donderdag 29 mei 2008

Eindelijk... een update!

Simone ligt in de hangmat alles weg te lezen wat er maar te lezen valt. Jasper zit achter zijn laptop zijn blog bij te werken, en Astrid is keihard aan het werk in de verzengende hitte hier op Curacao. 
Graag had ik al eerder wat van me laten horen, maar internet is hier niet zo vanzelfsprekend als bij ons in het verwende Holland. Vanmorgen stond er ineens een mannetje van UTS voor de deur die na een kleine tien minuten besloot dat het modem domweg stuk was, en wellicht nu alle internetperikelen verholpen heeft. 
Hoogste tijd voor een update!

Een kleine twee weken geleden landden we na een rustige vlucht op Hato International Airport. Hoewel de vlucht rustig was, ben ik verder zeer teleurgesteld in de "Nationale Trots" KLM. Een behoorlijk oude MD 11 die behalve een toilet van geen enkele luxe gespeend was. Toen ik 16 jaar geleden voor het eerst in een vliegtuig stapte geloofde ik nog heilig in de gepretendeerde weelde van vliegen. Maar wat een armoe is het eigenlijk... Misschien later meer hierover. 
Desalniettemin waren we veilig geland, en prettig was het direct na het uitlopen van de aankomsthal in de gebruinde gezichten van Jap & As te kijken. Met maar liefst twee auto's waren ze 'uitgerukt' om ons op te halen. Met de tocht vanaf Hato naar hun fantastische huis krijg je meteen al een aardige indruk van het eiland. Herinneringen aan diverse in het verleden bezochte eilanden drongen zich op, maar uiteindelijk is het nergens echt mee te vergelijken. Het is in deze tijd al behoorlijk droog op het eiland, wat het een beetje een western-achtige aanblik geeft. De cactussen- of: Cacte volgens insiders tieren weelderig en groeien metershoog over het hele eiland. Kleine huisjes, en dorpjes in de meest olijke kleuren en een strakblauwe lucht! Overigens bleek dat toch ook hier geen dagelijkse kost, zo zouden we later merken. Aangekomen op het Coral Estate resort werden we aangemeld bij de vriendelijke bewaking als gasten die de komende twee weken met een dikke Toyota Hilux de boel op stelten komen zetten. Daarna de entree van het huis: "Wow! Te gek!" Meteen bij binnenkomst heb je een doorkijk naar het terras met pool met op de achtergrond de caribische zee! Wat meteen opvalt is het handige gebruik maken van de wind. Die waait vrijwel altijd op het eiland, en het huis heeft met shutters eigenlijk een natuurlijke airco. Constant waait er een verkoelende breeze door het huis. Op het terras achter, in de zon proostten we met onze eerste van de vele nog te drinken Bright's. Maar goed dat er zoveel limoen voorradig is!

's Ochtends werden we reeds rond zonsopgang wakker, wat heel normaal schijnt te zijn. Er was ons gevraagd voor de eerste zaterdag geen plannen te maken omdat er reeds een plan bestond. Rond de middag reden we richting Het Spaanse Water alwaar zeilschool Prosail Curacao zich bevindt. We bleken- met Daniel als schipper -op een 32 voets kajuitzeiljacht de zee op te gaan! Een heerlijke tocht over de caribische golven, waarbij van de 'nuchtere' magen nogal wat gevraagd werd. Toen dat voor een aantal magen iets teveel werd, en de schipper een flinke 'Jaap' in z'n voet rijker was besloten we het ruige water in te ruilen voor de rustige baai en daar even een zwemstop te maken. Aan het eind van de middag keerden we licht verbrand weer terug naar de haven. Eten deden we in 'De kleine wereld' tegenover het nieuw te bouwen onderkomen van As & Jap. Met een gezellig clubje van vrienden van het eiland zaten we aan het water voor het eerste goede restaurant. Er zouden er nog veel volgen...

