.....

Hoe komt een goed idee tot stand? Vaak op momenten dat je er het minst rekening mee houd en bij activiteiten die- op z'n zachts gezegd - totaal geen verband houden met het idee. U weet wellicht waar ik heen wil: onder de douche, tijdens een toiletbezoek, tijdens de hond uitlaten of tijdens een telefoongesprek waar je eigenlijk je hoofd bij moet houden; Autorijden, treinreizen, op de fiets van of naar diezelfde trein, tijdens een functioneringsgesprek, tijdens het tandenpoetsen, of soms zelfs midden in de nacht in je diepste Remslaap. Eigenlijk kunnen goede ideeën derhalve vrijwel altijd en overal aan de gekwelde geest ontspruiten, vermits er maar enige inspiratie in de achtergrond op de loer ligt. Wat brengt mij op dit prangende onderwerp?

Ik heb een briljant idee nodig! ...En ik heb er geen!

Ik fiets me suf van en naar station, rijd auto, reis met de trein, poep, plas, douche, laat de hond uit, poets m'n tanden, slaap diep, en -hell- voerde zelfs onlangs nog een functioneringsgesprek, maar er ontsproot helegaar niets! Let alone een briljant idee ... bummer!

Ik moet mijn eindopdracht voor school maken. Dinsdag ga ik schieten; Dinsdag moet ik schieten. Ik moet een idee... ik heb alleen geen idee. Anyway...

Binnenkort meer!

Uit(vr)eters

Het was alweer heel lang geleden dat Simone en ik samen uit eten gingen. Niet omdat ik zo'n lompe kinkel ben die nooit zijn vriendin eens mee uit eten neemt, maar meer omdat mijn vriendin de laatste tijd maar zelden tijd heeft om überhaupt iets leuks gezamenlijk te doen. Dat is overigens een geaccepteerd feit hoor- dus maakt u zich vooral geen zorgen- maar sinds haar overplaatsing naar een nieuw op te leveren AH filiaal bekend werd, zijn haar werkweken gemiddeld twee keer zo lang geworden...

Dat filiaal is trouwens afgelopen woensdag officieel geopend, waarmee de ergste arbeidinspanning vooralsnog geleverd is. Vanavond zei ik al gekscherend: "Zo, nu kun je weer gewoon 12 uur per dag gaan werken in plaats van 18...".

Zoals ik al schreef was het dus al even geleden dat we voor het laatst in de gelegenheid waren om eens gezamenlijk de stad in te tuigen. Toen ik Simone vanuit de auto belde, vandaag zo rond 18:00, vroeg ze me dan ook even te reserveren bij ons favoriete restaurant in Leiden: Wessels. Goed eten en drinken, betaalbaar, ontspannen, fijne- en kundige bediening, en - ook niet onbelangrijk - op rolafstand van huis. Maar een telefoontje verder bleken wij niet de enige te zijn die er zo over dachten: Vol. Dan maar een alternatief bedacht in de vorm van Olive Garden. Ook goed bevallen, al is het maar ervaring van een eenmalig bezoek. Maar ook deze uitspanning bleek populair, en kon ons geen 'tafel voor twee' aanbieden. "Tjee-de-pee!" riep ik verontwaardigd (terwijl ik mij onderwijl oprecht verbaasde over het gemak van een automatische versnellingsbak want ik had de Cruiser ook al een tijdje niet meer bereden) "Wat nou recessie?!" "De hele stad zit vanavond voor kapitalen buiten de deur te knagen!" Enfin, ik kan me nog wel eens heel hardop verbazen als ik lekker alleen in de auto rijd. Desalniettemin had ik nog steeds geen geschikte eetgelegenheid gevonden, en nam me voor eenmaal thuis eerst even internet te checken of er nog leuke ideeën te vinden waren. Maar het valt niet geheel mee in Leiden; Tenminste, als je Wessels als standaard neemt. Die prijs/kwaliteit verhouding is gewoon erg goed. Simone en ik hadden al eens eerder de fout gemaakt toen Wessels volgeboekt bleek om bij "de Branderij" te gaan eten. Dat valt dan gewoon vies tegen. Met de nadruk op vies.

Uiteindelijk besloten we na thuiskomst van Simone om gewoon lekker de stad in te lopen en onderweg een restaurantje uit te zoeken. En, what's in a name, belandden we bij Mej. Janssen. Leuke kaart, aardige locatie (tegenover de erotische supermarkt, dus je moet het wel leuk vinden om naar paspoppen in miniscule strings te kijken), maar verder geen reden om niet eens binnen te lopen. We begonnen met een biertje en een mandje stokbrood met... ja... wat was het nou precies? Geen Aioli, geen kruidenboter, maar ook niet echt knoflooksaus, hoewel de grofgemalen knoflook wel tussen de tanden bleef zitten... We bestelden voorgerechten (paling voor Simone, forelfilet voor mij) en hoofdgerechten (2 x de Tournedos Poivre; 1 medium, 1 medium-rare). We hadden natuurlijk veel bij te praten, en veel praten maakt dorstig. Onze glazen stonden echter al een minuut of tien leeg, en niemand in de buurt... Bij het brengen van het voorgerecht konden we eindelijk nieuwe bestellen. Met het voorgerecht op tafel wil je dan wel graag beginnen met eten, maar helaas ontbrak het mij aan het nodige gereedschap om de forel op gepaste wijze naar binnen te werken: "Oh ja, bestek..." kirde 'onze' als kruising tussen Macy Gray en Mickey Mouse klinkende serveerster. De smaak was overigens wel in orde, maar kan iemand mij uitleggen waarom je- als je net als aperitief een mandje stokbrood voor je neus had staan, je er dan bij het voorgerecht weer een krijgt?! Is het eigenlijk een soort broodmaaltijd? En kom me niet aan met 'het neutraliseren van de smaakpapillen', want er lag slechts 1 smaak op het bord...

Daarna kwamen de tournedos. Overladen met champignons, en het ontbreken van peper in wat voor vorm dan ook, deed mij vermoeden dat er een ander recept van de kaart op tafel was beland. Om het niet te ingewikkeld te maken besloten we dat een aanvulling van de bestelde pepersaus afdoende zou zijn, en vroeg ik maar niet welke van de twee nou eigenlijk medium-rare gebakken was... Dat konden we zelf wel uitvogelen, toch? Op het bord voor m'n neus lag een biefstuk van uitstekende kwaliteit en flink formaat, keurig medium-rare gebakken. Op Simone d'r bord lag een- zo mogelijk- nog grotere biefstuk van uitstekende kwaliteit, die aan beide zijden heel even de pan had geraakt. Zo'n 4 cm dik , en diep, dieprood (en koud!) aan de binnenkant! Navraag bij de serveerster leerde dat we de borden hadden moeten omruilen (hoe hadden we ook zo dom kunnen zijn...?) want er was er een rare, en een medium, toch?

We drongen er op aan dat deze koe toch nog even iets bijgebraden diende te worden, al was het maar om met zekerheid te kunnen vaststellen dat deze echt niet meer leefde! Nou, het mocht!

Alleen toen Simone haar bord weer terug kreeg waren natuurlijk de reeds opgeschepte (gefrituurde(!)) aardappels verdwenen. "Ohhww ja... nou dan komen die er zo nog wel aan" kirde Macy Mouse weer even vrolijk.

