Kaagwater, Bier & Krentenbollen

Het was een pittig dagje op het water! Een goeie vier Beaufort met uitschieters van dik vijf is stevig om je eerste zeilmeters te maken. Met Simone heb ik alleen op Curacao en Bonaire met respectievelijk een Centaur en een Sunfish gezeild. Een zeegaand zeiljachtje van 8 meter op de 'miniscule' Kagerplassen is dan wel een iets ander verhaal. Na enkele vruchteloze pogingen een steigerplaats aan het Joppe te vinden (alles is te ondiep!) viel de keuze op de steiger voor de Kaagsocieteit (kaagsoos vor intimi). Hier konden we de boot voor de eerste keer tuigen en, na even snel om me heen gekeken te hebben meteen maar besloten een rif te zetten. Het juiste moment afgewacht voor afvaart (niet vlak voor de rondvaartboot van Groene Hart Cruises...) en los waren we! Eerste slag ruime wind... 6,5 knoop (voor de niet nautici: zo'n 12 km/u)! Kijk, zo kom je nog eens ergens. Dat de Kaag niet zo groot is wist ik al een tijdje, maar dat de rakken zo kort waren viel me toch een beetje tegen. Zit je net goed en wel, zie je de ondiepe oever alweer opdoemen. Je hebt geen tijd voor een krentenbol, let alone tijd om een tabak te wentelen. Toch was het mooi de Red Alert eindelijk zeilend in actie te hebben. Ze vaart fantastisch! Blijft goed bestuurbaar, ook bij flinke helling. Ze blijft lang op snelheid en is goed wendbaar. Na een goede twee uur vrijwel alle plassen van de Kaag gerond te hebben klonk er ineens een onaangename "krak!". Gelukkig niet onder water maar, zo bleek, toch een vrij cruciaal onderdeel: Het bevestigingspunt van de grootschoot aan de giek had het begeven! Zout water heeft toch wel enkele nare bijwerkingen voor metaal...

We hebben nog even geprobeerd om met alleen de fok door te varen, maar de overstagmanoeuvres werden er niet relaxter op. Toen maar besloten om dan eindelijk die krentenbollen maar eens te verorberen, en een koud biertje te drinken. 'Ouderwets' geankerd op de Kever en na een paar uurtjes, met reeds gestreken mast terug naar de veilige haven.

Ik vond het een mooi tochtje met de rode dame. Tevreden over hoe ze zeilt, maar meteen de conclusie dat onze ligplaats in Warmond alleen voor dit seizoen zal zijn...

Verder nieuws van het front: Zonder er verder echt over uit te wijden...

2 foto's

Sooo, da's een groote ootooh

Van Bastenweer

Officieel is de zomer'"losgebarsten" al is daar met bescheiden voorjaarstemperaturen nog niet veel van te merken. Niet dat het slecht weer is; Integendeel zelfs, maar het is een beetje 'Van Bastenweer'. Als je de statistieken bekijkt heeft hij het heel goed gedaan als bondscoach. Slechts 6 verloren- van de 48 onder zijn leiding gespeelde -wedstrijden. Met 32 gewonnen partijen is hij de meest succesvolle bondscoach die Nederland ooit had. Maar er onbreekt iets in dit succes, namelijk een grote titel, cup of wat voor prijs met aanzien dan ook...

Met het weer is het een beetje hetzelfde verhaal. De gemiddelde temperatuur is prima, er is vrijwel geen neerslag geweest (vergeef me oosterlingen van ons land... Bij ons in het westen zijn de 'pingpongballen' uitgebleven), maar de echte zomer laat zich vooralsnog niet zien. Geen wekenlange hittegolf met daaropvolgend de onvermijdelijke onweersbuien. Maar in tegenstelling tot Van Basten kan het met de zomer nog wel wat worden. Ik zeg: "Kom maar op met die hittegolf!"

Extra gebrand op dat mooie weer ben ik voornamelijk omdat dit weekend de Red Alert uit de steigers komt. Het mocht even duren, maar na telefonisch contact met Ad Spek gisteren, werd duidelijk dat ze dit weekend zeker vaarklaar is! We gaan de plas op, en ik heb er zin an! Eindelijk kunnen we gaan kijken waar ze voor gemaakt is: Zeilen! Dat de motor het goed doet heb ik ondertussen uitvoerig kunnen testen, maar nu eens kijken hoe goed de zeilcapaciteiten zijn. 

