Vrijheid, Blijheid

Leve de Koningin!

Laat ik nou maar met een koningshuisgezinde kreet beginnen, omdat je maar nooit weet wie er allemaal meelezen. Vandaag is het weer zover, en hoewel ik er nog een nachtje voor moet gaan slapen is het officieel al de 30e april. En da's in vele opzichten erg prettig. Ten eerste ben ik sinds vandaag een aantal dagen vrij, omdat men bij het ministerie vindt dat haar medewerkers deze feestdag van 'de baas' ten volle moet kunnen benutten. En omdat de gggristelijke feestdagen dit jaar ontzettend vroeg vallen vond men het niet de moeite de toko tussentijds open te houden. Mijn zegen hebben ze!

Maar wat te doen met die 'zee' aan vrije tijd? Het dunkt me een goed moment me volledig te storten op wat opdrachten voor school. Over mijn fotografisch dagboek (welke zich heeft gevormd in het thema 'perspectief') is men behoorlijk te spreken, dus ik permitteer mij de vrijheid deze even te laten voor wat het is. Overigens is dit wel een van de belangrijkste opdrachten, omdat voornamelijk hier wordt gekeken naar de progressie die je maakt. Maar er moet nog meer gebeuren. Zo vertelde ik reeds eerder over de opdracht in de sfeer van Cartier-Bresson, waar ik wel ideeen voor heb maar nog geen praktisch vervolg. Verder moet er een avondopname gemaakt worden, maar da's niet zo ingewikkeld. Dit is het resultaat na 5 minuten op de kruising om de hoek:

Nu is dit waarschijnlijk niet de opname die ik daadwerkelijk zal gaan inleveren, maar ik vind 'm wel grappig genoeg om hier even te laten zien. Verder moet ik nog een presentatie gaan houden over een bekende of iets minder bekende fotograaf. Vertellen waarom je z'n werk zo mooi vind, wat je er in aantrekt en wat het voor jou betekent. Dus ik meldde me vandaag aan de poorten van de openbare bibliotheek te Leiden om eens wat materiaal van Anton Corbijn te gaan inslaan. Ik werd niet eens vriendelijk begroet, terwijl ik toch vind dat "first-timers" juist een hart onder de riem gestoken dient te worden. Die drempel is al zo hoog!

Maar achteraf begreep ik het wel... Ze hebben gewoon niets van de heer Corbijn in het assortiment. En da's toch een grote schande! Bij mijn zoektocht echter, stuitte ik op een geheel andere fotograaf die helaas niet meer onder ons is. Rare uitdrukking overigens, want volgens mij betekent dat in veel gevallen juist dat ze dat wel zijn... N E way... De beste man heet gewoon Piet Zwart en leefde van 1885 tot 1977 (eigenlijk maar goed ook dat hij onder ons is, want bij leven was hij nu 123 jaar oud geweest). Hij maakte reeds in de jaren 30 de meest fantastische foto's. Toch leuk als je bij toeval over zo'n man 'struikelt', want eenmaal mezelf enigszins verdiept kwam ik erachter dat hij degene is geweest die de eerste produktiekeuken heeft getekend! Voor Bruynzeel keukens NOTA BENE!!! Maar goed, hij was dus begenadigd fotograaf, architect (werkte voor Berlage) en industrieel ontwerper! Niet gering, en dan weer een schande eigenlijk dat ik nog nooit van hem gehoord had. Lijkt mij in ieder geval een mooi persoon om een presentatie over te houden...

En verder heb ik me vandaag gebezigd met het maken van portretfoto's, wat ook al een opdracht voor school is. Omdat vrijwel iedereen in m'n klas al een of meerdere malen een portret hadden ingeleverd, leek het me wijs dat ook maar te gaan doen. Wat geschoten materiaal van vandaag:

Nu maar hopen dat ze tevreden zijn...

En ten tweede... is 1 reden in dit geval afdoende.

Scheepsjournaal

Ik heb de verkoper van de Defender in Stellendam een tweede bod gedaan. Hij is hierover aan het nadenken (al twee dagen!) en laat me nog weten of hij akkoord gaat. Als dat het geval is, zal dat betekenen dat er binnenkort een stevig stukje gevaren moet gaan worden...

Wal? Zin?

Gezont Verstant

"Boenk!"  is de reden dat hier nu een ander stuk tekst staat dan eigenlijk de intentie was. Ik was net zo'n vijf regels onderweg te berichten over de heerlijke dagen weer die dit weekend had geboden. Dat de mensen daar zo lekker vrolijk worden (behalve in Deventer, want daar worden ze dan juist weer agressief van een beetje zon...(en drank) Maar volgens Maurice de Hond was het allemaal de schuld van de klusjesman...). Net lekker op dreef met dat verhaal, zag ik een auto achteruit de straat uitrijden die met een droge "Boenk" tot stilstand kwam tegen een geparkeerde BMW. De dame in kwestie stapte uit en controleerde in ongeveer 10 seconden of aan een der beide voertuigen schade was ontstaan. Na deze 'oprechte vogelvluchtinspectie' bleek dit niet zo te zijn, en ze vervolgde snel haar weg. Toch heb ik maar even het kenteken genoteerd, mocht later blijken dat de schade iets groter is dan ze wellicht vermoed. 

Het autoschadevak zit nu eenmaal in mijn familie, en ik ben toch ook zelf maar even naar de gekwetste "Dreier" gaan kijken. Een fraaie deuk op het achterscherm en bumper was mijn snelle constatering. Best lullig voor een auto van een paar maanden oud... In plaats van mijn geplande briefje onder de ruitenwisser leek het me in dit geval verstandiger even de Polizei an zum rufen. Jaja, er gebeurt nog eens wat, in de grote stad!

Maar zoals gezegd is het een heerlijk weekend geweest. De natuur explodeert onder dit zwoele lenteweer! De varens in onze tuin rollen zo'n 3 centimeter per dag hun blad uit, de woerden en ander mannelijk gevogelte knokken zich een slag in de rondte (kunnen zo in Deventer gaan resideren...) om in de gunst van de vrouwtjes te komen, bossen en parken veranderen van bladloze takkenbossen in een fantastische groene flora. 

Hond Jim wordt ontzettend eigenwijs van de lente... Mijn eigen theorie hiervoor is dat hij door z'n castratie weliswaar niet meer in staat is tot voortplanting, maar dat de hormonen desondanks in het voorjaar toch opspelen. Hij wil z'n eigen routes uitstippelen, luistert slecht, en als ik besluit dat een uitlaatsessie lang genoeg heeft geduurd, plakt hij er nog een stief kwartier aan vast. Met als gevolg dat mensen denken dat ik een autoriteitsloze baas ben. Tja... Bewijs het tegendeel maar eens als je hond tot z'n buik in het water staat en je dromerig staat aan te staren terwijl je zelf- steeds kwader wordend- langs de kant staat te roepen dattie "Hier!!! En wel onmiddelijk moet komen!!!" Tja, je bent gecastreerd of niet he?!

Ook schijnt er onder de mierenfamilies nogal wat roering te zijn. Niet alleen in bloeiend Nederland, maar ook op het tropische Curacao. Als je probeert mieren uit te roeien dan lijken het er altijd meer te worden. En dat is ook zo. Tegenover elk geboren mens staan zeventien-en-een-half-miljoen(!) geboren mieren. Wat je dus ziet is het topje van de ijsberg, en schuilen er op, onder, en tussen de woning bizarre hoeveelheden van deze kleine kruipers. En ze zijn goeddeels familie van elkaar. Elke familie heeft minimaal een paar miljoen leden, en vergis je niet: Ze komen meer voor elkaar op dan de gemiddelde Roma. Als mieren gaan samenscholen op een publieke plek, dan is dit vaak een afleidingsmanoeuvre; Diegenen die je ziet zijn veelal verkenners; Lage rangen binnen het mierenleger worden op deze manier geofferd. Het echte denkwerk gebeurt ondergronds, alwaar de meest snode plannen worden gesmeed! 