Over de smaak en kwaliteit van de biefstuk viel niet te twisten, die was goed! Maar verder is het echt zonde van je geld om bij Mejuffrouw Janssen te gaan eten. Een ruime €90, zonder enige excuses voor bijvoorbeeld de verkeerde bestelling, vind ik echt schandalig! Wessels is ongeveer van hetzelfde prijsniveau, maar dan ga je wel voldaan weer naar huis.... al rollend!...

:-)

Overigens ligt Simone nu alweer een tijdje op een oor... Die moet nog een beetje slaap inhalen!

verkeer informatie

Zo kort voor het slapen gaan realiseerde ik me dat het wellicht nuttig was te vermelden dat ik de afgelopen dagen weer ipodloos reis...

Voor de ietwat betrokken lezer een duidelijke aanwijzing voor wat mijn gemoedstoestand betreft.

For what it's worth...

Weer zin

Ik heb een plan: Ik maak nooit meer een plan... Zo beschreven Acda & de Munnik uitstekend het gevoel wat ik heb met de voornemens betreffende dit weblog. Het klinkt natuurlijk fantastisch om nieuwe stukken aan te kondigen, maar als die vervolgens uitblijven is het extra zuur voor al die trouwe lezers die zich reeds zaten te verkneukelen aan het idee van nieuwe loze informatie van mijn hand. 

De oorzaak van het zo lang uitblijven van nieuwe posts is wat mij betreft duidelijk: Momenteel zuigt mijn werk... En dat "zuigt" is in dit geval zowel letterlijk als figuurlijk. Het zuigt als in "it sucks"; En daarbij zuigt het ook werkelijk alle energie uit mijn (overigens verder goddelijke) lijf, waardoor ik behoorlijk inspiratieloos ben en- erger nog -niet eens de energie heb om uberhaupt iets in te tikken. Met wat er dan allemaal aan de hand is op dat ministerie zal ik jullie niet gaan vermoeien, maar aanstaande woensdag zal ik in ieder geval een gesprek hebben waarin ik ten laatsten male ga proberen een gedegen oplossing te bespreken voor de onstane ellende. Feit is dat ik, evenals mijn overige collega-drukwerkplanners, met onverminderde tegenzin de dagelijkse gang naar Den Haag maak. Dat er een onaangename sfeer op de afdeling is, en een gedegen management ontbreekt. Zo, dat is het enige wat ik er over ga zeggen, ook om te voorkomen dat ook de laatste 3 lezers van dit ooit zo illustere weblog zullen afhaken.

Maar de beperking van gebrek aan inspiratie, goedgeluimdheid, en energie heeft (hoe kan het ook anders...) ook een positieve kant. Mijn dagelijkse tocht naar Den Haag leg ik in ±80% van de dagen af  zonder enige vorm van vermaak in de zin van ipods of couranten. Principieel geen kranten mits ze zich reeds in de coupe bevinden (en dan eigenlijk alleen maar De Pers. Maar die lijken sinds een aantal maanden ook volledig het spoor bijster nu ze vrijwel dagelijks openen met een vreselijk opiniestuk, terwijl ze in het verleden toch juist geroemd werden wegens objectiviteit) Als ik lekker in m'n vel steek vermaak ik me meestal prima met kijken naar voorbij flitsende koeien, schapen en elektriciteitsmasten; Mensen in de coupe met foute dassen, luid telefonerende aanstaande sollicitanten ("Ja, ik heb nu nog geen oplossing voor de kinderen, maar ik ga gewoon zeggen dat ik dan maar tot half drie kan werken" aldus de vrouw hedenmorgen tegenover mij, kwetterend tegen een vriendin. Gaat vast lukken met die baan...) onbegrijpelijk brabbelende toeristen, en norse conducteurs (ik weet eigenlijk niet of ze nog zo heten sinds ik vandaag constateerde dat er met koeienletters "Service en Veiligheid" op hunner ruggen geborduurd staat en de aloude conducteur me daar geen archetype van dunkt) Maar als ik me in de overige 20% van de dagen bevind, ervaar ik mijn medepassagiers als een enorm overbodige luxe en zonder ik me graag af met muziek. "Net als de meeste mensen", zou ik haast zeggen. En dat heeft dan weer tot gevolg dat je- ondanks bijna 15 gieg aan muziek in je telefoon- toch moet constateren dat je aan wat nieuws toe bent. En gelukkig delen Simone en ik voor ongeveer diezelfde 80% eenzelfde muzieksmaak. Derhalve schafte ik vorige week aan: (ja, lees het nog even na, stelletje downloaders: "schafte aan!") de nieuwe Muse, Arctic Monkeys, Pearl Jam, en Paolo Nutini. En dan heb je ineens heel veel nieuws te luisteren! 

Met name Paolo Nutini is erg prettig als je niet zo heel erg veel zin hebt om naar je werk te gaan. Lekker oud gemaakt, doet soms denken aan Otis Redding of Ray Charles, maar ook met latinklanken, country en soul. Alom een erg lekker plaatje wat me tot nu toe dusdanig heeft geboeid dat de overige drie albums nog even moeten wachten op nadere beschouwing.

Ik beloof nix, maar hoop jullie hier toch binnenkort weer te zien!

 

Drukkend Bestaan

Stay tuned... Binnenkort komt er een dag dat ik weer eens iets te vertellen heb. 

Jaja, ik weet het: het is vakantietijd en het zou allemaal een stuk rustiger moeten zijn, maar ik merk er vooralsnog verrekte weinig van! Het ministerie is in deze tijd vrijwel volledig verlaten, maar de nadruk ligt hier toch op het- doorgaans zo onschuldige- woordje 'vrijwel'; Degenen die de posten eenzaam bemannen ofwel bevrouwen hebben er schijnbaar lol in gekregen de Grafische en Multimediale diensten te overspoelen met werk... Weliswaar variabel in omvang en bewerkelijkheid, maar immer voldoende om de (door mij eveneens eenzaam bemande) drukwerkplanning tot een onaantrekkelijk drukke werkplek te maken. "Druk, werk"... zeg dat wel. Of deze: "Best druk... in je eentje"

Tel daarbij nog een aantal (overigens erg leuke!) foto-opdrachten bij op, en er blijft ineens bar weinig tijd (en zin) over om middels dit medium de rest van de wereld op de hoogte te brengen van m'n overige belevenissen...

Maar... beterschap is beloofd. Tot snel!

 

It's been a while...

En zo is het alweer ruim anderhalve maand geleden dat hier voor het laatst iets nieuws te lezen viel. Ja, een mooie nieuwe openingsfoto kon er nog wel van af; maar schrijven: Ho maar... 

Het was dan ook een behoorlijk drukke tijd, die voor een belangrijk deel in het teken stond van een opdracht voor school die behoorlijk aan me vrat. Het gewenste resultaat bleef uit, en de creativiteit leed onder de steeds meer toenemende tijdsdruk. Voor het eerst in mijn fotovakschoolcarriere behaalde ik een module met de welbekende 'hakken over de sloot'. En waar ik dat in mijn middelbare schooltijd meer dan prima vond, heb ik daar nu een stuk meer moeite mee... Het moet gewoon goed zijn, liefst nog beter... geen gelul.