Wat opvalt aan een verblijf op Curacao is dat je ritme bepaald wordt door het licht en donker. De klok zegt eigenlijk niet zoveel. Als het licht wordt, word je wakker; als het donker wordt word je moe. Ondanks vele eerdere bezoeken aan de tropen, heb ik dat nog nooit zo ervaren. Best bijzonder voor een nachtbraker als ik!
De zondag die volgde was het niet anders, en ik stond rond 6 uur 's ochtends alweer op de porch over zee uit te kijken. Dit uitzicht verveelt volgens mij nooit! 
Een paar uur later liepen we alweer in Willemstad waar de Vlootdagen in volle gang waren. De Nederlandse en Amerikaanse marine hadden wat fregatten afgemeerd die toegankelijk waren voor het publiek. Er waren demonstraties met helikopters, speedboten, vliegtuigen en zelfs een F-16 show! Best indrukwekkend als zo'n unit volgas over de haven dendert! 
Na een paar uurtjes te hebben rondgelopen was het tijd om zelf weer wat actie te ondernemen, en begaven we ons wederom naar het Spaanse water om daar op een surfplank te stappen. Tijdje geleden, mag ik wel zeggen; Maar toch niet geheel verleert! Na een paar uur begonnen de blaren zich aan te dienen en zijn we terug gereden om in Zanzibar nog een borrel te drinken. Leuk om eens gezien te hebben waar voornamelijk de 'Nederlandse Clan' op het eiland zich vrijwel dagelijks verschanst. Na twee Bright's zijn we huiswaarts gegaan...

Maandag werden we de tijdelijke 'eigenaren' van de voornoemde HiLux. Jap & As gingen zich op hunner beiden werkplek nuttig maken, en wij gingen met de pick-up het eiland verkennen. Meteen maar eens helemaal doorgereden naar Westpunt waar het eiland ophoud, en de zee begint. Na een heerlijk strandje en wat gesnorkel besloten we de Hilux, die overigens niet voorzien was van 4wd, maar eens te testen op z'n 4wd kwaliteiten. Ehhh... Nou ja, de wegen hier veranderen hier nogal snel van asfalt naar zand en steen. Het bleek het begin- of einde- van de vlakte van Hato. Een kale woestenij met rots, zand, cacte en koraalresten. Omdat we niet genoeg water bij ons hadden zijn we maar niet al te ver doorgereden. Niet de ideale plek namelijk om lek te rijden o.i.d. Al met al toch best een goede 4x4 zonder 4wd zo'n atoyot... Ook de dinsdag werd op soortgelijke manier ingevuld: Strandje, snorkelen, brightje drinken, even shoppen in Willemstad...
Woensdag was de dag dat Astrid verjaarde en waarop ze ook nog eens vrij was. Met z'n drietjes gingen we de auto nog maar eens blootstellen aan de gevaren van het offroad rijden op het eiland. Langs de ruige noordkust met blowholes in de scherpe koraalkliffen. Een bizarre verzamelplek van uitgebrande vrachtwagens, en ineens een muurtje ter afscheiding van een schietterrein. Oeps! Maar even rechtsomkeer gemaakt! Maar dan linksom... Tot het terrein iets te ruig werd voor slechts twee aangedreven wielen. Een Creoolse lunch bij landhuis Dokterstuin bracht ons weer terug in de bewoonde wereld. Wederom een fijn restaurant!
De middag lagen we voor Pampus maar dan op het strand van de Grote Knip. 
Nadat Jasper 's avonds thuis kwam zijn we gaan eten in The Boat House. Je gelooft het bijna niet, maar ook dit was weer een heel prettig restaurant. Heerlijk gegeten. En geen Indonees buffet, want we hebben een hekel aan in de rij staan...

De rest van onze vakantie kun je de komende dagen verwachten. Helaas is dit moment van schrijven alweer op de laatste vakantiedag. Vanavond zitten we weer in de luchtbus naar huis...


donderdag 15 mei 2008

Tropenkoorts...

L.S.

