Adieu Paris

Het is maandagochtend even voor half 12 in de ochtend. Met zo'n 300 km/u raas ik achterstevoren door het Noordfranse land. Er ligt sneeuw, de lucht is grijs en voor me op het uitgeklapte tafeltje in de Thalys dampt de slappe thee met citroen. Ik drink eigenlijk nooit thee. Maar de koffie is van een dusdanig laag kwaliteitsniveau dat ik thee een betere optie vind.

prettige infrastructuur...

Het afgelopen weekend ben ik met Simone in Parijs geweest. En het was geweldig! Parijs stelt eigenlijk nooit teleur, en moet ik achteraf weer concluderen dat zelfs 3 volle dagen niet voldoende zijn om te zien wat je wilt zien, en te doen wat je wilt doen. Het weer was daarbij zeker geen toevoeging, want het blijft onaangenaam om met 1 graad boven nul met windkracht 6, en regen die net geen sneeuw is, rond te lopen in Parijs- of welke stad dan ook. Beschreven omstandigheden golden weliswaar alleen voor zondag, want zaterdag was een fantastische dag. Een beetje koud, een beetje zon, een beetje bewolkt, een beetje wind, maar boven alles: Droog! Na aankomst vrijdagmiddag installeerden we ons in het Holiday Inn nabij Gare de Lyon. Op papier een mooier hotel dan in werkelijkheid, maar dat is vrijwel altijd het geval. De kamer was schoon maar vrij klein, al zouden er in de wintersportgebieden gerust nog zes mensen in gepropt worden. Vanaf Gare de Lyon heb je tal van aansluitingen op het geweldige metronetwerk van Parijs. Lijn 1 werd door ons het meest gebruikt... In een rechte lijn parallel aan de noordzijde van de Seine betekende vrijwel elk station wel weer een aangename bovengrondse verpozing. Op vrijdagmiddag vlak voor de avondspits op gang kwam, lieten we onze achtersten neer op een terrasje op een straathoek in St Germain de Pres. Onder het genot van een aantal blonde Leffes aanschouwden we het gekkenhuis dat forenzen heet. Daarna aten we in een ontzettend gezellig restaurantje waar- zoals Simone het omschreef- als je ging verzitten het hele restaurant mee moest gaan verzitten... Lekker eten, goede wijn, gezellig... Toen ik na het eten terug moest naar het restaurant omdat mijn sjaal nog onder tafel bleek te liggen leverde dat een nogal hilarisch tafereel op: Ik lag op mijn knieen onder de tafel terwijl het halve restaurant moest (mede)uitwijken voor deze manoeuvre. Ik bedankte ze vriendelijk...

Simone op Madeleine

Zaterdag was zoals gezegd een prachtdag qua weer. We stonden op tijd op en werkten het inbegrepen ontbijt snel naar binnen om onze tijd goed te kunnen benutten. Eerst moest natuurlijk la tour Eiffel weer eens aanschouwd worden, en ik kan u verzekeren: hij staat er nog. Hierna slenterden we over de markt in Trocadero en verbaasden ons over het gigantisch aantal imposante gebouwen. Werkelijk ongelooflijk hoeveel pompeuze bouwwerken deze stad herbergt! Omdat mijn jas niet geheel winterproof is ("De wind waait er dwars doorheen!") leek het me nodig mezelf op een nieuwe te trakteren. En waar beter dan in Parijs kan je jezelf een jas cadeau doen?! Ik slaagde uiteindelijk bij de Spaanse keten Zara, die ook gewoon in Den Haag te vinden is... Gehuld in mijn nieuwe, warme onderkomen bezochten we daarna Centre Pompidou. Voor de ingang stond niet meer de afschrikwekkende straatartiest met enorm gezwel op de buik... Toch een gemis, al heb ik nog wel eens nachtmerries van de beste man.

De avond brachten we door in de studentenwijk Quartier Latin. Italiaans eten dus... Wederom lekker, en nog betaalbaar ook!