Toch was ik uiteindelijk blij dat ik niets over hoefde te doen. 

Verder was het periode met wat problemen rond Red Alert. Vorig jaar is ze de kant opgetakeld zonder dat er van mijn kant enige moeite was genomen om haar heerlijke diesel winterklaar te prepareren. En dat dat consequenties heeft weet ook ik nu. Een behoorlijke vorstperiode had er voor gezorgd dat een aantal rubbers en een pakking waren stukgevroren, en -achteraf gezien- mag ik met die beperkte schade nog niet eens klagen. Het had een stuk erger kunnen zijn, is me ook al menigmaal onder de neus gewreven. Om de betreffende rubbers en pakking te vervangen, en om in eerste instantie sowieso de schade vast te kunnen stellen moest helaas het halve blok uit elkaar worden gesleuteld, en logischerwijs later ook weer in elkaar. Niet zoveel materiaalkosten dus... des te meer arbeidsloon... dus... Het was een wijze, maar dure les. 

Gelukkig hebben we de afgelopen weken wel kunnen profiteren van een flink aantal fantastische zeildagen! Een steady viertje, een strakblauwe lucht, een nieuw grootzeil, verse kleur op de romp, compleet gepoetst dek en beslag, maakten de eerste mijlen op het Markermeer tot een waar feest! Wat een fijne schuit is ze toch... Ik zal de volgende winter toch wat zorgzamer zijn.

Niet te vergeten zijn er in de afgelopen weken ook nog twee nieuwe aardbewoners bijgekomen. Ongetwijfeld zijn dat er nog veel meer dan twee, maar van deze twee was ik al een tijdje op de hoogte dat ze er aan zaten te komen. Hugo is de kersverse zoon van Claudine en Patrick, en een dag na Hugo besloot ook David dat het tijd was om de wereld met eigen ogen te gaan bekijken. Hij is de zoon van Grietje en Jelmer, en vanaf hier heet ik beide heren van harte welkom! 

Stel, je woont en werkt op Curacao. En stel, je hebt vakantie en het lijkt je leuk om weer eens in Nederland te gaan buurten. Familie en vrienden bezoeken, dat soort dingen. Dan is het natuurlijk handig als je een beetje in de buurt verblijft van waar al die mensen wonen. Je zou dan bij die familie of vrienden kunnen intrekken, maar je wilt ook wat privacy. Dan zou je een hotel kunnen overwegen, of een gezellige bungalow op Solassi o.i.d., maar daar is de gezelligheid weer ver te zoeken... En dus zoek je nog even door, en breng je uiteindelijk twee weken op Hollandschen bodem door op een van de plekken waar je vroeger al van droomde er te wonen! "En waar dan wel?" hoor ik u verzuchten... Nou, op de Kagerplassen natuurlijk; In een heerlijk vrijliggend woonbootje!!! Met de nodige vaartuigen 'voor de deur' om je verpozen op deze toch al niet lullige plek nog iets aangenamer te laten zijn. 

Alsof al dat zeilend vermogen en lonkend Kaagwater voor de deur nog niet genoeg was, gingen deze Antillianen ook nog een dagje mee met ons het Markermeer op. De onderschatte vier bleek bij vlagen een goeie zes. Met een gereefd grootzeil en de high aspect klaar om te hijsen voeren we de haven uit, alwaar direct bleek dat volledig zeilpak vandaag noodzakelijk was. Vrolijk stuiterend voeren we door de vaargeul om daar te besluiten dat misschien een stormfok een betere keus was geweest. Jap (niet echt een Antilliaanse naam overigens..) verwisselde de fok en even later voeren met gereefd grootzeil en een theedoek met ruim drie knopen iets te relaxed in het rond... Bij nader inzien was die high aspect toch niet zo'n gek idee... Na de terugwissel liep het fantastisch en moest er minimaal bier aan te pas komen om de loosgaten goed doorspoeld te krijgen. Met iets andere woorden (voor de niet zeilers...): viel het bier dus om in de kuip door de ontstane hellingshoek...

Daar het in dit geval de laatste biertjes bleken, en we toch graag voor Pampus wilden liggen werd het tijd dit vreemde eilandachtige obstakel eens met een bezoek te vereren. Best leuk, maar er hadden best een paar leuke kunstpalmbomen neergezet kunnen worden...

Wel prima cappucino-die-eigenlijk-geen-cappucino-is-maar-dat-is-niet-erg-want-ik-hou-eigenlijk-helemaal-niet-van-cappucino, volgens As (ook al niet echt een Antilliaanse tongval...).

We besloten de dag met sate bij Ome Ko... Need I say more?

Was gezellig! Tot oktober!

Recentelijk mochten we nog naar de stembus voor de Europese verkiezingen. Uitstel tot het laatste moment, maar toch blij dat ik gegaan ben! Wat is er toch allemaal aan de hand in Nederland? Zelfs Wilders' ongelooflijk walgelijke manier om het door hem aan Nederland toegedichte "morele verval van onze Elite" te onderbouwen, bleek niet van invloed op zijn populariteit. Het "Pim Fortuyn-effect" begint weer de kop op te steken, en de op straat geinterviewde doorsnee PVV-stemmer geeft als opgaaf van reden voor zijn of haar keuze: "Hij zegt het tenminste... dat wat iedereen vind" 

En het moet gezegd: Er staat ook bar weinig verbale weerstand tegenover. Onze huidige politici zijn zo niet opgewassen tegen de hedendaagse populistische manier van campagne voeren. Achteraf wordt er gejammerd, is het iedereen z'n schuld behalve die van henzelf. En zelfs al hebben ze inhoudelijk zo veel meer te vertellen dan Wilders, dan komt het nog steeds niet aan bij het grote kiezerspubliek...

En zo zijn we internationaal weer eens flink voor lul gezet. 

Een ding is zeker: Mocht over anderhalf jaar de PVV een regeringspartij worden, en de Minister van Binnenlandse Zaken van deze partij worden afgevaardigd... Dan gaat deze zoetwaterkapitein op zoek naar een andere betrekking.

Waarvan Akte...

Photoshoppen

Sinds begin dit jaar ben ik in het bezit van een nieuwe camera; En niet zomaar een camera, maar de fantastische Nikon D700! Mooie specificaties (die ik hier achterwege zal laten, maar normaliter heerlijk zijn om rond te bazuinen...), goede reviews, en lyrische fotografen. Omdat ik het ene merk voor het andere verruilde (Minolta werd Nikon) moest er tevens een gloednieuwe set objectieven aan toegevoegd worden... En natuurlijk: erg goede!

U begrijpt: kwijlende verkopers die- net na het omvallen van de eerste bank die de kredietcrisis inluidde- mij maar al te graag zo'n kostbaar setje wilden aansmeren... Goed rondshoppen was derhalve het devies, en ik vroeg her en der offertes aan. Uiteindelijk liet ik mij op naamsbekendheid, prijs, én de belofte van goeie koffie overhalen af te reizen naar Amsterdam. Firma Calumet leek mij bij uitstek geschikt daar eens een flinke bom duiten uit te geven. Ondanks de koffie (Douwe Egberts uit een automaat... Blehhhg!) besloot ik toch mijn nieuwe spullen hier aan te schaffen, voornamelijk omdat de verkoper mij een aanbod deed de betaling renteloos over tien maanden uit te stellen. Dat is een goede deal, zelfs als je van plan was de hele mik in een keer te betalen. Mijn doel was om in die tussentijd zoveel mogelijk opdrachten aan te nemen, en de opbrengsten hiervan in deze pot te storten. De koop werd gesloten en de hele set zou in de eerste week januari geleverd worden.

