De oorzaak van het zo lang uitblijven van nieuwe posts is wat mij betreft duidelijk: Momenteel zuigt mijn werk... En dat "zuigt" is in dit geval zowel letterlijk als figuurlijk. Het zuigt als in "it sucks"; En daarbij zuigt het ook werkelijk alle energie uit mijn (overigens verder goddelijke) lijf, waardoor ik behoorlijk inspiratieloos ben en- erger nog -niet eens de energie heb om uberhaupt iets in te tikken. Met wat er dan allemaal aan de hand is op dat ministerie zal ik jullie niet gaan vermoeien, maar aanstaande woensdag zal ik in ieder geval een gesprek hebben waarin ik ten laatsten male ga proberen een gedegen oplossing te bespreken voor de onstane ellende. Feit is dat ik, evenals mijn overige collega-drukwerkplanners, met onverminderde tegenzin de dagelijkse gang naar Den Haag maak. Dat er een onaangename sfeer op de afdeling is, en een gedegen management ontbreekt. Zo, dat is het enige wat ik er over ga zeggen, ook om te voorkomen dat ook de laatste 3 lezers van dit ooit zo illustere weblog zullen afhaken.
Maar de beperking van gebrek aan inspiratie, goedgeluimdheid, en energie heeft (hoe kan het ook anders...) ook een positieve kant. Mijn dagelijkse tocht naar Den Haag leg ik in ±80% van de dagen af zonder enige vorm van vermaak in de zin van ipods of couranten. Principieel geen kranten mits ze zich reeds in de coupe bevinden (en dan eigenlijk alleen maar De Pers. Maar die lijken sinds een aantal maanden ook volledig het spoor bijster nu ze vrijwel dagelijks openen met een vreselijk opiniestuk, terwijl ze in het verleden toch juist geroemd werden wegens objectiviteit) Als ik lekker in m'n vel steek vermaak ik me meestal prima met kijken naar voorbij flitsende koeien, schapen en elektriciteitsmasten; Mensen in de coupe met foute dassen, luid telefonerende aanstaande sollicitanten ("Ja, ik heb nu nog geen oplossing voor de kinderen, maar ik ga gewoon zeggen dat ik dan maar tot half drie kan werken" aldus de vrouw hedenmorgen tegenover mij, kwetterend tegen een vriendin. Gaat vast lukken met die baan...) onbegrijpelijk brabbelende toeristen, en norse conducteurs (ik weet eigenlijk niet of ze nog zo heten sinds ik vandaag constateerde dat er met koeienletters "Service en Veiligheid" op hunner ruggen geborduurd staat en de aloude conducteur me daar geen archetype van dunkt) Maar als ik me in de overige 20% van de dagen bevind, ervaar ik mijn medepassagiers als een enorm overbodige luxe en zonder ik me graag af met muziek. "Net als de meeste mensen", zou ik haast zeggen. En dat heeft dan weer tot gevolg dat je- ondanks bijna 15 gieg aan muziek in je telefoon- toch moet constateren dat je aan wat nieuws toe bent. En gelukkig delen Simone en ik voor ongeveer diezelfde 80% eenzelfde muzieksmaak. Derhalve schafte ik vorige week aan: (ja, lees het nog even na, stelletje downloaders: "schafte aan!") de nieuwe Muse, Arctic Monkeys, Pearl Jam, en Paolo Nutini. En dan heb je ineens heel veel nieuws te luisteren!
Met name Paolo Nutini is erg prettig als je niet zo heel erg veel zin hebt om naar je werk te gaan. Lekker oud gemaakt, doet soms denken aan Otis Redding of Ray Charles, maar ook met latinklanken, country en soul. Alom een erg lekker plaatje wat me tot nu toe dusdanig heeft geboeid dat de overige drie albums nog even moeten wachten op nadere beschouwing.
Ik beloof nix, maar hoop jullie hier toch binnenkort weer te zien!
