De laatste nacht van m'n vakantie is zojuist ingegaan... Altijd even een vreemd gevoel als je weer moet gaan beginnen, al is het natuurlijk wel de eerste werkweek volgens mijn nieuwe driedaagse rooster. Het is bijna de situatie zoals ik me die altijd al als ideaalbeeld had geschapen: een vijfdaags weekend en een tweedaagse werkweek. Dan heb ik dat toch redelijk dicht benaderd met drie om vier... Maar goed, alles heeft een reden, zo ook deze luxury. Vanaf vrijdag de 24ste zal ik me elke vrijdag in Amsterdam moeten vervoegen om me daar nog verder in de fotografie te verdiepen. En om meteen de spanning maar wat op te voeren kreeg ik ruim voordat die eerste lesdag aanbreekt al mijn eerste opdracht via de post binnen. Even kort werd in de brief vermeld dat ik daadwerkelijk ben ingeschreven en bijbehorend in welke klas ik me mag melden, om daar meteen als bijlage bij te voegen de "Antwerpen-opdracht", welke literatuur daartoe verschalkt dient te worden, én dat we in oktober klasgewijs ook een weekend die kant op gaan om invulling te geven aan het op de eerste lesdag in te leveren plan van aanpak. Welkom op de fotoacademie stond er geloof ik niet bij...
Uiteindelijk vonden we 15 kilometer verderop langs de kust in le Londe wel een camping met plaats. Geen verkeerde plek, maar gewoon op de verkeerde plek; maar dat heb je natuurlijk al snel als je maar op één plek wilt staan...
Twee dagen later konden we de tent kletsnat ("regen?" , "JA REGEN!" Maar 1 nacht, dus niet zeuren!) achterin de auto schuiven, en alsnog een plek veroveren op Camping International te Giens. En sterker nog: op de plaats waar we ook vorig jaar hadden gestaan... Dus...
De 'nieuwe' De Waardtent (bouwjaar '82 geloof ik) werd als een huis aan de knalharde grond verankerd, het tafeltje waterpas gezet, de selfinflatable matrasjes- eehh- uitgerold, de koelkast geïnstalleerd, en toen was ik er klaar voor: "Kom maar op met die wind!". Maar helaas, de Mistral gaf niet thuis en de voorspelling voor de rest van de week was ook al niet hoopgevend. Anyhow, de zon scheen fantastisch en de tent was binnen het uur kurkiedroog. En dan heeft Giens altijd nog het heerlijke strand en azuurblauwe water. Geen wind betekende veel strand, en ik moest oppassen dat ik niet- als waar ik de eerste de beste engelsman- zo rood als een gloeiende bakplaat eindigde. Lekker smeren derhalve!
De ligging van de camping is waarlijk ideaal: Slechts een vrij rustige tweebaansweg scheidt je van de ingang naar 'le Solarium', ook eigendom van de camping, en waar je vrij gemakkelijk met je surfspullen te water kunt, ook al omdat daar de surfschool gevestigd is. Er staan wat relaxerende strandstoelen, veelal bemand of bevrouwd door Duitsers of Italianen, en er is het geenszins aantrekkelijke- doch zeer geliefde restaurant. Dit restaurant, door mij sinds deze vakantie liefkozend gebombardeerd tot "Beste Kuttent ter Wereld", verdient geen enkele aanbeveling en tóch moet je er heen. Het wordt bestierd door een man die het vermoedelijk pacht van de campingeigenaar, en liever zijn krantje leest dan dat hij (bijvoorbeeld) de keuken eens van een flinke poetsbeurt voorziet. Er is de kok, die er met zijn lange ingevallen gezicht, en gewapend met zijn koksmes nogal angstaanjagend uitziet. En dan is er nog de jongeman die de bediening voor zijn rekening neemt, dit permanent getooid met donkere zonnebril, en een gezicht dat daarachter immer op zwaar weer staat. Overigens niet geheel vreemd gezien het enorme aantal tafels dat hij tijdens de drukke lunchtijd in z'n eentje moet belopen. Hij en de scary cook werken zich tijdens lunchtijd werkelijk een slag in de rondte, doch kon dit niet voorkomen dat Simone en ik eens plaats namen op het terras en te horen kregen: "No, no more lunch today... it's too busy!" Een biertje bestellen kon dan nog wel, maar eten... No Way! Na ruim een uur, en drie biertjes verder kregen we dan eindelijk de kaart en mochten bestellen. Nadat de- toch weer smakelijke -lunch was verorberd vroegen we de rekening, welke vervolgens van gepaste afstand (ruim een halve meter) op tafel werd gesmeten. Een dergeljik optreden vráágt natuurlijk om een dikke fooi, die we dan ook niet achterlieten. En toch: ...De volgende dag zit je er gewoon wéér! Want waar lunch je aan de Franse zuidkust nou aan het water, met twee personen, mét twee grote biéres per persoon, voor rond de €20,00? Eerlijk toch, normaal ben je dat alleen al voor het bier kwijt; En dan is het eten ook nog eens prima!
We hebben over de dertienhonderdtwintig kilometer die Leiden van Hyeres scheiden zo'n 13 uur en 10 minuten gereden. Een mooi streven vind ik om het gemiddelde van zo'n trip op honderd per uur te houden, al was het maar om heel makkelijk de aankomsttijd te kunnen bepalen. Echter de camping die ons een plek moest gaan verschaffen (die we overigens niet gereserveerd hadden. maar waarom zou je ook?) weigerde één van z'n overige gasten vervroegd naar huis te sturen opdat wij gearriveerd waren... Hoe dol dan ook, weigerde de verder uiterst vriendelijk en behulpzame dame zelfs een plek voor de volgende dag, of zelfs twee dagen daarna te reserveren. "Hmmmm... Volgens mij moeten we echt op zoek naar een andere camping" was dan na lang wikken en nog meer wegen de conclusie. En dat viel nog niet eens mee. Zeker vijf bezochte campings hadden ook geen plek meer naast het toilet, of hadden die wel maar dan bleek het toilet nooit gereinigd te worden. En dat is dan weer niet zo'n heel smakelijk idee.
Uiteindelijk vonden we 15 kilometer verderop langs de kust in le Londe wel een camping met plaats. Geen verkeerde plek, maar gewoon op de verkeerde plek; maar dat heb je natuurlijk al snel als je maar op één plek wilt staan...
Twee dagen later konden we de tent kletsnat ("regen?" , "JA REGEN!" Maar 1 nacht, dus niet zeuren!) achterin de auto schuiven, en alsnog een plek veroveren op Camping International te Giens. En sterker nog: op de plaats waar we ook vorig jaar hadden gestaan... Dus...
De 'nieuwe' De Waardtent (bouwjaar '82 geloof ik) werd als een huis aan de knalharde grond verankerd, het tafeltje waterpas gezet, de selfinflatable matrasjes- eehh- uitgerold, de koelkast geïnstalleerd, en toen was ik er klaar voor: "Kom maar op met die wind!". Maar helaas, de Mistral gaf niet thuis en de voorspelling voor de rest van de week was ook al niet hoopgevend. Anyhow, de zon scheen fantastisch en de tent was binnen het uur kurkiedroog. En dan heeft Giens altijd nog het heerlijke strand en azuurblauwe water. Geen wind betekende veel strand, en ik moest oppassen dat ik niet- als waar ik de eerste de beste engelsman- zo rood als een gloeiende bakplaat eindigde. Lekker smeren derhalve!
