Ik was op dat moment onderweg naar Delft voor een fotografieklus, en was even gestopt bij een benzinepomp voor een bakkie koffie. Zulke berichten moet je altijd een aantal keer horen voor je je werkelijk realiseert dat het echt gebeurd is. Toen ik een derde getuige ook verslag hoorde doen van het in drieën gebroken restant van het vliegtuig wat op een akker langs de A9 lag, drong het langzaam tot me door dat er een vliegtuig was neergestort, in drieën was bebroken en op een akker langs de A9 lag. Het verslag was op z'n minst raar te noemen: "...Nee, het wrak staat niet in brand" "....Ik zie er nu allemaal gehavende mensen uit komen" "....Er komen nu allemaal ambulances aan..." "...Het maakte hele vreemde bewegingen en ineens klapte die neer!" ("....Nee Henk Westbroek zie ik vooralsnog niet").
Ik bedoel, het commentaar op zich is niet eens zo gek. Maar het is zo vreemd je te realiseren dat dat daadwerkelijk aan het gebeuren is... op dat moment zo'n vijfig kilometer verderop.
Even twijfelde ik of ik ramptoerist zou gaan spelen; te kijken of ik nog voor het politiecordon zou kunnen belanden en misschien wel heel bizarre foto's te maken...
Of dat ik m'n kersverse opdrachtgever toch maar gedienstig zou zijn, en bij Rijkswaterstaat twee mensen te vereeuwigen.
Ik besloot uiteindelijk het laatste, en leverde de volgende dag twee keurige portretten in.
Opdracht is opdracht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten