Re: vivre

... Nog slechts een week of vier en een paar dagen, en dan zit een niet nader gespecificeerde kanarie met z'n ongeoefende bovenbenen in een skilift op weg naar één van de hoogste skipistes van west-Europa. Om zich daarna met gezwinde spoed, en -nog steeds, maar dan uíterst merkbaar- ongeoefende bovenbenen in het diepe dal richting Val Thorens te storten. Een normaal mensch doet zulks evenwel niet; maar werd hij deze dag niet weerom uitgedaagd door een zongeblakerde Antilliaan van Hollandsch bloet op een onverzaagde skiplank (Nota Bene!) wie hem telkenmale een paar meter vooruit raast? En is zo niet al dagen lang de zin ver te zoeken, en de waan zeer nabij?

Doch, als alles weer eens goed gaat, drinken ze- ruim bezweet en vroolijk- gezamenlijk bier of gloeiende wijn in een der aftandse etablissementen die dit skiparadijs rijk is, als waar het een lieve lust!

Een meisje- dat deze twee dwazen reeds een gelijk aantal dagen op de voet volgt- zal zich al hoofdschuddend bij dit duo vervoegen, en zich vragen waartoe al dit geweld toch moet dienen... Maar reeds ver voor zij dit hekele punt zal oprakelen (dienen doet het namenlijk geheel niet en nergens toe...) is zij gevangen door de kul en kolder die deze twee daarbij nog eens verkondigen, en staat het lachen haar voorlopig nader dan het janken!

En alvoor de waard er erg in heeft, en zijn tranen zullen vloeien tot zij als ijspegels aan zijn baard kleven, is dit illustere trio reeds uit zicht verdwenen, en werden dagen lang daarna nog vele andere pistes gepijnigd door scherpe boards en ziedende skies...

Heus, heb ik zin om te gaan...

Re: solution

Vanmorgen zat ik in de trein van dertien over negen van Leiden naar Amsterdam. Ik was onderweg naar de fotoacademie, en bemachtigde een plekje geheel alleen op het trapje van het voorste balkon van de intercity. Dat ik alleen zat gaf me wat meer vrijheid om even rustig één van mijn nieuwe aanwinsten op cameragebied te onderzoeken en te proberen. Afgelopen week kocht ik via marktplaats een echte Zeiss Ikon Contessa, ergens uit de jaren zestig:

En daarnaast nog een Yashica Electro 35, een der eerste halfautomaat camera's. Laatstgenoemde is werkelijk een beeldschoon cameraatje, ziet u voor uzelf:

Maar als de onderhandelingen m.b.t. de aanschaf al niet zo soepel verlopen, moet je eigenlijk al nattigheid voelen. De Yashica Electro heet natuurlijk niet voor niets zo, en doet derhalve zo goed als niets zonder een welpassende batterij die zorgt dat de lichtmeter werkt en- veel belangrijker nog- dat de sluiter gespannen wordt. En navraag leerde dat deze batterij al ruim tien jaar niet meer geproduceerd wordt, omdat deze nogal milieubelastend bleek. Gelukkig zijn er altijd mensen die daar iets op verzinnen, en zo blijkt er een batterij-adapter te bestaan welke gebruik van een gangbaar batterijtype mogelijk maakt... Leve de inventievelingen! Morgen even bestellen dan maar...

Nu ik u een beetje heb bijgepraat over het wel en wee van stroomvoorziening voor een prachtig jaren zeventig Japansch cameramodel, wil ik weer even terug naar mijn treinreis van hedenochtend.

Ik zat dus fijn met de Zeiss op schoot en genoot van de onverwachte rust waar ik mij in bevond. Ik schoot wat foto's door de vuile ruiten, en hoopte (...zó heerlijk weer, dat analoge gekloot waarbij je niet meteen je resultaat op de achterzijde van je camera kan beschouwen...) dat het weerkaatsende zonlicht op de kleine slootjes in de polder in het voorbijrazen der trein toch nog gevangen zouden worden door het kleine lensje. Een man keek vanuit de coupé weliswaar iets vreemd op toen hij me op mn knietjes voor de kleine ruit in de deur zag zitten, maar verder was er eigenlijk niets dat deze reis nog onaangenaam kon maken. Zelfs de norse conducteur kon mijn frisse gemoed niet bederven, en ook de plotselinge druk op de oren veroorzaakt door het inrazen van de schipholtunnel deed geen afbreuk...

..."A Jumbo- fucking - jet" moest er net geland zijn. Ik heb zelden zoveel mensen in één trein zien stappen... En daar gingen we: op halve snelheid de tunnel weer uit. Dag uitzicht! Hallo heel leger Engelse we-gaan-een-weekend-blowen-toeristen! En ook hallo dom giechelende spaanssprekende meisjes... "Pffff... Zeker nog nooit een trein gezien?" "Of in ieder geval nog nooit een héle" (de redactie neemt weer 's geen verantwoording voor smakeloze grappen. red.).