Hierover uiteraard meer na het weekend...

Afgelopen dinsdag was mijn laatste schooldag voor dit moment. Helaas kan ik niet zeggen dat ik nu 'grote vakantie' heb want het ministerie verheugt zich reeds weer met de wetenschap dat ik voorlopig op de dinsdagen weer in Den Haag te vinden zal zijn. Ik vond het juist wel lekker zo'n onderbreking  van de week. Maar in augustus barst het tweede deel van de opleiding alweer los en wordt de dinsdag weer mijn fotografiedinsdag. Prettig!

Van de 14 gestarte cursisten zijn er uiteindelijk maar 9 die zich mogen aanmelden voor deel twee van de opleiding. Van die 9 hebben slechts 5 dat ook daadwerkelijk gedaan. Niet zo'n hoge score, maar ook niet iedereen wil door of wil nu nog niet door. Van die 5 gaan er dan weer 3 het vervolg in Apeldoorn doen, wat maakt dat ik slechts met 1 klasgenote strax in augustus weer op de stoep van het Nemogebouw zal staan. 

Gelukkig was onze lerares tevreden met het resultaat van mijn opdrachten. Dat had ze natuurlijk in de afgelopen weken al laten doorschemeren, maar het is toch prettig als je aan het eind te horen krijgt dat het oke is. In het vervolg zal het allemaal niet zo makkelijk gaan, en zal er heel wat meer techniek en creativiteit aan te pas moeten komen om de leraren en leraressen tevreden te stellen. Ook daar heb ik zin an! 

Maar eerst... varen!

Tjezus!!!

Het is weer over met de pret. Gisterenavond werd oranje overlopen door de Russen van Guus en was het min of meer een wonder dat er nog een verlenging aan te pas moest komen om het oordeel te vellen. Uiteindelijk gebeurde er in de tweede helft van de verlenging wat al de gehele wedstrijd in de lucht hing: de Russen scoorden twee maal. Met nog minder dan tien minuten spelen was het een vrijwel onmogelijke opgaaf dit nog recht te breien. Een goed voorbeeld waren de Turken geweest, die al twee wedstrijden op rij lieten zien dat je een partij in de laatste vijf minuten nog kan beslissen. Maar dan moet je er wel in geloven, en dat was precies wat er gisteren volledig aan ontbrak. Na dit schlemielig verlies kwam de onvermijdelijke zoektocht naar excuses. 

Was het het trieste verlies van de te vroeg geboren dochter van Khalid Boulahrouz? Was het het onderbroken spelritme van de basisspelers in de wedstrijd tegen Roemenie? Was het de ingetrokken tweede gele kaart voor de Rus Kolodin, en de daarmee gemiste vrije trap? Was het toch de lies van Robben? Was het het oranje shirt van Jose, dat ze tijdens de gewonnen wedstrijden niet had gedragen en nu wel? Was het.... Tja, volgens mij was het een totaal gebrek aan inzet wat gezien het spelbeeld van de eerste drie wedstrijden bijna niet voor te stellen is! 

Hoe dan ook liggen 'we' eruit, en ik zal me de rest van het toernooi voor de tv nestelen en in gepaste stilte Rusland supporten. Want het is wel een leuk team waar 'we' van verloren hebben!

Hedenmorgen rond de klok van 10 uur liet onze kleine viervoeter mij uit. Daar was ik blij mee, want de genuttigde consumpties van de voetbalavond ervoor maakten dat m'n hoofd iets zwaarder aanvoelde dan normaal. Aan het parkje waar Jim naar hartelust 'z'n ding kan doen' grenst -verbonden door een bruggetje- een begraafplaats. De beheerder van die begraafplaats en bijbehorend kerkje is een uiterst vriendelijke 'Kattuker' die- volgens mij- een van de mooiste plekjes van Leiden bewoont. In mijn rondje met Jim loop ik dan ook graag even langs de begraafplaats, om dan bij de Zijlpoort weer uit te komen. Zo ook vanmorgen, en ik kwam aldaar ook de beheerder tegen. Na een kort gesprek over het te zwaar beladen van een te klein aanhangwagentje, vroeg hij me of ik misschien een bakfiets wilde hebben(!) Al heel vaak was ik langs die- onder een zeiltje opgeborgen- bakfiets gewandeld voornemens een keer te vragen of hij die misschien kwijt wilde. Vandaag werd hij zo in m'n schoot geworpen, weliswaar niet letterlijk want dat zou best pijnlijk zijn...