Advies: Sluit vrede met ze, en zorg dat ze op een gemakkelijke plek aan hun eten kunnen komen, misschien dat ze dan nog afzien van hun zoete wraak...

Niet voor niets zegt men: "Benadert mieren met gezont verstant, voor zij uwer huys verplant"

Van sommige verkopers word je blij. Van andere iets minder. Van beiden heb ik vandaag een fraai voorbeeld gekregen; Beiden in de Bijenkorf. Om dat Simone en ik vandaag eens tijd hadden om samen iets te ondernemen hadden we besloten lekker in onze residentie te gaan shoppen. Het was een lekkere middag in het Haagse, en we sloten onze koopzondag af bij de Bijenkorf. Simone wil al heel lang een fraai horloge hebben. Niet zomaar een, maar een Tag Heuer. Nu vonden we het eens tijd om daar naar op zoek te gaan. Dan is het een rare gewaarwording als je bij de horloge-afdeling van dit luxe warenhuis te horen krijgt: " Tag Heuer?? Nooit van gehoord..." Da's een sterk staaltje vakdesinteresse. 

Echter de man die ons adviseerde over espresso-apparaten was dan weer een vak-o-fiel! Zonder ook maar enigszins te pushen liet hij alles zien, proberen en kon er geweldig over vertellen. Koffieliefhebbers onder elkaar, dat zie je maar weer... We zijn in ieder geval overtuigd geraakt van deze machine: 

Staat ook leuk in de nieuwe keuken....

Hogere Sferen

Afgelopen dinsdag had ik weer een schooldag, waarop getracht werd mij weer wat fotografische kennis bij te brengen. Dat is godzijdank gelukt. Uiteraard over de technische kanten van het fotograferen (waar ik hier niemand mee zal vermoeien, maar wel van essentieel belang is...), maar ook over de esthetische kanten ervan. Je kunt al veel kennis opdoen door te kijken naar anderen. Naar slechte, maar vooral naar goede fotografen. De foto's van mijzelf en mijn medestudenten worden beoordeeld, waardoor je al heel veel informatie kan opdoen. Feedback is natuurlijk heel belangrijk, en je merkt een aanzienlijk verschil in de feedback van de lerares en dat van m'n klasgenoten. Ook is het van belang dat je werk van professionele fotografen bekijkt. Zo was er tijdens de opleiding al eerder gerept over het genootschap 'Magnum'. Een fotopersbureau dat de scheidslijn tussen kunstfotografie en de journalistieke variant volledig heeft weggevaagd. De Franse fotograaf Henri Cartier Bresson is de grondlegger van dit elite-gezelschap. Je kan er niet voor solliciteren, maar je moet gevraagd worden. Dan word je aspirant lid, waarna door het hele genootschap unaniem beslist moet worden of je mag toetreden. Je moet dus wel iets kunnen. Wereldwijd zijn er zo'n 60 fotografen die voor deze club mogen fotograferen. Dit klinkt allemaal wat hoogdravend, en misschien is het dat ook wel enigszins, maar als je het nu over sfeer hebt en over enig recht van spreken, dan moet je toch eens wat werk van de beste man bekijken! Als je je dan ook nog bedenkt dat hij al zijn foto's maakte met een analoge Leica met een vaste 35 mm lens krijg je er nog meer bewondering voor. Geen autofocus, geen geheugenkaart voor 500 foto's, en vooral geen 5 foto's per seconde!
"Le moment décisif" was zijn motto, en dat zie je terug in z'n foto's. Afdrukken op het beslissende moment waarop licht, scherpte en onscherpte, en onderwerp exact kloppen!

Eén van de opdrachten voor de volgende lesdag is het maken van een foto geïnspireerd door zijn werk. Waarschijnlijk in de verste verten niet benaderbaar, maar het is wel een leuke opdracht! Als ik tevreden ben met het resultaat zal ik dat hier laten zien. Nog even geduld dus, lieve lezers!

