Memorie

Het jaar is nog maar twee-en-een-halve week oud, maar is nu al memorabel. Zoals je al hebt kunnen lezen in de voorgaande stukken is m'n opleiding afgerond voor wat betreft de Vakopleiding fotografie; En mag je wel zeggen dat dit redelijk turbulent tot een finale kwam. Terwijl ik dit schrijf duurt het nog een paar uur alvorens ik- waarschijnlijk- ten laatsten male richting de FVS Amsterdam zal afreizen. Dit om mijn nog niet geslaagde klasgenoten de verdiende aandacht te geven voor de door hen gemaakte opdrachten, en uiteraard om mijn eigen opdracht weer op te halen. Enerzijds hoop ik dat ik nog wel de kans krijg om mijn mening betreffende de opleiding te kunnen geven aan degene die dat het meeste aangaat; de coördinator aldaar. 's Anderenzijds moet ik het misschien maar laten rusten, en m'n energie steken in leuke projecten en opdrachten. Maar het is een ei wat ik nog niet kwijt ben. Mensen die me een beetje kennen, weten dat ik niet heel snel kwaad ben, en als je dat onverhoopt toch voor elkaar krijgt dat dat dan wel even duurt voor ik dat kwijt ben...

Misschien is een schriftelijke reactie wel een mooie tussenweg. We'll see...

En dan natuurlijk gisterenavond... Toen werd ik rond kwart over negen gebeld door- wederom - mijn vader, maar dit keer met een minder vrolijke mededeling: M'n oma was overleden. Op de wel zeer respectabele leeftijd van maar liefst honderdentwee jaar oud. Het zat er al een paar dagen aan te komen, aangezien ze niet meer wilde eten en drinken. Ik vraag me af of ze zelf nog wist hoe oud ze was, dit om aan te geven dat haar dementie behoorlijk was. Ze heeft een enorm lange tijd van haar leven gesleten in de St. Bernardus, waar ze toentertijd als eerste ongetrouwd koppel mocht gaan samenwonen. (noot: Mijn echte opa is vrij jong komen te overlijden, en mijn oma kreeg later een 'nieuwe vriend', waar ze eerst nog een aantal jaren zelfstandig mee heeft samengewoond) Een ware revolutie!

Nu vond ze het welletjes geweest, en dat is heel begrijpelijk na zo'n lang leven!

Vrijdag wordt ze begraven...

Slaap lekker, oma...

Ouwe Meuk...

*

De oplettende lezer van de vorige post was het waarschijnlijk al opgevallen dat het wel een bijzonder lange tocht van Den Haag naar Amsterdam geweest moet zijn, aangezien de reis op 'papier' zo'n drie uur in beslag nam. Dat heeft natuurlijk te maken met het feit dat er ook wel eens gegeten dient te worden, en ik dat deed langs de snelweg A4 bij een aldaar gevestigd brandstofdistributiepunt (ja, benzinepomp kán hier ook maar dat klinkt zo ordi...). Op het moment van de laatste hap van mijn broodje ging mijn telefoon. Het bleek mijn vader te zijn die klaarblijkelijk, zoals het een goeie vader betaamt, altijd precies weet waar ik uithang. Na de wederzijdse vriendelijkheden te hebben uitgewisseld kwam hij to the point, en zei dat een kennis van een kennis van een kennis ergens in Lisse een huis aan het leegruimen was. Het huis was van een overleden fotograaf geweest, zo vertelde mijn vader verder, en er lag er nog een soort achtergronddoek in het huis dat dreigde te worden weggegooid. Of ík daar dan eventueel geïnteresseerd in zou zijn... In iemand anders z'n ouwe meuk...

Een klein half uur later stond ik op de stoep van het huis in Lisse. Ik vertelde dat ik kwam kijken naar een achtergronddoek dat van een wisse afvaldood gered kon worden. De vriendelijke man ging me voor naar de garage en al snel werd me duidelijk dat er nog veel meer spullen stonden die hetzelfde lot te wachten stond. Voor de zekerheid vroeg ik dit nog maar even, en de man zei dat alles weg zou gaan als niemand het wilde hebben. Ik struinde wat door de garage en achterin trof ik een grote kist aan. Ik opende de kist en zag tot mijn stomme verbazing een keurig opgeslagen technische camera van het merk Sinar liggen. Ik moet op dat moment waarschijnlijk nogal stom uit m'n ogen hebben gekeken, en nogmaals stelde ik de man dezelfde vraag "Gaat dit allemaal weg?". "Ja hoor", zei de vrouw waarvan ik aannam dat ze de eega was van de voornoemde man, "Als je het wil hebben mag je het meenemen".