Nadat het oude hangslot was doorgeslepen ("die sleutel he'k ooit wel had' van diee gasten, maar kweenie wwaerie is" (*vet katwijks accent*)) kon de bakfiets uit z'n parkeervak worden gereden. "Oh ja, d'r staet veur jou nog wel een mooie tekst veurup geskreven..." "HAHAHAHA!!!"

Zelfs van mij?!

Sinds vandaag dus de gelukkige eigenaar van een bakfiets met boodschap! (de plakletters zijn overigens al direct verwijderd, al is de tekst nog steeds duidelijk aanwezig...)

Spiegelreflexie

Over een weekje is het zover. Dan mag ik (voorlopig) voor het laatst naar Amsterdam om me te melden bij de Fotovakschool. Het is de laatste les van het eerste deel van de cursus, en alle opdrachten die we in de afgelopen maanden gehad hebben moeten dan worden ingeleverd. Alle foto's dienen te zijn afgedrukt op A4 formaat en bepalen- samen met het oordeel van lerares -of je goed genoeg bent om door te stromen naar het tweede deel (áls je dat al van plan was uiteraard).
Het was dus nog even aanpoten de afgelopen dagen. Er moest bijvoorbeeld een bestaande foto gereproduceerd worden. Je mocht deze wel zelf uitzoeken, maar moest uiteraard wel goedgekeurd worden. Ik had een foto van Piet Zwart uitgezocht die op het eerste gezicht vrij simpel na te maken leek. Dat dat best tegenviel werd me afgelopen zondag duidelijk! Een oud rond brilletje en een krant met veel kolommen tekst waren de enige ingrediënten die ik nodig had... En lícht! Goed licht! Een oude videolamp van m'n vader zou eventueel uitkomst kunnen bieden, om het geheel binnenshuis te kunnen uitvoeren. Maar al snel bleek dat Dhr. Zwart deze foto niet met kunstlicht had gemaakt. In ieder geval niet met een 1000 watt videolamp (waar je ontzéttend fijn je vingers aan kan verbranden!). De zon zou het dan moeten doen, maar de invalshoek van het licht was zo laag dat ook dat vrijwel onmogelijk leek. Tot mij ineens het lumineuze idee te beginnen schoot zélf de invalshoek van het zonlicht te bepalen. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand.... Als iemand nu nog even de wind kan uitzetten!!! Maar het is gelukt! Ik ben tevreden en mag (hopelijk), na inlevering volgende week, in augustus aan deel twee beginnen...

Forza!

Ik ga het niet over voetbal hebben. 

Domweg omdat er in Nederland alleen nog maar over voetbal gepraat wordt. De liesblessure van Robben houdt de gemoederen meer bezig dan bijvoorbeeld de teloorgang van de thuiszorg, waar ik vandaag door een kleine groepje SP-ers in Den Haag op werd gewezen. Ze hadden weinig bekijks, maar het is dan ook niet slim om in deze tijd in rode jassen en t-shirts door de stad te tuigen. Men zal waarschijnlijk denken dat je aanhanger bent van- pak 'm beet- Turkije, Spanje, Zwitserland of Belgie. En laatstgenoemde dingt niet eens mee naar de Europese titel, maar dat terzijde. (Ondertussen is duidelijk geworden dat ook een-na-laatst genoemde niet meer meedingt... red.)

Overigens is dat hele thuiszorgverhaal ook een stuk makkelijker op te lossen dan- in dit geval de liesblessure van Robben, want een van de weinige dingen waar ik het met Pim mee eens was/ben, is herinvoering van de dienstplicht. En dan niet alleen een militaire dienstplicht, maar keuze tussen of een militaire- of een sociale dienstplicht. Zijn alle hoogbejaarden en anderszins hulpbehoevenden ruim voorzien van de benodigde aandacht, en is ons land ook weer eens goed bewaakt... 

Die lies van Robben daarentegen... Daar heb ik vooralsnog geen pasklare oplossing voor.

Omdat ik het nu toch niet over voetbal heb, wil ik ook niet kwijt dat ik met volle teugen van ons nationale voetbalteam heb genoten, derhalve zal ik me niet verlagen het er toch over te hebben. .... Iedereen heeft het er al over, per slot van rekening...