Ik deed m'n oortjes van de i-pod in, en zat de rest van de ineens nog ernstig lange rit uit...

re: animatie

"Heb je nog wel eens tijd over Aharend?" Nou, verrekte weinig mag ik u meedelen! Maar om dit weblog geen stille dood te laten sterven laat er even een paar beademingen en wat massages op los. Hoewel de avond allang voorbij is en de ochtend waarop ik in de vroege vrieskou een rondje met m'n hondje zal gaan lopen ernstig in aantocht is, poog ik toch nog even u op de hoogte te brengen van de laatste ontwikkelingen.

Om het in aflopende tijdsgeest te plaatsen zal ik beginnen met te vermelden dat ik vanavond naar de eindexpositie van mijn voormalige klasgenoten van de Fotovakschool ben gegaan. Eén van de drie klasgenoten die vanaf januari direct zijn doorgegaan met hun specialisatie was zo vriendelijk mij hiervoor een uitnodiging te sturen. Het was een gezamenlijke expositie van in totaal 9 afzwaaiers met allen compleet verschillende thema's. Leuk was het weerzien, en goed was om te zien dat ze mooie series hadden gemaakt.

Wel kan ik hier meteen bij vermelden dat ze voor deze eindserie (1 serie van zo'n 10 beelden) vanaf januari tot november de tijd hebben gehad... Nu wil ik niet klagen ofzo, maar ik doe het toch even... Toen ik mijn eerste lesdag op 24 september begon bij de Fotoacademie, kreeg ik een map met opdrachten ,welke na selectie van een paar keuzeopdrachten, nog altijd 15 opdrachten bevat. Deze 15 opdrachten bevatten soms ook series die uit zo'n 8 tot 10 beelden moeten bestaan, en andere- eerlijk is eerlijk - soms maar uit 2. En dit geheel moet eind januari gereed én goedgekeurd zijn, want anders mag je het tweede halfjaar niet eens starten!

In ieder geval is me duidelijk geworden dat het specialisatiejaar van de FVS weliswaar mooie beelden oplevert, maar wel ernstig weinig beeld...

"tsss... over mooi beeld gesproken!"

Anyhow... Wat er verder nog speelt behalve mijn 15 opdrachten (+ 2 actually, want we kregen er ook nog even een documentaire en een kunstproject tussendoor gesmeerd) is zeker niet onbelangrijk, maar ik bemerk zojuist dat ik op dit moment geen zin (en tijd) meer heb om dat nog uitgebreid te gaan beschrijven. Dus... Wat een Cliffhanger!

Tot binnenkort!

De beste k*ttent

De laatste nacht van m'n vakantie is zojuist ingegaan... Altijd even een vreemd gevoel als je weer moet gaan beginnen, al is het natuurlijk wel de eerste werkweek volgens mijn nieuwe driedaagse rooster. Het is bijna de situatie zoals ik me die altijd al als ideaalbeeld had geschapen: een vijfdaags weekend en een tweedaagse werkweek. Dan heb ik dat toch redelijk dicht benaderd met drie om vier... Maar goed, alles heeft een reden, zo ook deze luxury. Vanaf vrijdag de 24ste zal ik me elke vrijdag in Amsterdam moeten vervoegen om me daar nog verder in de fotografie te verdiepen. En om meteen de spanning maar wat op te voeren kreeg ik ruim voordat die eerste lesdag aanbreekt al mijn eerste opdracht via de post binnen. Even kort werd in de brief vermeld dat ik daadwerkelijk ben ingeschreven en bijbehorend in welke klas ik me mag melden, om daar meteen als bijlage bij te voegen de "Antwerpen-opdracht", welke literatuur daartoe verschalkt dient te worden, én dat we in oktober klasgewijs ook een weekend die kant op gaan om invulling te geven aan het op de eerste lesdag in te leveren plan van aanpak. Welkom op de fotoacademie stond er geloof ik niet bij...

We hebben over de dertienhonderdtwintig kilometer die Leiden van Hyeres scheiden zo'n 13 uur en 10 minuten gereden. Een mooi streven vind ik om het gemiddelde van zo'n trip op honderd per uur te houden, al was het maar om heel makkelijk de aankomsttijd te kunnen bepalen. Echter de camping die ons een plek moest gaan verschaffen (die we overigens niet gereserveerd hadden. maar waarom zou je ook?) weigerde één van z'n overige gasten vervroegd naar huis te sturen opdat wij gearriveerd waren... Hoe dol dan ook, weigerde de verder uiterst vriendelijk en behulpzame dame zelfs een plek voor de volgende dag, of zelfs twee dagen daarna te reserveren. "Hmmmm... Volgens mij moeten we echt op zoek naar een andere camping" was dan na lang wikken en nog meer wegen de conclusie. En dat viel nog niet eens mee. Zeker vijf bezochte campings hadden ook geen plek meer naast het toilet, of hadden die wel maar dan bleek het toilet nooit gereinigd te worden. En dat is dan weer niet zo'n heel smakelijk idee.