Ik wilde het wel hebben... Ik durfde bijna niet te kijken wat er in de tweede kist zat die naast de eerste stond. Ondanks dat trok ik toch het deksel open, en trof hier een tweede technische camera aan, ditmaal van het merk Cambo. Respectievelijk zwitserse precisie en oerhollandsche degelijkheid, samen in een garage in Lisse, klaar om te worden gedumpt... Oef! Net op tijd!

Verder stond er een koffer van zo'n 40 kilo vol met allerlei studiomaterialen als klemmen, schroefbuizen, hoeken en standaards. Een halve hernia verder lag ook deze in de auto, en ontfermde ik me ook nog over een tweetal statieven behorend bij de technische camera's. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik niet zomaar blindelings met dit soort camera's overweg kan. Op school hebben we er twee lessen mee gewerkt, en dat is duidelijk niet afdoende om ze volledig te beheersen. Maar het dunkt me een fantastische uitdaging me dit in de komende maanden maar eens meester te maken. 'Helaas' zijn de camera's niet geheel compleet. Ik denk dat er al wat spullen waren verdwenen met een collega fotograaf die daar al voor mij was langs geweest... Nog een wonder dat hij de camera's heeft gelaten voor wat ze waren!

Twee dozen met studiolicht stonden nog te wachten op toezegging aan weer een andere fotografe, maar aangezien zij niets meer had laten horen ben ik de volgende dag nog maar een keer langsgereden om ook deze op te halen. Helaas zijn de aansturende generatoren weliswaar aanwezig, maar niet werkend. Daar moet ik maar even een 'mannetje' naar laten kijken.

Hopelijk krijg ik het allemaal werkend! Best leuk, iemands ouwe meuk...!

Hollandsche degelijckheit

O ja, het achtergronddoek heb ik overigens niet meegenomen. Het bleek een enórme rol ribbelkarton van zo'n 4 meter breed. Niet te sjouwen, en al helemaal niet op de auto te vervoeren...

(Kiss my) Ass...essment

Belofte maakt schuld... En schulden los ik doorgaans zo snel mogelijk in, dus hier volgt het relaas van een tegenvallende presentatie van m'n eindopdracht, en een nogal aparte dag hieraan voorafgaand.

Als je al een tijd lang een deeltijdopleiding volgt kan je in het algemeen het rooster redelijk dromen. Bovendien zeg je aan het eind van een lesdag elkaar altijd gedag, en zegt er dan meestal nog - in dit geval- "tot over twee weken!" bij. Zo wisten ik- en iedereen in mijn klas - al maandenlang dat het assessment voor de eindmodule 'projecten' plaats zou hebben op dinsdag 12 januari 2010. Geen verrassingen, zou je zeggen. Groot is dan ook een understatement als het mijn verbazing betreft, welke ik had toen ik vorige week donderdag door puur toeval op de FVS site het rooster voor m'n neus kreeg, en daar zag dat de laatste lesdag op 19 januari zou zijn. Meteen steeg het schaamrood me naar de kaken, aangezien ik bij Expo Den Haag flink druk op de ketel had gezet dat mijn foto's ab-so-luut maandag 11 januari gereed moesten zijn. En die donderdag al, werd ik gebeld dat ze gereed stonden. Ik besloot dan ook meteen dat ik ze hoe dan ook die maandag op zou halen. Om mijn ontstane twijfel weg te nemen belde ik een klasgenoot om te vragen wanneer volgens haar het assessment zou plaatsvinden. "Aanstaande dinsdag, toch? de 12e?" was haar reactie. Ik belde vervolgens naar Apeldoorn...

Niet omdat ze dat op televisie tegenwoordig weer verantwoord achtten te roepen sinds 30 april, maar omdat zich daar de hoofdvestiging van de FVS bevindt. Een uiterst vriendelijke man stond me te woord, en vertelde dat het best eens mogelijk zou kunnen zijn dat de datum gewijzigd was. Hij checkte nogmaals het rooster en bevestigde uiteindelijk de 19e als laatste lesdag. Hij vond het "zeer collegiaal" toen ik zei dat ik dan in ieder geval al m'n klasgenoten zou mailen om deze wijziging door te geven. Tja.... Ik zou het zelf ook prettig gevonden hebben als ze me even een berichtje zouden sturen in zo'n geval... Maar goed. Ik mailde iedereen, en kreeg druppelsgewijs berichten terug waarin men me bedankte, en een aantal zeer verheugd bleken omdat ze dan nog meer tijd hadden de boel af te ronden. So far so good.