Pas in de derde week januari werd ik gebeld dat mijn spullen binnen waren... Twee weken te laat, maar goed. Na inspectie en enige uitleg over de camera ging ik richting kassa, alwaar ik de verkoper moest herinneren aan de zgn. '10 maandenregeling' die we overeen waren gekomen. "Oh ja..." zei hij. "Dan mag je even met mijn collega mee naar kantoor om daar wat gegevens achter te laten". Tot zover leek het verhaal mij redelijk logisch... De aardige juffrouw vroeg me echter een aantal formulieren in te vullen met vragen die mij ernstig het gevoel gaven me vast te leggen aan een wurgcontract bij Dirk Scheringa. Niet dat ik ooit zo'n contract heb gehad, maar je kan je de vraagstelling voorstellen. Mijn gevoel bleek juist, al was het in dit geval niet de DSB, Frisia, of Lenen.nl, maar een Brabantse variant op dit Zaanse trio... Ik verdiepte me goed in de allerkleinste lettertjes, en toen ik heel zeker wist dat er voor de eerste tien maanden geen adder - of wat voor model slang dan ook -onder het gras zat, besloot ik te tekenen.

Ik kreeg de spullen mee op basis van de aanvraag van het krediet. Gek eigenlijk...

Hoé gek bleek toen na een drietal weken alsnog een factuur van Calumet in de bus viel. Eerst werd me verteld dat deze factuur puur voor mijn administratie was bedoeld... Later werd ik gebeld met de mededeling dat de factuur toch betaald diende te worden, omdat de kredietaanvraag zonder opgaaf van reden bleek geweigerd! Schriftelijke opgaaf van reden bij de kredietmaatschappij bleek zinloos, en Calumet wenste een ander betalingsplan van mijn kant... Na enig over en weer bellen kwamen we overeen dat ik het bedrag in drie termijnen zou voldoen...

Al na een week de camera in bezit te hebben moest ik concluderen dat mijn huidige fototas toch echt te klein was voor het degelijk transporteren van het materiaal, en had daarom telefonisch een fraaie trolley besteld. De trolley was niet op voorraad, en zou met een weekje binnen zijn. Ook hoorde ik via via dat er voor de D700 een firmware update uitgegeven was, die de laatste onhebbelijkheden uit de camera zou doen verdwijnen. Ik belde Calumet hierover en verkoper vertelde me dat hij daarvan op de hoogte was... Op de vraag waarom hij míj daar dan niet van op de hoogte had gebracht antwoordde hij (vermoedelijk) schouderophalend (...lastig te zien door zo'n telefoonsnoer). Hij kon er in ieder geval wel voor zorgen dat het op de camera geïnstalleerd werd, en dat kon ik dan weer mooi combineren met het ophalen van de trolley.

We spreken nog steeds ergens begin februari....

Afgelopen zaterdag ging ik op pad om in het land wat foto's te maken. Ik propte mijn spullen in m'n te kleine oude tas en sprong in de auto. En ineens, zomaar, pakte ik de telefoon en belde met Calumet: "Druk een 1 voor verkoop" "Druk een 2..." Ik druk op de 1...

- "Calumet, goedemorgen"

- "Goedemorgen, u spreekt met Arjen van photoze.nl

Ik zou graag Sander even spreken, want ik heb een klacht"

- "Sander is even met een klant bezig. Ik vraag of hij u even terugbelt"

- "Prima, bedankt"

Een klein half uur later is er nog niet gebeld, dus ik bel weer:

"Druk een 1 voor verkoop" "Druk een 2..." Ik druk op de 1...

- "Calumet, goedemiddag"

- "Goedemorgen, u spreekt met Arjen van photoze.nl

Ik zou graag Sander even spreken, want ik heb een klacht. Ik heb net ook al gebeld..."

- "Hij is nog steeds met die klant bezig, hij belt u als hij klaar is..."

- "Gaat dat nog lang duren? Ik heb namelijk een opdracht vanmiddag, dus ik zou m graag nu even spreken!"

- "Ik denk dat hij over 5 minuten wel klaar is"

- "Dan verwacht ik dat hij over 5 minuten belt"

- "Hij belt u als hij klaar is"

- "Ja, over 5 minuten dus!!!"

- *klik*

Ik fotografeerde anderhalf uur lang koeien, en hield ondertussen mijn telefoon in de gaten...

geen Sander. Dus ik besluit nog maar eens te bellen:

"Druk een 1 voor verkoop" "Druk een 2..." Ik druk op de 1...

......wachtmuziekje....stilte....*klik*...wachtmuziekje.....pompompom....stilte...*klik*.....wachtmuziekje....

stilte....*klik*....wachtmuziekje.....wachtmuziekje.....*klik*......wachtmuziekje......................................

Aha, dacht ik: Nummerherkenning! En ik ben nu natuurlijk die lastige klant

Na een minuut of vijf:

"Calumet, goedemiddag met Sander"

"Ah, Sander bedankt voor het terugbellen!"

"Ja... ja... ik krijg nét een memootje onder m'n neus geschoven"

"Ik geloof er geen reet van, maar het typeert wel lekker jullie manier van klantbehandeling"

"Hoe bedoelt u?"

"Nou, dat ik als klant wel goed genoeg ben om een berg geld jullie kant op te schuiven... Maar jullie verder geen enkele moeite doen om mij serieus te behandelen!"

Ik confronteer hem met bovenstaand verhaal, en vraag hem waar in GODESNAAM mijn trolley is gebleven?!?!

Hij zegt dat mijn trolley al een aantal weken met een briefje met mijn naam erop gereed staat...

Ik word niet goed....

Na veel verwijten mijnerzijds en excuses zijnerzijds komen we overeen dat ik de trolley voor de helft van de inkoopprijs kan ophalen. We spreken af dat de nieuwe firmware dan geïnstalleerd wordt en nog een aantal vragen die ik heb uitgebreid besproken zullen worden. We spreken af voor de volgende zaterdag...

Vanmorgen ging m'n telefoon: "Ja hallo, met Sander van Calumet" .... "Wij hadden een afspraak staan voor aanstaande zaterdag"..... "Maar we zijn aanstaande zaterdag gesloten..."

AARRRGGGHHHHH!!!! .......Ik had het bij de koffie al moeten weten.

Happinez!

De zware bewolking lichtte fantastisch mooi op toen de zon er, vlak voor hij onderging nog even z'n gloed onderdoor wierp. Donkere wolkpartijen met afgetekende zonnestralen... geweldig! Ik zat in de trein naar huis en keek naar de skyline van Den Haag die prachtig afstak tegen dit fraaie schouwspel. Zonder dat ik er controle over had voelde ik een glimlach op mn gezicht komen en zo'n lekker tevreden gevoel maakte zich meester. Waarom kon,- en hoefde ik aan niemand uit te leggen, maar het was plotseling gewoon daar.

