Vanmorgen zat ik in de trein van dertien over negen van Leiden naar Amsterdam. Ik was onderweg naar de fotoacademie, en bemachtigde een plekje geheel alleen op het trapje van het voorste balkon van de intercity. Dat ik alleen zat gaf me wat meer vrijheid om even rustig één van mijn nieuwe aanwinsten op cameragebied te onderzoeken en te proberen. Afgelopen week kocht ik via marktplaats een echte Zeiss Ikon Contessa, ergens uit de jaren zestig:
En daarnaast nog een Yashica Electro 35, een der eerste halfautomaat camera's. Laatstgenoemde is werkelijk een beeldschoon cameraatje, ziet u voor uzelf:
Maar als de onderhandelingen m.b.t. de aanschaf al niet zo soepel verlopen, moet je eigenlijk al nattigheid voelen. De Yashica Electro heet natuurlijk niet voor niets zo, en doet derhalve zo goed als niets zonder een welpassende batterij die zorgt dat de lichtmeter werkt en- veel belangrijker nog- dat de sluiter gespannen wordt. En navraag leerde dat deze batterij al ruim tien jaar niet meer geproduceerd wordt, omdat deze nogal milieubelastend bleek. Gelukkig zijn er altijd mensen die daar iets op verzinnen, en zo blijkt er een batterij-adapter te bestaan welke gebruik van een gangbaar batterijtype mogelijk maakt... Leve de inventievelingen! Morgen even bestellen dan maar...
Nu ik u een beetje heb bijgepraat over het wel en wee van stroomvoorziening voor een prachtig jaren zeventig Japansch cameramodel, wil ik weer even terug naar mijn treinreis van hedenochtend.
Ik zat dus fijn met de Zeiss op schoot en genoot van de onverwachte rust waar ik mij in bevond. Ik schoot wat foto's door de vuile ruiten, en hoopte (...zó heerlijk weer, dat analoge gekloot waarbij je niet meteen je resultaat op de achterzijde van je camera kan beschouwen...) dat het weerkaatsende zonlicht op de kleine slootjes in de polder in het voorbijrazen der trein toch nog gevangen zouden worden door het kleine lensje. Een man keek vanuit de coupé weliswaar iets vreemd op toen hij me op mn knietjes voor de kleine ruit in de deur zag zitten, maar verder was er eigenlijk niets dat deze reis nog onaangenaam kon maken. Zelfs de norse conducteur kon mijn frisse gemoed niet bederven, en ook de plotselinge druk op de oren veroorzaakt door het inrazen van de schipholtunnel deed geen afbreuk...
..."A Jumbo- fucking - jet" moest er net geland zijn. Ik heb zelden zoveel mensen in één trein zien stappen... En daar gingen we: op halve snelheid de tunnel weer uit. Dag uitzicht! Hallo heel leger Engelse we-gaan-een-weekend-blowen-toeristen! En ook hallo dom giechelende spaanssprekende meisjes... "Pffff... Zeker nog nooit een trein gezien?" "Of in ieder geval nog nooit een héle" (de redactie neemt weer 's geen verantwoording voor smakeloze grappen. red.).
Ik deed m'n oortjes van de i-pod in, en zat de rest van de ineens nog ernstig lange rit uit...