Choicez...

Hoewel ik er dagelijks mee bezig ben, en er redelijk in thuis, kan ik mij soms toch verbazen over de digitale wereld waarin wij ons bevinden. Gisteravond heb ik zo'n twee-en-een-half uur met Jasper zitten skypen. En hoewel de verbinding het laatste kwartier niet echt optimaal meer was, blijf ik het een bijzonder fenomeen vinden. Iemand die zich 'half the world away' bevindt gewoon live kunnen zien en horen... Je verzint het gewoon niet!

Maar je kan je in zo'n gesprek van ruim twee uur niet constant zitten verbazen, dus drink je gewoon een biertje 'met elkaar' en krijg je en passant ook nog even -via de mobiel- via skype- Astrid aan de lijn die ik luid en duidelijk vanuit haar auto kon spreken... Je hoeft eigenlijk je huis niet meer uit!

Dat dat uiteindelijk niet zo'n goed idee is bleek wel uit ons gesprek, want we gaan het druk krijgen op de Antillen! Alle -twee blogs geleden- vermelde dagdromen gaan we allemaal proberen te realiseren.

Voor het eerst zullen we ons op eigen gelegenheid onder water gaan begeven. Geen instructeur of lokale gids mee, maar gewoon vanaf het strand het water in en een fraaie route maken.

Ik zal (volgens Jap; die het kan weten...) op Bonaire gaan surfen zoals je dat vroeger alleen maar kon dromen: witte stranden, palmbomen, blauwgroen water en een altijd waaiende passaat.... Droomt u mee?! Ik ben nu al bang dat ik erg gehecht ga raken aan die omstandigheden. Alhoewel.... Bang?

Vandaag stond in het teken van de Defender 27 in Goes. Ik kan er kort over zijn, maar dat doe ik niet. Daar is het scheepje domweg te mooi voor. De boot bleek keurig onderhouden. Is voorzien van een goede zeilenset die, eenmaal getuigd, vanuit de kuip te bedienen zijn. Door de lage kajuitopbouw kwam de toch al fantastische 'defenderlijn' nog beter tot z'n recht en vond ik de boot van buiten echt een lust voor het oog. Het dek is op sommige plaatsen voorzien van teakhouten delen, en de banken in de kuip van hetzelfde fraaie materiaal.

Nu had de verkoper mij reeds verteld dat het schip van binnen niet luxe was. Ik was daar zodoende wel op voorbereid, maar het viel toch wat tegen. Het is gewoon niet mooi als je binnen in de kajuit tegen het kale polyester van de romp aan moet kijken. Dan was de 'redelijke' afwerking van de Defender in Stellendam toch wel een verschil! Verder vind ik de Vetus diesel toch wel een pre ten opzichte van de Volvo penta benzinemotor. Die liep overigens prima, maar mijn voorkeur ligt nu eenmaal bij diesel. En voor een boot hoef je vooralsnog geen wegen (of beter: water-) belasting te betalen... Voor beide schepen geldt dat er nog kosten aan gemaakt moeten gaan worden. Voor 'Stellendam' aan zeilen en maststrijk, voor 'Goes' aan maststrijk en interieur. Keuzes, keuzes, keuzes...

Zeer waarschijnlijk gaat een der deze twee schepen wel binnenkort de tocht naar Leiden aanvaarden. Danwel vanuit Stellendam ofwel vanuit Goes...