Ik wil eigenlijk nog even terug naar Curacao. En naar Bonaire, als het even kan. In elk geval in gedachten is dat mogelijk, dus ik laat jullie nog wat meegenieten. Onze laatste dagen na Bonaire waren we nog even te gast bij Jasper en Astrid. Jasper was de hele week vrij, en er was 's avonds een BBQ gepland samen met andere gasten Chantal en Jeroen. Het was gezellig die avond. Goed gezelschap, Vlees, Vis en Bright zijn goede ingredienten voor een geslaagde avond. De ochtend daarna werd in serene rust doorgebracht. Er waren geen grootse plannen, en niemand leek daar ook echt behoefte aan te hebben. Lekker relaxen in en om het huis. 's Middags toch nog maar even naar het buurstrand Daaibooi gereden om het relaxen nog enige uitlegbare vorm te geven. Per slot van rekening had As de hele dag gewerkt. Dan kan je niet zeggen dat je he-le-maal nix gedaan hebt die dag...

Vrijdag was de laatste. Die avond was het feest echt over, en ik wilde graag nog even het Spaanse water over denderen op een surfplank. Eenmaal daar bleek wederom de wind spelbreker te zijn, en viel het watersportavontuur in het water. Tot Jap vertelde over de waterscooterverhuur, een klein stukske verderop! Wat een geweld(ige!) die dingen! Lekker over de deining rossen, hele korte bochtjes draaien en een ongelooflijke acceleratie! Dat halve uurtje leken net 10 minuten... Maar het was een leuke watersport-afsluiting.

Omdat As die vrijdag aan het werk was hadden we een lunchafspraak met z'n vieren. Bij de Delifrance moesten we elkaar gedag zeggen. Best een rare gewaarwording op zo'n parkeerterrein...

Jasper was zo vriendelijk ons die middag naar de luchthaven te brengen. Het is nooit leuk afscheid te nemen, en deze keer week daar niet vanaf. Slechts de wetenschap dat we- zeker weten- weer terugkomen maakte het wat makkelijker. We hebben genoten!

Jap en As, ontzettend bedankt voor de leuke tijd!

Vrijdag gaan we naar de Hendo... Voor een half Haantje!!!

Buenos Aires

Het voor gisteren beloofde, maar niet aan toegekomen vervolg:

Bonaire is -net als Curacao- een vrij ruig eiland. Ook hier groeien de cactici (cacté is overigens een Frans meervoud, géén Nederlands... En cactici is per definitie niet goed, maar klinkt leuk...) metershoog, is het land vrij dor en heeft het ook een hoog western-gehalte. Ook hier hadden we een dikke HiLux tot onze beschikking, wat erg praktisch was met al die duikspullen die elke keer meegesleept moesten worden. Zeker als de bende nat is na een onderwateravontuur wil je dat liever niet op de achterbank moeten leggen. De uitdrukking "natte hond" of erger nog: "dooie hond" of "natte dooie hond", is dan ook maar één keer ter sprake geweest, toen we de vochtige spullen tijdens de zeiltocht in de cabine hadden opgeborgen. De huurauto's op Bonaire zijn uit voorzorg dan ook allemaal uitgerust met een 'fraai' skaileren overtreksetje voor stoelen en achterbank. Kan weinig mis mee...

De zuidpunt van het eiland is waar de zoutwinning plaats heeft. Enorme 'piramides' van zout staan daar in het zonlicht te schitteren. Er liggen paars-roze achtige zoutwinplassen. De beste man die het fort bewaakte had overigens wel een prima verklaring voor die paarsige kleur: "Dat komt door het zout, m'neer!" Wat natuurlijk heel logisch is... tenminste... ehhh... nou ja, door het zout dus! Eenmaal de zoutpannen gepasseerd kom je bij een soort lagune met blauw-groen water waar vooral gewindsurft wordt. Voorál gewindsurft zeg ik er nog maar bij, aangezien je er ook naakt-garnalen-zoeken kunt beoefenen. Even uitleggen?
Naast de twee windsurf-verhuurplekken staat een houten scherm welke bedoeld is om het aangelegen naturistenstrand van wat privacy te voorzien. Of andersom natuurlijk, maar zo wordt het zelden uitgelegd. Tot zover niets aan de hand zou je zeggen. Echter de voornoemde lagune is tot over een lengte van zo'n 500 meter slechts enkeldiep. En dat scherm reikt slechts 10 meter zee-inwaarts. Vandaar...
Maar wij gingen surfen (al scheelde het weinig, he As?), en met wij bedoel ik ook wij; Met z'n vieren dus. Simone had zo'n 15 jaar geleden voor het laatst op een plank gestaan, en Astrid had een aantal weken ervoor voor de eerste keer een poging gewaagd. Het waren wel dé ideale omstandigheden voor de dames: Rond de 30 graden, zowel lucht als water. Net aan kniediep water en een lekker rustig, aanlandig windje. Daar waren dus niet veel woorden aan vuil te maken, en maakten Jap en ik dat we onze eigen spullen konden ophalen. Maar uiteindelijk zelfs met 8 (Jap zelfs met 8,5) vierkante meters in de handen en 140 liters onder de voeten ging het maar moeizaam vooruit. Ofwel: te weinig wind! Met zulke fraaie omstandigheden... Ach, ik kom er nog wel een keer, vermoed ik zo...