Uiteindelijk vonden we 15 kilometer verderop langs de kust in le Londe wel een camping met plaats. Geen verkeerde plek, maar gewoon op de verkeerde plek; maar dat heb je natuurlijk al snel als je maar op één plek wilt staan...
Twee dagen later konden we de tent kletsnat ("regen?" , "JA REGEN!" Maar 1 nacht, dus niet zeuren!) achterin de auto schuiven, en alsnog een plek veroveren op Camping International te Giens. En sterker nog: op de plaats waar we ook vorig jaar hadden gestaan... Dus...
De 'nieuwe' De Waardtent (bouwjaar '82 geloof ik) werd als een huis aan de knalharde grond verankerd, het tafeltje waterpas gezet, de selfinflatable matrasjes- eehh- uitgerold, de koelkast geïnstalleerd, en toen was ik er klaar voor: "Kom maar op met die wind!". Maar helaas, de Mistral gaf niet thuis en de voorspelling voor de rest van de week was ook al niet hoopgevend. Anyhow, de zon scheen fantastisch en de tent was binnen het uur kurkiedroog. En dan heeft Giens altijd nog het heerlijke strand en azuurblauwe water. Geen wind betekende veel strand, en ik moest oppassen dat ik niet- als waar ik de eerste de beste engelsman- zo rood als een gloeiende bakplaat eindigde. Lekker smeren derhalve!

De ligging van de camping is waarlijk ideaal: Slechts een vrij rustige tweebaansweg scheidt je van de ingang naar 'le Solarium', ook eigendom van de camping, en waar je vrij gemakkelijk met je surfspullen te water kunt, ook al omdat daar de surfschool gevestigd is. Er staan wat relaxerende strandstoelen, veelal bemand of bevrouwd door Duitsers of Italianen, en er is het geenszins aantrekkelijke- doch zeer geliefde restaurant. Dit restaurant, door mij sinds deze vakantie liefkozend gebombardeerd tot "Beste Kuttent ter Wereld", verdient geen enkele aanbeveling en tóch moet je er heen. Het wordt bestierd door een man die het vermoedelijk pacht van de campingeigenaar, en liever zijn krantje leest dan dat hij (bijvoorbeeld) de keuken eens van een flinke poetsbeurt voorziet. Er is de kok, die er met zijn lange ingevallen gezicht, en gewapend met zijn koksmes nogal angstaanjagend uitziet. En dan is er nog de jongeman die de bediening voor zijn rekening neemt, dit permanent getooid met donkere zonnebril, en een gezicht dat daarachter immer op zwaar weer staat. Overigens niet geheel vreemd gezien het enorme aantal tafels dat hij tijdens de drukke lunchtijd in z'n eentje moet belopen. Hij en de scary cook werken zich tijdens lunchtijd werkelijk een slag in de rondte, doch kon dit niet voorkomen dat Simone en ik eens plaats namen op het terras en te horen kregen: "No, no more lunch today... it's too busy!" Een biertje bestellen kon dan nog wel, maar eten... No Way! Na ruim een uur, en drie biertjes verder kregen we dan eindelijk de kaart en mochten bestellen. Nadat de- toch weer smakelijke -lunch was verorberd vroegen we de rekening, welke vervolgens van gepaste afstand (ruim een halve meter) op tafel werd gesmeten. Een dergeljik optreden vráágt natuurlijk om een dikke fooi, die we dan ook niet achterlieten. En toch: ...De volgende dag zit je er gewoon wéér! Want waar lunch je aan de Franse zuidkust nou aan het water, met twee personen, mét twee grote biéres per persoon, voor rond de €20,00? Eerlijk toch, normaal ben je dat alleen al voor het bier kwijt; En dan is het eten ook nog eens prima!

Naarmate de vakantie verder verstreek en de mensen van dit illustere restaurantje in de gaten kregen dat we- ondanks de eerdere pogingen het ons zo onaangenaam mogelijk te maken- toch elke dag weer terug keerden, zelfs om 's ochtends espressootjes te drinken (€1,40 voor goede koffie! ...voilá!) stegen we wat in het aanzien. Dit resulteerde in een welgemeende handdruk toen we na twee weken hadden aangegeven dat ons verblijf er helaas weer op zat.

De Mistral was getergd. Logisch als zovele wind- en kitesurfers zich al een aantal dagen minzaam over je uitlaten. "Nee... De Mistral is ook niet meer wat het geweest is..." en meer van dit soort aantijgingen werken op een gerenommeerd passaatwind natuurlijk als een rode lap op een nerveuze stier. En wat doe je dan? Juist, je neemt een paar van die belachelijke, -in neopreen gehulde torero's eens flink op de hoorns! De laatste week van ons verblijf had hij er nog een beetje 'tegenaan geschurkt'. Net niet helemaal uit de juiste richting, doch afdoende om je met voldoende vierkante meters zeiloppervlak en een beetje volume in je board, met een gezwinde spoed over het heerlijke azuurblauwe tot diepblauwe water te kunnen begeven. Maar die laatste zaterdag..... man, man, man! In de ochtend al reeds goed 5 Bft en op de dag aanzwellend, dreigend, en loeiend, om in de middag met vlagen van ruim 9 Bft het leven van flink wat (te) onervaren menneke- en vrouwkesurfers heel onaangenaam te maken. Dit fijne spektakel nog steeds onder een strak blauwe lucht en zo'n 26 graden. De diehards bleven knallen, en de enige wens die me restte was een fysiek van zo'n 20 jaar geleden, zodat ik gewoon tot ver na zonsondergang nog had kunnen doorvaren. Helaas, 'opa' is bijna 40... Maar hij kan het nog steeds!

Die zondag daarna braken we ons katoenen huis weer af, klapte het tafeltje in, rolde de matrasjes op, de koelkast werd ontkoppeld, propten de Cruiser vol, en reden in zo'n 13 uur en 10 minuten weer huiswaarts...

Hopelijk volgend jaar weer.

Skip is back!

En zo werd het plotseling eind augustus... Wees gerust; ik heb niet in een coma gelegen, noch was ik beland op een onbewoond eiland of welk ander excuus dan ook om zo lang niets te schrijven. Maar er moet ook de zin zijn om de gebeurtenissen op te schrijven, en die zin ontbrak er een beetje aan. "Een gebrek aan creatieve impulsen" zou je het kunnen noemen. Het had niet alleen z'n weerslag op dit weblog, maar ook in mijn fotografie en zelfs een beetje in m'n totale 'zijn'.

Ik zal hier nu niet direct beweren dat dat nu volledig verleden tijd is, maar ik ben wel van mening dat de ban enigszins gebroken is.

Eén van de beste beslissingen die ik genomen heb in de afgelopen maanden, is om mijn werk bij het Ministerie per 1 september met twee dagen per week te verminderen. Dit bied me de mogelijkheid meer tijd aan fotografie te gaan besteden, en tevens om één dag per week een opleiding te gaan volgen aan de Fotoacademie in Amsterdam. Ik ga het dus niet zozeer rustiger krijgen door die kortere werkweken, maar ik ga wel riant meer tijd besteden aan zaken die ik leuker vind. Dat is, volgens mijn bescheiden mening, toch waar het om draait...

Wat mij betreft dus een mooi moment om een dag na terugkomst van vakantie weer eens te beginnen met jullie op de hoogte te brengen van de wel en wee's.

De afgelopen twee-en-een-halve week waren zeer ontspannen. De eerste dagen van de vakantie waren gepland voor een lekkere zeiltocht langs de Noord-Hollandsche en Friesche stadjes langs het IJsselmeer. Op vrijdag vertrokken we met een lekker briesje vanuit Almere met als doel Enkhuizen. Het eerste gedeelte van de tocht verliep zeer voorspoedig en zeilden we met een kleine zes knopen lekker halve wind het Markermeer over. Maar iets over de helft begon de wind te luwen, tot er op het log niet meer af te lezen viel dan een schamele 1,2 knoop. Het water veranderde in een schitterende spiegel, en de lucht kreeg een onheilspellend donkerroze gloed. Een front van dikke gestapelde wolken pakte zich langzaam maar zeker samen aan de oostkant van de plas, en bewoog zich gestaag voort in onze richting. Het leek mij zinnig de tocht iets te versnellen door de motor bij te zetten, en alvast het grootzeil te laten zakken. Met ondertussen de sluis van Enkhuizen in het vizier, en een aanwakkerende wind voor de storm uit hesen we ons vast in onze zeilpakken. Uiteindelijk bleef de 'schade' beperkt tot een staartje regen en wind, en passeerde het hart van het stormfront (gepaard met waterhozen en al, zo las ik later) ons op een kilometer op dertig noordwaarts. Van de vriendelijke havenmeester kregen we ondanks het bord "haven vol" toch een plek toegewezen, al moest je wel uitkijken als je je peuk naar buiten gooide, aangezien we vrijwel voor de benzinepomp lagen...

De volgende dag begon prachtig! Noord-Noordoost, drie tot vier Bft en zon.... Need I say more?

Simone aan het roer, en ik sliep op de kuipbank. Dé dagen waarvoor zeilen is uitgevonden volgens mij... Zóóó relaxed! We zeilden naar Hindeloopen en kregen waarschijnlijk puur op ons voorkomen een box die veel te groot was voor het schip... "who gives a sht?" We voelden ons lekker, en dronken 's avonds bier in het kleine café (vlakbij de haven).

