woensdag 6 april 2011

Re: toriek

Het is alweer een tijdje stil hier, maar in het klein wordt er toch nog wel eens wat geschreven. Om dit toch wereldkundig te maken een bloemlezing van een miniblog genaamd:
Treinreizen...

Donderdagmiddag 

Een vervelend, verveeld gesprek via de telefoon links tegenover mij. Vervelend door de nasale stem, verveeld door de leegte in de geproduceerde zinnen. Verder heerst er spreekstilte en vult de coupé zich met het ratelroffelende geluid van wind langs de ventilatieroosters. De meesten houden in minimaal één hand een mobiele telefoon, al was het maar om de onaanspreekbaarheid nog eens dik te onderstrepen...

Vrijdagochtend 

Zoals zo vaak is er geen reguliere zitplaats te bekennen en rest mij een plekje op de trap op het laatste balkon. Het is er vrijwel leeg, maar nog voor ik goed en wel zit krijst het kind vanuit de kinderwagen mijn gehoorgangen finaal dicht. Onderwijl voert moeder op dwingende toon een telefoongesprek over de dubbele agenda van de vermoedelijke vader. Door de verhitte toon van moeder krijst kindlief zo mogelijk nog harder, en als ik enigszins verontrust opkijk, ben ik alleen maar blij dat ik nog leef na haar dodelijke blik. Vooralsnog richt haar woede zich kennelijk op elke man...

Vrijdagmiddag 

In kleine, met de hand afgebroken stukjes gaat de chocolademuffin gestaag mondwaarts. De bezetting in de vierzitter is klassiek, en hoezeer ik ook de methode kruislings vullen van een vierzitter in de trein verfoei, doe ik er zelf net zo hard aan mee. Terwijl nog steeds de muizenhapjes muffin naar binnen gaan, verbaas ik me over de dikke laag make-up die overduidelijk haar functie als camouflagemiddel jegens een onrustige huid met pukkeltjes niet adequaat vervult. Het is een slordige en onprettige aanblik. In de vierzitter naast me wordt onderwijl in recordtempo een mail getikt op het te kleine laptopje... Schiphol nadert, en ik vlucht.  

Maandagochtend 

Ritselend krantenpapier en deodorant. De zon komt, onderbroken door bomen en andere obstakels , vlekkerig de coupe binnen. De man naast me geniet er zichtbaar van, en legt z'n hoofd tegen het grijze glas en sluit z'n ogen. Wat hij mist is prachtige ochtendmist over bedauwde velden. Dan ineens klinkt een mobiel die de sereniteit in de coupe heftig opheft. Een kort gesprek in rap Chinees volgt, en iedereen is weer terug op aarde...

Vrijdagochtend 

Er is geen officiële houdbaarheidsdatum voor stewardessen, maar het exemplaar dat twee vierzitters verderop de 'Krant van zwakker Nederland' leest, is er desondanks ver overheen. Ze heeft iets van dat strenge, hautaine gedrag wat ze in de loop der jaren ontwikkeld heeft, vermoedelijk om iets te enthousiaste passagiers op gewenste afstand te houden. Verder in mijn gezichtsveld veel koptelefoons, gratis dagbladen en blikken van mensen die liever niet onderweg zouden zijn naar hun huidige bestemming. Behalve de stewardess natuurlijk; Die vliegt- in mijn fantasie -weer eens de halve wereld over richting een prachtige exotische bestemming... 

Vrijdagmiddag 

Vol. De trein dan voornamelijk, met reizigers die niet blij zijn omdat ze vanuit Amsterdam via Leiden naar Haarlem moeten omreizen. Ik zit op een trap ergens midden in de trein. Naast me twee typische studenten met dito humor, geïllustreerd met een onaangename dikke lach. Het irriteert me vooral omdat het vrij plat is, wat het studentenimago geen goed doet. Gelukkig... Het is weekend  

Dinsdagmiddag 

Driftig bladert ze door het document, om af en toe met een fluorgele accentueerstift een alinea van importantie te beschrijven. Het geheel wordt bijeengehouden door een klein nietje, door mij duidelijk herkend als een machinaal aangebracht nietje. Eindeloos veel van dit soort documenten heb ik in de afgelopen vier jaar geproduceerd en in ontvangst genomen. Het nut er van was vaak ver te zoeken. Naast me wordt met eenzelfde betrokken enthousiasme een boek gelezen waarbij vooral het luide omslaan van de pagina's opvalt. Buiten razen de Leidsche volkstuintjes alweer voorbij, wat voor de hoofdconducteur vaak het punt is om zojuist ingedutte passagiers op te schrikken door met luide stem: "Leiden Centraal!" en alle bijbehorende overstapmogelijkheden aan te kondigen. Voor mij het teken de driftige lezers achter me te laten en ook over te stappen richting huis...

Hopelijk binnenkort meer...

1 opmerking:

Carolien zei

Gelukkig nog maar een paar maanden, dan ben je van deze niet aflatende dagelijkse ergernissen verlost. Hou vol! Je kan het! .;) X