De noordkant van het eiland is een heel ander verhaal. Daar ligt het natuurpark Washington Slagbaai. Eigenlijk was het de bedoeling dat we ook daar nog een duik gingen maken, maar i.v.m. met de vlucht die we de volgende dag hadden leek dat niet zo'n goed idee. Dan maar lekker met de 4x4 met 2wd door het park boenderen. Helaas had men besloten de 'lastige' stukken terrein te voorzien van betonplaten waardoor de hilux nooit echt op de proef gesteld werd. Het pad slingert zich door een bergachtig rotsenlandschap. Beetje oranje-achtig zand, bijna woestijn. Het laat zich maar lastig beschrijven. Ik zal binnenkort zorgen dat er wat foto's beschikbaar zijn, maar de rolletjes zijn nog niet ontwikkeld... ;-)

Opdeet

Woensdagnacht alweer. Wederom aan de late kant, maar vanavond kan het lijden omdat morgen in het teken staat van een zgn. "directieuitje". "Maar jij zit toch helemaal niet in de directie?!" merkte Simone gisteren al zeer terecht op. Dat klopt, maar het uitje is dan ook voor alle medewerkers die voor de directie werken... En daar hoor ik dan weer wel bij. 

Om het verhaal weer op te pakken ga ik even terug naar Hato Airport, op die bewuste vrijdagavond. Keurig op tijd meldden we ons aan de incheckbalie van DAE. De bagage van Jap & As was reeds vertrokken op het lopende bandje, en onze koffer lag klaar om weggesluisd te worden. Tot de dame achter de balie iets teveel rimpels in haar voorhoofd trok, waar wij dan weer een heel ongemakkelijk gevoel bij kregen. 

- "Dhr Prins en Mevr. Jansen staan niet voor deze vlucht... Die staan pas voor 23 juni!" 

- "Ehhh, nou dat kan dus niet want ik heb de vier tickets in een keer gereserveerd"

- "Ja, maar het staat hier toch echt! U kunt niet mee op deze vlucht"

- "Het lijkt mij dat u ergens een fout heeft gemaakt in de reservering. We moeten allemaal mee op deze vlucht... Geen discussie!"

- "Dat kan niet m'neer, want ik heb geen stoelen meer vrij..."

- "Dan regelt u dat maar mevrouw, want het is jullie schuld!"

- "Ik ben alleen maar om mensen in te checken. U moet zich beklagen bij de DAE office"

Met het stoom uit m'n oren been ik naar de DAE office, in de volle overtuiging dat ik daar iemand achter de balie vandaan ga trekken. Liefst aan de oren o.i.d.

Dat is in het verleden waarschijnlijk wel vaker gebeurd, want de dames zitten veilig achter een dikke laag plexiglas. De wandeling was gelukkig ook ver genoeg om me te realiseren dat met verbaal geweld in dit land vrijwel nix bereikt wordt. Samen met Jasper sta ik lief lachend de dames te woord, en er wordt ons een vlucht om half elf 's avonds aangeboden. Twee uur langer wachten schijnt op Hato een meevaller te zijn, dus we grijpen de mogelijkheid met beide handen aan. "Toch bedankt, al was het jullie schuld..." 

