maandag 29 september 2008

Over moed en overmoed...

Gisteren zat ik om 8 uur 's ochtends in de auto op weg naar "het Maasvlaktegebeuren" van de Landcruiserclub. Eigenlijk draagt dit evenement nog slechts de naam Maasvlaktegebeuren, maar sinds dit jaar is dit onontgonnen stuk land niet meer vrij toegankelijk voor het rijden door de blubber. Gelukkig heeft de club een alternatief gevonden in het recreatiepark Ermerstrand bij Erm. Ja, ik wist ook niet waar dat ligt, maar het blijkt in de buurt van Emmen alwaar de verwijzingen naar de Duitse grens angstaanjagend talrijk zijn... Het leek me een mooie gelegenheid om onder toeziend oog van (meer ervaren) terreincollegae de Cruiser eens in wat zandhopen te laten happen. De dikke flarden mist werden door het opkomende zonnetje steeds dunner, en losten uiteindelijk geheel op zodat het een stralende dag werd. Het met bergen en kuilen geprepareerde strand was reeds het domein van een flink aantal Cruisers en de dikke diesels bulderden er vrolijk op los. Af en toe werd er iemand die zichzelf te ver had ingegraven met hulp van anderen uit de penarie geholpen, wat ik een geruststellende gedachte vond...
Na inschrijving en wat kennismaking ging ik zelf ook op pad. Er waren in totaal vier lokaties waar je je kon uitleven, van het simpelere strand tot een zwaar parcours op een van modder overlopen 'eiland'. Er werd me meteen al afgeraden me daar aan te wagen, gezien de grote kans op schade en de zekerheid van vast komen te zitten. Het strand leek me voorlopig uitdagend genoeg, en met slechts één keer vastzitten viel dit traject inderdaad wel mee. Ik besloot naar een naastgelegen parcours te gaan dat wat zwaarder was. Het eerste gedeelte viel best mee, alleen aan het eind lagen wat flink diepe kuilen. Bovendien liep het traject dood, wat je de zekerheid gaf dezelfde kuilen viceversa te moeten rijden. Maar zonder noemenswaardige problemen kwam ik weer terug, en m'n moed veranderde langzaam in overmoed. Ik volgde een compleet aangepaste cruiser door een behoorlijk lastig stuk en met flink het gas erop kwam ik uiteindelijk met een behoorlijke *BONK!* boven op de heuvel. Ik had het dus gehaald, al bleek alleen dat de
*BONK!* niet- zoals ik veronderstelde- de bodem was, maar een uitstekende (úitstekende, niet uitstékende...) boomstronk. Die had getracht zich een weg naar binnen te verschaffen via de voorspoiler onder de bumper... En dat was deels gelukt... Auw!!!
Iets voorzichtiger dus maar weer teruggereden naar het strand om daar natuurlijk aan velen te moeten uitleggen wat er gebeurd was. Tijd om te lunchen leek me zo...








Na de lunch ging ik het derde terrein verkennen, en dat was een mooi heuvelachtig stuk, met veel droge grond. Dat was goed te doen, en na een paar rondjes ging ik nog wat foto's maken. Toch wilde ik het eiland natuurlijk nog even van dichtbij zien... De auto liet ik verstandigerwijs voor de toegangsbrug geparkeerd staan en toog mét camera het eiland op. "Ja, er wordt er momenteel één losgelierd die z'n complete band van de velg heeft gereden" was het eerste wat ik hoorde. Als een ware ramptoerist wilde ik dit natuurlijk van dichtbij zien, en ik liep langs de inmiddels aanzwellende rij auto's erachter. Ik moet zeggen dat ik best onder de indruk was van de inventiviteit van de mensen aldaar; En van wat een materiaal er allemaal uit zo'n wagen komt! Ter plaatse werd met een 'airbagkrik' (via de uitlaat opgeblazen!) de wagen gelift, werd het wiel gedemonteerd en schoongespoeld, en met een compressor ten slotte weer opgepompt. En na montage kon er weer vrolijk worden gereden. Wel ontbrak er een stuk bumper, maar ook dat mocht pret niet drukken... Er werd nog even flink met modder gegooid (letterlijk dan...) en
om 16:00 uur werden de terreinen gesloten. En zo reed ik -mét deuk- laat in de middag weer huiswaarts. Toch best een geinig dagje zo...