De zondag had ik op basis van de weersvoorspellingen gereserveerd voor wat fotografie. Het zou zonnig zijn, en koud. Mwah, het was koud! Het was zelfs berekoud! Maar zonnig? Niet dus... Eerst sneeuw, en toen de temperatuur iets boven nul kwam werd dat regen. Bummer! Om het weer nog wat tijd te geven gingen we eerst naar het Musee de Pablo Picasso. Die liet zoveel schilderijen achter in Parijs als hij belastingschulden had. Daarna zijn we naar La Defense gegaan omdat La Grande Arche toch wel even gezien moet worden. Tis een raar idee dat je de Arc de Triomphe er zo in kan parkeren. Na een opwarmertje bij de Starbucks zochten we een indoor-activiteit, want met het weer kwam het niet meer goed. Dat werd dus het Louvre, maar dan niet in het museum. Een beetje slenteren langs de winkels net als de rest van toeristisch Parijs. Na een rondje of twee besloten we het hotel maar eens op te gaan zoeken. Voor de avond hadden we gereserveerd bij een der romantische restaurants aan de Champs-Elysees. Simone bestelde menu 'Le M' -de Boeuf prepare en ik het menu MacRoyale met toegevoegde McNuggets. Het was gastronomische weldaad waar we ons in baadden, en gaven bij het verlaten van het etablissement de complimenten aan de kok.

La Grande Arche

Na het 'verplichte' flaneren en een kortstondig verblijf onder de Arc keerden we terug naar hotel.

Parijs, het was wéér gezellig!

The times they're a changin'

Ik ging niet graag naar school. Of beter: Ik had een verschrikkelijke hekel aan school! Mij ontging echt de totale logica van de hele dag in een suf klaslokaal te moeten zitten, met informatie overspoeld te worden waar je werkelijk niets aan had, en dan eenmaal thuis ook nog eens met diezelfde informatie aan de slag te moeten. Zo bewandelde ik een dubieuze schoolcarriere die gevoelsmatig pas enige zin kreeg toen ik in de grafische wereld terecht kwam. Ineens vond ik naar school gaan iets minder erg en- eenmaal toegelaten op de Reproductie TekenOpleiding in Utrecht- dacht ik werkelijk dat het nog helemaal goed zou komen met mijn opleiding. Maar ook daar ondervond ik al snel weer mijn oude weerstand tegen het schoolsysteem. Ik was gaan tekenen omdat ik dat leuk vond om te doen, en bleek zowaar ook enig talent te hebben. Maar omdat van de 36-urige(!) lesweek die ik had zo'n 20 uur uit tekenen bestond- vermeerderd met het aantal uren huiswerk dat óók voornamelijk uit tekenen bestond- was ik na een driekwart jaar helemaal klaar met school... en met tekenen! Kort daarna begon mijn 'glansrijke carriére' in de grafische industrie.

Hoe anders is het nu: Ik ga graag naar school! Op m'n 37ste kan ik eindelijk zeggen dat ik graag naar school ga... Dit heeft natuurlijk vooral te maken met het feit dat ik eíndelijk weet wat ik wil, maar ook zeker met de opleiding zelf. Het is geen dagopleiding, dus er kan geen sleur in ontstaan. Bovendien word ik constant getriggerd met nieuwe opdrachten en daarmee nieuwe ideeën. Je moet je onderscheiden, en voor het eerst in mijn schoolleven vind ik dat niet erg! Vroeger was het toch mijn voornaamste angst om juist ergens buiten te vallen, te staan of bovenuit te steken. Nu is juist dat een doel op zich!

Na een redelijk taaie eerste module, die zich voornamelijk bezighield met het digitale werktraject, zijn we nu een viertal weken bezig met de module "studio en licht". Al vanaf les één waan ik mij in een soort speeltuin met als voornaamste speelattributen flitsapparatuur, lichtmeters, achtergrondschermen, reflectieschermen, statieven en uiteraard een camera. Ook wordt in deze module de zgn. 'Technische C amera' van de plank gehaald. Een middenformaat camera die elk detail tot in de puntjes vastlegt! Ontwikkelen, afdrukken, fixeer, doka.... Ik ben weer thuis!

Hopelijk binnenkort kan ik wat resultaten laten zien...

Op de bok...