Over zo'n dertien-en-een-half uur zullen we het luchtruim gaan bestijgen, om dan tien uur later weer vaste grond onder de voeten te voelen. Omdat het weer hier van bijna tropische temperaturen weer gaat terugvallen naar rond de 16 graden, is het een prettige wetenschap dat we die tropenkoorts nog even kunnen voortzetten op Curacao. De koffers moeten nog worden ingepakt maar verder zijn we er helemaal klaar voor! We hebben onszelf voorzien van de benodigde snorkel- en duikspullen, er zijn nog wat nieuwe pendekkers aangeschaft, alle batterijen en accu's liggen aan de oplader, en we zijn zelfs al ingecheckt. Lang leve KLM met het E-ticket! Het is zelfs mogelijk om binnen 30 uur voor aanvang van je vlucht je eigen stoel te kiezen, maar toen ik dat vanmiddag wilde gaan doen bleek er niet veel meer vrij. Maar ach, we hebben beiden een stoel aan het gangpad wat de korte wandelingetjes en toiletbezoeken wat eenvoudiger maakt....
Het is maar 10 uur vliegen, waar heb het over?!

Vanmorgen begon de dag reeds vroeg, tenminste als je je bedenkt dat het de eerste vakantiedag betreft. Simone had de 'droeve' taak om Jim naar z'n vakantieadres te brengen. Enerzijds altijd prettig te weten dat hij het zo goed naar zijn zin heeft in Brummen, van de andere kant voel je je altijd schuldig als je hem zo moet achterlaten. Maar nogmaals: we weten dat hij in goede handen is!
Mijn dag begon met het bij elkaar zoeken van wat gereedschap om daarna naar de boot te gaan. Ik was reeds wat aan het rondbellen geweest voor een werf die zich wilde ontfermen over de maststtrijkinstallatie op de Red Alert. Het eerdere contact en de potentiele order bij de firma Tijssen bleek op een misverstand te berusten. Dochterlief had in al haar enthousiasme besloten dat haar vader op de rand van opheffing van de werf zich nog wel even over mijn maststrijk kon buigen. Haar moeder besloot echter anders... Wel kreeg ik van haar o.a. het adres van jachtwerf Ad Spek te Leidschendam. Na telefonetisch contact had ik een afspraak om vandaag de boot te brengen en door te spreken wat de bedoeling is. Dat de bestaande constructie geen hele goede is werd me al snel duidelijk, en ook dat het geen simpele oplossing zal betreffen. Maar goed, de importantie van een goede en handelbare constructie deed me besluiten de boot in de kundige handen achter te laten, en hem na onze vakantie weer op te pikken. Omdat de klus op het droge zal gaan gebeuren, leek het me een goed idee het schip meteen te voorzien van een nieuwe laag anti-fouling. We hebben zodoende meteen weer klus als we terug zijn... Koop een boot... je weet wel.
Rond half tien vanmorgen koos ik het ruime sop van de Haarlemmertrekvaart (nou ja, ruim... met 8 meter mast achter je boot ben je ineens bijna beroepsvaart. Qua lengte dan.) en bedacht me dat het nuttig zou zijn de dieseltank maar eens te vullen. Volgens de verkoper verbruikt het Vetusje dan wel "niets" , maar op een of andere manier moet dat ding toch "iets" verbranden. Toen er rond de 35 liter in het tankje verdween, realiseerde ik me dat Leidschendam nog best een eind peddelen was geweest... Het was nog een heerlijke dag weer vandaag en had ik spijt dat ik niet in m'n pendekker aan t roer stond. 'With all due respect' voor de bemanning van de laatste tocht, vond ik het echt fantastisch om even lekker alleen zo'n tochtje te maken. Me, myself and I... dat gevoel. Ad Spek bleek een druk bezet- maar uiterst vriendelijke man, en ik liet m'n rode gevaar met een goed gevoel achter. We zullen zien hoe ze er over twee weken bij ligt...

De komende weken zal het hier rustig zijn, maar zal ik toch proberen via het ongeevenaarde One-net jullie op de hoogte te houden van de Antilliaanse ontwikkelingen.





woensdag 7 mei 2008

Zon! (en Feestdagen)