Het werd maandag 11 januari. Voordat ik me zou melden op mijn Haagse zetel, wilde ik eerst de ingelijste foto's ophalen bij Expo. Die hadden mooi werk verricht, en even na half tien reed ik alweer de parkeergarage uit met de foto's achterin. Ik bedacht dat het handig zou zijn op school alvast te melden dat ik de volgende week mijn foto's wilde ophangen, en tevens nog even melding te maken van het rare verloop omtrent die datum. De foto's ophangen was geen probleem, en die gewijzigde datum vond de dame in kwestie ook een vreemd verhaal. Ik begaf me naar m'n werkplek. Na ongeveer een uur ging m'n telefoon.... U raadt het vast al: De datum voor assessment was tóch dinsdag 12 januari... ofwel Morgen! "Nee, Ja, ik vind het ook heel vervelend. Maar ik heb van iedereen mobiele nummers, dus ik ga iedereen nu bellen" was de reactie van de receptioniste... Gelukkig kan er bij een ministerie veel geregeld worden, dus ook dat ik alsnog m'n hielen kon lichten en richting Amsterdam kon om de foto's op te hangen.

Rond 11:30 uur reed ik weg uit Den Haag.

Het zal rond 14:30 uur * geweest zijn, toen ik m'n auto voor de deur van de FVS parkeerde. Ik tilde de lijsten van de achterbank en bracht ze naar binnen. "Zet ze maar hier achter de balie neer hoor, daar staan ze veilig!" kreeg ik goedbedoeld te horen toen ik alles binnen had. "Ja, maar ik wil ze graag ergens ophangen als het mogelijk is. Da's wel zo leuk voor een presentatie, toch?" Het werd geregeld, en ik kreeg te horen de foto's op te hangen in het lokaal waar we de volgende dag zouden zitten. Ik haalde de foto's die er hingen van de wand, en begon met het ophangen van eigen werk. In het aangrenzende kantoor was coördinator Tom druk doende met dozen verslepen en tegelijkertijd telefoneren. Hij wíst dat ik daar bezig was met lijsten op te hangen. Toen ik bijna m'n laatste lijst aan de muur wilde hangen kwam hij ineens, al telefonerend, het lokaal in en maakte mij duidelijk dat het niet de bedoeling was dat ik m'n foto''s hier ging ophangen... "Nou dat was nog eens een vriendelijk woord!" dacht ik hardop, en ik verkaste m'n foto's naar een ander lokaal. "Leuk ook, die reactie op m'n gemaakte werk en die interesse!" en zo dacht ik nog even hardop verder...

Enfin, een half uur later stond het keurig uitgestald, klaar voor de test!

De dinsdag startte als elke andere assessmentdag. Er werd nog volop geprint vlak voor de presentatie. We gingen naar ons lokaal en één voor één werd ons gevraagd de opdracht te presenteren. En dat gebeurde... ook op exact dezelfde manier als elk ander assessment. En een beetje teleurstellend vond ik dat wel. Ik voelde me- overigens onterecht -wel een beetje 'overdressed' als u begrijpt wat ik bedoel. Dat je op een feest in smoking verschijnt terwijl iedereen gewoon in z'n spijkerbroek rondwandeld, zeg maar... Terwijl je toch echt de indruk had naar een gala te gaan. Nou, zo dus ongeveer. "Grote moeite, klein plezier" zou een goed passende slogan zijn...

Naast het tegenvallende assessment, vergeet ik nog bijna te vermelden dat de datumwijziging uiteindelijk toch bij drie mensen niet was doorgekomen. Coördinator Tom had hieruit geconcludeerd dat "het toch nog allemaal was goed gekomen". Slechts drie van de tien niet aanwezig... bij de laatste lesdag... waarna het leeuwendeel elkaar waarschijnlijk niet meer ziet... Valt toch reuze mee..? bijna éénderde!!! Ik hoef zijn gebrek aan betrokkenheid verder niet te illustreren, hoop ik?