AUW!

dinsdag 23 september 2008

Anders nog iets?

"Gefeliciteerd met de start van uw bedrijf!" luidt de feestelijke titel van de folder die je meekrijgt bij de Kamer van Koophandel als je... eehh ja, een eigen bedrijf gestart bent. En per heden is Photoze.nl dus een geregistreerde onderneming en kunnen de opdrachten gaan 'binnenrollen'... Dit wil overigens niet zeggen dat ik het ministerie achter me heb gelaten, want daar blijf ik voorlopig nog gewoon 5 dagen per week in dienst. Uiteraard hoop ik wel zo snel mogelijk 'uit dat jasje te groeien' en meer tijd aan het bedrijf te kunnen en moeten besteden. 
Eerst maar eens de website onder handen nemen, want dat is tegenwoordig toch een beetje het visitekaartje geworden. 
Wordt aan gewerkt...

Verder is het nu zeker dat Red Alert volgend jaar in Almere komt te liggen. Marina Muiderzand is een mooie jachthaven direct aan het Markermeer, heeft veel voorzieningen, en kost vrijwel hetzelfde als de ligplaats in Warmond... Als je een open (brugloze) vaarverbinding aan de Kaag wil, zijn de kosten ruim twee maal zo hoog. Wie is hier nou gek?!
Nu moet alleen de winterstalling nog geregeld worden. 
Wordt aan gewerkt...

Almere heeft overigens nog meer te bieden dan veel water... "Veel criminaliteit!" hoor ik iedereen alweer denken. Ook ja, maar ook ontzettend veel (illegale) mogelijkheden om je 4x4 eens lekker door het zand te rossen. Afgelopen zaterdag gingen we voor een beoordelingsbezoekje  van de jachthaven die kant op. En voor we bij de jachthaven waren had ik al twee leuke plekken gezien om het asfalt even te verlaten. Na een rondwandeling door de haven stapten we weer in en reden onder het spoor door zo het zand in... Even aan een motorcrosser vragen of we niet toevallig in een wedstrijd terecht zouden komen, en toen dat niet zo bleek zijn we een paar rondjes door het zand gegaan. Omdat de Cruiser niet voorzien is van goede terreinbanden en er -buiten de motorcrosser- ook verder niemand aan het rijden was hebben we het niet te ingewikkeld gemaakt. Maar het was leuk om 'm even in z'n natuurlijk habitat te zien. Appeltje-eitje door het zand, heuveltje op-heuveltje af en...: deze keer geen bekeuring! Ook wel eens leuk. Anders wordt het toch een beetje een dure hobby... zo'n auto.
Toch maar eens kijken naar echte terreinbanden. 
Wordt aan gewerkt!