Bonaire is heerlijk. Klein, overzichtelijk, vriendelijk, mooi, warm en ... klein. Klein voornamelijk in inwoneraantal. Zo rond de 14000 mensen is nog minder dan tegenwoordig in Sassenheim wonen. Het is dus een soort uitgestrekt dorp. Maar wel mooi! Met de meest fantastische duikplekken- toegankelijk vanaf het strand! Het hele eiland is er dan ook op ingericht. Je kan nog net niet bij de supermarkt je flessen perslucht wisselen, maar het zou me niet verbazen als dat binnenkort ook tot de mogelijkheden gaat behoren. Na het kopen van van de verplichte Nature-Tag en een -eveneens verplichte- proefduik mogen we zelfstandig het water in. Ik heb ondertussen best wat mooie plekken gezien, ook onder water. Maar vaak moet je daar dan eerst een heel stuk voor varen voor je bij zo'n fantastisch rif bent. Op Bonaire ligt alles 'voor het grijpen'. Zo vanaf het strand zwem je een meter of 50, laat je afzakken naar een kleine 20 meter en je ligt in een soort 'koraaltuin'... Echt briljant!

Op zondagochtend had Jasper ons verzocht geen plannen te maken, want die waren er al... En de ervaring leert dat dat meestal iets leuks betekent. Zo bleek ook nu. Zijn collega-officier op Bonaire is tevens voorzitter van een zeilvereniging aldaar. Die gaan op zondagochtend met allemaal sunfishes het water op om lekker op de caribische zee te zeilen. Wij mochten bij afwezigheid van wat clubleden gebruik maken van deze wankele schuitjes. We zeilden met zo'n 5 a 6 bootjes met een lekkere bries ruime wind richting Klein Bonaire. Ze lopen trouwens als de brandweer die zonvissen; met z'n tweeen trek je 'm ruime wind bijna nog in plane! 

Overigens hadden we voor we aan dit zeilavontuur begonnen, de dag al ingeluid met een vroege duik. Om half acht lagen we in het azuurblauwe water, met een zonnetje wat zich door de regenwolken baande. Veel mooier kan je dag niet beginnen!

Het was dus om rond half drie 's middags al een zeer produktieve dag geweest, en hebben we het plan om nog een duik te maken maar laten varen... En omdat we er toch al waren: op zee....

Morgen meer...

Vakantie update

We zijn alweer een paar dagen thuis, en ik ben me reeds weer op het ministerie aan het vermaken. Simone heeft een dag langer vrij om haar jetlag rustig uit te zitten. Ik praat jullie nog wat bij over Curacao.

Op de dag voordat we met z'n vieren naar Bonaire zouden vertrekken hadden Simone en ik nog een dag om ons samen te vermaken. Het leek ons een goed idee om maar eens samen te gaan zeilen, aangezien we dat nog nooit getweëen hadden gedaan. Met een Centaur op het Spaanse water was onze gezamenlijke vuurdoop. Dat ging best lekker, en met vlagen van rond de 5 Bft was het af en toe behoorlijk aanpoten. Maar het bootje liep mooi, en liet zich gemakkelijk over het brakke water manouvreren. De aanstaande blaren- nog van het surfen -begonnen zich na een paar uurtjes weer aan te dienen dus leek het een mooi moment te stoppen. We hebben wat boodschappen gehaald om voor 's avonds alsnog een Indonese maaltijd neer te zetten. Helaas moest Astrid dit missen omdat ze nog verplichtingen op haar werk had...

De vrijdag hadden we vrijgehouden om Jasper eens in andere actie te kunnen zien dan op een zeilboot of surfplank... We konden een zitting bijwonen! Een rechtzaaltje zoals je ze kent uit slechte westerns: Houten hekje ter afscheiding van de publieke tribune, die ook weer uit hout was opgetrokken. Verdachte in deze zaak: Eeen moorddadige jamaicaan. Klinkt ook een beetje als een slechte western dit... Het was een indrukwekkend gezicht om Jasper zo aan het werk te zien. Een betoog waar je "U" tegen zegt, en het scheelde weinig of de advocate had dat ook daadwerkelijk gedaan... Best bijzonder te zien hoe verdachten in gevangenisoutfit met geboeide enkels worden voorgeleid. Zéér bijzonder was te zien hoe de familie van het slachtoffer zich op de publieke tribune uitermate rustig hield... Geen emotionele reacties, helemaal niets!

Na de zitting togen we gedrieën nog even Punda in voor een late lunch. 's Avonds vertrokken we richting Hato om met de 'truttenschudder' van DAE naar Bonaire te vertrekken...

Hierover later meer.