"Kgggghhh" "Crew... standby"

In Memoriam

Het is nooit een goed moment om onder een auto te lopen, maar afgelopen dinsdag had ik extra zuur gevonden. Verrekte handig dat er op een goed moment claxons zijn uitgevonden, en ik betreur nu met terugwerkende kracht alsnog het slachtoffer dat daar waarschijnlijk eerst voor moest vallen. Het scheelde niet veel veel of men had mij in dat illustere rijtje onder-een-auto-gelopen-slachtoffers kunnen bijschrijven. Ik bevond mij op dat kwade moment te Amsterdam nabij de Enneus Heerma-brug; Beter bekend als de verbinding van het vaste land met de bouwput IJburg te Amsterdam. Ooit was ik met Wal aan het toeren en belandden we in het fraaie plaatsje Durgerdam; Weliswaar op een steenworp van Amsterdam, maar toch bijzonder landelijk gelegen. Toentertijd waren net de bouwplannen voor IJburg bekend, en was het maar moeilijk te bevatten dat het prachtige uitzicht over het buiten-ij verstoord zou gaan worden door een compleet nieuwe woonwijk aan de overkant. Ondertussen is het goeddeels gereed, en kunnen de mensen die daar wonen genieten van een prachtig uitzicht over het buiten-ij en het authentieke Durgerdam. Best cynisch...

Echter, soms kleven er ook wel weer voordelen aan zo'n nieuwbouwwijk. Als het plan maar prestigieus genoeg is, kan er een beetje geld worden uitgetrokken voor een goede architect die zich op zijn beurt dan weer uitleeft op een meesterwerk. 

Als je dan- net als ik gisteren -toevallig deze brug ziet liggen, en het is ook nog eens prachtig fotografieweer, dan kan je niet anders dan zo snel mogelijk de auto parkeren. Vervolgens je camera in orde maken, en zo snel mogelijk de brug in al z'n schoonheid vast te leggen. Dat je daarvoor dan een rijbaan moet oversteken waarvan je werkelijk dacht dat het een dubbele was met tussenberm, maar in werkelijkheid gewoon tweerichtingverkeer bleek(!) dat is dan .... eehh.. risico van het vak? Maar met piepende banden en een sisser liep het allemaal goed af... 

Dat het uiteindelijk best de moeite waard was zou ik hier graag laten zien, maar Apple en Blogger zijn niet de allerbeste maatjes. Vandaar deze knullige doorverwijzing...

Tsjakka!!!

De tijd vliegt, en het duurt nog slechts vijf weken alvorens Simone en ik dat óók zullen gaan doen. Richting het warme klimaat van Curacao en Bonaire, en het minstens zo warme gezelschap van As en Jap! Ik zink al wekenlang in gedachten weg: in de hangmat luierend aan het zwembad met een ijskoud gerstesapje in de hand, met de geur van BBQ-tuna op de achtergrond... Of al ploeterend in het 'Spaanse Water' om die verrekte kite nou eindelijk eens normaal onder controle te krijgen.... Of relaxed onder water met een fles perslucht langs de onderwaterweelde van Bonaire te 'zweven'... Of met de gehuurde Toyota Hilux door 'Washington Slagbaai' te boenderen... Of al hangend in de trapeze te genieten van een ondergaand zonnetje, en met een fijne 5 Beaufort over het azuurblauwe water te scheren... 

Of... ..enfin, genoeg te dromen.

Voor sommigen van ons is dit dagelijkse kost geworden. 'Live the life you've imagined' siert dan ook niet voor niets hunner Blog.

Voor weer anderen (zie link: Bridanda) gaat deze benijdenswaardige lifestyle zeer binnenkort tastbare vormen krijgen. Danny en Daniëlle gaan begin juni (een week ná onze terugkomst...(!)) hun avontuur beginnen op Bonaire. Op een flinke lap grond gaan ze daar hun nieuwe huis (laten) bouwen, en willen er een aantal huisjes voor de verhuur bij zetten.

Nu al twee goede redenen om volgend jaar weer die kant op te reizen! En dan moeten we nog voor het eerst...

Toch zal je me niet horen klagen over m'n leventje hier in ons kikkerland. Sterker nog: Als je Nederland niét zou hebben, zou je niet eens weten waarom je er eens in de zoveel tijd van weg wil! Zeg maar: Als er geen lelijke mensen zouden zijn, wie is er dan nog knap?