dinsdag 16 september 2008

Scheurzeil en Bakfiets

Vanmorgen zat ik in een overvolle trein naar Amsterdam. In een piepklein hoekje waar normaal mensen hun bagage kwijt kunnen liet ik mijn edele achterste neer, en had zo ten opzichte van de staande medepassagiers een toch vrij riante plek. Je moet er wat voor over hebben soms...
Zo gezeten op de grond (een kaartje kost €14,40!) liet ik in gedachten het afgelopen weekend nog eens de revue passeren... De vrijdagavond staat sinds een drietal weken weer in het teken van badminton, en zo kom ik eens per week weer aan flink wat zweten toe. Zaterdag echter, was wel het hoogtepunt van dit weekend. Vlak voor we onze vakantie naar Frankrijk aanvaardden kreeg ik een mailtje van Jasper waarin hij vertelde voor zijn werk een weekje naar Nederland te komen. En hij had gelukkig ook nog wat tijd om familie en vrienden te bezoeken. Hij wilde mij in een complotje betrekken om Wal te verrassen met zijn onverwachte aanwezigheid. Carla was ondertussen ook op de hoogte, en die was verzocht ervoor te zorgen dat Wal voor deze bewuste zaterdag geen overige snode plannen zou maken. 
Om aan deze dag een activiteit toe te voegen besloten we dat het lekker zou zijn het water op te gaan, en aangezien de Red Alert al een tijdje in de haven lag te verstoffen gingen we dit met haar doen. 
Rond tien uur 's ochtends liep ik de tuin in om te moeten constateren dat er: A- geen wind was, en B- nogal wat vocht uit de hemel kwam. Jap was gelukkig volhardend in zijn wil om met mijn boot de Kaag op te gaan en dus zetten we het plan door. Met de auto reden we naar Wal- die naar ik begrepen heb- ondertussen Carla bijna wat had aangedaan wegens onverbiddelijk zwijgen- en troffen hem en Car en Jip in de keuken aan. Ondanks dat hij een heel klein vermoeden had wat er aan de hand zou kunnen zijn, was hij toch zeer aangenaam verrast. 
De dag werd op het water gevierd met Champagne en Bier, en blijkbaar stemde dat de weergoden ook gunstig want de zon brak door, en de wind wakkerde aan. Af en toe trokken we d'r toch even lekker op een oor en het grootzeil begon zelfs langzaam uit te scheuren. Dat was te verwachten aangezien er reeds een klein scheurtje op een naad zat. Toen de plas al lang en breed verlaten was en de zon ook besloot dat ons aan te doen, voeren we langzaam terug richting haven. Simone was zo lief ons daar op te pikken en thuis in Leiden was er koffie... en bier. 
De avond werd gevuld met een langdurig restaurantbezoek bij Olive Garden. Lekker eten, goeie wijn, en verrek... ze hadden zelfs daar bier! Met z'n drieen in de bakfiets trapten we ons suf, maar was het wel gesellig!
Voor we er erg in hadden was een erg memorabele dag alweer voorbij... Fietste Wal naar de dijk, stapte Jap in een taxi, en ik.... dronk nog maar een biertje.
Was gezellig mannen! 

Volgende week weer?

vrijdag 12 september 2008

Planáre!