De ligging van de camping is waarlijk ideaal: Slechts een vrij rustige tweebaansweg scheidt je van de ingang naar 'le Solarium', ook eigendom van de camping, en waar je vrij gemakkelijk met je surfspullen te water kunt, ook al omdat daar de surfschool gevestigd is. Er staan wat relaxerende strandstoelen, veelal bemand of bevrouwd door Duitsers of Italianen, en er is het geenszins aantrekkelijke- doch zeer geliefde restaurant. Dit restaurant, door mij sinds deze vakantie liefkozend gebombardeerd tot "Beste Kuttent ter Wereld", verdient geen enkele aanbeveling en tóch moet je er heen. Het wordt bestierd door een man die het vermoedelijk pacht van de campingeigenaar, en liever zijn krantje leest dan dat hij (bijvoorbeeld) de keuken eens van een flinke poetsbeurt voorziet. Er is de kok, die er met zijn lange ingevallen gezicht, en gewapend met zijn koksmes nogal angstaanjagend uitziet. En dan is er nog de jongeman die de bediening voor zijn rekening neemt, dit permanent getooid met donkere zonnebril, en een gezicht dat daarachter immer op zwaar weer staat. Overigens niet geheel vreemd gezien het enorme aantal tafels dat hij tijdens de drukke lunchtijd in z'n eentje moet belopen. Hij en de scary cook werken zich tijdens lunchtijd werkelijk een slag in de rondte, doch kon dit niet voorkomen dat Simone en ik eens plaats namen op het terras en te horen kregen: "No, no more lunch today... it's too busy!" Een biertje bestellen kon dan nog wel, maar eten... No Way! Na ruim een uur, en drie biertjes verder kregen we dan eindelijk de kaart en mochten bestellen. Nadat de- toch weer smakelijke -lunch was verorberd vroegen we de rekening, welke vervolgens van gepaste afstand (ruim een halve meter) op tafel werd gesmeten. Een dergeljik optreden vráágt natuurlijk om een dikke fooi, die we dan ook niet achterlieten. En toch: ...De volgende dag zit je er gewoon wéér! Want waar lunch je aan de Franse zuidkust nou aan het water, met twee personen, mét twee grote biéres per persoon, voor rond de €20,00? Eerlijk toch, normaal ben je dat alleen al voor het bier kwijt; En dan is het eten ook nog eens prima!
Naarmate de vakantie verder verstreek en de mensen van dit illustere restaurantje in de gaten kregen dat we- ondanks de eerdere pogingen het ons zo onaangenaam mogelijk te maken- toch elke dag weer terug keerden, zelfs om 's ochtends espressootjes te drinken (€1,40 voor goede koffie! ...voilá!) stegen we wat in het aanzien. Dit resulteerde in een welgemeende handdruk toen we na twee weken hadden aangegeven dat ons verblijf er helaas weer op zat.
De Mistral was getergd. Logisch als zovele wind- en kitesurfers zich al een aantal dagen minzaam over je uitlaten. "Nee... De Mistral is ook niet meer wat het geweest is..." en meer van dit soort aantijgingen werken op een gerenommeerd passaatwind natuurlijk als een rode lap op een nerveuze stier. En wat doe je dan? Juist, je neemt een paar van die belachelijke, -in neopreen gehulde torero's eens flink op de hoorns! De laatste week van ons verblijf had hij er nog een beetje 'tegenaan geschurkt'. Net niet helemaal uit de juiste richting, doch afdoende om je met voldoende vierkante meters zeiloppervlak en een beetje volume in je board, met een gezwinde spoed over het heerlijke azuurblauwe tot diepblauwe water te kunnen begeven. Maar die laatste zaterdag..... man, man, man! In de ochtend al reeds goed 5 Bft en op de dag aanzwellend, dreigend, en loeiend, om in de middag met vlagen van ruim 9 Bft het leven van flink wat (te) onervaren menneke- en vrouwkesurfers heel onaangenaam te maken. Dit fijne spektakel nog steeds onder een strak blauwe lucht en zo'n 26 graden. De diehards bleven knallen, en de enige wens die me restte was een fysiek van zo'n 20 jaar geleden, zodat ik gewoon tot ver na zonsondergang nog had kunnen doorvaren. Helaas, 'opa' is bijna 40... Maar hij kan het nog steeds!
Die zondag daarna braken we ons katoenen huis weer af, klapte het tafeltje in, rolde de matrasjes op, de koelkast werd ontkoppeld, propten de Cruiser vol, en reden in zo'n 13 uur en 10 minuten weer huiswaarts...
Hopelijk volgend jaar weer.