Ik had een afspraak voor het zgn. 'Flexkranen'  gemaakt voor Red Alert. Wat zoveel wil zeggen als dat je je boot in de bekwame handen van de havenmeester achterlaat, die hem dan weer op een tijdstip dat het hem zint uit het water 'kraant' en op z'n sokkel zet voor de komende winter. Het 'kranen' doen ze bij Marina Muiderzand tot eind November, dus ik werd vriendelijk verzocht snel een afspraak te maken. Ik beloofde dat mijn geliefde rode gevaar op maandag 10 november de ondiepe wateren van het Almeerderzand zou binnenlopen. Ik had Wal gevraagd me op deze tocht te vergezellen en -vriend als-tie is- wilde hij wel mee. De zaterdag ervoor had ik me even flink kwaad gemaakt om de mast in z'n geheel los te koppelen  en over de lengte van de boot te verdelen; Dit als voorwaarde voor het kranen. Alle spullen die niet winterhard geacht worden werden van boord gehaald, behalve de kussens want die waren nog nodig! Ik had besloten de nacht van zondag op maandag op de boot te slapen om in alle vroegte te kunnen vertrekken. De weersvoorspellingen waren- zachtjes uitgedrukt- slecht. Windkracht 7 a 8, regen en nog meer regen. De nacht op de boot was er een van weinig slaap. Inderdaad waaide het onbehoorlijk hard, en af en toe kon ik mezelf niet meer horen snurken door de enorme hoeveelheden regen die op het dek kletterde. Ik draaide me nog maar een keertje om... 

Om 5 uur ging de wekker, al was dat een beetje overbodig omdat toen de koffie al op stond. Buiten regende het nog steeds onafgebroken, en aan het gefluit van de liggende(!) mast kon ik afleiden dat ook de wind nog niet echt getemperd was. Na de koffie toog ik m'n zeilpak aan en stapte in het natte zwart van de ochtend. De diesel had er zin in, en met de wind in de rug stak ik in no-time de Kaag over... (Niet meer doen: Even binnen een aansteker zoeken, sigaret opsteken, en dan weer aan het roer... De wind in de rug verandert zeer snel je koers, en het is best lastig in het donker te bepalen wat  de juiste richting is... Zelfs op de Kaag!) Wal was ondertussen op de fiets gestapt, en rond half 6 pikte ik hem bij de ringvaart op. Met koffie en zonder regen vervolgden we. Halverwege de ringvaart kwam er zelfs een beetje zon bij en al om 10:00 uur 'tikten we aan' bij de sluis van het Nieuwe Meer. Amsterdam is toch een apart obstakel in zo'n route. Ook de grote binnenvaart gaat dwars door de stad, dus we moesten af en toe even inhouden om deze reuzen te laten passeren, of juist flink bijgassen om ze in te halen als ze even op een brug moesten wachten. Rond 11 uur voeren we het IJ over, en was de Oranjesluis de laatste hindernis op weg naar het buitenIJ. Het was nog even goed spannend op het IJ, toen ik mij nogal ver van stuurboordswal had gewaagd. Van achter werden we opgelopen door een volgeladen zandschip, dat ons aan stuurboord voorbij ging. Op het moment van passeren kwam er van de andere kant zo'n zelfde volle bak aan die maar zeer weinig ruimte liet om te kruisen... Met slechts zo'n meter of vijftien tussen beide schepen werden we dus flink gesandwiched! Gelukkig gaf m'n schip geen krimp, maar ik had wel wat zweterige handen na deze niet mis te verstane boodschap: Rot Op Hier! Ze hadden een punt... 

 

Langzaam werd boven de kraan weer open gezet, en eenmaal op het open water was er geen houden meer aan... Dikke grijze luchten, en constante regen dwongen ons verder in onze zeilpakken. Zelfs de kajuit moest dicht om te voorkomen dat we een binnenzwembad kregen... Grootste nadeel echter was het steeds minder wordende zicht. Een goede kaart van de route ontbrak, net als het zicht op de eindhaven. Normaal gesproken kan je vanaf Almere de invaart naar Amsterdam makkelijk onderscheiden, en daar had ik eigenlijk nu ook op gerekend. Gelukkig bestreek de kaart van de Randmeren, die Wal had meegenomen, nog net een stukje Markermeer en kon zo de juiste route worden vastgesteld. Nadat we Pampus achter ons lieten doemden al redelijk snel de drie woontorens op die naast de Marina gesitueerd zijn (koopprijzen vanaf zo'n € 550.000, dus helaas geen optie...) en voeren we rond 13:30 u de haven binnen. We haalden de boot verder leeg, plakten een stickertje voor het flexkranen, meldden ons aan de balie van het havenkantoor, en reden vervolgens in de reeds gereedstaande citroen weer huiswaarts. Vandaag al kreeg ik een mailtje dat Red Alert veilig op de bok is beland. Ik ga snel eens kijken hoe hij er bij staat!