Tevreden... dat leken de meesten in de coupe waar ik in zat verre van te zijn. Het meisje schuin tegenover me in de vierzitter at met een chagrijnig hoofd een AH-voorverpakte wrap en ze las- hoe ironisch- de Happinez. Ze kon er zeker nog een hoop van leren... De man naast haar had daar blijkbaar ook behoefte aan, want hoe interessant hij ook met z'n uit de aktetas getoverde documenten op schoot zat, las hij vrijwel onafgebroken en opzichtig met haar mee. Ze moet het gevoeld hebben, maar ze gaf geen kik en bladerde net zo chagrijnig door als ze haar wrap at.

Het was een vermakelijk schouwspel, en voor ik er erg in had stond ik alweer op Leiden Centraal. Ook daar waren de gezichten niet vrolijk gestemd. En ik begon me af te vragen of die teneur nu erger is in tijden van kommer en kwel. Ik heb nog nooit gevonden dat er een vrolijke, aangename stemming heerst in het openbaar vervoer, maar toch heb ik de indruk dat het momenteel nog een tikkie erger is....

Morgenochtend hoop ik weer getuige te zijn van een prachtig natuurverschijnsel (liefst iets met zon...), wederom een goede bekende tegen het lijf te lopen, een vermakelijk tafereel in de trein mee te maken, en zo de dag fijn in te rollen...

Have a good hairday!

Geen Punt!

Afgelopen donderdag moest ik weer beginnen met werken. En twee weken niet aanwezig staat op mijn enerverende werkplek meestal garant voor een chaos op-, en rond mijn bureau, een overvolle mailbox, en liggende klussen die blijkbaar slechts door mijn vaardige handen geproduceerd kunnen worden. Deze keer was het niet anders, maar direct na het openen van mijn mailbox werden mijn opstartproblemen vervangen door een heel ander probleem: Ik zou de eerstvolgende woensdag weer op vakantie gaan! Zulks bleek i.i.g. uit alle mailtjes van een clubje vrienden van mijn broer die mijn mailbox overspoelden. Dat kwam natuurlijk niet geheel uit de lucht vallen omdat ik een aantal weken voor ons vertrek naar Oostenrijk had aangegeven best in te zijn voor nog een lang weekend sneeuw. Maar omdat ik verder niets meer hoorde, ging ik er van uit dat dit geen doorgang had; Tot die donderdag dan! Mijn antwoord op de vraag van mijn leidinggevende hoe mijn vakantie was, was dan ook "Kan ik volgende week woensdag weer gaan skien?" Met een enorme onderbezetting en een overdaad aan werk liet zijn reactie niets te raden over... Niet dus! En ik vond het niet eens raar...

Het was uiteraard nog even lekker geweest om nog een paar dagen van wellicht de laatste sneeuw van het seizoen te genieten (hoewel het nu nog steeds flink sneeuwt in de Alpen...) maar op deze manier viel er geen mouw aan te passen. 

's Anderenzijds kwam het gezien m'n huidige drukke leventje ook niet heel erg verkeerd uit dat ik niet mee kon... Red Alert ligt nog op de bok te wachten tot haar gladgeschuurde huid wordt voorzien van een mooie witte jachtlak; Er moet nog een nieuw grootzeil komen; School vergt nog behoorlijk wat inspanning; En, zoals gezegd, is het op mijn Haagse werkplek ook niet bepaald een oase van rust...

Ondertussen zijn we een aantal dagen verder en is het grootzeil besteld; Bij UB-Sails te Enkhuizen (Jap nog bedankt voor je tips...) waar ze tevens het oude, gescheurde grootzeil nog kunnen repareren. Red Alert is voor de helft Red af. Een goede Sikkens Yachtlak wist in een keer de rode onderlaag af te dekken. So much voor kwaliteit... 

Als de omstandigheden het toelaten komt ze er zaterdag geheel in te staan... En in de weken daarna nog eens twee keer rond. En dan nergens meer tegenaan varen, want het rode gevaar ligt er altijd onder op de loer!

Donderdag was de dag dat ik Carla eens flink toegetakeld op de gevoelige plaat zou zetten. Dat toetakelen mocht ze overigens zelf doen, maar ik had gevraagd of ze zich wilde uitdossen alsof het de zwaarste en k*tste avond uit ooit was. Met flink doorlopen make-up, verwilderd haar en een blik die pure ellende uitstaalde. Ik had haar beloofd dat ik dan m'n best zou doen er de beste foto uit de serie "Model in een auto" van te maken. En ik kan in alle eerlijkheid zeggen: Dat is gelukt! Ik was al erg tevreden over de andere twee foto's, maar er moest een overtreffende trap zijn... Enfin, oordeelt u zelf:

Het resultaat van de drie foto's werd erg positief ontvangen op school, en heeft de felbegeerde studiepunten ruimschoots binnengehaald. 

Op naar de volgende module!

Paprika

En zo komen er aan alle leuke dingen een eind, dus ook aan onze vakantie... Twee weken even niet werken (op een foto-opdrachtje na...) was een welkome weldaad! De dagen na Oostenrijk hebben we nuttig besteed door Red Alert z'n polyester eens flink te beroeren. Gewapend met schuurmachines met papier in diverse gradaties, schoonmaakmiddelen, verlengsnoeren, emmers antifouling, rollers en strijkbakken, trappen en ladders, zijn we de afgelopen dagen naar Almere op en neer gereden. Na de eerste dag schuren kon ik nog maar aan een ding denken: Paprikachips! Het geschuurde 'rode stof' hechtte zich op de meest onaangename maar logische plekken aan lijf en leden, en het leek alsof we een uitnodiging van Lays hadden gehad om ons eens flink in de chipsseasoning te wentelen...

De romp voelt nu- op wat geplamuurde plekken na- mooi glad aan, en kan ik volgend weekend gaan beginnen met de eerste laag van haar nieuwe huidskleur. Waarschijnlijk kleurt ze na die eerste laag volledig roze, en misschien is dat wel zo fraai dat ik een bijpassende handtas ga kopen...

Zaterdag ga ik op pad richting Enkhuizen, om daar bij UBSails een nieuw grootzeil te bestellen.

Hopelijk is dat ergens half april gereed en kan Red Alert rond dezelfde tijd het water in om de waterrijke omgeving  te gaan verkennen. 

U hoort nog van ons!

Gruss Gott!

