Happinez!

De zware bewolking lichtte fantastisch mooi op toen de zon er, vlak voor hij onderging nog even z'n gloed onderdoor wierp. Donkere wolkpartijen met afgetekende zonnestralen... geweldig! Ik zat in de trein naar huis en keek naar de skyline van Den Haag die prachtig afstak tegen dit fraaie schouwspel. Zonder dat ik er controle over had voelde ik een glimlach op mn gezicht komen en zo'n lekker tevreden gevoel maakte zich meester. Waarom kon,- en hoefde ik aan niemand uit te leggen, maar het was plotseling gewoon daar.

Tevreden... dat leken de meesten in de coupe waar ik in zat verre van te zijn. Het meisje schuin tegenover me in de vierzitter at met een chagrijnig hoofd een AH-voorverpakte wrap en ze las- hoe ironisch- de Happinez. Ze kon er zeker nog een hoop van leren... De man naast haar had daar blijkbaar ook behoefte aan, want hoe interessant hij ook met z'n uit de aktetas getoverde documenten op schoot zat, las hij vrijwel onafgebroken en opzichtig met haar mee. Ze moet het gevoeld hebben, maar ze gaf geen kik en bladerde net zo chagrijnig door als ze haar wrap at.

Het was een vermakelijk schouwspel, en voor ik er erg in had stond ik alweer op Leiden Centraal. Ook daar waren de gezichten niet vrolijk gestemd. En ik begon me af te vragen of die teneur nu erger is in tijden van kommer en kwel. Ik heb nog nooit gevonden dat er een vrolijke, aangename stemming heerst in het openbaar vervoer, maar toch heb ik de indruk dat het momenteel nog een tikkie erger is....

Morgenochtend hoop ik weer getuige te zijn van een prachtig natuurverschijnsel (liefst iets met zon...), wederom een goede bekende tegen het lijf te lopen, een vermakelijk tafereel in de trein mee te maken, en zo de dag fijn in te rollen...

Have a good hairday!

Geen Punt!

Afgelopen donderdag moest ik weer beginnen met werken. En twee weken niet aanwezig staat op mijn enerverende werkplek meestal garant voor een chaos op-, en rond mijn bureau, een overvolle mailbox, en liggende klussen die blijkbaar slechts door mijn vaardige handen geproduceerd kunnen worden. Deze keer was het niet anders, maar direct na het openen van mijn mailbox werden mijn opstartproblemen vervangen door een heel ander probleem: Ik zou de eerstvolgende woensdag weer op vakantie gaan! Zulks bleek i.i.g. uit alle mailtjes van een clubje vrienden van mijn broer die mijn mailbox overspoelden. Dat kwam natuurlijk niet geheel uit de lucht vallen omdat ik een aantal weken voor ons vertrek naar Oostenrijk had aangegeven best in te zijn voor nog een lang weekend sneeuw. Maar omdat ik verder niets meer hoorde, ging ik er van uit dat dit geen doorgang had; Tot die donderdag dan! Mijn antwoord op de vraag van mijn leidinggevende hoe mijn vakantie was, was dan ook "Kan ik volgende week woensdag weer gaan skien?" Met een enorme onderbezetting en een overdaad aan werk liet zijn reactie niets te raden over... Niet dus! En ik vond het niet eens raar...

Het was uiteraard nog even lekker geweest om nog een paar dagen van wellicht de laatste sneeuw van het seizoen te genieten (hoewel het nu nog steeds flink sneeuwt in de Alpen...) maar op deze manier viel er geen mouw aan te passen. 

's Anderenzijds kwam het gezien m'n huidige drukke leventje ook niet heel erg verkeerd uit dat ik niet mee kon... Red Alert ligt nog op de bok te wachten tot haar gladgeschuurde huid wordt voorzien van een mooie witte jachtlak; Er moet nog een nieuw grootzeil komen; School vergt nog behoorlijk wat inspanning; En, zoals gezegd, is het op mijn Haagse werkplek ook niet bepaald een oase van rust...