En zo is 'en passant' het nut van Gerrit H. ook weer bewezen... 

Maar ik meen het wel: Ik heb het goed naar m'n zin! Het leven is momenteel een groot feest. De zon begint zich weer te laten zien, m'n werk doe ik fluitend, m'n opleiding vind ik leuk, das Boot komt er toch een keer aan, we hebben het samen goed, Simone is blij met d'r baan, iedereen is gezond.... en binnenkort Curacao dus. "Is er dan helemaal niets te klagen?" hoor ik iedereen alweer steunen. "Nee, eigenlijk niet" is daarop mijn antwoord. "TSJAKKA!"

Wie tegen zoveel positiviteit niet is opgewassen raad ik aan " The Pianist" oder "Schindlers' List" te kijken en mij verder met rust te laten... Dikke vieze vette knipoog!!!

Boardroom meeting...

En zo kom je nog eens ergens...

Berichtte ik al eerder over de leuke lokaties die je onverwacht treft op de zoektocht naar 'das Boot', zo was gisteren ook best een bijzondere dag. Niet zozeer vanwege de lokatie, want dat was gewoon bij mij "op 't werk" (in het gebouw, dus) . Maar des te meer vanwege de omstandigheden, die je toch niet elke dag meemaakt.
Ik had een foto-opdracht aangenomen voor het maken van een aantal portretten van de aanwezigen bij een vergadering. Keurig op tijd bevond ik me bij de zaal alwaar deze vergadering plaats had, maar omdat de deur nog gesloten was bleef ik op de gang wachten. Tot ik achter me hoorde: "O, er is ook een fotograaf aanwezig...". Het bleek onze minister van Binnenlandse Zaken, die zich ook bij de vergadering zou voegen. De haar begeleidende bode maande mij ook mee naar binnen te gaan, en daar stond ik dus in één van de vele vergaderzalen die het pand rijk is...
Vreemde gewaarwording was dat in mijn aanwezigheid de vergadering gewoon doorging, en me nog nét niet naar mijn mening gevraagd werd... Omdat ik daar redelijk doelloos stond en me niet geheel duidelijk was wat van mij verwacht werd, ben ik maar voorzichtig begonnen met de vergadering vast te leggen... Als het niet de bedoeling is, dan hoor je dat vanzelf, denk ik dan maar. (les 1: maak duidelijke afspraken!)
Ik heb zodoende maar wat foto's gemaakt tijdens de vergadering, en na het vertrek van de minister kon ik met de portretserie beginnen. Ik zou hier graag wat beeldmateriaal laten zien, maar helaas is dat dan weer niet toegestaan...
Je moet het maar gewoon aannemen.

Scheepsjournaal:

Gisterenavond ben ik nog naar Aalsmeer geweest om daar een Defender 27 te bekijken...
"Alwéér één?!" hoor ik mijn uitgebreide lezerspubliek zuchten. "Ja, alweer één" En ik ben er redelijk over uit dat het ook dit type boot gaat worden. Ik vind ze gewoon mooi!!!
Zaterdag heb ik er nog twee (Ja óók Defenders...!) te bezichtigen, en dan hoop ik na het weekend nu echt knopen te kunnen hakken. De één bevindt zich in Goes (lekker stukje terugvaren!) en de ander in Geertruidenberg, aan de rand van de Biesbosch.
De boot in Aalsmeer zal het overigens niet gaan worden. Te weinig waar, voor teveel geld...

Ik hou jullie op de hoogte van de ontwikkelingen!

Weg van de snelweg

Na de serieuze overwegingen eerder vandaag, mag het nu wel weer wat luchtiger! Vanochtend heb ik geprobeerd enig gestalte te geven aan een foto-opdracht voor school. Thema: "De straat waarin je woont...". Nu is het bij mij in de Julianastraat geen walhalla van architectonische hoogstandjes, maar dat schijnt dan ook de uitdaging van de opdracht te zijn. Er waren op school al wat leuke ideeen van de hand gedaan, die reeds eerder door andere studenten al zijn uitgevoerd; Niet echt origineel dus om dit ook te gaan doen. 