Zondagochtend was different koek. Gierende wind door de masten van de afgemeerde schepen in de haven, in grijs grauw weer. Teletekst gaf nog steeds aan dat er maximaal zo'n 5 Bft zou waaien, al was het op dat moment al goed 6... We twijfelden niet: we gingen er uit. Doel voor de dag was om 's middags bij het slipdepot IJsseloog in het Ketelmeer af te meren. Ik zette een rif in het grootzeil, sloeg de high-aspectfok aan, we hesen ons wederom in de pakken en tuften de haven uit... Het leek allemaal wel me te vallen, en zo zetten we koers zuidoostwaarts. Omdat het vrijwel recht voor de wind ging, zette ik alleen de fok op. Red Alert liep echt als een trein! Naarmate we Stavoren passeerde begon de wind nog wat aan te trekken, en liepen de golven al ruim een meter op. Stevig rollend met de deining op de kont haalden we een constante zes knopen, dat schiet tenminste een beetje op! Wel was al snel duidelijk dat ik het roer niet meer uit handen ging geven die dag... De golfslag gooide er ook nog een flinke schep bovenop, en naarmate we verder onderweg waren realiseerden we ons dat het een heel lang tocht zou worden al rollend richting Ketelmeer. En Enkhuizen lonkte aan de overkant... Beide opties waren geen prettige koers ten opzichte van golfslag, alleen de ene was wel wat korter. En aangezien we met niemand hadden afgesproken bij het slibdepot, leek Enkhuizen een iets aantrekkelijker optie. Al rollend en stuiterend kwamen we uiteindelijk de haven binnengelopen, waar we meewarig werden aangestaard door blikken van mensen op boten die- zacht gezegd - iets beter toegerust zouden zijn voor zulke omstandigheden. Maar wij waren gegaan, en zij niet... en dat geeft toch een heel fijn gevoel... Het "Moest je er uit, of had je er gewoon zin in?" van de havenmeester maakte dat gevoel compleet. "Nee hoor, we hadden er gewoon zin in!"

Enkhuizen-Almere was een dag later de laatste zeiltocht, en wederom een zeer relaxte. Zelfs de soep kon op... Dan weet u het wel. Langere en verdere tochten liggen in het verschiet, da's een ding wat zeker is!

Hoe makkelijk je desondanks op een nog kleiner zeilschip stapt, met een relatief veel groter zeil, en een nóg straffer windje leest u binnenkort in het tweede deel van onze vakantie...

Memorie

Het jaar is nog maar twee-en-een-halve week oud, maar is nu al memorabel. Zoals je al hebt kunnen lezen in de voorgaande stukken is m'n opleiding afgerond voor wat betreft de Vakopleiding fotografie; En mag je wel zeggen dat dit redelijk turbulent tot een finale kwam. Terwijl ik dit schrijf duurt het nog een paar uur alvorens ik- waarschijnlijk- ten laatsten male richting de FVS Amsterdam zal afreizen. Dit om mijn nog niet geslaagde klasgenoten de verdiende aandacht te geven voor de door hen gemaakte opdrachten, en uiteraard om mijn eigen opdracht weer op te halen. Enerzijds hoop ik dat ik nog wel de kans krijg om mijn mening betreffende de opleiding te kunnen geven aan degene die dat het meeste aangaat; de coördinator aldaar. 's Anderenzijds moet ik het misschien maar laten rusten, en m'n energie steken in leuke projecten en opdrachten. Maar het is een ei wat ik nog niet kwijt ben. Mensen die me een beetje kennen, weten dat ik niet heel snel kwaad ben, en als je dat onverhoopt toch voor elkaar krijgt dat dat dan wel even duurt voor ik dat kwijt ben...

Misschien is een schriftelijke reactie wel een mooie tussenweg. We'll see...

En dan natuurlijk gisterenavond... Toen werd ik rond kwart over negen gebeld door- wederom - mijn vader, maar dit keer met een minder vrolijke mededeling: M'n oma was overleden. Op de wel zeer respectabele leeftijd van maar liefst honderdentwee jaar oud. Het zat er al een paar dagen aan te komen, aangezien ze niet meer wilde eten en drinken. Ik vraag me af of ze zelf nog wist hoe oud ze was, dit om aan te geven dat haar dementie behoorlijk was. Ze heeft een enorm lange tijd van haar leven gesleten in de St. Bernardus, waar ze toentertijd als eerste ongetrouwd koppel mocht gaan samenwonen. (noot: Mijn echte opa is vrij jong komen te overlijden, en mijn oma kreeg later een 'nieuwe vriend', waar ze eerst nog een aantal jaren zelfstandig mee heeft samengewoond) Een ware revolutie!

Nu vond ze het welletjes geweest, en dat is heel begrijpelijk na zo'n lang leven!

Vrijdag wordt ze begraven...

Slaap lekker, oma...

Ouwe Meuk...

*

De oplettende lezer van de vorige post was het waarschijnlijk al opgevallen dat het wel een bijzonder lange tocht van Den Haag naar Amsterdam geweest moet zijn, aangezien de reis op 'papier' zo'n drie uur in beslag nam. Dat heeft natuurlijk te maken met het feit dat er ook wel eens gegeten dient te worden, en ik dat deed langs de snelweg A4 bij een aldaar gevestigd brandstofdistributiepunt (ja, benzinepomp kán hier ook maar dat klinkt zo ordi...). Op het moment van de laatste hap van mijn broodje ging mijn telefoon. Het bleek mijn vader te zijn die klaarblijkelijk, zoals het een goeie vader betaamt, altijd precies weet waar ik uithang. Na de wederzijdse vriendelijkheden te hebben uitgewisseld kwam hij to the point, en zei dat een kennis van een kennis van een kennis ergens in Lisse een huis aan het leegruimen was. Het huis was van een overleden fotograaf geweest, zo vertelde mijn vader verder, en er lag er nog een soort achtergronddoek in het huis dat dreigde te worden weggegooid. Of ík daar dan eventueel geïnteresseerd in zou zijn... In iemand anders z'n ouwe meuk...

Een klein half uur later stond ik op de stoep van het huis in Lisse. Ik vertelde dat ik kwam kijken naar een achtergronddoek dat van een wisse afvaldood gered kon worden. De vriendelijke man ging me voor naar de garage en al snel werd me duidelijk dat er nog veel meer spullen stonden die hetzelfde lot te wachten stond. Voor de zekerheid vroeg ik dit nog maar even, en de man zei dat alles weg zou gaan als niemand het wilde hebben. Ik struinde wat door de garage en achterin trof ik een grote kist aan. Ik opende de kist en zag tot mijn stomme verbazing een keurig opgeslagen technische camera van het merk Sinar liggen. Ik moet op dat moment waarschijnlijk nogal stom uit m'n ogen hebben gekeken, en nogmaals stelde ik de man dezelfde vraag "Gaat dit allemaal weg?". "Ja hoor", zei de vrouw waarvan ik aannam dat ze de eega was van de voornoemde man, "Als je het wil hebben mag je het meenemen".

Ik wilde het wel hebben... Ik durfde bijna niet te kijken wat er in de tweede kist zat die naast de eerste stond. Ondanks dat trok ik toch het deksel open, en trof hier een tweede technische camera aan, ditmaal van het merk Cambo. Respectievelijk zwitserse precisie en oerhollandsche degelijkheid, samen in een garage in Lisse, klaar om te worden gedumpt... Oef! Net op tijd!

Verder stond er een koffer van zo'n 40 kilo vol met allerlei studiomaterialen als klemmen, schroefbuizen, hoeken en standaards. Een halve hernia verder lag ook deze in de auto, en ontfermde ik me ook nog over een tweetal statieven behorend bij de technische camera's. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik niet zomaar blindelings met dit soort camera's overweg kan. Op school hebben we er twee lessen mee gewerkt, en dat is duidelijk niet afdoende om ze volledig te beheersen. Maar het dunkt me een fantastische uitdaging me dit in de komende maanden maar eens meester te maken. 'Helaas' zijn de camera's niet geheel compleet. Ik denk dat er al wat spullen waren verdwenen met een collega fotograaf die daar al voor mij was langs geweest... Nog een wonder dat hij de camera's heeft gelaten voor wat ze waren!

Twee dozen met studiolicht stonden nog te wachten op toezegging aan weer een andere fotografe, maar aangezien zij niets meer had laten horen ben ik de volgende dag nog maar een keer langsgereden om ook deze op te halen. Helaas zijn de aansturende generatoren weliswaar aanwezig, maar niet werkend. Daar moet ik maar even een 'mannetje' naar laten kijken.

Hopelijk krijg ik het allemaal werkend! Best leuk, iemands ouwe meuk...!

Hollandsche degelijckheit

O ja, het achtergronddoek heb ik overigens niet meegenomen. Het bleek een enórme rol ribbelkarton van zo'n 4 meter breed. Niet te sjouwen, en al helemaal niet op de auto te vervoeren...

(Kiss my) Ass...essment

Belofte maakt schuld... En schulden los ik doorgaans zo snel mogelijk in, dus hier volgt het relaas van een tegenvallende presentatie van m'n eindopdracht, en een nogal aparte dag hieraan voorafgaand.

Als je al een tijd lang een deeltijdopleiding volgt kan je in het algemeen het rooster redelijk dromen. Bovendien zeg je aan het eind van een lesdag elkaar altijd gedag, en zegt er dan meestal nog - in dit geval- "tot over twee weken!" bij. Zo wisten ik- en iedereen in mijn klas - al maandenlang dat het assessment voor de eindmodule 'projecten' plaats zou hebben op dinsdag 12 januari 2010. Geen verrassingen, zou je zeggen. Groot is dan ook een understatement als het mijn verbazing betreft, welke ik had toen ik vorige week donderdag door puur toeval op de FVS site het rooster voor m'n neus kreeg, en daar zag dat de laatste lesdag op 19 januari zou zijn. Meteen steeg het schaamrood me naar de kaken, aangezien ik bij Expo Den Haag flink druk op de ketel had gezet dat mijn foto's ab-so-luut maandag 11 januari gereed moesten zijn. En die donderdag al, werd ik gebeld dat ze gereed stonden. Ik besloot dan ook meteen dat ik ze hoe dan ook die maandag op zou halen. Om mijn ontstane twijfel weg te nemen belde ik een klasgenoot om te vragen wanneer volgens haar het assessment zou plaatsvinden. "Aanstaande dinsdag, toch? de 12e?" was haar reactie. Ik belde vervolgens naar Apeldoorn...

Niet omdat ze dat op televisie tegenwoordig weer verantwoord achtten te roepen sinds 30 april, maar omdat zich daar de hoofdvestiging van de FVS bevindt. Een uiterst vriendelijke man stond me te woord, en vertelde dat het best eens mogelijk zou kunnen zijn dat de datum gewijzigd was. Hij checkte nogmaals het rooster en bevestigde uiteindelijk de 19e als laatste lesdag. Hij vond het "zeer collegiaal" toen ik zei dat ik dan in ieder geval al m'n klasgenoten zou mailen om deze wijziging door te geven. Tja.... Ik zou het zelf ook prettig gevonden hebben als ze me even een berichtje zouden sturen in zo'n geval... Maar goed. Ik mailde iedereen, en kreeg druppelsgewijs berichten terug waarin men me bedankte, en een aantal zeer verheugd bleken omdat ze dan nog meer tijd hadden de boel af te ronden. So far so good.

Het werd maandag 11 januari. Voordat ik me zou melden op mijn Haagse zetel, wilde ik eerst de ingelijste foto's ophalen bij Expo. Die hadden mooi werk verricht, en even na half tien reed ik alweer de parkeergarage uit met de foto's achterin. Ik bedacht dat het handig zou zijn op school alvast te melden dat ik de volgende week mijn foto's wilde ophangen, en tevens nog even melding te maken van het rare verloop omtrent die datum. De foto's ophangen was geen probleem, en die gewijzigde datum vond de dame in kwestie ook een vreemd verhaal. Ik begaf me naar m'n werkplek. Na ongeveer een uur ging m'n telefoon.... U raadt het vast al: De datum voor assessment was tóch dinsdag 12 januari... ofwel Morgen! "Nee, Ja, ik vind het ook heel vervelend. Maar ik heb van iedereen mobiele nummers, dus ik ga iedereen nu bellen" was de reactie van de receptioniste... Gelukkig kan er bij een ministerie veel geregeld worden, dus ook dat ik alsnog m'n hielen kon lichten en richting Amsterdam kon om de foto's op te hangen.

Rond 11:30 uur reed ik weg uit Den Haag.

Het zal rond 14:30 uur * geweest zijn, toen ik m'n auto voor de deur van de FVS parkeerde. Ik tilde de lijsten van de achterbank en bracht ze naar binnen. "Zet ze maar hier achter de balie neer hoor, daar staan ze veilig!" kreeg ik goedbedoeld te horen toen ik alles binnen had. "Ja, maar ik wil ze graag ergens ophangen als het mogelijk is. Da's wel zo leuk voor een presentatie, toch?" Het werd geregeld, en ik kreeg te horen de foto's op te hangen in het lokaal waar we de volgende dag zouden zitten. Ik haalde de foto's die er hingen van de wand, en begon met het ophangen van eigen werk. In het aangrenzende kantoor was coördinator Tom druk doende met dozen verslepen en tegelijkertijd telefoneren. Hij wíst dat ik daar bezig was met lijsten op te hangen. Toen ik bijna m'n laatste lijst aan de muur wilde hangen kwam hij ineens, al telefonerend, het lokaal in en maakte mij duidelijk dat het niet de bedoeling was dat ik m'n foto''s hier ging ophangen... "Nou dat was nog eens een vriendelijk woord!" dacht ik hardop, en ik verkaste m'n foto's naar een ander lokaal. "Leuk ook, die reactie op m'n gemaakte werk en die interesse!" en zo dacht ik nog even hardop verder...

Enfin, een half uur later stond het keurig uitgestald, klaar voor de test!

De dinsdag startte als elke andere assessmentdag. Er werd nog volop geprint vlak voor de presentatie. We gingen naar ons lokaal en één voor één werd ons gevraagd de opdracht te presenteren. En dat gebeurde... ook op exact dezelfde manier als elk ander assessment. En een beetje teleurstellend vond ik dat wel. Ik voelde me- overigens onterecht -wel een beetje 'overdressed' als u begrijpt wat ik bedoel. Dat je op een feest in smoking verschijnt terwijl iedereen gewoon in z'n spijkerbroek rondwandeld, zeg maar... Terwijl je toch echt de indruk had naar een gala te gaan. Nou, zo dus ongeveer. "Grote moeite, klein plezier" zou een goed passende slogan zijn...

Naast het tegenvallende assessment, vergeet ik nog bijna te vermelden dat de datumwijziging uiteindelijk toch bij drie mensen niet was doorgekomen. Coördinator Tom had hieruit geconcludeerd dat "het toch nog allemaal was goed gekomen". Slechts drie van de tien niet aanwezig... bij de laatste lesdag... waarna het leeuwendeel elkaar waarschijnlijk niet meer ziet... Valt toch reuze mee..? bijna éénderde!!! Ik hoef zijn gebrek aan betrokkenheid verder niet te illustreren, hoop ik?

Als klap op de vuurpijl van deze wonderbaarlijke dag kreeg ik en plein public nog een fikse uitbrander van iemand die meende zich verantwoordelijk te voelen voor de door mij in eerste instantie verwijderde foto's. Hij vond dat het echt niet kon dat ik zó met andermans spullen was omgesprongen, en ik had ze eigenlijk al helemaal niet mogen aanraken zonder dat hij er iets van wist... Ik had ze overigens keurig langs de muur gezet, in de veronderstelling dat iemand van school zorg zou dragen voor verdere opslag. Nadat ik hem er nadrukkelijk op gewezen had dat ik door niemand, en zeker niet door hem zo geadresseerd wenste te worden, de organisatie op school aan alle kanten rammelt, en ik zeker niet in Amsterdam mijn specialisatie zal gaan volgen, heb ik mijn spullen gepakt. Ik kreeg nog een hand van m'n leraar, die "het allemaal heel vervelend vond" (waar had ik dat eerder gehoord...?) en toen stond ik buiten.

Gelukkig belandden we met een aantal mensen in een vertrouwd kroegje op de hoek. Een nog enigszins waardige afsluiting... En we hebben collectief besloten volgende week, als de overige klasgenoten alsnog hun presentatie hebben, daarbij aanwezig te zijn.

In Leiden at ik met Jessica en Roos nog gezellig een hap Thais. Ik geloof dat de knoflook nu nog uit m'n poriën dampt... Maar het was lekker!

Kant en Clara!

Het kan verkeren... Zo zit je nog met de handen in het- al dan niet aanwezige- haar over ideëen voor een eindopdracht, en zo zit je ineens 'werkloos' op de bank met de wetenschap dat je 'plots' gecertificeerd fotograaf bent. Dat 'werkloos' slaat gelukkig slechts op de afwezigheid van studieopdrachten, want in Den Haag vermaak ik me nog steeds afdoende met het aanbod ministerieel te verrichten arbeid.

Maar evengoed: Klaar dus! Met de vakopleiding fotografie welteverstaan, want er is nog genoeg te leren in de meer gespecialiseerde richtingen.

De oplossing voor het probleem van een geweldig idee voor mijn eindopdracht werd gevonden in het toevoegen van een serie beelden aan een reeds bestaand beeld. En dat klinkt een stuk simpeler dan het is... Het bestaande beeld waar ik de serie omheen wilde gaan bouwen was de foto van Carla, waar ze, eehhh, er zeg maar niet zo goed aan toe was (of beter: leek, want het was natuurlijk geënsceneerd...) Een leraar die zich al een aantal keer érg positief had uitgelaten over dit beeld, doe je dan natuurlijk geen groter plezier door hier nog een aantal beelden bij te schieten. En zo geschiette...

Carla had zich vlak voor haar vertrek naar Curacao bereid verklaard zich nog eenmaal in de rol van getergde vrouw te storten. En zo stonden we ons, op een kille decemberavond op een industrieterrein in Hillegom, te herinneren hoe die sfeer ook weer gecreëerd moest worden. Maar net als de eerste keer aldaar, kwam het ook nu als vanzelf. De serie liep fantastisch, en na een uur of 2 in de -nog net geen- vrieskou besloot ik dat ik genoeg had. Car mocht zich gaan opwarmen op de porch bij As en Jap, en ik kon me gaan richten op de selectie, nabewerking, en presentatie.

De voorlaatste lesdag kwam, en ik had me de avond ervoor even flink woest gemaakt, wat resulteerde in maar liefst 12 bewerkte beelden. Na een beschouwing van leraar en klas wist ik eigenlijk al dat dit niet meer stuk kon. Goeie reacties, en eigenlijk als enige commentaar dat het teveel beelden waren, en ik daar nog even in moest gaan selecteren.

Voor de eindpresentatie had ik hoog ingezet door alle (uiteindelijk 10) beelden in te laten lijsten bij Expo Den Haag. En ja: Het zijn wissellijsten; want hoe blij ik ook ben met de serie, ik ga 'm niet thuis aan de muur hangen... En ik denk Carla ook niet!

De uiteindelijke presentatie viel dan weer een beetje tegen, maar dat had weer heel andere oorzaken. Daar ga ik het verder nu niet over hebben, maar ik beloof wel dat ik dit zeer binnenkort met eenieder hier zal delen. Geloof me: aan mij lag het niet...

Een deel uit de serie met als eerste de reeds bestaande foto:

Car ik dank je nogmaals enorm voor je inzet, ideëen, én modeltalent!