Ondertussen zijn we een aantal dagen verder en is het grootzeil besteld; Bij UB-Sails te Enkhuizen (Jap nog bedankt voor je tips...) waar ze tevens het oude, gescheurde grootzeil nog kunnen repareren. Red Alert is voor de helft Red af. Een goede Sikkens Yachtlak wist in een keer de rode onderlaag af te dekken. So much voor kwaliteit... 

Als de omstandigheden het toelaten komt ze er zaterdag geheel in te staan... En in de weken daarna nog eens twee keer rond. En dan nergens meer tegenaan varen, want het rode gevaar ligt er altijd onder op de loer!

Donderdag was de dag dat ik Carla eens flink toegetakeld op de gevoelige plaat zou zetten. Dat toetakelen mocht ze overigens zelf doen, maar ik had gevraagd of ze zich wilde uitdossen alsof het de zwaarste en k*tste avond uit ooit was. Met flink doorlopen make-up, verwilderd haar en een blik die pure ellende uitstaalde. Ik had haar beloofd dat ik dan m'n best zou doen er de beste foto uit de serie "Model in een auto" van te maken. En ik kan in alle eerlijkheid zeggen: Dat is gelukt! Ik was al erg tevreden over de andere twee foto's, maar er moest een overtreffende trap zijn... Enfin, oordeelt u zelf:

Het resultaat van de drie foto's werd erg positief ontvangen op school, en heeft de felbegeerde studiepunten ruimschoots binnengehaald. 

Op naar de volgende module!

Paprika

En zo komen er aan alle leuke dingen een eind, dus ook aan onze vakantie... Twee weken even niet werken (op een foto-opdrachtje na...) was een welkome weldaad! De dagen na Oostenrijk hebben we nuttig besteed door Red Alert z'n polyester eens flink te beroeren. Gewapend met schuurmachines met papier in diverse gradaties, schoonmaakmiddelen, verlengsnoeren, emmers antifouling, rollers en strijkbakken, trappen en ladders, zijn we de afgelopen dagen naar Almere op en neer gereden. Na de eerste dag schuren kon ik nog maar aan een ding denken: Paprikachips! Het geschuurde 'rode stof' hechtte zich op de meest onaangename maar logische plekken aan lijf en leden, en het leek alsof we een uitnodiging van Lays hadden gehad om ons eens flink in de chipsseasoning te wentelen...

De romp voelt nu- op wat geplamuurde plekken na- mooi glad aan, en kan ik volgend weekend gaan beginnen met de eerste laag van haar nieuwe huidskleur. Waarschijnlijk kleurt ze na die eerste laag volledig roze, en misschien is dat wel zo fraai dat ik een bijpassende handtas ga kopen...

Zaterdag ga ik op pad richting Enkhuizen, om daar bij UBSails een nieuw grootzeil te bestellen.

Hopelijk is dat ergens half april gereed en kan Red Alert rond dezelfde tijd het water in om de waterrijke omgeving  te gaan verkennen. 

U hoort nog van ons!

Gruss Gott!

