En zo werd het plotseling eind augustus... Wees gerust; ik heb niet in een coma gelegen, noch was ik beland op een onbewoond eiland of welk ander excuus dan ook om zo lang niets te schrijven. Maar er moet ook de zin zijn om de gebeurtenissen op te schrijven, en die zin ontbrak er een beetje aan. "Een gebrek aan creatieve impulsen" zou je het kunnen noemen. Het had niet alleen z'n weerslag op dit weblog, maar ook in mijn fotografie en zelfs een beetje in m'n totale 'zijn'.
Ik zal hier nu niet direct beweren dat dat nu volledig verleden tijd is, maar ik ben wel van mening dat de ban enigszins gebroken is.
Eén van de beste beslissingen die ik genomen heb in de afgelopen maanden, is om mijn werk bij het Ministerie per 1 september met twee dagen per week te verminderen. Dit bied me de mogelijkheid meer tijd aan fotografie te gaan besteden, en tevens om één dag per week een opleiding te gaan volgen aan de Fotoacademie in Amsterdam. Ik ga het dus niet zozeer rustiger krijgen door die kortere werkweken, maar ik ga wel riant meer tijd besteden aan zaken die ik leuker vind. Dat is, volgens mijn bescheiden mening, toch waar het om draait...
Wat mij betreft dus een mooi moment om een dag na terugkomst van vakantie weer eens te beginnen met jullie op de hoogte te brengen van de wel en wee's.
De afgelopen twee-en-een-halve week waren zeer ontspannen. De eerste dagen van de vakantie waren gepland voor een lekkere zeiltocht langs de Noord-Hollandsche en Friesche stadjes langs het IJsselmeer. Op vrijdag vertrokken we met een lekker briesje vanuit Almere met als doel Enkhuizen. Het eerste gedeelte van de tocht verliep zeer voorspoedig en zeilden we met een kleine zes knopen lekker halve wind het Markermeer over. Maar iets over de helft begon de wind te luwen, tot er op het log niet meer af te lezen viel dan een schamele 1,2 knoop. Het water veranderde in een schitterende spiegel, en de lucht kreeg een onheilspellend donkerroze gloed. Een front van dikke gestapelde wolken pakte zich langzaam maar zeker samen aan de oostkant van de plas, en bewoog zich gestaag voort in onze richting. Het leek mij zinnig de tocht iets te versnellen door de motor bij te zetten, en alvast het grootzeil te laten zakken. Met ondertussen de sluis van Enkhuizen in het vizier, en een aanwakkerende wind voor de storm uit hesen we ons vast in onze zeilpakken. Uiteindelijk bleef de 'schade' beperkt tot een staartje regen en wind, en passeerde het hart van het stormfront (gepaard met waterhozen en al, zo las ik later) ons op een kilometer op dertig noordwaarts. Van de vriendelijke havenmeester kregen we ondanks het bord "haven vol" toch een plek toegewezen, al moest je wel uitkijken als je je peuk naar buiten gooide, aangezien we vrijwel voor de benzinepomp lagen...
De volgende dag begon prachtig! Noord-Noordoost, drie tot vier Bft en zon.... Need I say more?
Simone aan het roer, en ik sliep op de kuipbank. Dé dagen waarvoor zeilen is uitgevonden volgens mij... Zóóó relaxed! We zeilden naar Hindeloopen en kregen waarschijnlijk puur op ons voorkomen een box die veel te groot was voor het schip... "who gives a sht?" We voelden ons lekker, en dronken 's avonds bier in het kleine café (vlakbij de haven).
Zondagochtend was different koek. Gierende wind door de masten van de afgemeerde schepen in de haven, in grijs grauw weer. Teletekst gaf nog steeds aan dat er maximaal zo'n 5 Bft zou waaien, al was het op dat moment al goed 6... We twijfelden niet: we gingen er uit. Doel voor de dag was om 's middags bij het slipdepot IJsseloog in het Ketelmeer af te meren. Ik zette een rif in het grootzeil, sloeg de high-aspectfok aan, we hesen ons wederom in de pakken en tuften de haven uit... Het leek allemaal wel me te vallen, en zo zetten we koers zuidoostwaarts. Omdat het vrijwel recht voor de wind ging, zette ik alleen de fok op. Red Alert liep echt als een trein! Naarmate we Stavoren passeerde begon de wind nog wat aan te trekken, en liepen de golven al ruim een meter op. Stevig rollend met de deining op de kont haalden we een constante zes knopen, dat schiet tenminste een beetje op! Wel was al snel duidelijk dat ik het roer niet meer uit handen ging geven die dag... De golfslag gooide er ook nog een flinke schep bovenop, en naarmate we verder onderweg waren realiseerden we ons dat het een heel lang tocht zou worden al rollend richting Ketelmeer. En Enkhuizen lonkte aan de overkant... Beide opties waren geen prettige koers ten opzichte van golfslag, alleen de ene was wel wat korter. En aangezien we met niemand hadden afgesproken bij het slibdepot, leek Enkhuizen een iets aantrekkelijker optie. Al rollend en stuiterend kwamen we uiteindelijk de haven binnengelopen, waar we meewarig werden aangestaard door blikken van mensen op boten die- zacht gezegd - iets beter toegerust zouden zijn voor zulke omstandigheden. Maar wij waren gegaan, en zij niet... en dat geeft toch een heel fijn gevoel... Het "Moest je er uit, of had je er gewoon zin in?" van de havenmeester maakte dat gevoel compleet. "Nee hoor, we hadden er gewoon zin in!"
Enkhuizen-Almere was een dag later de laatste zeiltocht, en wederom een zeer relaxte. Zelfs de soep kon op... Dan weet u het wel. Langere en verdere tochten liggen in het verschiet, da's een ding wat zeker is!
Hoe makkelijk je desondanks op een nog kleiner zeilschip stapt, met een relatief veel groter zeil, en een nóg straffer windje leest u binnenkort in het tweede deel van onze vakantie...