Hoe schnell kan de tijd eigenlijk gaan? Te schnell in sommige gevallen- so blijkt, want de week wintersport ist wirklich um gevlogen! Vorige week vrijdag stond hier de gang nog redelijk gefullt mit de spullen die je in zo'n week nodig acht, en gesternabend stonden diezelfde spullen alweer -nog nadampfend van een sportieve week- in diezelfde gang. We hadden een gezellig familiehotel geboekt, en werden een stuk freundlicher dan ik jaarlijks in Frankrijk gewend ben ontvangen. De kamer was in ordnung, das essen gut geregeld, en het zwembad en de sauna een welkome weldaad! Obendien lag er (zeker) voor de tijd van het jaar een enorm pack schnee. En dat zou in de dagen dat wij er zouden verblijven alleen maar meer worden, hadden we reeds op sneeuwhoogte.nl gezien. Simone wilde haar wat verjaarde skikunsten met een aantal privatlessen gaan aanscharfen und verbesseren, en ik wilde eigentlich gewoon hard naar beneden racen. De eerste dagen had Simone in de ochtend les, wat mij de gelegenheid gaf het gebied in no-time te verkennen. Ik moet helaas wel erkennen dat het conditioneel in vergelijking met vorig jahr wel iets minder is geworden. Toen speelde ik nog twee tot drie maal in de week badminton, en bezocht ik ook regelmatig de sportschool... Nu was de voorbereiding slechts beperkt tot 1 maal badminton in de week. Maar desondanks gingen de afdalingen gesmeerd. De sneeuw was fantastisch, de pistes waren goed geprepareerd, en soms scheen zelfs de zon. Omdat ik die afdalingen alleen maakte, zocht ik het gegoede geselschafft van wat internationaal vermaarde artiesten als de Arctic Monkeys (kan je heel hard mee skien...!), El Pino & Volunteers (voor het betere carvewerk...), en Paolo Nutini (lekker relaxed in de lift...). Dat deze mensen allemaal in m'n ipod verstopt zitten hoef ik jullie als hoogopgeleide lezers natuurlijk niet uit te leggen...

Saalbach-Hinterglemm is best een mooi gebied. Het biedt redelijk wat variatie aan pistes en is voldoende groot. Het heeft gezellige eettentjes die ook nog eens normale prijzen hanteren, en de mensen zijn uiterst vriendelijk. Het is goed bereikbaar met auto, trein (weet ik van onze 'eetburen' in het restaurant') en volgens mij zelfs per vliegtuig (Salzburg op nog geen 100 km) en de accomodaties zijn over het algemeen volgens mij van goede kwaliteit. Vanwaar deze toeristische promopraat vraagt u zich af? Wel hierom: Ik ga er volgend jaar niet meer heen... En dat komt omdat ik geen medaille heb gekregen...en zelfs geen vaantje. Terwijl ik toch echt de Vier.... wat zeg ik?!  -zelfs de SechsTagse heb gelopen!!! Grootste bezwaar aan Saalbach-Hinterglemm? Dat het hele dorp sneeuwvrij is gemaakt! En dat door de ligging van beide dorpen de pistes zich aan twee zijden bevinden. Je bent derhalbe erg vaak je skies aan het uit- en aantrekken. Veel lopen dus, wat me op de eerste dag al opengeschuurde schenen opleverde. Natuurlijk zijn we in de afgelopen jahren Frankrijk enorm verwend! Zowel qua weer, als qua ligging van appartement en skidorp. Naast je appartement opstappen, en ook zo weer 'naar binnen' skien war mein maatstaff. Dat het niet overal zo is is duidelijk... Maar ik prefereer het wel. Zelfs ten opzichte van onaardige Franschen in hun armetierige restaurantjes mit wukerpreisen, eindeloos filerijdend de bergen in, slapen in een bedbank van 1,75 meter, und teuere tollwegen...

Dat we erg veel geluk hadden gehad met de omstandigheden bleek afgelopen vrijdag. De dag ervoor was het 's middags begonnen met sneeuwen, en dat hield niet meer op tot we naar bed gingen. Een enorm pak was er reeds gevallen, tot ik 's nachts wakker werd van de lawinepijlen. Ik hoorde water druipen, en de sneeuw die nog steeds viel was verworden tot bijna-regen. De volgende ochtend werd mijn nachtelijke vermoeden bewaarheid. Dooi... Met enorme plassen water en drekkerige sneeuw tot gevolg. Omdat we op donderdag nog ontzettend lekker geskied hadden, en Simone mij- en zichzelf had verrast met een mooie skitocht van Hinterglemm naar Saalbach, leek het me beter met die ski-herinnering de week af te sluiten. We waren blij dat de dooi pas op vrijdag inviel! Het was lekker, het was leuk!

Volgend jaar Les Arcs! Wie gaat er mee? (Bruce, Heather, Joni, Adam, Tom, Dave... jullie pak ik sowieso in...)

Koffiebreak

En ineens is daar zo'n bericht: "Er is een vliegtuig neergestort bij Schiphol". Ik hoorde het bericht op de radio van een ooggetuige die vertelde wat zij op dat moment aanschouwde, eigenlijk voor de hulpverlening goed en wel op gang was...

Ik was op dat moment onderweg naar Delft voor een fotografieklus, en was even gestopt bij een benzinepomp voor een bakkie koffie. Zulke berichten moet je altijd een aantal keer horen voor je je werkelijk realiseert dat het echt gebeurd is. Toen ik een derde getuige ook verslag hoorde doen van het in drieën gebroken restant van het vliegtuig wat op een akker langs de A9 lag, drong het langzaam tot me door dat er een vliegtuig was neergestort, in drieën was bebroken en op een akker langs de A9 lag. Het verslag was op z'n minst raar te noemen: "...Nee, het wrak staat niet in brand" "....Ik zie er nu allemaal gehavende mensen uit komen" "....Er komen nu allemaal ambulances aan..." "...Het maakte hele vreemde bewegingen en ineens klapte die neer!" ("....Nee Henk Westbroek zie ik vooralsnog niet").

Ik bedoel, het commentaar op zich is niet eens zo gek. Maar het is zo vreemd je te realiseren dat dat daadwerkelijk aan het gebeuren is... op dat moment zo'n vijfig kilometer verderop.

Even twijfelde ik of ik ramptoerist zou gaan spelen; te kijken of ik nog voor het politiecordon zou kunnen belanden en misschien wel heel bizarre foto's te maken...

Of dat ik m'n kersverse opdrachtgever toch maar gedienstig zou zijn, en bij Rijkswaterstaat twee mensen te vereeuwigen.

Ik besloot uiteindelijk het laatste, en leverde de volgende dag twee keurige portretten in.

Opdracht is opdracht...

Mimpi Manis

Nog een kleine twee weken duurt het voor Simone en ik voet op Oostenrijkse bodem zullen zetten. Of nou ja: bodem... dat is misschien niet geheel juist omschreven met dat enorme pak sneeuw wat er ligt. Ruim twee meter sneeuw bergopwaarts, en een ruime meter in het dal. Dat is wel eens anders geweest. Nog geen enkele keer is het me overkomen dat er geen sneeuw lag, maar het is twee keer wel kantje boord geweest. Gelukkig is er toen in de week dat we er waren nog wat bij gevallen... Voor deze keer maak ik me dan ook geen zorgen of er wel sneeuw is, maar eerder of er niet te veel ligt. Lawinegevaar is dan natuurlijk weer het andere uiterste, waar je ook niet echt op zit te wachten. Feit is dat we niet kunnen wachten om te gaan! Nog een aantal dagen werken, en nog een aantal dagen klussen aan de Red Alert voor het zo ver is. 