Hoe schnell kan de tijd eigenlijk gaan? Te schnell in sommige gevallen- so blijkt, want de week wintersport ist wirklich um gevlogen! Vorige week vrijdag stond hier de gang nog redelijk gefullt mit de spullen die je in zo'n week nodig acht, en gesternabend stonden diezelfde spullen alweer -nog nadampfend van een sportieve week- in diezelfde gang. We hadden een gezellig familiehotel geboekt, en werden een stuk freundlicher dan ik jaarlijks in Frankrijk gewend ben ontvangen. De kamer was in ordnung, das essen gut geregeld, en het zwembad en de sauna een welkome weldaad! Obendien lag er (zeker) voor de tijd van het jaar een enorm pack schnee. En dat zou in de dagen dat wij er zouden verblijven alleen maar meer worden, hadden we reeds op sneeuwhoogte.nl gezien. Simone wilde haar wat verjaarde skikunsten met een aantal privatlessen gaan aanscharfen und verbesseren, en ik wilde eigentlich gewoon hard naar beneden racen. De eerste dagen had Simone in de ochtend les, wat mij de gelegenheid gaf het gebied in no-time te verkennen. Ik moet helaas wel erkennen dat het conditioneel in vergelijking met vorig jahr wel iets minder is geworden. Toen speelde ik nog twee tot drie maal in de week badminton, en bezocht ik ook regelmatig de sportschool... Nu was de voorbereiding slechts beperkt tot 1 maal badminton in de week. Maar desondanks gingen de afdalingen gesmeerd. De sneeuw was fantastisch, de pistes waren goed geprepareerd, en soms scheen zelfs de zon. Omdat ik die afdalingen alleen maakte, zocht ik het gegoede geselschafft van wat internationaal vermaarde artiesten als de Arctic Monkeys (kan je heel hard mee skien...!), El Pino & Volunteers (voor het betere carvewerk...), en Paolo Nutini (lekker relaxed in de lift...). Dat deze mensen allemaal in m'n ipod verstopt zitten hoef ik jullie als hoogopgeleide lezers natuurlijk niet uit te leggen...

Saalbach-Hinterglemm is best een mooi gebied. Het biedt redelijk wat variatie aan pistes en is voldoende groot. Het heeft gezellige eettentjes die ook nog eens normale prijzen hanteren, en de mensen zijn uiterst vriendelijk. Het is goed bereikbaar met auto, trein (weet ik van onze 'eetburen' in het restaurant') en volgens mij zelfs per vliegtuig (Salzburg op nog geen 100 km) en de accomodaties zijn over het algemeen volgens mij van goede kwaliteit. Vanwaar deze toeristische promopraat vraagt u zich af? Wel hierom: Ik ga er volgend jaar niet meer heen... En dat komt omdat ik geen medaille heb gekregen...en zelfs geen vaantje. Terwijl ik toch echt de Vier.... wat zeg ik?!  -zelfs de SechsTagse heb gelopen!!! Grootste bezwaar aan Saalbach-Hinterglemm? Dat het hele dorp sneeuwvrij is gemaakt! En dat door de ligging van beide dorpen de pistes zich aan twee zijden bevinden. Je bent derhalbe erg vaak je skies aan het uit- en aantrekken. Veel lopen dus, wat me op de eerste dag al opengeschuurde schenen opleverde. Natuurlijk zijn we in de afgelopen jahren Frankrijk enorm verwend! Zowel qua weer, als qua ligging van appartement en skidorp. Naast je appartement opstappen, en ook zo weer 'naar binnen' skien war mein maatstaff. Dat het niet overal zo is is duidelijk... Maar ik prefereer het wel. Zelfs ten opzichte van onaardige Franschen in hun armetierige restaurantjes mit wukerpreisen, eindeloos filerijdend de bergen in, slapen in een bedbank van 1,75 meter, und teuere tollwegen...

Dat we erg veel geluk hadden gehad met de omstandigheden bleek afgelopen vrijdag. De dag ervoor was het 's middags begonnen met sneeuwen, en dat hield niet meer op tot we naar bed gingen. Een enorm pak was er reeds gevallen, tot ik 's nachts wakker werd van de lawinepijlen. Ik hoorde water druipen, en de sneeuw die nog steeds viel was verworden tot bijna-regen. De volgende ochtend werd mijn nachtelijke vermoeden bewaarheid. Dooi... Met enorme plassen water en drekkerige sneeuw tot gevolg. Omdat we op donderdag nog ontzettend lekker geskied hadden, en Simone mij- en zichzelf had verrast met een mooie skitocht van Hinterglemm naar Saalbach, leek het me beter met die ski-herinnering de week af te sluiten. We waren blij dat de dooi pas op vrijdag inviel! Het was lekker, het was leuk!

Volgend jaar Les Arcs! Wie gaat er mee? (Bruce, Heather, Joni, Adam, Tom, Dave... jullie pak ik sowieso in...)