een kleine 20 meter en je ligt in een soort 'koraaltuin'... Echt briljant!
Op zondagochtend had Jasper ons verzocht geen plannen te maken, want die waren er al... En de ervaring leert dat dat meestal iets leuks betekent. Zo bleek ook nu. Zijn collega-officier op Bonaire is tevens voorzitter van een zeilvereniging aldaar. Die gaan op zondagochtend met allemaal sunfishes het water op om lekker op de caribische zee te zeilen. Wij mochten bij afwezigheid van wat clubleden gebruik maken van deze wankele schuitjes. We zeilden met zo'n 5 a 6 bootjes met een lekkere bries ruime wind richting Klein Bonaire. Ze lopen trouwens als de brandweer die zonvissen; met z'n tweeen trek je 'm ruime wind bijna nog in plane!
Overigens hadden we voor we aan dit zeilavontuur begonnen, de dag al ingeluid met een vroege duik. Om half acht lagen we in het azuurblauwe water, met een zonnetje wat zich door de regenwolken baande. Veel mooier kan je dag niet beginnen!
Het was dus om rond half drie 's middags al een zeer produktieve dag geweest, en hebben we het plan om nog een duik te maken maar laten varen... En omdat we er toch al waren: op zee....
Morgen meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten