Nee, ik heb het niet over een stadionbezoek bij NEC-Vitesse of WillemII versus RBC, maar domweg over het reizen per trein in de spits... Zenuwachtig staat de colonne mensen aan de rand van het perron te drentelen, en turen in de verwachtte aankomstrichting van de trein... Blijkbaar zijn het allemaal ervaren treinreizigers, aangezien ze vrijwel altijd de goede richting in glazen. Is de trein eenmaal in zicht begeeft men zich nog dichter- op bijna gevaarlijke afstand van het spoor- naar de rand van het perron. Het is me werkelijk een wonder dat in dat gedrang nog nooit iemand over de rand is geduwd en onder de aanrijdende trein is beland! Ik heb het zelf in ieder geval nog nooit meegemaakt, dus dit is geen exacte wetenschap. Dit gedrang vóór de trein stilstaat is- aangezien het toch veelal ervaren reizigers zijn- bijzonder te noemen aangezien iedereen weet dat er eerst ook nog mensen uit de trein dienen te stappen. Die worden altijd onthaald als ware popsterren, zo lijkt het in ieder geval als ze zich door de haag van instappers moeten begeven. Ik heb altijd de neiging om een beetje te zwaaien en handtekeningen uit te delen als ik zo aankom...
Het kan natuurlijk altijd erger....
Wat gebeurt er met mensen als ze moeten reizen? Blijkbaar brengt het toch een bepaalde spanning met zich mee. Is het misschien dat men zich anders gaat gedragen eenmaal 'onder de mensen'? Zijn ze bang de boot te missen, (in dit geval eigenlijk de trein, maar ja, je bent en blijft kapitein hé?!) en dat ze voor altijd op het station achterblijven?
Het gaat mij werkelijk boven m'n pet...
In het jaar dat ik nu in Den Haag werk en mezelf tot treinreiziger mag rekenen, heb ik één keer een serieuze vertraging meegemaakt. Natuurlijk kan je je betere dingen voorstellen na een dag werken, maar wát een paniek zeg! Iedereen die eruit ziet alsof die ook maar iéts met het Openbaar Vervoer te maken heeft wordt belaagd alsof die persoon zélf de storing heeft veroorzaakt!
Deze "reisgekte" is overigens niet alleen kenmerkend voor Nederland; In Indonesië stapte ik ooit aan boord van een tweemotorig propellervliegtuigje voor een vlucht van hooguit 20 minuten. De naar binnen dringende Indonesiërs persten zich werkelijk langs een in het gangpad staande stewardess, wier rokje- nadat de 'stofwolk was opgetrokken'- 180 graden gedraaid bleek, en haar 's ochtends nog zo fraai zittende kapsel compleet geruïneerd... Ook een typisch voorbeeldje reisstress.
Ik zou het liefst elke ochtend in het rustige compartiment van m'n auto stappen, muziekje aan, sigaretje rollen en me dan- al file rijdend- naar Den Haag begeven... Het geeft nix dat de reistijd drie keer zo lang is... Het is namelijk aangename reistijd!
Blijft jammer dat het ministerie daar geen cent voor geeft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten