Waar staat U?

Als wij met zomervakantie naar Frankrijk gaan belanden we steevast aan de prachtige stranden van Les Landes en Aquitane. De stranden in deze streek in zuidwest Frankrijk worden veelal bevolkt door golfsurfers uit heel Europa met als reden uiteraard de goede surfomstandigheden.

En ik hou van dezelfde omstandigheden, ook al kan ik mezelf (helaas) niet als golfsurfer typeren. Die twee 'rides' op Bali vorig jaar maken me nog geen ervaren golfridder. Er heerst een heerlijk relaxed sfeertje op de stranden, en in tegenstelling tot bijvoorbeeld op Bali, komen de meeste surfers ook daadwerkelijk om te súrfen. Er is dus ook nog wat spektakel te zien... Verder is de streek uiteraard goed voor goede wijn en lekker eten. Wil je wat mondainer kun je uitwijken naar Biarritz, een stukje zuidelijker; En wil je een mooie stad kun je je vervoegen in Bordeaux, een stukje noordelijker. Ook liggen de Pyreneëen om de hoek, dus voor de fanatieke wandelaar, klimmer, abseiler, paraglider of whatever je meer in de bergen kunt doen is het ook een ideale streek... 'Voor ieder wils wat' zou Estelle gezegd hebben.

"Maar vanwaar deze toeristische verkooppraatjes?" hoor ik u alweer denken. Wel... Ik sta enigszins in dubio. Het mag duidelijk zijn dat, mocht ik naar Frankrijk gaan deze zomer, ik mezelf niet zal vervelen. Bovendien lijkt het me heerlijk om met de verse Cruiser relaxed die kant op te rijden. s' Anderenzijds hebben we natuurlijk niet voor niet een zeilschip aangeschaft! Die moet nu eindelijk ook maar eens écht uit het stof gehaald. Ik laat het derhalve voornamelijk van het weer afhangen wat de bestemming van dit jaar zal zijn...

Boenk, Boenk, Boenk!!!

Madonna vóór haar val...



... De zwarte Madonna is dood. Alweer een aantal maanden, en er is niet of nauwelijks om gerouwd. Het was dan ook slechts een "woondoos" in Den Haag welks gesitueerd was naast het ministerie waar ik werk. Ondanks dat het een nogal onooglijk gebouw was vond ík het niet per definitie lelijk. Iets kan ook mooi van lelijkheid zijn, maar voel je vooral niet aangesproken...

Zwarte Madonna? Wie??

Nu is de plek waar voorheen de Zwarte Madonna stond verworden tot een enorme bouwput. Al maandenlang is er flink gewerkt om in eerste instantie de Madonna uit haar lijden te verlossen, en daarna het ontstane gat nog verder uit te diepen en opnieuw bouwrijp te maken. In de toekomst moet op deze plek het nieuwe gebouw van zowel Binnenlandse Zaken als Justitie verrijzen. Ambitieus genoeg moet het de hoogste toren van Den Haag worden. Prachtige plannen natuurlijk, al blijft het haaks staan op de enorme reorganisatie die aan de andere kant van de streep wordt doorgevoerd. Straks staat een kwart van de rijksambenaren op straat, terwijl er nog evenveel geld doorheen vloeit... Ik zal mijn verdere mening hierover voorlopig onder stoelen en banken steken.

Wat me voornamelijk stoort, en ook nog eens dagelijks, is het heien van de palen voor de nieuwbouw. Verhalen doen de ronde over zo'n 2200(!) te heien palen. Da's een aanzienlijk aantal, en gezien het tempo waarin het zich voltrekt gaat het nog zeker een aantal maanden duren voor het gebonk eindelijk is verstomd. In mijn hoofd bonkt het nog elke avond minstens een uurtje na, en de rust die ik vind in m'n eigen achtertuin is tegenwoordig sereen te noemen.

Verder merkt iedereen natuurlijk dat het flink komkommertijd is. Oók in weblogland is dat aan de hand, en ik merk dat ik moeite heb de frequentie hoog te houden. Nog even en we hebben weer een vakantie om over te schrijven....

Saturday night at the movies...

Het was een prachtig herfstweekend! De temperatuur, de hoeveelheid regen en de bijpassende hoeveelheid wind maakten het tot een typische 24 oktober... Maar dan half juli, en da's toch een beetje jammer. Veel mensen zijn dit weekend vertrokken richting hun vakantieadres, en ik mag hopen dat dat adres zich ergens ver buiten de landsgrenzen bevindt. Helaas is het voor ons nog niet zo ver, en gezien de situatie op Simone haar werk is het tevens redelijk onzeker of we uberhaupt wel vakantie kunnen gaan vieren. Natuurlijk hebben we al twee weken Curacao achter de rug dus mogen we niet echt klagen, maar desalniettemin zouden we eind augustus toch nog graag twee weken met de boot op stap gaan. En als het weer hier dan nog steeds herfstachtig mocht zijn, staat er altijd nog een glimmende Atoyot voor de deur, ready for where-ever! 

Dit weekend was dus weertechnisch gezien niet echt aantrekkelijk, al helemaal niet om de tijd op het water te spenderen. Vandaag hadden we best de plas op gewild maar het weer was domweg te slecht. We hebben ons derhalve maar in d'n auto gehesen en zijn eens op het strand in Hoek van Holland gaan kijken. Het doet erg aan IJmuiden denken met de brede duinstrook, industrie aan zee, groot vaarwater en breed strand. Erg mooi gebied om met de hond te wandelen, maar ook erg verleidelijk om eens die 4wd in de duinen uit te proberen. Zwaar verboden ongetwijfeld, maar- zoals ik al zei:  -verleidelijk! 

Zaterdag was een dagje van korte bezoekjes. In de ochtend kwamen m'n broer en m'n oudste neefje even op de koffie. Tenminste, de een op de koffie en de ander op de limonade ("ohh.. die is vet lekker!") Na even wederzijds elkanders voitures nouvelle bekeken en becomplimenteerd te hebben wenste ik hen een goede vakantie (maandag richting Frankrijk; ver genoeg voor het mooie weer...) en steeg ik in om Jim uit te laten. Onderweg even Wal bellen om te checken of hij toevallig ook al op vakantie zou gaan. Dat bleek niet het geval, en we spraken af even gezamenlijk Jim uit te laten in het uitgestrekte land van de Haarlemmermeerpolder. Samen met Jip en Jim liepen we door een straffe regenbui en besloten dit vaker te doen. Niet zozeer door de regen te lopen, maar wel om vaker even zo'n wandeling te maken... Aan het eind van de middag bedacht ik me dat het leuk zou zijn om nog wat foto's op het strand te gaan maken. Maar eenmaal op de rotonde bij Rijnsburg/Noordwijk/Katwijk besloot ik eerst eens even te kijken waar neef Klaas zijn advocatenkantoor nu precies houdt. En na dat gevonden te hebben bleek hij ook nog aan het werk te zijn! Het was gezellig hem weer eens te zien, en ook daar spraken we af dat vaker te doen... Ik kom nog eens tijd te kort!

Omdat het vakantietijd is, is er naar goed gebruik geen reet op televisie. En omdat we zaterdagavond geen zin hadden de deur uit te gaan leek het goed idee een film te huren. Meestal doe ik dat met 3 films tegelijk omdat we verder toch maar zelden in de videotheek komen. Van de leuke films maak ik dan een kopie en.... ehhh... dat schijnt niet geheel legaal te zijn. Het moest een lekker filmavondje worden, en in mijn enthousiasme had ik liefst 4 films meegenomen. Om de avond mee te beginnen: "I am Legend" (Will Smith die in z'n eentje een virus probeert onschadelijk te maken terwijl de rest van New York in zombies is veranderd...) Wat een buttfilm! Nog niet eens halverwege besloten deze film uit te zetten, en een beter gevoel te krijgen met de film "Cashback". We wilden voornamelijk gewoon wat snelle actie, of in ieder geval een snel verhaal... Deze film bleek bijzonder traag en slepend. Ik vond hem op zich niet slecht, maar Simone begon er behoorlijk van te gapen. Na een half uurtje dan maar besloten ook deze film niet af te kijken! Dit was werkelijk ongelooflijk: Twee films die ofwel niet boeiend waren, danwel niet aangenaam om naar te kijken... Uiteindelijk heeft Simone bijna twee uur lang zitten snotteren bij "The Kite Runner" wat dan ook wel een erg mooi verhaal is! Uiteraard heb ik het boek nooit gelezen in tegenstelling tot de rest van Nederland, maar Simone vond het goed verfilmd. Dat neem ik zo maar aan... En zo is het toch nog goed gekomen met de filmavond!

Volgend weekend wil ik varen! Kom nu maar 's op met die ZOMER!!!

Hoogtevrees...

In 1999 heb ik een jaartje als chauffeur gewerkt; Vrachtwagenchauffeur om wat exacter te zijn, bij de firma Wesseling. Best een mooi beroep, waarin je ook nog wel eens wat meemaakt. Mijn ritten waren meestal niet zo ver weg, en vaak reed ik er twee op een dag. 's Ochtends stond de wagen dan al geladen klaar en kon ik na het drinken van een bakkie koffie meteen op pad. Dan reed ik een ritje naar Hillegom, waar de wagen geheel leeg gehaald werd. Op hetzelfde adres werd hij ook weer volgeladen en die vracht ging dan weer naar Zoetermeer. Bij dat bedrijf werd het ritueel herhaald, en met wederom een volle bak reed ik dan weer naar Sassenheim om daar bij Wesseling weer te lossen. Daarna werd de wagen weer volgegooid met- meestal - een rit Den Haag. En daar was ik dan tot in de avond zoet mee...
Zo ook die ene keer dat ik eerst nog even twee pallets natuursteen moest ophalen bij een bedrijfje in Rijnsburg. De wagen zat flink vol, en er was nog nét genoeg ruimte over gelaten voor de twee op te halen pallets. Het bedrijf bleek gevestigd in drie garageboxen ergens in een woonwijk. Na veel gemanouvreer stond ik eindelijk klaar om de boel te kunnen inladen. Toen bleek er niemand aanwezig, en daarvan stelde ik de planning bij Wesseling op de hoogte. Nu moet ik er wel bijvertellen dat planners bij een transportbedrijf over het algemeen vrijwel niets met mensen te maken hebben, laat staan van enig tact gespeend zijn. Eerste reactie als je belt met een dergelijke mededeling: "GDVRDEGDVR!"... Elke minuut vertraging schijnt deze (veelal) mannen dusdanig van hun stuk te brengen dat vermoedelijk de levensverwachting van een planner zo rond de 45 jaar ligt. In ieder geval werd het nu snel opgelost, en na een kleine tien minuten stond er een klein Italiaantje voor me die zich hevig verontschuldigde. "No Problemo" zei ik op mn beste Italiaans. Met het oudste- nog werkende heftruckje ter wereld werden twee pallets achterin geladen. Nou... pallets is misschien een wat te groot woord. (Toelichting hierbij: een pallet natuursteen van nog geen meter hoog weegt zo'n 1500 kg.) Dit waren een soort zelf in elkaar getimmerde.. ehh... ja... pallets dan toch maar. Ze waren van italiaans waaibomenhout, en gespijkerd met chiodi qualitata originale (originele kwaliteitsspijkers...) Toen had ik eigenlijk al nattigheid moeten voelen...
Ik moest met de pallets naar Wassenaar, en het Italiaantje zou voor me uit rijden omdat hij de stenen meteen weer zou gaan gebruiken. Na weer heel wat gemanouvreer op een woonerfje in Wassenaar trok ik de achterdeuren open.... Waar ik tot mijn grote schrik zag dat de "pallets" door de toch wel wat ielige hoefjes waren gezakt! En plat op de grond past er echt geen pompwagen onder. "M'neer, kunnen we ze misschien met de hand uitladen?" was de pientere oplossing van Klein Italië. "Jij denkt toch niet dat ik hier 3000 kg met de hand ga staan uitstapelen!" beet ik hem toe. "Ik bel nog wel eens met m'n vienden van de planning..." "GDVRDEGDVRDEGDVRDEGDVR!!!!!!", en ik had hem voor de zekerheid op speaker gezet, mocht onze pizzabakker nog twijfelen aan de ernst van de situatie. "Blijf waar je bent; laadt nix uit; ik bel je over tien minuten...) Was de bondige mededeling aan mijn adres. Je kunt van planners zeggen wat je wil, maar ze kunnen wel dingen snel regelen. Na tien minuten lang een nerveuze Italiaan te hebben weggestuurd (Ik stuurde hem keer op keer naar achteren, omdat ik z'n hoofd niet meer wilde zien) kwam het verlossende telefoontje. "Ken jij toevallig de firma Barselaar?" Die kende ik nog wel van een baantje daarvoor. "Rij daar maar naartoe, dan scheppen zij de pallets eruit" "...eh oké, bedankt". Ik blij, planning ook tevreden, Italiaantje iets minder blij... Hij werd verantwoordlijk gehouden voor de extra tijd, en dus kosten. Bovendien kreeg hij nog een rekening van de Firma Barselaar die het spul alsnog gingen bezorgen...

Eén van de gekste dingen aan het rijden met een vrachtwagen is dat je soms twijfelt aan je hoogte. Kom je aan bij een viaduct, kijk je er voor je gevoel bijna recht tegenaan. In het begin heb je dan toch de neiging om eerst te gaan kijken. "Ze kunnen natuurlijk wel zo'n bord neerzetten dat de doorrijhoogte 4 meter is... ...Maarre ís dat ook echt zo?!"

Vandaag ben ik met de auto naar mijn werk gegaan. Omdat ik daar zin in had, én omdat ik nog even naar Scheveningen moet om wat foto's te maken in het Kurhaus. De parkeergarage bij Binnenlandse Zaken zégt een inrijhoogte te hebben van 1.95 meter; Onze Landcruiser is volgens opgave 1.91 meter... Jaja, tóch maar even een keer extra gekeken toen ik er vanmorgen naar binnen reed. Zou toch wat pijnlijk zijn. Als ik een cabrio had gewild, had ik wel een Landrover gekocht...

Cruisin' Together

En weer is een weekend voorbij gevlogen! Mijn weekend was deze keer een dag langer want ik was vrijdag al vrij. En om een goede reden, al zeg ik het zelf, want ik kon vrijdag onze nieuwe glimmende trots gaan ophalen! Een zilvergrijze Toyota Landcruiser, die op me stond te wachten bij Toyota dealer van Boxtel te Oss (Zie de foto's in de vorige post). Weer eens niet naast de deur, maar daar lijken we een steeds consequenter in te worden. Wat je ver haalt is lekker, maar vaak ook stukken goedkoper. Buiten dat zijn de Landcruisers tweedehands niet vreselijk dik gezaaid dus je bent al snel 'verplicht' voor een exemplaar het halve land door te rijden. Het was niet de allerbeste dag om de tocht naar Brabant aan te vangen want het zuidelijk deel van Nederland had vakantie gekregen en iedereen wilde daar blijkbaar meteen maximaal van profiteren. Je kan het in zo'n vijf kwartier rijden; Nu duurde het ruim twee-en-een-half uur voor ik eindelijk het terrein aldaar opdraaide. Toch met enige weemoed na zo'n drie jaar afscheid genomen van de Mondeo die het perfect heeft gedaan, maar de glimmende 4x4 een paar meter verderop verzachtte de pijn aanzienlijk. Wat een bak zeg! 

...Parkeren bij ons in de straat viel met de Mondeo vaak al niet mee, maar dit is nog wel een slagje erger. Maar dat onze halve wijk in bestelbussen rijdt, en die toch ook elke keer weer kwijt kunnen geeft de burger echter moed....

Zaterdagochtend vond ik een mooie ochtend om Jim achterin 'te gooien' en even lekker naar het strand te rijden. Dat hadden we overigens vrijdagavond ook al gedaan, maar ja, ik wilde toch nog wel even een stukkie rijden. Jim had derhalve ook het weekend van z'n leven, want ook vandaag begon de dag weer met een autoritje, deze keer richting Leidsche Hout.

Zaterdagmiddag moest ik helaas uitstappen om daarna weer op te stappen. Ik had gekozen voor de fietstocht naar Sassenheim in plaats van de verleidelijke autorit. Ik was onderweg om de vierde verjaardag van m'n neefje Thijmen te gaan vieren. De kleine man is nog steeds een krieltje, maar ondertussen toch al weer vier jaar bij ons! Het dreigde aan alle kanten met regen en volgens Buienradar zou dat in Sassenheim precies om vijf - over - half - vier gaan losbarsten. Volgens mij kun je het beter Buienrader noemen, want het was pas rond de klok van vier dat de sluis open ging! Zo kan ik natuurlijk ook het weer voorspellen...

De verjaardag was erg gezellig, en naar goed 'Prinsengebruik' moest ik blijven om aan het eind het licht uit te doen... Zo rond half twee des nachts zwaaide ik thuis de voordeur weer open. Gezellig hoor, zo'n kinderpartijtje!

Vandaag- zoals gezegd -begon de dag in de Leidsche Hout met een lekkere ochtendwandeling. Gelukkig geen kater, en volgens Simone zag ik er zelfs wakker uit! Zie je nou wel: Gerstesap doet wonderen! Na thuiskomst nog even het laatste stukje onafgemaakt straatwerk afgerond. Even vreesde ik dat door het bonken van de hamer die kater zich alsnog aan zou dienen, maar hij bleef gelukkig echt weg. En daarna vond ik het een mooi moment om Jim achterin te gooien, Simone op de passagiersstoel neer te vlijen (ja, op de passagierstoel ja! Zij mag er strax elke dag mee naar haar werk rijden! Mag ik even...) en nog maar eens een leuk stukje door het land te toeren. Stukje ringvaart, richting Vinkeveen om uiteindelijk bij Utrecht weer de snelweg op te draaien en weer terug te rijden. Maar liefst vijfentwintig meter rul zand bij bouwput Leidschen Rijn zijn de eerste "terreinmeters" van ons met deze auto geworden. Er zullen er waarschijnlijk nog wel wat meer gaan volgen...