Vanmorgen stapte ik ik een t-shirtje op de fiets richting station. Eenmaal op de fiets realiseerde ik me dat het eigenlijk nog niet echt warm was, maar de wetenschap dat het ook vandaag weer rond de 25 graden zal zijn, deed me besluiten maar even door te bijten. Het is was echt een fantastisch weekend in vele opzichten. Mijn bevrijding werd natuurlijk natuurlijk voor de 37(!)ste keer gevierd, al is dat dan weer geen officiële feestdag. Of toch wel? Of niet? Of...
Wie het weet mag het zeggen.
Ook bij Rijkswaterstaat bestond er enige onduidelijkheid over het wel-of-niet-feestdag-zijn van de vijfde mei. Het was nogal belangrijk aangezien we op de terugtocht met de Red Alert om 17:55 uur strandden voor de hefbrug te Boskoop. Die had volgens Bartjens (en alle officiële waterkaarten) tot 18:00 uur nog in beweging moeten zijn, maar de brugwachter had blijkbaar besloten dat de zomertijd één uur plús vijf minuten vooruit draaien is. Niet dat het veel verschil had gemaakt, want de volgende brug hadden we sowieso niet gehaald... Een wijs man zei ooit: "Elk nadeel hep se voordeel... snff ", want dit betekende wel dat we op drie minuten lopen van de snackbar te Boskoop lagen! En de bemanning bleek hongerig!
Dat was ook niet zo vreemd, aangezien we die ochtend om 8:00 uur (pas) de haven in Hellevoetsluis hadden verlaten. De verkopende partij was voor het gemak even vergeten te melden dat de brug- waar het schip achter bleek te liggen- maar tot 19:30 uur draaide. Best lullig als je daar een half uur te laat achter komt. Maar het bleek best vermakelijk in de haven van Hellevoetsluis. Op een zogenoemd 'pooierjacht' was een feestje aan de gang waar de gasten later op de avond op het dek stonden te dansen. Onze overburen aan de andere zijde hadden digitenne, en de ranzige gewoonte hunner genuttigde partijen bier vanaf de steiger aan onze zichtzijde weer te lozen. En dan was er nog 'testcees' (de naam van de schuit -red.), die aan boord van z'n kajuitbootje twee vrouwen meenam, even de kroeg inging en daarna weer met z'n drieën aan boord gingen. Het bleef nog lang onrustig in de Hellevoetse Haven!
Als gezegd vertrokken we dus iets later dan gepland, en draaiden we rond 8:10 uur het Haringvliet op. Prachtig weer, een fantastisch lopende diesel, en de geur van vers gezette koffie (plus nog wat nare bijgeuren die ik hier verder niet zal beschrijven...) maakte het een te gekke start van de dag! De route werd onderweg verder uitgeplozen, er werd nog meer koffie gedronken en verder zaten we in stilte te genieten. Stroomafwaarts via het Spui (niet in Den Haag!) naar stroomopwaarts in de Oude Maas. Even wennen die stroming; Zegt je log dat je bijna 6 knopen vaart, kom je bijna niet vooruit! Via Dordrecht, Zwijndrecht, Papendrecht, Hendrik-Ido Ambacht gingen we langzaam richting Rotterdam. Om vlak daarvoor weer af te buigen richting Krimpen a/d IJssel, Moordrecht en zo naar Gouda te tuffen. Vanaf Gouda kom je dan via Waddinxveen uiteindelijk in Boskoop, alwaar de tocht dus eindigde. Wat een fantastische route! Tussen de zeecontainers, slepers en immense binnenvaart met een zeilertje van net 8 meter!

Het werd een een gezellige gathering in Boskoop, want zowel Simone als José waren opgetrommeld om Azmal van boord te halen. In het avondzonnetje, op de kade in Boskoop hebben we 2 minuten stil gezeten...
Ik ben uiteindelijk met Wal achtergebleven om de tocht de volgende dag te kunnen voltooien.
Zoals eerder gezegd was Rijkswaterstaat niet echt op de hoogte van de wel-of-geen-feestdagstatus van de vijfde mei. Belangrijk want: Op zon- en feestdagen draait de brug vanaf 10:00 uur en op normale werkdagen vanaf 6:00 uur. Het bleek 'gelukkig' een normale werkdag, al voelde dat voor Wal en mezelf helemaal niet zo! Om kwart over 6 waren we door de brug en voeren we door de prachtige polders met een opkomend zonnetje en -wederom- de geur van verse koffie! Het water was nu wel op dus we moesten, of water vinden, of snel naar huis... Het werd het laatste, en de rest van de tocht verliep vrijwel vlekkeloos. Slechts de brug onder de A4 bij Leiderdorp bleek (nog) niet te draaien. Dan maar even Rijkswaterstaat vragen: "
- "Goedendag, met Rijkswaterstaat. Kan ik u helpen?"
- "Ja goedendag, met Kaptein Zeeaharend. Ik lig voor de brug bij de A4 in Leiderdorp. Draait die nog vandaag?"
- "Dát moet ik even opzoeken... momentje"
- "Prima!"
- "Monneer? Het is vandaag een feestdag, en dan draait de brug niet"
- "Ow? Hanteert men in Boskoop andere feestdagen dan in Leiderdorp?"
- "U bedoelt?"
- "Dat de brug in Boskoop vanmorgen netjes om 6:00 uur open ging..."
- "Ow, nou dan is het zeker toch geen feestdag?"
- "Jawel hoor, voor ons hier wel. Maar niet officieel"
- "De brug draait in dat geval om 10:00 uur."
- "Dank u vriendelijk... fijne dag nog"

