Graag had ik al eerder wat van me laten horen, maar internet is hier niet zo vanzelfsprekend als bij ons in het verwende Holland. Vanmorgen stond er ineens een mannetje van UTS voor de deur die na een kleine tien minuten besloot dat het modem domweg stuk was, en wellicht nu alle internetperikelen verholpen heeft.
Hoogste tijd voor een update!
Een kleine twee weken geleden landden we na een rustige vlucht op Hato International Airport. Hoewel de vlucht rustig was, ben ik verder zeer teleurgesteld in de "Nationale Trots" KLM. Een behoorlijk oude MD 11 die behalve een toilet van geen enkele luxe gespeend was. Toen ik 16 jaar geleden voor het eerst in een vliegtuig stapte geloofde ik nog heilig in de gepretendeerde weelde van vliegen. Maar wat een armoe is het eigenlijk... Misschien later meer hierover.
Desalniettemin waren we veilig geland, en prettig was het direct na het uitlopen van de aankomsthal in de gebruinde gezichten van Jap & As te kijken. Met maar liefst twee auto's waren ze 'uitgerukt' om ons op te halen. Met de tocht vanaf Hato naar hun fantastische huis krijg je meteen al een aardige indruk van het eiland. Herinneringen aan diverse in het verleden bezochte eilanden drongen zich op, maar uiteindelijk is het nergens echt mee te vergelijken. Het is in deze tijd al behoorlijk droog op het eiland, wat het een beetje een western-achtige aanblik geeft. De cactussen- of: Cacte volgens insiders tieren weelderig en groeien metershoog over het hele eiland. Kleine huisjes, en dorpjes in de meest olijke kleuren en een strakblauwe lucht! Overigens bleek dat toch ook hier geen dagelijkse kost, zo zouden we later merken. Aangekomen op het Coral Estate resort werden we aangemeld bij de vriendelijke bewaking als gasten die de komende twee weken met een dikke Toyota Hilux de boel op stelten komen zetten. Daarna de entree van het huis: "Wow! Te gek!" Meteen bij binnenkomst heb je een doorkijk naar het terras met pool met op de achtergrond de caribische zee! Wat meteen opvalt is het handige gebruik maken van de wind. Die waait vrijwel altijd op het eiland, en het huis heeft met shutters eigenlijk een natuurlijke airco. Constant waait er een verkoelende breeze door het huis. Op het terras achter, in de zon proostten we met onze eerste van de vele nog te drinken Bright's. Maar goed dat er zoveel limoen voorradig is!
's Ochtends werden we reeds rond zonsopgang wakker, wat heel normaal schijnt te zijn. Er was ons gevraagd voor de eerste zaterdag geen plannen te maken omdat er reeds een plan bestond. Rond de middag reden we richting Het Spaanse Water alwaar zeilschool Prosail Curacao zich bevindt. We bleken- met Daniel als schipper -op een 32 voets kajuitzeiljacht de zee op te gaan! Een heerlijke tocht over de caribische golven, waarbij van de 'nuchtere' magen nogal wat gevraagd werd. Toen dat voor een aantal magen iets teveel werd, en de schipper een flinke 'Jaap' in z'n voet rijker was besloten we het ruige water in te ruilen voor de rustige baai en daar even een zwemstop te maken. Aan het eind van de middag keerden we licht verbrand weer terug naar de haven. Eten deden we in 'De kleine wereld' tegenover het nieuw te bouwen onderkomen van As & Jap. Met een gezellig clubje van vrienden van het eiland zaten we aan het water voor het eerste goede restaurant. Er zouden er nog veel volgen...
Wat opvalt aan een verblijf op Curacao is dat je ritme bepaald wordt door het licht en donker. De klok zegt eigenlijk niet zoveel. Als het licht wordt, word je wakker; als het donker wordt word je moe. Ondanks vele eerdere bezoeken aan de tropen, heb ik dat nog nooit zo ervaren. Best bijzonder voor een nachtbraker als ik!
De zondag die volgde was het niet anders, en ik stond rond 6 uur 's ochtends alweer op de porch over zee uit te kijken. Dit uitzicht verveelt volgens mij nooit!
Een paar uur later liepen we alweer in Willemstad waar de Vlootdagen in volle gang waren. De Nederlandse en Amerikaanse marine hadden wat fregatten afgemeerd die toegankelijk waren voor het publiek. Er waren demonstraties met helikopters, speedboten, vliegtuigen en zelfs een F-16 show! Best indrukwekkend als zo'n unit volgas over de haven dendert!
Na een paar uurtjes te hebben rondgelopen was het tijd om zelf weer wat actie te ondernemen, en begaven we ons wederom naar het Spaanse water om daar op een surfplank te stappen. Tijdje geleden, mag ik wel zeggen; Maar toch niet geheel verleert! Na een paar uur begonnen de blaren zich aan te dienen en zijn we terug gereden om in Zanzibar nog een borrel te drinken. Leuk om eens gezien te hebben waar voornamelijk de 'Nederlandse Clan' op het eiland zich vrijwel dagelijks verschanst. Na twee Bright's zijn we huiswaarts gegaan...
Maandag werden we de tijdelijke 'eigenaren' van de voornoemde HiLux. Jap & As gingen zich op hunner beiden werkplek nuttig maken, en wij gingen met de pick-up het eiland verkennen. Meteen maar eens helemaal doorgereden naar Westpunt waar het eiland ophoud, en de zee begint. Na een heerlijk strandje en wat gesnorkel besloten we de Hilux, die overigens niet voorzien was van 4wd, maar eens te testen op z'n 4wd kwaliteiten. Ehhh... Nou ja, de wegen hier veranderen hier nogal snel van asfalt naar zand en steen. Het bleek het begin- of einde- van de vlakte van Hato. Een kale woestenij met rots, zand, cacte en koraalresten. Omdat we niet genoeg water bij ons hadden zijn we maar niet al te ver doorgereden. Niet de ideale plek namelijk om lek te rijden o.i.d. Al met al toch best een goede 4x4 zonder 4wd zo'n atoyot... Ook de dinsdag werd op soortgelijke manier ingevuld: Strandje, snorkelen, brightje drinken, even shoppen in Willemstad...
Woensdag was de dag dat Astrid verjaarde en waarop ze ook nog eens vrij was. Met z'n drietjes gingen we de auto nog maar eens blootstellen aan de gevaren van het offroad rijden op het eiland. Langs de ruige noordkust met blowholes in de scherpe koraalkliffen. Een bizarre verzamelplek van uitgebrande vrachtwagens, en ineens een muurtje ter afscheiding van een schietterrein. Oeps! Maar even rechtsomkeer gemaakt! Maar dan linksom... Tot het terrein iets te ruig werd voor slechts twee aangedreven wielen. Een Creoolse lunch bij landhuis Dokterstuin bracht ons weer terug in de bewoonde wereld. Wederom een fijn restaurant!
De middag lagen we voor Pampus maar dan op het strand van de Grote Knip.
Nadat Jasper 's avonds thuis kwam zijn we gaan eten in The Boat House. Je gelooft het bijna niet, maar ook dit was weer een heel prettig restaurant. Heerlijk gegeten. En geen Indonees buffet, want we hebben een hekel aan in de rij staan...
De rest van onze vakantie kun je de komende dagen verwachten. Helaas is dit moment van schrijven alweer op de laatste vakantiedag. Vanavond zitten we weer in de luchtbus naar huis...