De eerste week werken na de vakantie zit er alweer bijna op. In ieder geval míjn eerste week, want Simone mocht vorige week alweer acte de présence geven. In de vrije week die ik nog had ben ik maar liefst 2 keren gaan surfen, en wel om een aantal redenen: Ten eerste is het nog steeds ontzettend lekker om met een flinke snelheid over het water te knallen. Ten tweede had ik er voor de vakantie erg naar uit gezien om eindelijk weer eens lekker te surfen, maar zoals bekend ging dat door een chronisch gebrek aan wind niet door. En, ten derde, moest ik natuurlijk gebruik gaan maken van een nieuw aangeschafte North Natural 5,8. Dit was eveneens een mooie gelegenheid om mijn (ahum... nog nooit gebruikte) Gaastra slalom/race 7,0 eens goed te testen. Want hoewel de zon zich maar summier liet zien de afgelopen week, was het met de wind daarentegen een stuk beter gesteld. De hele week wapperde hij er variabel zuid-zuidwest met een lekkere 5 á 6 Bft op los.
Omdat op woensdag 't Joppe in Warmond er wel érg verlaten bij lag en ik toch de hele week vrij was, leek het me verstandig mijn heil maar iets verder van huis te zoeken. Zo belandde ik op het strand van Almere Suid (het is, en blijft een Amsterdamsche Kolonie natuurlijk...) pal naast de A6. De wind schuin aanlandig, donkere regenluchten op de achtergrond, en een flauwe zon die zich net een beetje laat zien... Net als vroegâh!
Het strand was vrijwel geheel verlaten, op- uiteraard- een paar trouwe hondenbezitters na die hun vaste rondje liepen. De gemeente Almere dunkte mij zeer vriendelijk omdat ze een der toegangspoorten naar het strand open hadden laten staan. ...En nou ben ik toevállig in het rijke bezit van een vierwielaangedreven automobiel... 1+1tje lijkt me zo! Erg praktisch ook, aangezien zo'n potje windsurfen materiaaltechnisch nogal voeten in aarde heeft. De hele middag heerlijk gevaren, en aan het eind van de dag alles zo weer in de auto geladen en weer naar huis. Alleen was toen plots het hek dicht en moest ik het hele strand over rijden om er uiteindelijk bij een restaurantje door de tuin weer uit te kunnen. Mwah, ze keken hooguit wat vreemd op toen er ineens een auto voorbij reed, de chauffeur daarvan vriendelijk zwaaide, en toen een grote stofwolk optrok...
Op zaterdag was het op datzelfde strand iets drukker. Liefst 6 kitesurfers en 1 beginnende windsurfer bevolkten nu het uitgestrekte strand; Én uiteraard weer de hondenbezitters die zich immer op zulke plekken bevinden. Mensen met honden vinden ook meestal de lijken; Omdat ze nou eenmaal op on-chchristelijke tijden met de vrolijke viervoeter op pad moeten... De hond ruikt dan iets onwelriekends, en de baas komt vervolgens te laat op zijn of haar werk. Ja, het is geen sinecure, zo'n lijk vinden...
Enfin, ik reed naar mijn 'vertrouwde' hek wat 'als vanouds' open stond. Ik boenderde het strand weer op, tuigde mijn 5,8tje en kwam er eenmaal op het water achter dat ik toch m'n zevennulletje had moeten tuigen. Omdat ik toch de hele dag vrij was leek zelfs dat me geen bezwaar. Met de zeven vierkante meters ging het een stuk voortvarender en ik maakte de rakken langer en langer. Op een goed moment zag ik Pampus opdoemen en dat leek me ver genoeg. Eenmaal terug vlakbij het strand zag ik vanaf het water twee ongure types rond mijn auto draaien. Ik spoedde me richting strand en vroeg ze wat ze aan het doen waren. Eén bleek voorzien van een notitieblokje, en de tekst op de auto leerde me al snel dat ik met (staats)boswachters te maken had. Ik trok mijn breedste grijns en verzocht ze vriendelijk doch dringend het notitieblokje weer op te bergen. Dit omdat ik mij anders genoodzaakt zag met mijn Landcruiser over hunner Kangoo te rijden... Dit dacht ik natuurlijk alleen maar; in het echt vroeg ik ze vriendelijk of ze de boete wegens illegaal op een strand parkeren niet door de worstige vingers wilden zien. Dat wilden ze niet, of konden ze niet wegens té dikke vingers. Voor de zestig euro boete mocht ik hem niet eens de rest van de dag laten staan, wat mij toch zeer dik betaald lijkt voor een parkeerplaats zo ver buiten het centrum... Maar goed, ik moest mijn auto verwijderen en, brave burger die ik ben, deed ik zulks. Het scheelde overigens maar weinig of ze waren bij het wegrijden vast komen te zitten met de Kangoo. Ik denk dat ik dán m'n boete misschien wel kwijtgescholden had kunnen krijgen. Toevallig heb ik nét een sleepkabeltje in m'n auto gelegd.
Op de dijk waar ik parkeerde kwam net een auto aanrijden mét een surfplank op het dak en een Nederlandse Italiaan achter het stuur. Van mij wilde hij graag weten of de condities goed waren. "Prima!" zei ik, en hielp hem optuigen. Tijdens het optuigen vertelde hij over z'n nieuw aangeschafte zeil, z'n oude board en dat hij uit Venetië kwam.
"Waait het hard genoeg om, ehhh.... hoe heet die woord op z'n Nederlands?" "Je weet wel.... zo takatakataka over het water?" "Aha," zei ik, "planeren!"
"Écht waar?? Planeren??" In Italia zeggen wij: "Planáre!!"
We surften nog een uurtje gezamenlijk de plas op en neer. Een boete en alweer een heerlijke surfervaring rijker reed ik 's avonds weer naar Leiden.