Vanmorgen maar eens de stoute schoenen aan gedaan (ze pasten nog...) en getooid met camera door de straat gaan wandelen. Het viel niet mee, maar er bleek zowaar nog wat leuks te fotograferen:

Omdat alle weermannen- en vrouwen er (gelukkig) eens faliekant naast zaten, en het vandaag een prachtige dag werd, zijn we vanmiddag in de mondeo nog maar eens naar de Lek gereden. De route naar de bekeken Wing 720 was vorige week zo indrukwekkend, dat ik Simone vandaag graag nog eens rondreed. Via het pont van Schoonhoven naar Gelkens zijn we een heel eind langs de Lek gereden. Vreemd hoe je zulke fraaie stukken Nederland nog nooit bezocht blijkt te hebben! En dat nog geen 50 kilometer van huis!

Het dient dus meerdere doelen die zoektocht naar het juiste zeiljacht... Je komt nog eens ergens. 

Volgende week zaterdag heb ik een afspraak voor de Defender 27 in Goes. Ga ik weer een stuk Nederland zien waar ik niet of nauwelijks bekend ben. Ik hoop op 19 graden, zon, en een fijn briesje... Kom maar op Hiemstra!!!

"Oom Jan..."

"....trek 's aan de noodrem!"

Al jaren een wederkerende uitspraak van Wal, waarvan de herkomst mij eigenlijk nooit helder is geweest... Gisterenavond op de terugweg van Den Haag naar Leiden is me het nut van zo'n noodrem in de trein voor het eerst echt duidelijk geworden. Ik heb iemand gemaand eraan te trekken! En da's best een raar besluit, ook al stond de trein in dit geval stil...

Ik bevond mij, bij gebrek aan reguliere zitplaatsen, op de tredes van de trap op het balkon. Op station Laan van NOI stapt een vader met kind en kinderwagen uit. Het meisje zat niet in de wagen en was al op het perron, toen de vader halverwege het uitstappen besloot dat het niet het juiste station was. Hij wilde net terug in de trein stappen toen de deuren zich alweer sloten!* Hij raakte met been en kinderwagen bekneld tussen de deuren, die ik samen met een mede-passagiere uit alle macht probeerde open te werken. Dat werkte niet, dus toen een derde passagiere zich meldde met de vraag of ze iets kon doen besloten we dat de noodrem hiervoor in het leven is geroepen! "Trek aan de noodrem!" blijkt dan ineens een heel nuttig en vooral dwingend besluit. Alle lucht wordt met kracht uit het remsysteem geperst wat met nogal veel kabaal gepaard gaat. De halve coupe liep derhalve uit om te zien wat er nu gaande was. De deur was ondertussen door de weggelopen lucht weer opengegaan, en de getroffen man bleek gevlogen... ("ronduit vreemd" was hier ook wel op z'n plaats)

De aangesnelde conducteurs bleken gelukkig niet te lastig te overtuigen van wat er was gebeurd, dus na een kwartier kon de weg weer vervolgd worden.

(* Je kunt je natuurlijk al helemaal afvragen wat er was gebeurd als hij het nog net wel gehaald had... Wat had er dan met de 5 a 6 jaar oude dochter moeten gebeuren???)

Nog geen half uur later, toen ik op de fiets de straat inreed zag ik een jongeman, zittend tegen de gevel van de op de hoek gevestigde pizzeria. Ik parkeerde m'n fiets en wilde poolshoogte gaan nemen toen ik een vuilnisbak hoorde omvallen. Hij bleek echt stom- en -stomdronken te zijn, en kon geen zinnige stap meer zetten. Let alone dat hij mijn vraag of ik wat voor hem kon doen kon beantwoorden. Hij wankelde van geparkeerde auto naar auto, en bij elke stap voorwaarts zette hij er twee zijwaarts en een achteruit. Ik kon hem moeilijk dwingen te blijven staan, dus uiteindelijk heb ik 'm zo maar laten 'lopen'...