Ondertussen heeft Wal in z'n eentje al bijna de mast gestreken, en is dat zeker een betere optie dan nog 3 kwartier te moeten wachten. We bedenken meteen een constructie waarmee de Red Alert ook onder de spoorbrug in Warmond kan. Ook dat lukt, en zijn we met gestreken mast nog maar net twee meter hoog! Uiteindelijk draaien we om even voor tienen via de Zijl het Joppe op... We proosten met de twee laatste biertjes (wel de eerste van de dag overigens...) op een zeer geslaagde tocht!
Simone pikt ons om half elf op.

Wal en Azmal bedankt voor de support, de koffie, het lachen, het zwijgen en vooral de geselligeit!

Red Alert is te bewonderen in Jachthaven Het Zwanegat te Warmond.

vrijdag 2 mei 2008

Red Alert!

Iedereen gaat wel eens winkelen met z'n vriendin, vrouw of zus. En vrijwel iedereen kent daarmee het typisch vrouwelijk fenomeen van het passen van die ene broek, jurkje of paar schoenen in de eerste winkel... Moet ik nog verder gaan? Oke, voor de leken onder ons: Daarna besluit ze dat ze "toch nog even verder wil kijken", en na 3 uur 'stadten' en een paar vreselijke 'stalpoten', beland je dan alsnog in de eerste winkel om die ene broek, dat ene jurkje of dat paar schoenen alsnog te kopen... Zo is Simone overigens helemaal niet hoor... Dit weet ik nog van heeeel lang geleden.
Maar graag haal ik hier die eigenschap even aan, daar het mij zo ongeveer is overkomen! Maar dan niet in de stad, maar in botenland! Ofwel: De 'Red Alert' krijgt Leiden als thuishaven!!! Een der eersten van de lange rij bekeken boten. 
Gisteren was daar ineens het verlossende telefoontje van Mevrouw de Graaf, moeder van de eigenaar. Haar zoon bevindt zich momenteel ergens in Finland (al was hij daar zelf nogal vaag over toen ik hem sprak...), maar had daar kennelijk geen telefonetisch bereik. Hij had zodoende zijn moeder gemaild of ze mij wilde bellen. En dat wilde ze... de schat!

De bemanning is gemobiliseerd, en er zal nog dit weekeinde worden teruggevaren vanuit Hellevoetssluis (alwaar de boot nu ligt) naar Leiden. Morgenavond vertrekt de driekoppige bemanning onder toeziend oog van Simone naar de SuidHollandschen Eilanden: Wal als meer ervaren skipper en 'partner in crime', Azmal als ervaren keuken- en badkamer(ver)bouwer en tevens enthousiasteling, en ik als onervaren eigenaar van een te gek zeiljachtje met een betrouwbare bemanning en zin in varen! Wat mij betreft nu al een memorabele tocht...
Zeer waarschijnlijk gaat de firma Tijssen in Zoeterwoude zich ontfermen over het maststrijksysteem, dat nog enige aanpassing behoeft om de spoorbrug bij Warmond te kunnen passeren. Er zal nog een nieuw grootzeil aan te pas moeten komen, maar dan is ze er klaar voor... Had ik het niet al eerder geschreven: "een beetje verliefd" ?!

Laat maar komen die warme zomer! (met wind... dat dan weer wel)