Re: sidual

Weemoedig open ik zojuist mijn eigen blogpagina, en word direct geconfronteerd met de fraaie afbeelding van mijn zo geliefde Landcruiser bovenaan deze pagina. Een afbeelding uit een serie die ik ooit als opdracht voor de Fotovakschool maakte, en waarvan mijn toenmalige docent zei dat je de liefde voor de auto duidelijk kon terugzien. En voor zover ik de capaciteit bezit om liefde voor het materiële te koesteren, gold dat zeker voor m'n stoere Landcruiser. Ik herinner me nog als de dag van gisteren het moment van aankoop, de proefrit, en de eerste trotse kilometers als nieuwe eigenaar door het Brabantse Land... De eerste voorzichtige terreinmeters in de grote zandbak van Almere... Helemaal afgeladen met fietsen achterop en surfplanken op het dak voor de zomervakantie, en dito maar dan zonder fietsen maar mét skies en snowboards op het dak richting de Franse sneeuw... Goeie herinneringen aan de tofste auto in mijn bestaan tot zover!

Vorige week vrijdag draaide drie uur later dan afgesproken een zilvergrijze Toyota Avensis voorzien van een exportkenteken de straat in. In die auto drie donkergetinte mannen waarvan de eerste die uit de auto kwam mij vriendelijk begroette. De andere twee volgden zijn voorbeeld en een van hen vroeg of ik de sleutel van de Landcruiser aan hem wilde overhandigen... Dat wilde ik weliswaar niet, maar deed het toch omdat dat nu eenmaal de procedure is die gevolgd dient te worden bij een eventuele autoverkoop. De mannen begonnen razendsnel aan het door hen- duidelijk niet voor het eerst -uitgevoerde ritueel: Eén praatte met mij over de historie van de auto, de reden van verkoop en de huidige technische staat. De ander klom direct in de auto om deze te starten en vervolgens de airconditioning uitgebreid te testen, en de derde liep rondom de auto en beoordeelde het uiterlijk. De motorkap werd geopend terwijl ondertussen in onverstaanbaar Frans druk werd gecommuniceerd. De informatie die ik aan de eerste persoon had vrijgegeven werd doorgespeeld aan de andere twee, en na een ogenblik van bijna prettige stilte knikten ze alledrie tevreden. De eerste man gaf me vervolgens weer een hand en zei dat het "Okay" was...
Twee van de mannen sprongen vervolgens weer in de Avensis, en een van de twee riep vanuit de auto dat de derde man het verder met mij zou regelen... Deze lachte vriendelijk, en daarop stelde ik voor om dan het financiële gedeelte maar even binnen af te wikkelen. Dat leek hem ook een beter idee... Zie je nou dat we uiteindelijk allemaal hetzelfde zijn... Zaken doe je binnen.
Eenmaal binnen probeerde hij toch nog even de prijs te onderhandelen, maar dat leek me beter van niet, omdat hij dan alsnog naar huis zou moeten lopen... We waren namelijk eerder die week telefonisch al een prijs overeengekomen, dit even om duidelijk te maken- en dat u hiermee niet in de veronderstelling verkeert -dat ik niet zou weten hoe het "marktplaatsmodel" werkt. Hij lachte wederom vriendelijk, en zei- wederom- dat het "okay" was. Vervolgens ging met een ervaren zwaai de schoudertas open, waar hij een enorme stapel briefjes van €50 uit opdiepte. Keurig per 10 gebundeld, die hij vervolgens in keurige stapeltjes op tafel uitstalde tot het overeengekomen bedrag in z'n geheel de tafel vulde... Nu vertrouw ik iedereen van nature het liefst gewoon op z'n blauwe ogen, maar íets in me zei dat het toch verstandig was het boeltje even na te tellen; ook al omdat hij geheel geen blauwe ogen bleek te hebben... Ik duizelde al bij het aanzien van de stapeltjes, let alone dat ik ook al die stapeltjes nog eens zou moeten natellen op de gewenste hoeveelheid.
Ik begon desondanks... Maar ineens leken alle briefjes wel een andere structuur te hebben, van ander papier gemaakt te zijn, of zelfs van formaat te verschillen... Met iets andere woorden: ik vertrouwde de deal ineens voor geen meter meer. Ik vroeg hem om met me mee te gaan naar de dichtstbijzijnde bank, zodat ze daar het geld machinaal konden tellen omdat ik elke keer de tel kwijt raakte (en meteen konden oordelen over de authenticiteit hiervan, maar dat hoefde hij uiteraard niet te weten). Hij lachte maar weer eens vriendelijk, en zei dat het "okay" was. De minstens zo vriendelijke dame bij de ING telde professioneel handmatig het bedrag... het bleek te kloppen. En ze fluisterde me toe het bedrag via de machine te storten omdat dan meteen de authenticiteit van het geld getoetst zou worden (maar dat hoefde hij uiteraard niet weten). Het bleek te kloppen... Hij lachte vriendelijk en we stapten de bank uit om gezamenlijk met zijn auto op mijn naam richting Zoetermeer te rijden...

Mijn laatste rit met de Cruiser was naar de RDW te Zoetermeer. Zeker niet de meest romantische bestemming, maar wel het adres om een auto die- in dit geval naar Mali- geëxporteerd gaat worden definitief te laten uitschrijven. De kentekenplaten moet je er ter plaatse afschroeven en door een luikje in de muur naar binnen deponeren...
Ik hoop dat de "rich businessman" (zoals de koper -die slechts tussenhandelaar bleek-, de vermoedelijke nieuwe eigenaar in Mali typeerde) nog jarenlang plezier heeft van mijn Cruiser!