Vlak naast het strand van Almere ligt overigens een jachthaven. Marina Muiderzand heet het, en het lijkt me een uitgelezen plek om volgend seizoen de Red Alert te stallen!
Wordt vervolgd...

maandag 1 september 2008

Gesellig hé, Vakantieman?!

De behoefte aan zonneschijn is weer enigszins bevredigd, en de statistieken kunnen weer worden bijgewerkt met een zevental dagen overvloed aan zon... Hyeres heeft in die zin absoluut niet teleurgesteld, al bleef de verwachte Mistral ergens tussen de bergen van het Massif Central verscholen. Mijn gehoopte snelle rakken over het heldere water van de baai zijn daarom uitgebleven. Daarvoor is dan weer flink gecompenseerd op de meegebrachte fietsen. Vanaf het schiereiland bij Giens kon ik wat mooie routes fietsen, en hebben we ons ook nog een dag vermaakt op Porquerolles. Dat je hier beter voorzien was met een stevige mountainbike wisten we niet van tevoren, maar onze crosshybrides hebben de beproeving goed doorstaan. Porquerolles is een van de drie 'gouden eilanden' die vanaf (o.a.) Hyeres te bereiken zijn. De tracks die er te fietsen zijn zijn verdeeld in drie categorieen; makkelijk, gemiddeld en zwaar. Omdat wij ons toch iets sportiever voelden dan het gemiddelde franse gezin die massaal de makkelijke route namen, namen wij het gemiddelde pad. Toch had de waarschuwing dat je er te voet zo'n vier uur over doet, en op de fiets ruim 2 uur iets meer (fiets)bellen moeten doen rinkelen. Bijna de helft van het pad is niet te fietsen! Op onze teenslippers waren we natuurlijk ook al niet al te best voorbereid op de scherpe rotsen, en zoals gezegd: een mountainbike met flinke voorvering was zeker geen overbodige luxe geweest... Toch zijn we er zonder kleerscheuren vanaf gekomen, en werden we bovenop de top van de hoogste punt van het eiland getrakteerd op een prachtig uitzicht. Na een stuiterende afdaling belandde je dan op een van de vele fraaie strandjes die het eiland rijk is.
Toch wel nieuwsgierig hoe het zware pad eruit had gezien (...)

Ook hebben we het natuurpark Gorges du Verdon bezocht. Nooit geweten dat dit werelderfgoed zo vlakbij de de Mediterrane kust te bewonderen is. Op zo'n 150 kilometer van Hyeres ten westen van Nice ligt een geweldig Canyon met in het diepe dal het azuurblauwe riviertje de Verdon. Mocht je geïnspireerd zijn: trek voor de rondrit wel de gehele dag uit, want het gaat slechts steil omhoog of naar beneden. Als je het autorijden even zat bent kun je op een laaggelegen punt in de rivier zwemmen, kayakken, raften of whatever je nog meer kan in een rivier... Wij hielden het bij een (nogal frisse) duik. Op de terugweg zijn we nog even gestopt voor een koud biertje op een terras in Aups.

Vermoeid maar behoorlijk voldaan keken we 's avonds naar de zoveelste prachtige zonsondergang over de baai van Hyeres.
Het was een korte, maar zeer enerverende vakantie... Normaal als we gaan kamperen en we hebben zo'n drie weken tijd komen we pas ná de eerste week tot enige actie. Weer eens een andere ervaring...




                                                                                 Gorges du Verdon

                                                  Vive la France in Aups