Wal bedankt!

Bushionalised

Het is al een tijdje verontrustend stil op deze pagina's. En als je mij vraagt hoe dat komt, dan moet ik het antwoord schuldig blijven. Het is niet dat m'n leven ineens geen interessante of grappige wendingen meer kent, maar de lust om ze te verwoorden en in te tikken ontbreekt een beetje. Het schijnt een vaker voorkomend probleem bij bloggers te zijn: een writersblog...

Per heden zal ik trachten deze te doorbreken, en voor het uitgebreide lezerspubliek weer met regelmaat te gaan posten.

Wat heb ik 'gemist'?

De kredietcrisis duurt onverminderd voort, Amerika heeft 34 jaar na dato "The Dream" verwezenlijkt, en Congo wordt geteisterd door het rebellenleger van Laurent Nkunda die iets teveel slechte B-films heeft gezien, maar helaas wel echte slachtoffers maakt...

De verkiezingen in Amerika konden me niet echt boeien, en dat schijnt niet te kunnen. Volgens Simone ben ik "Gebushionaliseerd" en heb ik, sinds hij aan de macht is, het land persoonlijk in de ban gedaan. En ze zou daar best eens gelijk in kunnen hebben, al kan ik me 's anderenzijds ook niet herinneren ooit echt geinteresseerd geweest te zijn in de Amerikaanse politiek... Wat ik wel interessant vond was de vergelijking die het Nederlands publiek maakte tussen Barack Obama en Alexander Pechtold. Men achtte hem de meest vergelijkbare politicus in de Nederlandse politiek... (Ongelooflijk trouwens wat een nonsens-onderzoekjes er worden gedaan...) Nee, dit is niet bedoeld om te lachen, maar juist om aan te geven dat de Democraten 66, met Alexander Pechtold als boegbeeld, bij de volgende verkiezingen in Nederland wel eens hoge ogen zouden kunnen gaan gooien! Wie had dat nog gedacht?! Die partij was toch op sterven na dood?! Het kan verkeren, zo blijkt...

Maar ik dwaal af, want ik wil toch nog wat kwijt over die filmische verkiezingsstrijd: Ik was namelijk best onder de indruk van de enorme emotie die ontlaadde toen Obama definitief de winnaar bleek. De volgende dag op mijn werk waren er gekleurde collega's die elkaar feliciteerden... Ik begreep dat in eerste instantie eigenlijk niet zo, maar blijkbaar voelde het voor hen wel degelijk als een overwinning; Of tenminste als een doorbraak. Ik zag die avond bij 'De wereld draait door' Prem Radhakishun (u weet wel: die nogal drukke en vaak betweterige presentator/advocaat) die het in dit geval wel mooi kon uitleggen. Hij vertelde dat na deze overwinning van Obama, een Afro-Amerikaanse moeder nu tegen haar kind kan zeggen dat hij president van het land kan worden. En dat is een goeie zaak. Later werd het vaker op die manier uitgelegd, en wellicht had hij die wijsheid niet eens van zichzelf, maar op dat moment snapte ik beter wat die felicitaties op de werkvloer eigenlijk betekende...

"Eindelijk"....

Verder kan ik hier nog vertellen dat ik aanstaand weekend de Red Alert paraat ga maken voor de overwintering in Almere. Aanstaande maandag ga ik tesamen met Wal de -ongetwijfeld barre- tocht aanvaarden. Voorspellingen: Veel wind, veel regen! Shit, had ik nou destijds maar een flinke motorkruiser met binnenbesturing aangeschaft! Of was ik gewoon, net als 'de rest', richting de Antillen geemigreerd...

De zeilpakken worden getest, de zuidwesters opgezet; Een hand voor het roer, en een voor de weduwe dan maar...

Hope (for the better...), Change (for the weather....) en Beerenburg (voor het lekker...)

YES WE CAN!!!