Toen de daaropvolgende nacht iets over helft was, zeg rond kwart voor vier, werd ik bruusk gewekt door een mij niet geheel bekend geluid. Het bleek Simone haar telefoon te zijn die het signaal van een nachtelijke beller luid en duidelijk doorgaf. Ik begreep niet veel van het gesprek, maar dat ze meteen uit bed vertrok met de woorden: "Ik kom er nu aan!" duidde op iets ernstigs. "M'n filiaal staat in brand", zei ze toen ik haar vragend aankeek...

Na later op de dag even gebeld te hebben, bleek dat het voornamelijk aan de buitenzijde had gefikt, alwaar ze vergeten waren een stapel karton op te ruimen. En in Alphen a/d Rijn kan je dan dit soort dingen verwachten. Behoorlijke rookschade binnen, met het afschrijven van alle verse producten als gevolg. Wel is de winkel gewoon open gegaan, en was Simone zeer te spreken over de professionaliteit van de organisatie. Binnen no-time was er een schoonmaakploeg aanwezig die de winkel weer normaal begaanbaar maakte.

Een bewogen vrijdagavond en zaterdagochtend kun je wel stellen.

Veel leuker is het logo dat sinds vandaag de Photoze-website siert! Ik ben er erg blij mee, en alle dank gaat uit naar collega Grietje!

Ziet er goed uit, toch?!

Zonder hier verder over uit te wijden, wil ik alleen nog even kwijt dat ik zo ongelooflijk blij ben dat ik veertig jaar bij 1 werkgever niet meer zal halen! Waarvan Akte...

Rapid Eye Movement

Net nog, 0:15 uur lokale (=Leidse) tijd, liep ik nog even naar buiten om de vuilcontainer aan de weg te zetten. Vreemde tijd 'to do so', dat geef ik toe, maar ik was het glad vergeten. Even daarvoor was ik nog een rondje met het hondje gaan lopen, en het valt meteen op: Het is prompt lente aan het worden! Jas open, en in z'n geheel niet fris. Wel weer spijtig dat het biertje dat ik net uit de schuur ging halen ook al die lentense temperatuur had aangenomen. Maar daar hebben we dan weer koele kasten voor... 

Wat steekt het leven soms toch mooi in elkander!

Ander goed nieuws: R.E.M. heeft een nieuw album gemaakt! En wat voor een! "Ja, een ronde zilv'ren" zou ik in een melige bui kunnen roepen, maar ik ben vandaag niet melig. Verre van zelfs! 

Maar serieux, het is echt een knaller van een album dat helaas maar 11 tracks telt. Er hadden er zo nog 10 extra op mogen staan! Van begin tot het eind rockt het je schedelpannetje binnen, en als-tie afgelopen is wil je 'm meteen weer draaien. Tenminste, dat is wat ik doe...

Verder heb ik via marktplaats de de halve tuin leeg verkocht. Overigens wel allemaal spullen die ook weg mochten, anders zou dat ook wat vreemd overkomen, I presume. Houten terrastegels (Man! Ik wou dat er nog 100 had staan... binnen een uur verkocht plus nog vijf reacties), betonnen terrastegels (Be jei morregu-avon thuis? Dan kommikse effe ophaluh), Afzuigkap (behoort sinds de nieuwe keuken ook tot de tuinaccesoires...). Alle spullen hebben of krijgen weer een 'trotse nieuwe eigenaar', die ook allemaal in Leiden woonachtig zijn! 

Wat steekt het leven soms toch mooi in elkander!

Enige dat nog rest is een eenzame grasmaaier. Voor hem acht ik de kans in Leiden te blijven ook iets minder groot, aangezien er niet veel gras te vinden is in de stad. Maar een leuk plekje elders zal 'm ook best goed doen...

Iemand interesse?

Anyone? Anyone? Bueller? Bueller?