Red Alert staat nu nog veilig op de bok in het bruisende Almere, maar de 'intakelbrief' ligt alweer een aantal weken te wachten op respons. Er wordt getakeld in de maand april, dus dan moet ze er al weer netjes bij liggen voor het komende seizoen. De huidige ietwat vale rode kleur gaat vervangen door een stralend glanzend witte! Maar haar naam blijft gehandhaafd, en zal in felrode letters op de romp gaan prijken! Ook moet er een nieuw grootzeil besteld worden, waarvoor ik nog op zoek ben naar de beste deal. Via Jap en de 'Friesche connectie' ben ik al aan wat goede adressen geraakt. Ook moet er aan de binnenzijde nog een wat praktischer bed-constructie komen. Een stukje bergruimte moet helaas worden geofferd; maar dan slapen we wel wat rianter dan nu het geval is... Gelukkig ken ik nog iemand die ervaring heeft met scheepsbetimmering... ;-)

Qua fotografie ben ik op school bezig met een korte, maar hevige module. "Bestaand licht en kleur" handelt over de dag- en kunstlichtsituaties. Het zijn maar drie lessen, met nogal veel oefenmateriaal. Bovendien zal ik de laatste lesdag van de module (de dag waarop je je module-opdracht moet presenteren, en deze ook beoordeelt wordt...) missen wegens de wintersport. In overleg is er besloten dat ik al aanstaande dinsdag e.e.a. zal laten zien... Nog niet het eindproduct, maar al wel iets wat daar toe moet gaan leiden. En dan zijn er nog de opdrachten voor m'n bedrijfje... Dus u begrijpt: druk, druk, druk.... 

Maar laat ik nou in tijden van grisis niet klagen. Het negativisme druipt er aan alle kanten al te veel vanaf. Het is natuurlijk ook geen prettige situatie, en de verhalen die je links en rechts hoort zijn af en toe ook echt zuur. Maar al met al krimpt onze economie dit jaar met zo'n 3,5%, waarmee we dan weer op het niveau van 2005 belanden... Maar het is toch niet zo dat we in 2005 niets te eten hadden? Of niet op vakantie gingen? 

Helaas heb ik de oplossing ook niet voorhanden, maar dat zou ook wel wat gek zijn.... toch? 

Ondertussen droom ik gewoon verder over witte pistes, grote schnitzels en evenzo grote pullen bier; Het ruime sop van het IJsselmeer, zonsopkomst en ondergang over pittoreske havens; Terreinrijden op de vlakte van Hato, waterskien, wakeboarden, surfen, zeilen... ofwel Curacao; Terreinrijden in Schotland; Fly-drives naar Corsica; Een huis huren in Kota Baru; Sneeuwkettingen; De Amerikaanse westcoast; Bonaire; De Riviera, Les Landes............. *Zucht*

Commer(cie) en Kwel (Pt.2)

Vorige week had ik te maken met een 'overstapper'. Een verstandige overstapper - vind ik - want hij was van  een Win-doos overgestapt naar Apple; Hij was de trotse bezitter geworden van een 24" I-Mac.  Andersom zie je zulke overstappers dan ook vrijwel niet... Hij vertelde trots over hoe mooi het er allemaal uitzag, de snelheid, en de nimmer haperende software. Ook was hij lyrisch over het kristalheldere 24 inch scherm... en terecht. "Maar...", zo oreerde hij verder, "het nadeel er van is dat ik meteen zag dat ik aan een nieuwe camera moet". "Ow?" zei ik, "wat is er dan aan de hand?" "Tja, niet genoeg pixels he..., het hele beeld is korrelig" "Hoeveel megapixel is die camera dan?" vroeg ik. "Ik dacht vijf of zes"... antwoordde hij.

Kijk, dat is nou eens een fijn stukje onzin waar- naar schatting- 90% van de mensen in gelooft.

Steeds vaker krijg ik te maken met mensen die vragen over fotografie of camera's hebben. Voor praktische tips of vragen over fotograferen in het algemeen kan ik meestal wel van nuttige dienst zijn; Maar ik ben zeker geen expert op het gebied van wat er allemaal op cameragebied te koop is, en al helemaal niet over de kwaliteit van de verschillende merken camera's. Ik vel daar dan ook geen oordeel over. Wat me wel zorgen baart is het gemak waarmee de commercie met wat loze kreten blijkbaar de kopers nogal simpel over de streep trekt. Voor eens en voor altijd wil ik dit dan ook uit de wereld helpen: 

Een kwalitatief goede foto wordt NIET bepaald door het aantal Megapixels van een camera! Voor een normale afdruk tot zelfs op A3 formaat kom je prima weg met zo'n 5 a 6 Megapixel. De kwaliteit wordt daarentegen wel bepaald door: 

De lens (door een 'speldenknopje' op je telefoon kan je nou eenmaal geen kwaliteitsfoto's maken! Dus stuur die dingen dan ook niet op naar de krant! En mocht je bij de krant werken: WEIGER zulke "foto's" dan ook!!!#$%%$#@!!! ...Zo, dat lucht op...) De lens dus; In het algemeen geldt: hoe groter (in diameter, niet in lengte) hoe beter. "Meer licht" is het simpele antwoord op de vraag waarom. Liefst van een goede fabrikant... de lens dan.

De sensor. Waarschijnlijk een veel minder bekende kreet als Meegaapiksels (ik weet heus dat dat zonder 's' moet...) maar wel veel belangrijker! De sensor is het "rolletje" uit je analoge camera. Deze 'vangt' het beeld, waarna een processor het gevangen beeld bliksemsnel omzet naar wat nullen en enen, en daarna parkeert op je geheugenkaartje...

En eigenlijk heb je dan de belangrijkste 'beeldvormers' al gehad. Maar ja, sensors en lenzen zijn niet in extreme getallen uit te drukken zoals de hoeveelheid megapixel dat wel is. Dus is dat niet commercieel aantrekkelijk, en dus spelden we de mensen gewoon wat op de mouw. 

Wat overigens geen beeldvormer is, maar eveneens een geweldig stukje commerciele onzin, is het "aantal keren zoom". Wat zegt dat??

Is er iemand die mij kan uitleggen hoe het zou kunnen dat een camera met 8x zoom een onderwerp dichterbij haalt dan een camera met 12X zoom?

Anyone? Anyone? Bueler? Bueler?

Dat komt omdat de camera met 8X zoom in dit geval een kortste brandpuntsafstand heeft van 35 mm, en die met 12X zoom slechts 17 mm. Zo hebben we dus 8 X 35 mm= 280 mm,

en 12x17 mm= 204 mm.... En dan ben ik niet eens goed in wiskunde...

Dit is natuurlijk maar een voorbeeld, dus dit zijn geen vaste waarden voor alle camera's!

En het zegt ook helemaal niets over goed of slecht. Dussss...

Wat te doen als je toch een andere camera wil? Zoek goede reviews op. Consumentensites als kieskeurig.nl, maar ook het amerikaanse dpreview.com is een goede site voor reviews. 

Laat je in ieder geval bij MediaMarkt of Dixons of andere elektronicagrootgrutters niks wijsmaken! Je bent toch niet gek??!! 

BTW: om te lachen ! Zit-ie vast, kan je 'm weer lostrekken met de muis...

Gegoede Voornemens

Het wintert er lekker op los in Nederland. Met temperaturen van -18 graden afgelopen nacht, en zelfs tot -20 voor de komende nacht kan het bijna niet anders dan dat de rayonhoofden de koppen weer met regelmaat bij elkaar zullen steken. Ik herinner me nog de jaren waarin vrijwel elke avond Jan Sipkema op t.v. was om Nederland op de hoogte te houden van het wel of niet doorgaan van de tocht der tochten. Ondanks het feit dat ik zelf net zo goed schaats als de gemiddelde inwoner van Mozambique, hoop ik toch echt dat het dit jaar weer eens gaat gebeuren. Laat het "it gaet oan" maar weer eens horen! 

"gaet it oan?"

Wat ook 'oan gaet' is mijn opleiding. Vandaag mocht ik sinds drie weken weer eens naar school om de laatste hand te kunnen leggen aan de module opdracht, om daarmee over twee weken de benodigde studiepunten binnen te slepen. De minipoll op deze site in combinatie met de mening van mijn medestudenten, plus uiteraard mijn eigen bescheiden mening, heeft me doen besluiten de 'witte versie' van de advertentie te gaan gebruiken 

(zie http://zeeaharend.blogspot.com/2008/12/verkiezingskoorts.html). Ook de leraar was tevreden, dus ik zie mijn assesment over twee weken met vertrouwen tegemoet. 

Vanmiddag was er nog wat tijd over om ons te buigen over voedselfotografie. Dat lijkt altijd heel simpel als je even snel de Allerhande doorbladert, maar ik kan je nu uit ervaring vertellen dat dat ontzettend tegenvalt! Het is erg lastig om eten er lekker uit te laten zien op een plaatje. Uitgekiende belichting, een goede positionering en compositie, kleurcontrast, dieptescherpte... Zomaar even wat factoren die een goed of slecht beeld maken. Toch is het gelukt een redelijk 'Allerhande'-beeld te creeeren:

Caesars' salade

Nog meer nieuws uit fotografieland is het bezoek afgelopen zondag aan de tentoonstelling "Rain Hope Grief & Fall" van  fotograaf Erwin Olaf. Ik ging daar heen met Manon en Sjoukje, medestudenten uit de basisopleiding FVS. Beiden hebben hun vakopleiding voortgezet in Apeldoorn, wat jammer is omdat het leuke klasgenoten waren... Het was een gezellig weerzien, en we hebben afgesproken met regelmaat een zgn. 'fotodate' te plannen. De tentoonstelling was best fraai, al is zijn stijl niet geheel de mijne. Maar je kan een tentoonstelling als deze alleen maar benijden als fotograaf in opleiding! 

Who knows... one day....

Nieuwjaarslogica

Al jaren steek ik geen vuurwerk meer af. Uit principe, omdat ik een hond heb die elke klap ervaart alsof de hemel op z'n hoofd gaat vallen. Het is zielig te zien hoe angstig en onrustig hij wordt bij het horen van elke ontploffing. Geen training of oefening is daar tegen opgewassen, en dus hebben we elk jaar vanaf half december tot half januari een niet te hanteren hond in huis. Dit jaar vierden we oud en nieuw bij Wal en Carla en Jip. Wal verzocht me of ik zorg wilde dragen voor de champagne en... het vuurwerk. Ja natuurlijk, Jip is acht, dus die wil wel wat de lucht in zien gaan; En niet alleen de kurk van de champagne! Zo gezegd zo ge-diggy-daan vond ik mezelf terug bij de fietsenwinkel annex vuurwerkshop in Oegstgeest. Op slechts 150 meter van huis is ook een vuurwerkverkooppunt, maar daar stonden de mensen buiten te wachten. Dat vond ik iets overdreven en zo belandde ik in Oegstgeest. Ik voelde me een beetje lullig met m'n pakketje toen er voor me een man voor bijna €250 (!) vuurwerk stond af te rekenen... Echt erg die recessie!

Het eten was lekker en de avond gezellig, en voor we er erg in hadden was het bijna twaalf uur. Net op tijd stonden we buiten met de champagne in de aanslag en het vuurwerkpakket klaar om de lucht te gaan. Het was niet geweldig spectaculair, maar diende in ieder geval het doel. Nadat de laatste pijl de lucht in was gejaagd genoten we met de champagne nog wat na op het bankje voor de deur. Aan de overkant van de ringvaart ontwaarden we wat jongeren die duidelijk met snode vuurwerkplannen rondliepen. Ineens, vanuit het niets klonk er een zware doffe klap en tegelijkertijd onstond er een vuurbal van zo'n tien meter hoog en dertig meter breed! Al zittend op het bankje voelde je de hitte even voorbij trekken! Ruim tien minuten later waren er nog steeds brandende delen gras te zien. Best geinig, vonden wij...

Vroegah klooiden we natuurlijk ook maar wat raak met vuurwerk. Weliswaar niet op deze schaal, maar strijkers en kanonslagen werden toch ook veelal op plaatsen gedumpt waar dat niet geheel hoorde. Ook de babyrockets waren fijne, onvoorspelbare speledingetjes.

Ooit ging ik oud en nieuw vieren in Warmond, waar ik had afgesproken met Jeroen. Mijn toenmalige winterjas had een binnenzak die stuk was, en waar dus vrij veel in paste. Vier 'broden' astronauten om precies te zijn! En zo ging ik naar Warmond: als een fietsende bom!  

En dan ook nog rustig een sigaret opsteken...

Afgelopen dinsdag ging ik bij Jeroen in Oegstgeest even een biertje doen. Het was alweer een tijdje geleden, dus er werd flink bijgepraat.

Ook de verhalen "van toen"  kwamen- met oud en nieuw in het vooruitzicht- natuurlijk allemaal voorbij. Jeroen komt uit Warmond, en daar werd nog wel eens wat in de fik gezet...   "Hondaatje civic voor 50 gulden, een paar blikken benzine erin en een stapel autobanden... Hoppekee!" "Tuurlijk wel even het chassisnummer eruit vijlen".  

Ook dit was een goeie avond, en zo rond 3 uur fietste ik ietwat mistig weer huiswaarts.

Toen Simone en ik op nieuwjaarsdag de straat inreden speurden we routinematig de straat af of alles er nog stond. De citroen stond nog ongeschonden in z'n parkeervak, wat meeviel (Leiden Noord is behoorlijk onrustig tijdens oud en nieuw. We noemen het zelf altijd liefkozend de Gazastrook...). De volgende aanblik echter was wel erg triest te zien: M'n bakfiets was niet ongeschonden uit de strijd gekomen, en dat is zachtjes uitgedrukt:

Logisch toch?

Simone vond dat we een beetje naief waren geweest om de bakfiets zo voor de deur te laten staan. Misschien heeft ze gelijk... Het zijn de regels van vandaag: Staat je fiets niet op slot, vraag je er gewoon om dat hij gestolen wordt. Laat je je deur openstaan, kan je verwachten dat er wordt ingebroken. Laat je je laptop in het zicht in de auto liggen, wordt deze vrijwel zeker opengebroken. En dus... als je je bakfiets buiten laat staan met oud en nieuw is het logisch dat deze gesloopt wordt.  Best logisch eigenlijk...

Desalniettemin wens ik vanaf hier iedereen een ontzettend goed 2009 toe! Dat het mag brengen wat je er van hoopt, uiteraard in goede gezondheid, en met een beetje humor!