Als klap op de vuurpijl van deze wonderbaarlijke dag kreeg ik en plein public nog een fikse uitbrander van iemand die meende zich verantwoordelijk te voelen voor de door mij in eerste instantie verwijderde foto's. Hij vond dat het echt niet kon dat ik zó met andermans spullen was omgesprongen, en ik had ze eigenlijk al helemaal niet mogen aanraken zonder dat hij er iets van wist... Ik had ze overigens keurig langs de muur gezet, in de veronderstelling dat iemand van school zorg zou dragen voor verdere opslag. Nadat ik hem er nadrukkelijk op gewezen had dat ik door niemand, en zeker niet door hem zo geadresseerd wenste te worden, de organisatie op school aan alle kanten rammelt, en ik zeker niet in Amsterdam mijn specialisatie zal gaan volgen, heb ik mijn spullen gepakt. Ik kreeg nog een hand van m'n leraar, die "het allemaal heel vervelend vond" (waar had ik dat eerder gehoord...?) en toen stond ik buiten.

Gelukkig belandden we met een aantal mensen in een vertrouwd kroegje op de hoek. Een nog enigszins waardige afsluiting... En we hebben collectief besloten volgende week, als de overige klasgenoten alsnog hun presentatie hebben, daarbij aanwezig te zijn.

In Leiden at ik met Jessica en Roos nog gezellig een hap Thais. Ik geloof dat de knoflook nu nog uit m'n poriën dampt... Maar het was lekker!

Kant en Clara!

Het kan verkeren... Zo zit je nog met de handen in het- al dan niet aanwezige- haar over ideëen voor een eindopdracht, en zo zit je ineens 'werkloos' op de bank met de wetenschap dat je 'plots' gecertificeerd fotograaf bent. Dat 'werkloos' slaat gelukkig slechts op de afwezigheid van studieopdrachten, want in Den Haag vermaak ik me nog steeds afdoende met het aanbod ministerieel te verrichten arbeid.

Maar evengoed: Klaar dus! Met de vakopleiding fotografie welteverstaan, want er is nog genoeg te leren in de meer gespecialiseerde richtingen.

De oplossing voor het probleem van een geweldig idee voor mijn eindopdracht werd gevonden in het toevoegen van een serie beelden aan een reeds bestaand beeld. En dat klinkt een stuk simpeler dan het is... Het bestaande beeld waar ik de serie omheen wilde gaan bouwen was de foto van Carla, waar ze, eehhh, er zeg maar niet zo goed aan toe was (of beter: leek, want het was natuurlijk geënsceneerd...) Een leraar die zich al een aantal keer érg positief had uitgelaten over dit beeld, doe je dan natuurlijk geen groter plezier door hier nog een aantal beelden bij te schieten. En zo geschiette...

Carla had zich vlak voor haar vertrek naar Curacao bereid verklaard zich nog eenmaal in de rol van getergde vrouw te storten. En zo stonden we ons, op een kille decemberavond op een industrieterrein in Hillegom, te herinneren hoe die sfeer ook weer gecreëerd moest worden. Maar net als de eerste keer aldaar, kwam het ook nu als vanzelf. De serie liep fantastisch, en na een uur of 2 in de -nog net geen- vrieskou besloot ik dat ik genoeg had. Car mocht zich gaan opwarmen op de porch bij As en Jap, en ik kon me gaan richten op de selectie, nabewerking, en presentatie.

De voorlaatste lesdag kwam, en ik had me de avond ervoor even flink woest gemaakt, wat resulteerde in maar liefst 12 bewerkte beelden. Na een beschouwing van leraar en klas wist ik eigenlijk al dat dit niet meer stuk kon. Goeie reacties, en eigenlijk als enige commentaar dat het teveel beelden waren, en ik daar nog even in moest gaan selecteren.

Voor de eindpresentatie had ik hoog ingezet door alle (uiteindelijk 10) beelden in te laten lijsten bij Expo Den Haag. En ja: Het zijn wissellijsten; want hoe blij ik ook ben met de serie, ik ga 'm niet thuis aan de muur hangen... En ik denk Carla ook niet!

De uiteindelijke presentatie viel dan weer een beetje tegen, maar dat had weer heel andere oorzaken. Daar ga ik het verder nu niet over hebben, maar ik beloof wel dat ik dit zeer binnenkort met eenieder hier zal delen. Geloof me: aan mij lag het niet...

Een deel uit de serie met als eerste de reeds bestaande foto:

Car ik dank je nogmaals enorm voor je inzet, ideëen, én modeltalent!