Re: vivre

... Nog slechts een week of vier en een paar dagen, en dan zit een niet nader gespecificeerde kanarie met z'n ongeoefende bovenbenen in een skilift op weg naar één van de hoogste skipistes van west-Europa. Om zich daarna met gezwinde spoed, en -nog steeds, maar dan uíterst merkbaar- ongeoefende bovenbenen in het diepe dal richting Val Thorens te storten. Een normaal mensch doet zulks evenwel niet; maar werd hij deze dag niet weerom uitgedaagd door een zongeblakerde Antilliaan van Hollandsch bloet op een onverzaagde skiplank (Nota Bene!) wie hem telkenmale een paar meter vooruit raast? En is zo niet al dagen lang de zin ver te zoeken, en de waan zeer nabij?

Doch, als alles weer eens goed gaat, drinken ze- ruim bezweet en vroolijk- gezamenlijk bier of gloeiende wijn in een der aftandse etablissementen die dit skiparadijs rijk is, als waar het een lieve lust!

Een meisje- dat deze twee dwazen reeds een gelijk aantal dagen op de voet volgt- zal zich al hoofdschuddend bij dit duo vervoegen, en zich vragen waartoe al dit geweld toch moet dienen... Maar reeds ver voor zij dit hekele punt zal oprakelen (dienen doet het namenlijk geheel niet en nergens toe...) is zij gevangen door de kul en kolder die deze twee daarbij nog eens verkondigen, en staat het lachen haar voorlopig nader dan het janken!

En alvoor de waard er erg in heeft, en zijn tranen zullen vloeien tot zij als ijspegels aan zijn baard kleven, is dit illustere trio reeds uit zicht verdwenen, en werden dagen lang daarna nog vele andere pistes gepijnigd door scherpe boards en ziedende skies...

Heus, heb ik zin om te gaan...